Ζεϊμπέκικος!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Αφιερωμένο στους συμμαθητές μου, που όλοι τους χόρευαν ζεϊμπέκικο αλλά ποτέ μόνοι τους. Ιδιαίτερα στο Λουκά που χόρευε ομορφότερα από όλους μας!

                  Ποιος είπε πως ο ζεϊμπέκικος  είναι χορός μοναχικός; Πως τάχα ο χορευτής κλείνεται στον εαυτό του  και χορεύει για  …πάρτη του; Πως δεν βλέπει γύρω του, γιατί βυθίζεται στις εσωτερικές του αναζητήσεις; Κάνει μάλλον λάθος! Γιατί ο χορός αυτός είναι  και χορός  αντικριστός ή μάλλον καθαρά αντικριστός!

                 Ο πραγματικός Μάγκας δεν είναι ποτέ μόνος του, έχει βαθιά μέσα του αναπτυγμένη, σε υπερθετικό βαθμό, την αίσθηση της φιλίας, γι’ αυτό πάντα στους «νταλκάδες» του συνοδεύεται. Παίρνει και δίνει στηρίγματα. Ακολουθεί και ακολουθείται.

                 Ό Μάγκας δεν χορεύει ζεϊμπέκικο για  ….πλάκα, ούτε ζητάει αναγνώριση των χορευτικών του ικανοτήτων από κανένα. Έχει προηγηθεί μια διεργασία συναισθηματικής κορύφωσης, κάτω από μια αλυσίδα παραγόντων που έχουν πάντα αφή σε τέτοια συναισθήματα προερχόμενα κυρίως από συνάντηση φίλων. Όταν λοιπόν σηκώνεται να  χορέψει, αυτά ακριβώς τα συναισθήματα  εξωτερικεύει και δεν το κάνει στο βρόντο, ούτε χορεύει πολλά συνεχόμενα τραγούδια, παρά μονάχα ένα. Αναζητώντας τον κοντινό του που τον ξέρει, τον γνωρίζει, αυτόν που αντιλαμβάνεται τα δικά του πατήματα, αυτόν που τον καταλαβαίνει, του απευθύνεται και με χορευτικές κυκλικές, κοφτές κινήσεις τα «λέει» μαζί του. Αυτή η αρχέγονη χορογραφία, αν και δημόσια, εξελίσσεται σε απόλυτα προσωπικό μυστικό διάλογο για τους συμμετέχοντες. 

Η ΑγΕλλάδα αναχαράζει ξαπλωμένη στη λιακάδα, ενώ καιροφυλακτούν ο λύκος και τα τσακάλια.

Ετοιμαζόταν ο απέναντί μου να μπει στο απαστράπτον πολυτελές τζιπ του, χρώματος κόκκινο της φωτιάς παρακαλώ, για την απογευματινή βόλτα του, και ένας άλλος γείτονάς του με παιγνιώδη διάθεση του φωνάζει:

-Δεν παίρνεις μαζί σου και κάνα πιστόλι πασχαλιάτικο για μόστρα, γιατί αν περάσεις κατά Φάληρο μεριά κινδυνεύεις από κανένα…  Ιβανόη. Που ξέρεις, μπορεί να την έχει στημένη κατά κει!

-Δεν με απασχολούν αυτά εμένα, εγώ φοβάμαι  το Μογγόλο.

-Ο Μογγόλος έχει πολλά προβλήματα αυτό τον καιρό, αρκεί να μην κάνουμε εμείς βλακείες. Αλλά και οι δικοί μας ρε παιδί μου δυο στην περίπολο, ενώ οι Τούρκοι με επτά και δέκα; Τι διοικητής ήταν αυτός, και μάλιστα στην πιο νευραλγική στρατιωτική μονάδα του Έβρου; Και για τιμωρία, λέει,  δεν τον αποτάξανε, αλλά τον κάνανε διοικητή σε κάποια στρατιωτική σχολή.

-Και πού να τους βρούνε περισσότερους, για να τους στείλουν περιπολία;

-Εάν δεν τους βρίσκουν, θα πρέπει αυτοί που έχουν πλάκα τα γαλόνια να αφήσουν στην άκρη τα καπέλα τους με τις πολλές τις κλάρες, να παραιτηθούν και να απέλθουν στα σπίτια τους, καταγγέλλοντας δημόσια τα κακώς κείμενα, εφόσον προηγουμένως βεβαίως έχουν εισηγηθεί στους πολιτικούς προϊσταμένους τους τα δέοντα γενέσθαι και δεν έχουν εισακουσθεί.

Ήταν ένας διάλογος μεταξύ δυο φίλων και γειτόνων που έπεσε στην αντίληψή μου, καθώς  παρατηρούσα στο μπαλκόνι μου τα λουλούδια στις γλάστρες, που τις τελευταίες μέρες με τον ανοιξιάτικο καιρό έχουν ζωηρέψει και είναι “χάρμα ιδέσθαι”.

