Άδολα Χρόνια!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Ο Αλωνάρης είχε μεσιάσει και οι φακές, χειράδες - χειράδες, ήταν απλωμένες στα  στρογγυλά πέτρινα αλώνια έξω από κάθε καλύβι για να λιαστούν, να ξεραθούν και να τις πατήσουν τα ζα.

Ύστερα, οι χωριάτες αφού θα τις λίχνιζαν με τις ελαφριές, μεγάλες ξύλινες πιρούνες, θα μάζευαν τον καρπό τους και θα τον αποθήκευαν σε σκιερό και δροσερό μέρος, για να τον καταναλώσουν το δύσκολο χειμώνα, που  σε τούτα δω τα μέρη  πάντα έπεφτε βαρύς.

 Ήταν και άλλα γεννήματα απλωμένα γύρω από τα πετρωτά, περιμένοντας να πάρουν τη σειρά τους, για ν’ αλωνιστούν: ρεβίθια, λαθούρια και ρόβη.

Τ’ άχυρα για τα φάκνα  των ζώων, είχαν δεθεί ήδη σε μπάλες με τα κασόνια - καλούπια και ήταν ποστιασμένες μέσα στα καλύβια μαζί με  το τριφύλλι. Όσες δεν χώραγαν στο εσωτερικό τους, οι ζευγίτες  τις είχαν  τακτοποιημένες και σκεπασμένες καλά στο πίσω μέρος των χαμόσπιτων, ασφαλισμένες, όμως, από τη βροχή.

Μπροστά απ’ το μικρό οικισμό, με τα πέτρινα χαμηλά σπιτάκια, τα καλύβια, απλωνόταν ο κάμπος του οροπέδιου. Ωχροκίτρινος ύστερα από το θερισμό των σπαρτών, γυμνός και μουδιασμένος,  λαγοκοιμόταν κάτω από το καυτό πλατύγυρο καπέλο τ’ ουρανού.

Απ’ τα ριζά των βουνών τριγύρω, κάθε πρωί πριν βγει ο ήλιος  και τ’ απόγευμα μετά που έπεφταν τ’ απόσκια, σιγά - σιγά άρχιζαν να βοσκάνε τον τόπο, τα πρώτα κοπάδια από τα γιδοπρόβατα που είχαν κατεβεί από τον Παρνασσό.

Ξεχωρίσματα; Για ...ανταμώματα;

Του Στέργιου Μπακολουκά

Είμαστε συγχωριανοί και σχεδόν συνομήλικοι. Έχουμε αμοιβαία αισθήματα σεβασμού και εκτίμησης. Τον συνάντησα τυχαία, μετά από πολύ καιρό, να πίνει τον καφέ του στο μπαράκι ενός κεντρικού βιβλιοπωλείου. Αν και είχε «γεράσει» δεν είχε κόψει τη συνήθεια να επισκέπτεται τακτικά, ακόμα και μόνο για καφέ, αυτούς τους χώρους στο κέντρο της Πόλης, όπως μου είπε. Με χαιρέτησε εγκάρδια και με υποχρέωσε να παραγγείλω καφέ.

-Δεν θα τ’ αγοράσω όλα, απολογήθηκε γελώντας, όταν είδε ότι παρατηρούσα τη στοίβα από τα βιβλία που είχε απιθώσει στο τραπέζι μπροστά του.

-Μεγαλώσαμε! Θαύμασε! Και στη συνέχεια με μελαγχολικό ύφος διαπίστωσε αναφερόμενος, από ευγένεια, μόνο στον εαυτό του!

-Τώρα πλέον ο χρόνος μου ‘‘μάζεψε’’ και δεν έχω καιρό για χάσιμο, γι’ αυτό είμαι πολύ επιλεκτικός ακόμα και στο διάβασμα. Όμως μου αρέσει που και που να κάνω τη βόλτα μου εδώ, και πίνοντας τον καφέ μου, να ξεφυλλίζω πολλά από αυτά τα βιβλία και μερικές φορές ν’ αγοράζω ένα δυο!

Ύστερα από λίγη ώρα, η συζήτηση για το  «Χωριό», ήρθε καταληκτικά ως σημείο αναφοράς. Συμφωνήσαμε ότι συμμετείχαμε και οι δυο  σε νοσταλγικά «νεφελώματα» εξ αιτίας του.