ΧΩΡΙΑΤΕΣ

Τίτλος ευγενείας; Κάθε άλλο!

Για τον απλούστατο λόγο, ότι ο άνθρωπος του καιρού μας συνήθισε να αντιστρέφει τα πράγματα, το μαύρο να το λέει άσπρο κι αντίθετα.

Η κουβέντα, λοιπόν σ’ ένα καφενέ κάποιου μικρού χωριού. Ανάμεσα σε μια παρέα χωρικών, που τα χέρια τους ήταν ροζιασμένα από την βιοπάλη με την αξίνα, και που η ατμόσφαιρα μύριζε αγνό θυμάρι και σκίνο, κι ένας νεαρός, κομψός… ευγενής φοιτητής.

Κι ο λόγος για τους «Χωριάτες».

Οι λίγοι γέροντες με γερμένες, από τα χρόνια και τον αγνό αγώνα της ζωής, πλάτες, σιγοκουνούσαν τα κεφάλια τους.

ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

Μπάρμπα Ζάχος, μπάρμπα – Παν, κύριος Κούρος, Βουκόλος και Σια.

Γράφει και σχεδιάζει ο ΜΙΝΩΣ ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ

(Σεπτέμβριος 1961)

Πέτρα και μαρτύριο από την μια, χαρά και χορός από την άλλη. Αυτά τα δυο ποτήρια πίνουν οι χωριάτες από τους σημερινούς Δελφούς. Το πρώτο γεμάτο χώμα, το δεύτερο γεμάτο κόκκινο κρασί. Ας πιούμε κι απ’ τα δυο.

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ – ΖΑΧΟΥ

Κάθε βράδυ, που αλλού, στην ταβέρνα της Ασημούλας. Μέσα κουτσοπίνουνε δυο – τρείς τσοπαναραίοι. Αξύριστοι, ιδρωμένοι, βασανισμένοι μιλάνε για τις προβατίνες τους. Η τραγιάσκα του μοιανού από την λίγδα ξεροκοκκάλιασε και μοιάζει με κέρατο τράγου, και το μαλλί του αλλουνού από την σκόνη και τον αέρα πέτρωσε και μοιάζει με τραγιάσκα…

Πίνουνε, τα ξαναγεμίζουνε, μετράνε τα πρόβατα, μαλώνουνε, τα σπάνε, τα ξεχνάνε, τα ξαναμετράνε, λογαριασμό δε βρίσκουνε, τα γράφουνε στα παλιά τους τα τσαρούχια, και το ρίχνουνε έξω.

Ξαφνικά μπαίνει μέσα ο μπάρμπα – Ζάχος. Ένας καλοθρεμμένος άντρακλας – τράγος, με άσπρα γένια, αλλά Χεμινγκουαίη, καμιά εξηνταπενταριά χρονών. Μάζευε χόρτα, τον έκαψε ο ήλιος, ήρθε να ξαποστάση. Κάθισε παρέα, ήπιε μονοκοπανιάς ένα κιλό κρασί.

Το «άγγιγμα» του Οσίου Λουκά

Η είσοδος του κυρίως μοναστηριακού συμπλέγματος, με τα κελιά στο βάθος.
(Φωτογραφία: ΑΡΧΕΙΟ LEICA ACADEMY)

Της Βασιλικής Κεράστα

Ενα μοναστήρι 1.000 ετών, προστατευόμενο μνημείο της UNESCO, υποδέχεται καθημερινά πλήθος επισκεπτών που υποκλίνονται στην απαράμιλλη αισθητική και την αναμφισβήτητη αρχιτεκτονική του αξία.

H απαράμιλλη αισθητική της Μονής του Οσίου Λουκά και η φύση ολόγυρά της, στους δυτικούς πρόποδες του Ελικώνα, σε γαληνεύουν, είτε ανάψεις κερί και προσκυνήσεις είτε όχι. Διατηρώντας την απόλυτα θρησκευτική ταυτότητά της, είναι συγχρόνως ένα σημαντικό -προστατευόμενο από την UNESCO- μνημείο, που προσελκύει καθημερινά πλήθη τουριστών. Μαζί με τη Νέα Μονή της Χίου και εκείνη του Δαφνίου, αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα και μεγαλύτερα επιτεύγματα της μεσοβυζαντινής εποχής (843-1204 μ.Χ.), τόσο για την αρχιτεκτονική όσο και για την εσωτερική της διακόσμηση.

ΒΟΙΩΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΩΚΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ

ΤΟΥ κ. Κ. Λ. ΜΕΡΑΝΑΙΟΥ (ΙΟΥΛΙΟΣ 1957)

Γη αρχαία και ιερή η βοιωτική και φωκική χώρα. Βουνά σύμβολα και κατοικητήρια θεών και πάνω τους ο ουρανός που τον γεμίζουν οι αρμονίες της απολλώνιας λύρας, σαν αντηχούν απ’ τις κορφές του Παρνασσού και καλούν στον παρθενικό τους χορό τις οδηγήτριες, για τα καλά και τα υψηλά, ελικωνιάδες μούσες.

Που να σταθεί όμως κανένας ν’ αφουγκραστεί την ασίγαστη αυτή πηγή του ελληνικού πνεύματος, την ατίθαση ορμή του ελλαδικού σθένους, στην κυμαινόμενη διαδρομή του, που από νίκες και από πρόσκαιρες ήττες, υψώνεται ασταμάτητα προς την αθανασία;

Η όψη της Αράχωβας

Του Γεωργίου Σύρου

Στο χωριό μου την Αράχωβα

                                                                                                       και στους Αραχωβίτες

Εκθεσότοπος στ’ αλήθεια το χωριό μας έχει γίνει

κι όπως πάει ούτε κοτέτσι μεσ’ το δρόμο δεν θα μείνει.

Όλα γίνονται εκθέσεις και πουλάνε μπεχλιμπίδια,

αμφιέσεις εκ των πάλαι με τα χίλια δυο στολίδια,

υφαντά και κουρελούδες, πάντες, τσάντες και ταγάρια,

τετζερέδες, κακαβούλια, τσότρες, λάμπες και λυχνάρια

κι απ’ την άλλη οι εικόνες των Αγίων μας Μαρτύρων,

σκονισμένες, μαυρισμένες κρέμονται επί παραθύρων

και καρτερικά προσμένουν τους τουρίστες να περάσουν,

κι οι φιλότεχνοι από δαύτους να μπουν να τις αγοράσουν.