ΟΙ ΔΕΛΦΟΙ ΤΟΥ EDWARD DODWELL

 Ντόντγουελ, Έντουαρντ (Edward Dodwell, 1767 – 1832). Ιρλανδός περιηγητής και λόγιος. Σπούδασε αρχαιολογία και φιλολογία στο Trinity College του πανεπιστημίου Κέιμπριτζ. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του αφοσιώθηκε στη μελέτη των πολιτισμών της Μεσογείου. Στο διάστημα 1801-6 επισκέφθηκε αρκετές φορές την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και μελέτησε τις αρχαιότητες στην Ολυμπία, στους Δελφούς, στις Μυκήνες, στην Επίδαυρο, στην Κόρινθο, στη Θήβα, στη Χαιρώνεια, στον Ορχομενό, στην Αίγινα και στην Αττική, στην οποία (μαζί με τον βοηθό του, Ιταλό ζωγράφο Σιμόνε Πομάρντι) έκανε και αρχαιολογικές έρευνες. Συγχρόνως με την Ελλάδα, επισκέφθηκε και την Ιταλία, στην οποία εγκαταστάθηκε ως ευνοούμενος του Βατικανού. 
Ο Ν. κατάρτισε πλούσιες αρχαιολογικές συλλογές, οι οποίες μετά τον θάνατό του αγοράστηκαν από τη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Έγραψε πολλά έργα, τα κυριότερα από τα οποία τιτλοφορούνται: Αρχαιολογική και τοπογραφική περιήγηση στην Ελλάδα στα χρόνια 1801-1806, Μερικά ελληνικά ανάγλυφα (1812), Απόψεις της Ελλάδας (1821) και Απόψεις και περιγραφές κυκλώπειων και πελασγικών μνημείων στην Ελλάδα και στην Ιταλία με υστερότερα κτίσματα (1834).

ΕΚ ΔΕΛΦΩΝ

Του Δημήτριου Βικέλα

Ο ΑΛΛΟΣ…ΣΑΜΑΡΑΣ !

Ο ΑΛΛΟΣ…ΣΑΜΑΡΑΣ !

του Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ

Το πείραμα

   
   Δοκιμάστε σε μια παρέα ενηλίκων να αναφέρετε το όνομα ΣΑΜΑΡΑΣ. Είναι σίγουρο ότι το μυαλό όλων θα πάει στον πολιτικό ΣΑΜΑΡΑ.

        Δοκιμάστε τώρα να αναφέρετε το ίδιο όνομα σε μια παρέα παιδιών ή εφήβων, και ειδικά τις παραμονές ή την επομένη κάποιου αγώνα της Εθνικής Ελλάδος. Κατά πάσα πιθανότητα η σκέψη θα πάει στον ποδοσφαιριστή ΣΑΜΑΡΑ.

ΟΙ ΚΑΠΕΛΑΔΕΣ

ΟΙ  ΚΑΠΕΛΑΔΕΣ

Χρονογράφημα                                      

                                         Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

Μαστόροι και μαστοράτζες.

Ντοτόροι, δικολάβοι, πολιτικοί, αεριτζήδες και παρατρεχάμενοι…

Φουρνάρηδες, μανάβηδες, μαρμαράδες, σιδεράδες, καφετζήδες και τόσοι άλλοι…

Κι είναι κι ένα παλιό και ξαστοχημένο επάγγελμα που ξαναβγήκε στον αφρό!

«Οι πιλοποιοί.»

«Οι καπελάδες», με δυο κουβέντες.

Όχι οι έντιμοι επαγγελματίες, αυτοί που δεν υπάρχουν πλιόνε, μονέ οι… άλλοι.

Οι μπαταχτσήδες και οι σκιτζήδες των καιρών.

Αυτοί που μαστορεύουνε κατά καιρούς ρεπούμπλικες, ημίψηλα, ψηλά και γυναικεία καπέλα από τσόχες σε χρώματα με βέλο και φτερά…

Ψάθινες βελλαδούρες με φρούτα και… ζαρζαβατικά…

Τραγιάσκες, φέσια, μπερέδες και σκουφάκια για τη φτωχολογιά, την αργατιά, την πλέμπα και τους επαναστάτες…

Πίλους για γούστα Ογρωπαϊκά, μπαγιασόν Φραντσέζικα για λιμοκοντόρους…

Και ψαθάκια για «φοιτητές» και «ποπολάρους.»

