ΤΑ «ΣΚΑΘΑΡΙΑ» ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ ΤΟΥ 1967

Όταν οι BEATLES χόρεψαν συρτάκι.

Του Δημήτρη Δεμεσούκα

Πριν λίγες μέρες επισκεφτήκαμε τη γραφική Αράχωβα. Μπήκαμε σε μια πανσιόν, ρωτήσαμε για τις τιμές των δωματίων κι ενώ είμαστε στη διαδικασία της σκέψης, μας πλησιάζει ένας στρουμπουλός, καραφλός κύριος με μπάσα φωνή – που σου έδινε να καταλάβεις αμέσως ότι είναι ο ιδιοκτήτης – και μας λέει για να μας πείσει. «Ελάτε. Θα σας δώσω το δωμάτιο που κοιμήθηκαν οι “Beatles”». Ο Γιώργος Παπαστάθης όπως είναι το όνομα του ιδιοκτήτη της πανσιόν «Νόστος», μας κέρασε έναν αχνιστό γαλλικό καφέ και άρχισε να μας διηγείται την απίστευτη αλλά αληθινή ιστορία των “Beatles” ‘ετσι όπως την έζησε εκείνος.

Ιούλιος του 1967: Τέσσερις περίεργοι τύποι με μακριά πουκάμισα, χλαμύδες και 4-5 χαϊμαλιά περασμένα στο λαιμό τους να κρέμονται μέχρι το στήθος τους φτάνουν στην Αράχωβα.

Τους έχουν πει ότι εκεί στο γεφυράκι στην είσοδο του χωριού θα τους περιμένει ο Έλληνας φίλος που θα τους φιλοξενήσει. Η ώρα περνάει και κανείς δεν εμφανίζεται. Μέχρι να έρθει ο Έλληνας κάθονται οκλαδόν στο έδαφος, στρέφουν το κεφάλι τους στον ουρανό, κλείνουν τα μάτια κι αφήνονται στα ζεστά χάδια του ήλιου. Ξαφνικά μια σκιά για ελάχιστα δευτερόλεπτα τους κρύβει τον ήλιο, ταράζει την ηρεμία τους κι ύστερα χάνεται.

Ο ένας από τους τέσσερις ανοίγει τα μάτια του, βλέπει έναν νεαρό να τους προσπερνάει σχεδόν αδιάφορα κι αρπάζει την ευκαιρία. «Συγγνώμη», του λέει με κλασική αγγλική προφορά: «Γνωρίζετε ίσως κάποιον κύριον Γιώργο Παπαστάθη;».

«Εγώ είμαι», απαντάει ο Έλληνας.

«Είμαστε οι Εγγλέζοι», λέει ο νεαρός με τα χαμαϊλιά.

«Μας είπαν ότι θα μας φιλοξενήσετε», συμπληρώνει.

Ο 23χρονος τότε Αραχωβίτης με κόπο προσπαθεί να κρύψει τη δυσφορία του.

«Όλα τα ‘χαμε, οι γύφτοι πολυτελείας μας έλειπαν», λέει από μέσα του.

«Ακολουθήστε με», τους είπε φωναχτά.

Αυτή ήταν η αρχή της γνωριμίας του Γιώργου Παπαστάθη με τους “Beatles” πριν από 33 ολόκληρα χρόνια.

Το ελληνικό γλέντι : Το ποιοι πραγματικά ήταν αυτοί οι τέσσερις περίεργοι Εγγλέζοι ο Γιώργος Παπαστάθης το έμαθε την επόμενη ημέρα.

Τους πήρε και τους πήγε σε ένα φιλικό του σπίτι για να φάνε: «Τότε το φαγητό ήταν γλέντι». Θυμάμαι που μόλις φτάσαμε στο σπίτι των φίλων μου ρώτησα που είναι η γιαγιά της οικογενείας. Έξω, μου λέει η κυρά. Ένας από τους Εγγλέζους που κατάλαβε ότι έλειπε ρωτάει. Σε ποια χώρα είναι δηλαδή. Και λέει η κυρά απευθυνόμενη σ’ εμένα.

«Καλέ τι λέει τούτος δω. Για ελιές είναι, παιδάκι μου».

Το γλέντι έγινε στην ταράτσα του σπιτιού και κράτησε 6 ολόκληρες ώρες.

«Από την αρχή όμως είχα παρατηρήσει ότι κάτω από το σπίτι είχαν πάρει θέση αστυφύλακες λες και φύλαγαν εμάς. Παραξενεύτηκα και τηλεφώνησα στον φίλο μου που μου τους είχε στείλει. Τότε εκείνος μου είπε: Αυτοί που φιλοξενείς στο ξενοδοχείο σου είναι οι “Beatles”. Τα περίφημα “Σκαθάρια”. Τότε συνειδητοποίησα ποιοι είναι».

