ΑΡΑΧΩΒΑ 1896: ΑΙ ΝΕΡΑΪΔΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ

Αραχωβίτες στην παλιά αγορά το 1896.

(Συλλογή Λ. Παπαλεξανδρή)

Σπάνια γκραβούρα από Γαλλικό περιοδικό.

(Χριστουγεννιάτικη ιστορία)

Είμαι μονάχος μου τώρα. Περπατώ σε δρόμο, που πρώτος εγώ ανοίγω, καθότι η λευκή του Βορρά Κόρη είναι εξαπλωμένη επί των καλτεριμοστρωμένων οδών της Αράχωβας. Είμαι μετανοημένος διότι αφήκα την νόστιμη συντροφιά του κυρ Γιάννη και της κυρά Γιάννενας, οι οποίοι από τα Χριστούγεννα μ’ είχαν καλεσμένον, χριστιανικώς γιορτάζοντες, αφού μάλιστα είχανε και Χρήστο, τους υποσχέθηκα να συμφάμε ύστερα από έξη ημέρας, την παραμονή του Αγ.Βασίλη, που είναι σήμερα, και να τα κάψουμε και λιγάκι για την καλή χρονιά.

Αλήθεια, καλή συντροφιά, κλεισμένοι μέσα μ’ όλα τ’ αγαθά μας, με δυο τρείς άλλους από τις οκτώ το βράδυ, απάνω σε χειμωνιάτικη φωτιά και δίπλα με δυο τρείς χιλιάρικες μποτίλιες, με μαύρο αραχωβίτικο, που θέλουν να το λέγουν αθάνατο διότι απ’ αυτό έπιναν και αι αθάνατοι του Παρνασσού Μούσαι, δεν εκαταλάβαμε πότε ο λευκογέννης είχε στείλει την κόρη του να μας επισκεφθεί. Είναι δωδεκάτη τα μεσάνυκτα, η ώρα η δαιμονισμένη.

ΟΙ ΔΕΛΦΟΙ ΤΟΥ 1833

[…] Κατά την πορείαν μας προς τους Δελφούς, εφθάσαμεν εις εν μέρος, όπου υπήρχε βαθεία πετρώδης χαράδρα, σχηματιζομένη από καθέτους βράχους, από τους οποίους έτρεχε διαυγέστατον ύδωρ. Ολίγον περαιτέρω, το ύδωρ τούτο εχύνετο διά τριών κρουνών εις μεγάλην μαρμαρίνην δεξαμενήν, οπόθεν υπερεξεχείλιζεν επί των φαλακρών βράχων.

Από βράχου εις βράχον, το διαυγέστατον ύδωρ κατήρχετο προς την κοιλάδα, την οποίαν διέρρεεν ως καθαρόν ρυάκιον.

Εκεί είδομεν γυναίκας αι οποίαι έπλυνον αφωσιωμέναι εις την εργασίαν των και αι οποίαι μόλις λοξώς κάπως μας παρετήρησαν. Τας ηρωτήσαμεν πως ωνομάζετο η τοποθεσία η οποία εφαίνετο εκεί πλησίον και όπου μόνον καλύβια υπήρχον. Αλλά καμμίαν απάντησιν δεν ελάβομεν από αυτάς. Ήτο φανερόν ότι δεν εγνώριζον ελληνικά.

1930: ΟΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΦΑΓΗΤΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΕΛΦΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ

ΠΩΣ ΘΑ ΦΑΤΕ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

Ολόκληρος στρατιά Αθηναίων μαγείρων και γκαρσονιών αποστέλλεται εις τον ιερόν χώρον.

Άρτον και θεάματα, εζητούσαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι από τους αυτοκράτοράς των. Και πολύ σωστά. Ένα θέαμα, όσον και αν είναι… θέαμα, χάνει πολύ από την ωραιότητά του, όταν το στομάχι του θεατού έχει λόγους δυσαρέσκειας. Όταν δε το στομάχι ανήκει σε ξένους που εξεκίνησαν από τα πέρατα της οικουμένης και εταξείδεψαν, άλλος πέντε, άλλος δέκα και άλλος δέκα πέντε ημέρες για να απολαύσουν το θέαμα τότε πλέον το πράγμα αρχίζει να μεταβάλλεται σε δράμα εφάμιλλον εις τραγικότητα με τα δράματα του Αισχύλου που πρόκειται να παιχθούν εις τας Δελφικάς εορτάς, που αρχίζουν την 1^ην Μαΐου.

Αυτά εσκέφθησαν τα μέλη της επιτροπής των Δελφικών εορτών και αφήνοντας εις τον κ. Άγγελον Σικελιανόν την φροντίδα να ικανοποιήσει την όρασιν και την ακοήν των θεατών, ανέλαβαν να εξασφαλίσουν εις αυτούς τας υπολοίπους απαιτήσεις των: τροφήν δηλαδή και καλοπέρασιν.