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΗΡΩΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

Ξεφυλλίζοντας το περιοδικό ΕΛΛΑΣ του  έτους 1913, κατά την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων δηλαδή, βλέπουμε πολλές φωτογραφίες Ελλήνων πολεμιστών, πεσόντων ή τραυματιών που έδωσαν το αίμα τους για την Πατρίδα. Μέσα από τις πολλές αυτές  φωτογραφίες, υπάρχουν και ήρωες από την περιοχή μας και συγκεκριμένα από Άμφισσα, Αράχωβα, Δεσφίνα, Λιβαδειά και Χρισσό, τις οποίες ξεχώρισα και σας παρουσιάζω.

ΘΑΡΡΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ ΛΙΤΑΝΕΙΑ

ΘΑΡΡΕΙΣ   ΜΝΗΜΗΣ  ΛΙΤΑΝΕΙΑ

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

      Καημοί και ντέρτια στο ποτήρι,

     μεζέδες, κοκορέτσια στο τραπέζι,

     και η ζωή τους μια ατέλειωτη υπομονή κι ένα καρτέρεμα,

     ώσπου να φάει, να πιεί και το φεγγάρι !

Οι ταβερνιάρηδες που μοσκοβόλιζαν την αγορά, τις μέρες και τα χρόνια μας.

    Του Τόπου μου οι ταβερνιάρηδες με ψησταριές στα όξω, σούβλες πολλές,

αδερφωμένες, να τρογυρνάνε, να ψήνονται σπληνάντερα, κοκορέτσια, κοντοσούβλια, ν’ αλλοφρονεί και να μοσκομυρίζει ο τρόγυρος κι οι διαβατάρηδες, ντόπιοι και ξενομπάτες, χοντραχείληδες και αχαμνοί, να χάνονται στην τσίκνα και στης ξυγκιάς τη λιγωμάρα !

   

  Οι ταβερνιάρηδες του Τόπου μου, ο μπαρμπα ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΣΑΡΓΥΡΗΣ, ο ΚΑΡΜΑΛΗΣ, ο ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΣ, ο ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ, ο ΚΑΡΔΑΡΑΣ, ο Α. ΖΑΜΠΑΣ…

ΣΑΤΥΡΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ

Με αφορμή από ένα φύλλο της σατυρικής εφημερίδας ΠΕΡΙΔΡΟΜΟΣ του 1928 που έχω στην συλλογή μου και διαβάζοντάς το είδα ένα σατυρικό ποίημα σταλμένο από την Αράχωβα. Έτσι λοιπόν άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο να βρω περισσότερα για την εφημερίδα αυτή. Με το ψάξιμο κατάλαβα ότι  η εφημερίδα είναι σπάνια και το μόνο που βρήκα είναι λίγα φύλλα της από το 1919 στην βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων, όπου διαβάζοντάς τα μας προσφέρουν δυο ακόμη σατυρικά ποιήματα σταλμένα από την Αράχωβα. Το ωραίο με αυτή την έρευνα που έκανα είναι ότι μαθαίνουμε εκτός των άλλων πραγμάτων που σατιρίζουν για το χωριό, και τα δύο ψευδώνυμα(ελπίζουμε στο μέλλον να μάθουμε και τα πραγματικά τους ονόματα) από αυτούς τους σατυρικούς ποιητές, τον ΑΤΡΟΜΗΤΟ και το ΑΛΑΝΙ !!! και σιγά-σιγά συμπληρώνουμε και μεγαλώνουμε τις γνώσεις μας γύρω τους Αραχωβίτες,  που με την πένα τους μας άφησαν μια πολύ μεγάλη και πλούσια κληρονομιά.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ !!

