Ο Σύλλογος Φιλοπροόδων Αραχώβης «Παρνασσός» και τα σατιρικά τετράστιχα του Δημ. Γιαννακόπουλου.

Του Λεωνίδα Δ. Παπαδήμου

Το έτος 1930 ιδρύθηκε στην Αράχωβα – με πρωτοβουλία φοιτητών της Αράχωβας – ο  Σύλλογος Φιλοπροόδων Αραχώβης «ο Παρνασσός» (Σ.Φ.Α.Π.) το καταστατικό του οποίου εγκρίθηκε δια της υπ’ αριθ. 211/1930 αποφάσεως του Πρωτοδικείου Λεβαδείας.

Σκοπός του Συλλόγου ήταν η «ηθική, πνευματική, εκπαιδευτική, καλλιτεχνική και σωματική ανάπτυξη των μελών αυτού και της κοινωνίας εν γένει, επιτυγχανομένης διά διαλέξεων, θεατρικών παραστάσεων, εκδρομών, εξωραϊστικών έργων, αθλητικών ασκήσεων και επιδείξεων ως και της αγάπης προς τα δένδρα και την μεταξύ των μελών αυτού καλλιέργειαν φιλικών σχέσεων και αλληλεγγύης».

Ο σύλλογος είχε 4 τμήματα α) Αθλητικόν β) Επιστημονικόν γ) Καλλιτεχνικόν και δ) Φιλοδενδρίας.

Και τα 4 τμήματα ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα διά την εκπλήρωση του σκοπού των. Το τμήμα όμως που ανέπτυξε μεγαλυτέραν δραστηριότητα και που έτυχεν  μεγάλης υποστηρίξεως του κοινού της Αράχωβας ήταν το καλλιτεχνικό. Κατά την θερινήν περίοδον εκάστου έτους η Αράχωβα είχε πολλούς παραθεριστάς από διάφορα μέρη της Ελλάδος και ιδιαιτέρως Αθηναίους. Κάθε Κυριακή μετά την απόλυσιν της Εκκλησίας εδίδετο διάλεξις και το απόγευμα της Κυριακής θεατρική παράσταση εις την μεγαλυτέραν αίθουσαν του Δημοτικού Σχολείου. Μετά το τέλος της θεατρικής παραστάσεως ανέβαινε στη σκηνή ένας εκ των ηθοποιών και απήγγειλε τα σατυρικά τετράστιχα που έγραφε ο Δημ. Γιαννακόπουλος – με συνοδείαν μουσικής - .

1950:Ο Ν.ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΙΖΗΝΙΚΟΥ

1967 ΓΑΛΑΞΕΙΔΙ – “Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά.”

Ο ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΕΡΡΙΞΕ ΤΑ ΖΑΡΙΑ

Και στηρίζει την επιτυχία στην Κάντυς Μπέργκεν.

Με αυτόν τον τίτλο αρχίζει το άρθρο του ο Μάνος Χάρης στο περιοδικό εικόνες τον Σεπτέμβριο του 1966 παρακολουθώντας τα γυρίσματα της ταινίας “ Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά” που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στο Γαλαξείδι.

Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Μιχάλη Κακογιάννη, η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, και τα σκηνικά του Σπύρου Βασιλείου.

Οι ηθοποιοί που παίρνουν μέρος είναι: Τομ Κόρτνευ, Σαμ Γουαναμάικερ, Κάντις Μπέργκεν, Κόλιν Μπλαίηκελυ, Ίαν Όγκιλβυ, Πατρίσια Μπερκ, Δημήτρης Νικολαίδης.

Η ομηρική αρμονική ταλάντωση

(Το παρόν πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό: “Εμβόλιμον” τεύχος 58-59 / Χειμώνας 2009 - Άνοιξη 2010)

                              

Όπως είναι γνωστό, στην αρχαία Μετρική μεταξύ των διαφόρων ποιητικών μέτρων είναι και ο δάκτυλος (πόδας τετράσημος από θέσεως), που σημαίνει ότι αποτελείται από μια δίσημη θέση (μακρά συλλαβή), η οποία προηγείται και  παριστάνεται με παύλα (–) και παραπέμπει στο φαινόμενο κρούσης στη Φυσική, και μια δίσημη άρση (δυο βραχείες συλλαβές), η οποία ακολουθεί και παριστάνεται με (υ)(υ) και παραπέμπει στην αναπήδηση μετά από κρούση. Έτσι, ο δάκτυλος παριστάνεται με – υ υ. Βεβαίως, έχουμε την ισοδυναμία:  [–]  =  [υ] [υ].

Τα έπη του Ομήρου («Ιλιάδα» και «Οδύσσεια»), ως γνωστόν, έχουν γραφεί με μέτρο(πόδα) το δάκτυλο και συγκεκριμένα με έξι πόδες ο κάθε στίχος, με την παρατήρηση ότι ο τελευταίος πόδας (ο 6^ος) έχει πάντοτε δυο συλλαβές, την πρώτη συλλαβή απαραιτήτως μακρά (–) και τη δεύτερη συλλαβή είτε βραχεία (υ) είτε μακρά (–).

