3. Τσακαμάτρα (της …ακαμάτρας)!

 

Του Στέργιου Μπακολουκά

       Οι τέσσερις Γιάννηδες,  Μουρέλας, Στραβουκουλόγιαννος, Μαυροματόγιαννος και Γιαννακούς Αυγερίκος,  τα βράδια έδιναν το παρόν  στην ταβέρνα, συνήθως σ’ αυτή του Καραθανάση. Οι συναντήσεις ήταν αραιές στα νιάτα τους, επειδή δούλευαν σκληρά και ακατάπαυστα, άρχισαν όμως να πυκνώνουν  κατά την εφηβεία των γηρατειών τους και συνεχίστηκαν μέχρι τα ……ξεβγάλματά τους, πέρα στα γεροντάματα. Σ΄ αυτά τα όψιμα χρόνια, όποιες δουλειές και να είχαν, όση κούραση και να κουβάλαγαν, η παρέα ήταν σκοπός και το καπηλειό  τελικός προορισμός, πριν μαζευτούν στα σπίτια τους. Συμπατριώτες και φίλοι μια ζωή, σκληραγωγημένοι νοικοκυραίοι της Αράχοβας, καλλιεργούσαν τα κτήματα ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία  και ξαπόσταιναν στο καπηλειό  τα βράδια, πίνοντας το κρασάκι τους, κουβεντιάζοντας και κάποιες φορές τραγουδώντας τα βάσανά τους! 

‘’Mεσ’ την υπόγεια την ταβέρνα

  Μεσ’ σε καπνούς και σε βρισιές

  Απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα

  Όλοι παρέα πίναμ' εψέσ’

  Εψέσ’ σαν όλα τα βραδάκια

  Να πάνε κάτω τα φαρμάκια’’

Σωκρατικό «μάθημα», για όσους θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά

 

Ένας διάλογος μεταξύ Σωκράτη και Γλαύκωνα, αναφορικά με τις γνώσεις που οφείλει να έχει για τα ζητήματα της πόλης, όποιος θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική. 

Εισαγωγικά

Ο Γλαύκων του παρακάτω διαλόγου ήταν παππούς του Πλάτωνα από την πλευρά της μητέρας του φιλοσόφου, της Περικτιόνης. Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, στο έργο του «Απομνημονεύματα» (Ο βίος και η φιλοσοφία του Σωκράτους), στον οποίο χρωστάμε και τον υπόψη διάλογο, πληροφορούμαστε τα εξής:

Οσάκις ο Γλαύκων επιχειρούσε να αγορεύσει ενώπιον της Εκκλησίας του Δήμου, επειδή επιθυμούσε να γίνει ένας εκ των αρχόντων της πόλης, ενώ δεν ήταν καλά - καλά είκοσι ετών, και κανένας από τους φίλους και συγγενείς του δεν μπορούσε να τον αποτρέψει,  τον κατέβαζαν από το βήμα δια της βίας και γινόταν καταγέλαστος^. ο Σωκράτης, λοιπόν, όταν μια μέρα τον συνάντησε τυχαία στο δρόμο, βρήκε την ευκαιρία να τον συζητήσει, με σκοπό να τον νουθετήσει πολιτικά.

Να σημειώσουμε ότι τους ασχημονούντες και τους άσχετους ρήτορες στο βήμα της Εκκλησίας του Δήμου, τους κατέβαζαν βιαίως κάτω, με διαταγή του επιστάτη των Πρυτάνεων,  οι Σκύθες τοξότες,  που εκτελούσαν, εν καιρώ ειρήνης, αστυνομικά χρέη, ενώ εν καιρώ πολέμου, ως ιπποτοξότες προηγούνταν του Αθηναϊκού ιππικού, ως οι πλέον ικανοί και έμπειροι έφιπποι τοξότες, ανερχόμενοι στους διακόσιους (200).