Απόσπασμα της πρώτη σελίδας του ΠΕΡΙΔΡΟΜΟΥ στις 2/9/1928

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΤΕΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΑΛΛΟΥΣ ΤΟ 1917

Η Ιτέα το 1917

Διαβάστε παρακάτω πως δημοσιεύτηκε η είδηση της κατάληψης της Ιτέας από τους Γάλλους τον Ιούνιο του 1917 στον Ελληνικό τύπο.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ 13/6/1917

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ 16/6/1917

ΕΜΠΡΌΣ 16/6/1917

Στάθης Λ. Σιδηράς : ΤΟ ΚΩΡΥΚΙΟΝ ΑΝΤΡΟΝ

Περιηγητής Φωτογραφίζεται στην είσοδο του Κωρύκιου Άντρου

στα τέλη του 19^ου αιώνα. (Συλλογή Λ. Παπαλεξανδρή).

ΚΩΡΥΚΙΟΝ ΑΝΤΡΟΝ

 Του Στάθη Λ. Σιδηρά

 Στον ορεινό όγκο Παλιοβούνα του Παρνασσού δημιουργήθηκε σπήλαιο με την ονομασία Κωρύκιον στα κείμενα του 5ου αιώνα π.Χ. ή Σαρανταύλι στους Νεότερους χρόνους. Tο σπήλαιο ανασκάφτηκε από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών το 1970 – 1971, ενώ κατά καιρούς βρέθηκαν στο χώρο του ένα αγγείο πήλινο μινιατούρα, δύο νομίσματα, που το ένα είναι χάλκινο μηνοειδές και στη μία όψη απεικονίζει Πήγασο ενώ στην άλλη τρίαινα, με διαμ. 0,013

(αρ.ευρ.12316) και το άλλο (εικ. 1) δύο αστράγαλοι οστέινοι πριονισμένοι, άλλοι 23 οστέινοι αστράγαλοι, εκ των οποίων ξεχωρίζουν οι δύο που είναι τρυπημένοι με οπές κυλινδρικές ο ένας στις δύο αντίθετες πλευρές και ο άλλος στις τέσσερις .

Στο πλάτωμα που βρίσκεται πριν την είσοδο στο σπήλαιο, οι Θυιάδες γιόρταζαν το Διόνυσο λατρεύοντας τον με χορούς, αναμαλλιασμένες με τον κατατεμαχισμό ενός κατσικιού και το ωμό φάγωμα του ζώου, ενώ απαγορευόταν η παρουσία οποιουδήποτε ανθρώπου. Το σπήλαιο αποτελεί, μάλλον, τόπο λατρείας στα ύστερα Νεολιθικά, Μυκηναϊκά

χρόνια και αργότερα αφιερώνεται στις Νύμφες, θεότητες των πηγών νερού και των δασών του Παρνασσού, οι οποίες προστατεύουν τα νεαρά κορίτσια και το γάμο τους, φίλες του χορού (εικ. 2) όπως επίσης και στο θεό Πάνα, που έρχεται να τις συντροφεύσει τον 5ο αιώνα π.Χ.. Αυτή η τρίτη περίοδος του άντρου, και η πιο σημαντική, αρχίζει τον 8ο αιώνα π.Χ. και τελειώνει στις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ., ενώ τον 2ο αιώνα μ.Χ. μόνο οι περί του Παρνασσού το θεωρούν ιερό (Παυσανίας Χ 32).
Το 480 π.Χ. το άντρο χρησιμοποιείται όπως και οι κορυφές του Παρνασσού ως καταφύγιο στην εισβολή των Περσών οἱ μὲν πλεῖστοι ἀνέβησαν ἐς τοῦ Παρνησσοῦ τὰς κορυφὰς καὶ ἐς τὸ Κωρύκιον ἄντρον ἀνηνείκαντο Ηρόδοτος (VIII 36).

