Αλησμόνητη θα μείνει η εκδρομή που εκάναμε
στην Αράχωβα μετά τις Δελφικές Εορτές δια τον εορτασμόν της εκατονταετηρίδος
του Καραϊσκάκη. Μετά την μυσταγωγίαν των Δελφών ο αέρας του βουνού ήταν κάτι
τόσο απαραίτητο. Οι εκδρομείς δεν ήσαν οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπατε στην
Αθήνα.
Η όψις των ανθρώπων ήταν ασυννέφιαστη, η ματιά των δυνατή, γιατί μέσα τους
έκλειναν το φως και τους επότισεν η ιερότερη πηγή.
Και ανέβηκαν όλοι το ύψος χαρωποί,
ανάλαφροι, θα έλεγε κανείς με φτερωτό πόδι. Κοσμικές κυρίες και δεσποινίδες με
εθνικά κοστούμια, με γκλίτσες ή ρόκες στο χέρι, ήσαν τόσο αλλιώτικες, τόσο
ελληνικές, ώστε οι χωριάτισσες τις υποδέχθησαν
με ξεχωριστή οικειότητα. Το έβλεπα στη ματιά των.
 |
| Γραφική σκηνή από την Αράχωβα του 1927, με τον φακό της Nelly's. |
Δεν μας δεχθήκανε σαν ξένες, δεν
είχαν στα μάτια των την περίεργη έκπληξη με την οποίαν οι απλές αυτές γυναίκες
δέχονται πρωτευουσιάνους. Είμεθα φίλες, είμεθα οι ίδιοι άνθρωποι. Και τα
κορίτσια, αι ατθίδες είχανε μεθύσει. Από κρασί; Όχι. Από αέρα, από χαρά, από
ενθουσιασμό. Ουδέποτε είδα τραπέζι ζωηρότερο, ευθυμότερο, ελληνικότερο.
Άνθρωποι που δεν εγνωρίζοντο
απέτεινον ο ένας εις τον άλλον τον λόγον με οικειότητα. Χωριάτισσες άρπαζαν το
χέρι των αθηναίων κυριών και χόρευαν. Μπήκαν και οι γάλλοι στο χορό, μη
εξαιρουμένων και των κ. κ. Μενιέ και Μπουλανζέ. Τα κλαριά των δένδρων έγιναν
φλογέρες που σφύριζαν τη φωνή του Πανός. Είχε ζωντανέψει, είχε αναστηθεί ο «μέγας
Πάν». Αυτός προήδρευε της χαράς μας, της ευθυμίας μας, του κεφιού μας.
Η εκδρομή στην Αράχωβα θα μείνει μια
από τις πιο όμορφες απολάυσεις.
Η Κυρία που ξέρει
Το παραπάνω δημοσίευμα, το διαβάζουμε
στην στήλη «Γυναικείες κουβέντες» της εφημερίδας ΒΡΑΔΥΝΗ στις 14/5/1927.