ΚΩΜΙΚΑΙ ΣΚΗΝΑΙ

Εν Αραχώβη, τη επί του Παρνασσού, συμβαίνουσιν, ως εκείθεν γράφουσιν ημίν, σκηναί κωμικαί και τραγικαί, υπό της αστυνομίας προκαλούμεναι. Πρότινος αύτη είχε θέσει εις ενέργειαν την μέθοδον της διαπομπεύσεως των οπωσδήποτε περιπιπτόντων έστω και εις πταισματικήν παράβασιν. 

Επιστροφή

Διχασμένη, ανάμεσα στον τσοπάνη της στη κορφή, και στα μικρά της στο χωριό.

Ένα μπάμ και όλα τελειώνουν !!!

Έγραψεν ημίν εκ Γαλαξειδίου :

«Προ πενταετίας και πλέον υπάρχει καταβυθισμένον εις το κέντρον του λιμένος μας πλοίον τι όπερ μεγάλως παρακωλύει την ελευθέραν τούτου λειτουργείαν.

Αγωνιάτε.

Εκσκαφές και όχι ανασκαφές για λίγα στάχυα στους Δελφούς.

Σκόρπιες γνώσεις ναι, σκόρπια λόγια όχι.

[4^ο ]

  Επιμέλεια: Στάθης Ασημάκης

Αριθμητικά

Τα ονόματα των βασικών αριθμών έχουν πολύ βαθιές ρίζες, που μας γυρίζουν στην αυγή του πολιτισμού.

Για τα αρχαιοελληνικά Μαθηματικά το ένα (1) δεν θεωρείται αριθμός. Ο Ευκλείδης στο VII βιβλίο των «Στοιχείων» του γράφει: «αριθμός είναι μια συλλογή που αποτελείται από μονάδες».

Πράγματι, η λέξη αριθμός προέρχεται από το ρήμα άρω (ριζικός τύπος του αραρίσκω) = ενώνω, συναρμόζω, βάζω μαζί. Και τώρα:

·  εις-μία-εν. Η αρχική τους σημασία προήλθε από την έννοια του: “αυτός-ή-ό ακριβώς και όχι άλλος-η-ο”.

Ο αρχικός τύπος του εις πιθανόν ήταν το ενς, συγγενικό του λατινικού unus με πιθανή ιαπετική ή αλλιώς ινδοευρωπαϊκή ρίζα. Κλάδος αυτής της αρχέγονης γλώσσας είναι  και  η σανσκριτική, που είναι  η αρχαία ινδική γλώσσα.

ΒΡΥΣΗ ΣΤΟ ΧΡΙΣΣΟ (1905)

Ωραία βρύση στο χωριό Χρισσό της Φωκίδος, με αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη, σε φωτογραφία του 1905.

Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ( Μια τραγική επέτειος)

Ένα χρόνο ακριβώς (10 Ιουνίου 1945), από την φοβερή σφαγή στο Δίστομο, στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ διαβάζουμε το παρακάτω συγκλονιστικό δημοσίευμα:

“Ένας χρόνος κλείνει σήμερα από την τραγική εκείνη μέρα – 10 Ιουνίου 1944 – που οι Γερμανοί έστησαν ένα από τα αιώνια μνημεία της βαρβαρότητάς τους στο Δίστομο, το ειρηνικό χωριό της Βοιωτίας. Για πολλά χρόνια θα ζει η φρίκη αυτού του ομαδικού κι απίστευτου εγκλήματος, που κατεβάζει τη φυλή των Ούννων πιο κάτω και από το επίπεδο του κτήνους.

Ήρεμο είχε ξυπνήσει το χωριό – δυο χιλιάδες κάτοικοι – και λουζόταν στις πρωινές ακτίνες του καλοκαιριάτικου ήλιου, την αυγή της μοιραίας εκείνης ημέρας. Μ’ όλη τη σκιά της μαύρης σκλαβιάς, οι χωρικοί τραβούσαν χαρούμενοι για τ’ αλώνια, για να μεταφέρουν τον καρπό που τους έδωσε η γη, ύστερα από τόσο βασανιστική δουλειά και τόσον ιδρώτα. Τίποτε δεν προμηνούσε τη φοβερή τραγωδία που θα ξεσπούσε αργότερα.

Λίγο μετά το μεσημέρι, της τραγικής εκείνης ημέρας, δυο ιδιωτικά αυτοκίνητα, γεμάτα με Γερμανούς ντυμένους πολιτικά, που παρίσταναν τους μαυραγορίτες, πήραν το δρόμο από τη Λειβαδιά για το Στείρι. Επρόκειτο να στήσουν παγίδα στους αντάρτες που ξεγελασμένοι θα σταματούσαν τ’ αυτοκίνητα για να πάρουν τρόφιμα. Οι αντάρτες όμως δεν έπεσαν στην παγίδα. Ξέροντας πως άλλα φορτηγά με Γερμανούς των Ες-Ες θα τους κύκλωναν από το μέρος της Αράχωβας έκαναν ξαφνική επίθεση και ύστερα από μάχη που κράτησε μιάμιση ώρα σκότωσαν τους περισσότερους καμουφλαρισμένους Γερμανούς. Και τότε οι Γερμανοί λυσσώντας για την αποτυχία τους, ξεχύθηκαν στο Δίστομο για να εκδικηθούν στους αθώους κατοίκους.