Ο Στράβων (Θ 417) ἱεροπρεπὴς δ᾿ ἐστὶ πᾶς ὁ Παρνασσός , ἒχων ἄντρα τε καὶ ἄλλα χωρία τιμώμενά τε καὶ ἁγιστευόμενa· ὧν ἐστι γνωριμώτατόν τε καὶ κάλλιστον τὸ Κωρύκιον νυμφῶν ἄντρον, ο Αισχύλος (Ευμενίδες 22-23) σέβω δὲ νύμφας , ἔνθα Κωρυκὶς πέτρα κοίλη , φίλορνις , δαιμόνων ἀναστροφή, ο Σοφοκλής (Αντιγόνη 1127-1128) διλόφου πέτρας στέροψ ὄπωπε λιγνύς , ἔνθα Κωρύκιαι στείχουσι Νύμφαι Βακχίδες,

ο Παυσανίας (Χ 32) ἐπὶ τὸ ἄντρον ἐστὶν ἄνοδος τὸ Κωρύκιον. τούτῳ δὲ τῷ ἄντρῳ γενέσθαι τὸ ὄνομα ἀπὸ νύμφης Κωρυκίας ἐδήλωσα ὀλίγον τι ἔμπροσθεν […] τὸ δὲ ἄντρον τὸ Κωρύκιον μεγέθει τε ὑπερβάλλει τὰ εἰρημένα καὶ ἔστιν ἐπὶ πλεῖστον ὁδεῦσαι δι᾿ αὐτοῦ καὶ ἄνευ λαμπτήρων̇ ὅ τε ὄροφος ἐς αὔταρκες ἀπὸ τοῦ ἐδάφους ἀνέστηκε , κaὶ ὕδωρ τὸ μὲν ἀνερχόμενων ἐκ πηγῶν , πλέον δὲ ἔτι ἀπὸ τοῦ ὀρόφου στάζει , ὥστε καὶ δῆλα ἐν τῷ ἐδάφει σταλαγμῶν τὰ ἴχνη διὰ παντός ἐστι τοῦ ἄντρου. ἱερὸν δὲ αὐτὸ οἱ περὶ τὸν Παρνασσὸν Κωρυκίων τε εἶναι Νυμφῶν καὶ Πανὸς μάλιστα ἥγηνται. ἀπὸ δὲ τοῦ Κωρυκίου χαλεπὸν ἤδη καὶ ἀνδρὶ εὐζώνῳ πρὸς τὰ ἄκρα ἀφικέσθαι τοῦ Παρνασσοῦ̇ τὰ δὲ νεφῶν τέ ἐστιν ἀνωτέρω τὰ ἄκρα καὶ αἱ Θυιάδες ἐπὶ τούτοις τῷ Διονύσῳ καὶ τῷ Ἀπόλλωνι μαίνονται , ο Ευριπίδης (Βάκχαι 559) πόθι Νύσας ἄρα τᾶς θηροτρόφου θυρσοφορεῖς θιάσους ,ὦ Διόνυσ᾿, ἢ κορυφαῖς Κωρυκίαις;, ο Πλούταρχος (Πυθικοί Διάλογοι 394) τοὺς γὰρ πλείστους ἑώρων αὖθις εἰς τὸ Κωρύκιον τῷ ξένῳ καὶ τὴν

ΑΡΑΧΩΒΑ : Η ΒΡΥΣΗ ΣΤΟΝ ΑΦΑΝΟ

Αραχωβίτισσες πλένουν τα ρούχα τους στη βρύση του Αφανού (η οποία δεν υπάρχει σήμερα). Η φωτογραφία είναι από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’40 και είναι από τον φακό της μεγάλης φωτογράφου Βούλας Παπαϊωάννου (Αρχείο Μουσείου Μπενάκη).

ΧΡΙΣΤΟΣ Ε. ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ : ΟΣΑ ΜΟΥ ΜΟΛΟΓΑΝΕ ΟΙ ΠΡΑΜΑΤΕΙΕΣ

ΟΣΑ ΜΟΥ ΜΟΛΟΓΑΝΕ ΟΙ ΠΡΑΜΑΤΕΙΕΣ

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Υπάρχουν πολλοί τρόποι, για να ανιστορηθεί το διάβα ενός τόπου μέσα στους καιρούς.

Ο πρώτος, αυτός που μολογάνε οι γραμματοδάσκαλοι και τα βιβλία στα σκολειά.