1865: Από την περιοδεία του βασιλιά Γεωργίου Α' στη Φωκίδα και Βοιωτία.

Σε αναφορές του ημερήσιου αθηναϊκού τύπου, από τηλεγραφήματα που ελάμβανε από τις πόλεις όπου διερχόταν ο βασιλιάς Γεώργιος Α' διαβάζουμε περί της περιοδείας κατά την διέλευσή του τον Απρίλιο του 1865 από την περιοχή μας τα εξής:

Περιοδεία της Α. Μ.

Τηλεγράφημα εξ Αμφίσσης.

Υπουργείον Εσωτερικών

Χθες υπεδέχθην την Α.Μ. εις τα όρια επαρχίας μετά υποστρατήγου Ιω. Του Γκούρα, ταγματάρχου Κουτρούμπη, της δημοτικής αρχής Δωριέων και Κυτινίων και πλήθους λαού, ζητωκραυγάζοντος και αγαλλομένου επί τη αισία αφίξει της Α. Μ. Ο ενθουσιασμός του λαού απερίγραπτος.

Την εσπέραν της χθες διήνυσεν ο Βασιλεύς εις Γραβιάν. Το εσπέρας επεσκέφθη καλύβας πτωχών και βασιλικώς και πλουσιοπαρόχως συνέδραμε.

Σήμερον διά του Δήμου Παρνασσίων αφίκετο ενταύθα πλήρης υγείας, ο δρόμος ον διέτρεξεν, υπήρχε κατειλημμένος υπό πλήθους λαού ζητωκραυγάζοντος. Εν τη πρωτευούση του δήμου τούτου μετά χαράς και αγαλλιάσεως οι κάτοικοι και η δημοτική αρχή υπεδέχθησαν Βασιλέα οι υπάλληλοι επαρχίας Παρνασσίδος, οι κάτοικοι Αμφίσσης, οι δημόται του δήμου τούτου και των ομόρων δήμων, εξελθόντων μετά σημαιών ικανήν απόστασιν Αμφίσσης υπεδέξαντο Βασιλέα ζητωκραυγάζοντες μετ’ ενθουσιασμού. Αι ζητωκραυγαί επλήρουν αιθέρα. Παρά την εν τη πόλει είσοδον ίστατο δήμαρχος και δημοτικόν συμβούλιον Αμφίσσης, ο Βασιλεύς εισήλθεν εις Άμφισσαν εν μέσω πλήθους λαού, ραντιζόμενος υπό των εν τοις παραθύροις και εξώσταις ισταμένων κυριών δι’ ανθέων, άπασαι αι προβεβηκείαι γυναίκες ικέτιδας χείρας είχον υψώσει προς τον ουρανόν, επικαλούμεναι τον Θεόν υπέρ της μακροβιότητος και διαφυλάξεως του Βασιλέως.

Ο Βασιλεύς διευθύνθη εις το προπαρασκευαστικόν πολυγωνικόν βάθρον, ένθα υπεδέχθη υπό του αρχιερέως Φωκίδος και του κλήρου. Μετά την δοξολογίαν μετέβη εις το ανάκτορον, προ της πύλης του οποίου κοράσια, άδοντα ύμνον, προσήνεγκον τη Α. Μ. στέφανον.

Ο Βασιλεύς, εξελθών εις τον εξώστην ευχαρίστησε το δι’ ενθουσιασμού απερίγραπτον ζητωκραυγάζον πλήθος, ου η χαρά έστιν ανέκφραστος.

Ο Βασιλεύς χαίρει πλήρει υγείαν.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΣΜΑ

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

Αγαπητέ Στάθη,

πήρα το καινούριο σου βιβλίο.

Εντυπωσιάστηκα με το ρυθμό που γράφεις και εκδίδεις!

Μοιάζει μ’ αυτόν της ανασαιμιά σου!

Απανωτός και ασταμάτητος!!

Ξεφύλλισα το πόνημά σου.

Πήγες ψηλά τούτη τη φορά! Πήγες μακριά, σε πόλεις και χωριά που με τ’ όνομά τους, εξυμνούν τη γλώσσα της καρδιάς και του τοπίου!

Και αρκετά απ’ αυτά, έχουνε φως, πολύ φως στο όνομά τους, τόσο που ξεδιακρίνονται τα εσώψυχά τους και τα μύχια μυστικά τους!!

Μυστικά που άλλα κολυμπάνε σε συμβολισμούς και θυσίες, άλλα στ’ αμπέλια τρυγάνε γλυκόχυμους καρπούς, κάποια σε λιόδεντρα που ασημίζουνε στον ήλιο, τα πιότερα όμως σιωπηλά, σε μάρμαρα ανάμεσα και σ’ αγαλμάτων μάτια ορθάνοιχτα, μας ξανοίγουν έκπληχτα μέσα στους καυτερούς καημούς τους και στην τόση μοναξιά τους!