Έτσι, ένας ομηρικός στίχος έχει είτε τη μορφή :

– υ υ / – υ υ / – υ υ / – υ υ / – υ υ / – υ  είτε τη μορφή :

– υ υ / – υ υ / – υ υ / – υ υ / – υ υ / –  –

1946-ΔΙΣΤΟΜΟ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΦΑΓΗ

Του Στέφανου Ζώτου

Ιούνιος 1946

Σε ποια κατηγορία μεγαλείου, σε ποια σειρά εθνικού μαρτυρίου ανήκει άραγε το Δίστομο; Δεν είναι μόνον βωμός μπροστά στον οποίον οι προσκυνηταί γονατίζουν με την ψυχή πλημμυρισμένη από συγκίνηση και με μάτια γεμάτα δάκρυα. Δεν είναι αρκετή, για τη θυσία του Διστόμου, ούτε συγκίνηση, ούτε η ευγνωμοσύνη μας, είναι κάτι περισσότερο από ότι μπορεί να συλλάβει η ανθρώπινη φαντασία, που θα έπρεπε να προσφέρουμε. Και αυτό βέβαια είναι αρκετό για να αποδείξει την αδυναμία μας μπροστά στο μέγεθος της περιπτώσεως.

Το Δίστομο είναι ένα μεγάλο νεκροταφείο. Εδώ στις 10 Ιουνίου του 1944 ξέσπασε η θηριωδία του ανθρώπου, το οργανωμένο και ομαδικό έγκλημα της Γερμανικής κτηνωδίας.

Ποιος ξέρει γιατί;

Τα εγκλήματα του βαθμού αυτού δεν έχουν οίκτο, απορρέουν από ψυχολογικές καταστάσεις, από την αχαλίνωτη εκδήλωση ενός σαδισμού που κατέλαβε, στον τελευταίο πόλεμο, ολόκληρο ένα έθνος, όταν βρέθηκε πρώτα, στον εύκολο δρόμο ενός θριάμβου και αργότερα στον όλεθρο της καταστροφής.

Η Γερμανική μανία ξέσπασε σαν τραγική θύελλα επάνω στο γραφικό Δίστομο.

Τι έφταιγε το μικρό ελληνικό χωριό;

Το “ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΜΑ” η ταινία που γυρίστηκε σε Αράχωβα, Δελφούς και Παρνασσό το 1959.

Το 1959 ο Ανδρέας Λαμπρινός γυρίζει στην περιοχή μας την ταινία «Ματωμένο Ηλιοβασίλεμμα» με σπουδαίους ηθοποιούς της εποχής.

Η ταινία γυρίζεται στους Δελφούς, Αράχωβα και Παρνασσό όπου συμμετέχουν και κάτοικοι των χωριών  αυτών. Από την Αράχωβα βλέπουμε τον γέρο Τσελεπή, τον Καφάση, τον γέρο Νίκο Μαυρεπή, τον Βελετζόγιαννο, τον Αποστολόπουλο (Λουκαντά) και πολλούς άλλους που θα αναγνωρίσετε βλέποντας την ταινία.

Οι ηθοποιοί που παίρνουν μέρος είναι : Σπύρος Φωκάς, Έφη Οικονόμου, Κάκια Αναλυτή, Ανδρέας Ζησιμάτος, Καρούσος Τζαβάλας, Μιχάλης Καλογιάννης κ.α.

ΑΡΑΧΩΒΑ

Του Γιάννη Βλαχογιάννη

Οι πληγές του γέρου είχαν ανοίξει πάλι κ’ έτρεχαν. Τότε έπεφτε στις υποχοντρίες του ο κακόμοιρος. Όλα τούφταιγαν. Κ’ οι θύμησες οι περασμένες έμοιαζαν κ’ εκείνες σαν πληγές που του πονούσαν. Όμως, ενώ πονούσε, κ’ ενώ σπάραζε, ήθελε και να τις ανιστορεί. Κ’ εύρισκε σ’ αυτό μια γλύκα, πώς να πω, φαρμακερή. Νόμιζες πως κ’ η ψυχή του μάτωνε ‘κει που μιλούσε. Κι’ ο γέρος μια μιλούσε, μια αναστέναζε.

- Αχ , αυτή η πληγή!.. που βρίσκει το τόσο αίμα… Τόσα χρόνια πάει αυλάκι… θάκανε ποτάμι… Από την ώρα που πληγώθηκα, πενήντα χρόνια αστείρευτα, σώνει πια! Πονώ… και τι κατάλαβα;… αίμα χαμένο σαν το ρέμα του νερού.

Βρέθηκα στην Αράχωβα – ποιος με ρωτάει; Καλά με ρώτησε! Δεν ήμουν, όχι, στην Αράχωβα – κι’ ας μούφαγε τα στήθια εκεί το βόλι… Στάθηκα άτυχος, μωρέ παιδιά, γι’ αυτό βογγάω τώρα, όχι για τις πληγές. Αχ, και να μη ρίξω κ’ εγώ ένα τουφέκι, να μη φάω έναν Τούρκο κ’ εγώ με το σπαθί!