Ο δεύτερος, οι μύθοι στορημένοι από ανθρώπους γνωστικούς ή και από κείνους που τάχουνε ζησμένα κι αγάλι-αγάλι με δικό τους τέμπο, τα περνάνε στους καιρούς και θρύλοι γίνονται και ιστορία απ’ τους κατοπινούς.

Ο τρίτος τρόπος, είναι να στραταρίσεις και να περιδιαβείς στις ρούγες, στους μαχαλάδες του Τόπου, στις πλατείες και να διαβάσεις στις πέτρες τις αμόλευτες, τι έχουν μνήμη οι πέτρες και γραφή… και να ζυγιάσεις με το ζύγι των ματιών σου και του νου, τη νοικοκυροσύνη των χαμηλώνε ή των θεορατηκώνε σπιτιώνε του, τις εκκλησιές του, τα σκολειά του, τα κοιμητήριά του, τ’ αγάλματά του και τα στεφάνια μνήμης, οπούχει λάβει η ιστορία στα χρόνια τα «οκνά».

Υπάρχει όμως κι ένας τέταρτος τρόπος !

Αυτός της αγοράς!

Τα μαγαζιά να γυροφέρεις, να ψιλογαργαλίσουνε τη μύτη σου οι μυρουδιές απ’ τις πραμάτειες και τα μαγειρειά. Να δεις τη ζήση τους, τ’ αλισβερίσια τους, την ημεράδα των ανθρώπων ή την αγριάδα τους, την μοναξιά τους να «ζυγιάσεις» ή το καλότροπο κουβεντολόι τους στων μαγαζιών τις πόρτες σαν έχουνε κεσάτια.

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΑΣ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΑΣ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Του Στάθη Ασημάκη

ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ σχολικά μας χρόνια ακούγαμε με θαυμασμό, για τον πολύπαθο Οδυσσέα, τον πολυμήχανο, τον γιό του Λαέρτη στην Ιθάκη. Όλοι μας λίγο πολύ, με την φαντασία περιπλανηθήκαμε μαζί του, από τη μια χώρα στην άλλη, μέχρι να φτάσει σώος στο νησί του. Λίγοι όμως μάθαμε, ότι ο Οδυσσέας δεν είναι μόνον ένας μεγάλος Έλληνας πρόγονος, αλλά είναι σύμφωνα με τον Όμηρο και την Μυθολογία και «κοντινός μας συγγενής», ένας αρχαίος «παππούς μας», γιατί οι ρίζες του βρίσκονται όχι μόνο στην Ιθάκη, αλλά και στον περίφημο Παρνασσό. Αυτόν τον Παρνασσιώτη Οδυσσέα θα προσπαθήσω να σας παρουσιάσω κι ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στην Μυθολογία αναφέρεται, ότι ο θεός Ερμής κοιμήθηκε κάποτε στον Παρνασσό με την Χιόνη κι απόχτησε έτσι τον γιό του τον Αυτόλυκο. Στον γιό του, ο Ερμής, έδωσε το χάρισμα, ότι έπεφτε στα χέρια του να το κάνει άφαντο κι αγνώριστο. Με τον τρόπο αυτό ο Αυτόλυκος είχε κατακλέψει όλα τα ξένα κοπάδια, χωρίς κανείς να μπορεί να τον ανακαλύψει. Κάποτε όμως ο Σίσυφος, γνωστός για την εξυπνάδα του, κατάλαβε ποιος έκλεβε τα ζώα του κι έτσι σοφίστηκε να σημειώνει πια, κάτω από τα πόδια τους, το μονόγραμμά του. Όταν λοιπόν κάποια μέρα βρήκε να του λείπουν μερικά βόδια τράβηξε μια και δυο στον Παρνασσό, για να παραπονεθεί στον Αυτόλυκο. Ο τελευταίος τον καθησύχασε πως δεν τα είχε κλέψει και τον οδήγησε στα κοπάδια του, βέβαιος όντας, ότι δεν θα κατόρθωνε να τ’ αναγνωρίσει ο Σίσυφος. Όμως αυτός σηκώνοντας ένα-ένα τα πόδια των ζώων βρήκε τα κλεμμένα του.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ

Στην ‘’Γενική εφημερίς της Ελλάδος’’ αριθμ. Φυλ. 18 της 8 Ιανουαρίου 1827 σελ. 71 γράφει :

‘’Εις ‘Ράχωβαν επί της εκεί γενομένης μάχης έπεσεν εις χείρας των Ελλήνων και μια ιδιόγραφος επιστολή του διαβοήτου προδότου Γεωργίου Ν. Βαρνακιώτου. Περί του ανθρώπου τούτου εγίνετο άλλοτε πολύς λόγος, και το όνομά του συχνάκις αναφέρετο αλλ’ έπειτα ελησμονήθη, και έπρεπε να λησμονηθή, και ούτε άξιος ήτον τόσον πολλού λόγου. Ούτε ημείς ηθέλαμεν αναφέρει το όνομα του προδότου, εάν δεν επαρακαλούμεθα παρ’ ανδρών, των οποίων την παράκλησιν δεν ημπορούσαμεν ν’ αποποιηθώμεν , να καταχωρίσωμεν εις την εφημερίδα την ειρημένην επιστολήν. Η επιστολή αύτη γράφεται προς τον Αλβανόν Ταχίρ-αγάν Αμπάζην εις Αθήνας, και έχει ως ακολούθως :

Ενδοξότατε και πολυτιμημένε μου Ταχίραγα σε προσκυνώ.

Παρακαλώ τον θεόν δια την ζωή σου, και δια τα χαερλή τιμημένα μουράτια της καρδιά σου αμήν.

Αφ’ ου εχώρισα από την ενδοξότην σου, με όλον οπού σου έστειλα ταπεινόν μου, απόκρισίν της δεν έλαβα. Εμέ εφέτος με ηύραν πολλά κεντέρια. Ανάμεσα εις τα άλλα έχασα και τον αδελφόν μου τον Γιάννον και ένα παιδί, όπου είχε, και ας έχη δόξαν ο θεός, και να ζήση ο αυθέντης μας,⁽¹⁾ και η ενδοξότη σου.

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ

Ο  ύμνος του Απόλλωνα που βρέθηκε στους Δελφούς, μεταφρασμένος από τον Κωστή Παλαμά ή μεταφραστική δοκιμή όπως λέει ο ίδιος ο ποιητής δημοσιευμένος στην Εικονογραφημένη Εστία το 1894. Ο Δελφικός ύμνος του Απόλλωνα (138 ή 128 π. Χ.) του Λιμένιου του Θοίνου, Αθηναίου,  είναι ένας ύμνος προς τιμήν του Απόλλωνα, και βρέθηκε σμιλεμένος στον εξωτερικό τοίχο του Θησαυρού των Αθηναίων κατά την διάρκεια των μεγάλων ανασκαφών το 1893.

ΠΡΟΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΠΙΒΗΤΟΡΑ

Γράμμα σταλμένο από την Ιτέα στην Αράχωβα το 1921, όπου ζητάει πληροφορίες για βουστάσια, για τιμές και για επιβήτορα γιατί ενδιαφέρεται να φέρει την αγελάδα του.

Ε.Η. ΔΑΝΙΣΚΑΣ

ΕΜΠΟΡΟΣ ΙΤΕΑ

Εν Ιτέα τη 13 Ιουλίου 1921

Αγαπητέ Χρήστο

Θα σε παρακαλούσα να μου απαντήσεις, αν ο ίδιος  που έφερα πέρυσιν την αγελάδα εξακολουθεί να έχει τον ίδιον επιβήτορα ή έτερον πάντοτε της ίδιας ράτσας. Που έχει τις αγελάδας του και πόσον θα μας ζητήσει.

Εάν έχει και έτερος βουστάσιον σε παρακαλώ να μου γράψεις ποιόν πρέπει να προτιμήσουμεν προ πάντων λόγω ασφαλείας, διότι η αγελάδα θα έχει μαζί της και την θυγατέρα της την οποίαν έχει αποκτήσει προ 3 μηνών.