Τους πρόσταξαν να κλειστούν στα σπίτια τους, κι αμέσως έπειτα, ο επικεφαλής των Γερμανών λοχαγός Κάϊπφνερ, δίνει διαταγή στις ορδές του ν’ αρχίσουν την σφαγή και τη λεηλασία. Είναι η συνηθισμένη μέθοδος των ανάνδρων κατακτητών, που ξεσπούν στα γυναικόπαιδα, όταν δεν μπορούν να τα βγάλουν  πέρα με τους άντρες. Η διαταγή μεταβιβάζεται από ορδή σε ορδή στο χωριό. Τα θύματα είναι κλεισμένα, σύμφωνα με την εντολή του λοχαγού, στα σπίτια τους. Αρκετοί όμως, που είχαν υποψιαστεί τι τους περίμενε, κατόρθωσαν να φύγουν από μια θέση που είχαν αφήσει αφύλακτη οι Γερμανοί, το Διάσκελο.

Από κει έφυγαν οι μισοί κάτοικοι με τις οικογένειές τους. Και κατόρθωσαν να γλυτώσουν όλοι, μ’ όλο που τους έβαλαν οι Γερμανοί με πολυβόλα. Κρύφτηκαν άλλοι σε σπηλιές και χαράδρες, έξω από το χωριό, κι άλλοι προς τη θάλασσα. Εκείνοι που έμειναν όμως, πλήρωσαν τη μανία των κτηνών. Μαινόμενοι και ουρλιάζοντας σαν άγρια θηρία οι Γερμανοί, αρχίζουν τη σφαγή. Μπαίνουν στα σπίτια και σκοτώνουν όποιους βρίσκουν μπροστά τους. Σκοτώνουν με το τουφέκι, με το περίστροφο, με το οπλοπολυβόλο, με τη λόγχη, με τον μπαλτά, με το μαχαίρι.

Σκοτώνουν άντρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη. Οικογένειες ολόκληρες.

ΑΡΑΧΩΒΙΤΙΚΟΣ ΘΙΑΣΟΣ (Μια μεγάλη επιτυχία πριν 46 χρόνια).

Την παρελθούσαν Κυριακήν εις Αράχωβαν

ΕΠΑΙΧΘΗ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑΝ ΤΟ

ΕΡΓΟΝ “ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΤΑΥΡΟΙΣ” ΥΠΟ ΜΑΘΗΤΑΣ

Παρουσία 4.000 θεατών

ΑΡΑΧΩΒΑ (Του ανταποκριτού μας). – Μεγάλην επιτυχίαν είχε το ανέβασμα ενταύθα επί σκηνής της τραγωδίας του Ευριπίδου "Ιφιγένεια εν Ταύροις". Πρωτοφανής υπήρξε εις τα χρονικά της Αραχώβης η προσέλευσις θεατών οι οποίοι κατά τους μετριωτέρους υπολογισμούς ανήρχοντο εις 4.000 περίπου, κατακλύσαντες κάθε σημείον του πέριξ του Γυμνασίου χώρου. Ακόμη περισσοτέραν επιτυχίαν είχε το παίξιμο του έργου από τους μαθητάς και τας μαθητρίας, οι οποίοι απεδείχθησαν τέλειοι ηθοποιοί και μάλιστα δι’ εν έργον, τόσο δύσκολο και βαρύ, όπως είναι αι τραγωδίες του Ευριπίδου. 

ΑΚΥΡΩΣΗ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΕ ΑΡΑΧΩΒΑ ΚΑΙ ΔΙΣΤΟΜΟ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΚΥΡΟΥ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΡΑΧΩΒΗΣ

Ο κατά τον Δήμον τούτον διορισθείς αποσπασματάρχης Κων. Θωμάς μετά την οδηγίαν του 40 στρατιωτών, εκτός των απειλών, τας οποίας μετεχειρίζετο κατά των εκλογέων προ της ενάρξεως της ψηφοφορίας, κατά την έναρξιν αυτής ηρνήθη να διαμείνη εντός του προσδιορισθέντος υπό της δημοτικής αρχής στρατώνος, αλλά ένοπλοι οι στρατιώται περιεφέροντο εντός του χωρίου Αραχώβης, και απειλούσαν αδικαιολογήτως τους εκλογείς.

Το εσπέρας της 21 Μαρτίου ε. ε. ο ρηθείς αποσπασματάρχης Θωμάς μετά της υπ’ αυτόν ενόπλου στρατιωτικής δυνάμεως επολιόρκησεν εις την οικίαν του Δρόσου Χατζή περί τους 100 πολίτας εκ των καλλιτέρων, οίτινες συνήχθησαν δια να σκεφθώσι περί της εκλογής, και εμπόδισε δια των λογχών την έξοδον τούτων.