Έτσι έγινε και στο γλέντι εκεί στην ταράτσα, στην Αράχωβα. Οι “Beatles” έβγαλαν τις κιθάρες τους, τραγούδησαν, αλλά χόρεψαν κιόλας – ή έστω προσπάθησαν – ελληνικούς χορούς με κλαρίνα.

Ο επίγειος παράδεισος : Τον πραγματικό λόγο της επίσκεψης των «Σκαθαριών» στην Ελλάδα ο Γιώργος Παπαστάθης θα τον μάθαινε τη δεύτερη ημέρα. Τότε που εκμυστηρεύτηκαν ότι επιθυμούσαν να αγοράσουν ένα ελληνικό νησί για να ξεφεύγουν από τα εκατομμύρια των θαυμαστών τους και από τους δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ και να περνούν λίγες ημέρες ξενοιασιάς και γαλήνης μακριά απ’ όλους.

Του είπαν επίσης ότι έχουν ναυλώσει ένα ελικόπτερο και τον παρακαλούσαν να πάει μαζί τους για να τους πει τη γνώμη του.

«Κάναμε πρώτα μια βόλτα στον Κορινθιακό. Η αρχική τους σκέψη ήταν να βρουν κάτι εκεί, γιατί τις δυο προηγούμενες μέρες είχαμε πάει στην Ιτέα και είχαν ενθουσιαστεί. Τελικά όμως με το ελικόπτερο φτάσαμε μέχρι Καβάλα. Εκεί έπεσε το μάτι τους σε μια βραχονησίδα κοντά στη Θάσο. Αυτήν επέλεξαν».

Οι “Beatles”, όμως, δεν κατάφεραν να αποκτήσουν ποτέ τον επίγειο παράδεισο που επιθυμούσαν. Στο τέλος του προηγούμενου χρόνου τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις που ανοίγουν παραδοσιακά κάθε χρόνο τέτοια μέρα αποκάλυψαν ότι τα «Σκαθάρια» δεν αγόρασαν το νησί των ονείρων τους γιατί δεν τους επέτρεψε η βρετανική κυβέρνηση να βγάλουν συνάλλαγμα έξω. Ο Γιώργος Παπαστάθης όμως μας δίνει μια διαφορετική εξήγηση:

«Δεν είναι αλήθεια αυτό. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν το επέτρεψε η τότε κυβέρνηση της Ελλάδας. Επειδή εθεωρείτο παραμεθόριος περιοχή, απαγόρευσε κάθε αγοραπωλησία κτήματος ή περιοχής σε ξένους για λόγους εθνικής ασφάλειας της χώρας».

Έτσι το όνειρο των “Beatles” δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Νοσταλγία για τα «Σκαθάρια»: Παρότι από τον Ιούλιο του ’67 έχουν περάσει 33 χρόνια, ο Γιώργος Παπαστάθης θυμάται ακόμη με νοσταλγία τις τέσσερις εκείνες ημέρες με τους “Beatles”.

«Περάσαμε πολύ ωραία. Ήταν χαρούμενοι, απλοί, καταπληκτικοί κι ωραίοι. Ο Πολ Μακάρτνεϊ ήταν ο πιο ομιλητικός απ’ όλους. Ο Λένον, ήταν ο πιο μοναχικός απ’ όλους. Έφευγε συχνά από την παρέα για να μείνει έστω λίγες στιγμές μόνος του. Να σκεφτείς ότι από όσες φωτογραφίες βγάλαμε μόνο μία σε μια καταφέραμε να είναι και οι τέσσερις μαζί. Ο Ρίνγκο Στάρ ήταν ο καλαμπουρτζής της παρέας. Με το ύφος του μόνο και με τις γκριμάτσες που έκανε γελούσες. Ο Τζόρτζ Χάρισον ήταν κι αυτός ωραίος τύπος. Θυμάμαι που στο γλέντι που κάναμε τότε στην ταράτσα είχαμε απλώσει κάτι σεντόνια για να μη μας χτυπάει ο ήλιος κι αυτός πήγαινε συνέχεια κι άνοιγε τα σεντόνια για να παίρνει μάτι τι γίνεται από κάτω στο δρόμο».

Η φήμη ότι οι “Beatles” πέρασαν από εκεί με το πέρασμα των χρόνων έγινε γνωστή. Για δυο ολόκληρα χρόνια μετά την επίσκεψή τους στη γραφική κωμόπολη ο Γιώργος Παπαστάθης ανάμεσα στα άλλα αντικείμενα που είχε σε ένα κατάστημα ειδών λαϊκής τέχνης, πουλούσε αναμνηστικές φωτογραφίες του δημοφιλέστερου ροκ συγκροτήματος του 20^ου αιώνα. Ο κόσμος παρακαλούσε, έκανε σαν τρελός, έδινε οτιδήποτε για μια φωτογραφία τους.

ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΤΗΛΕΡΑΜΑ»