ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΟΥ 1821 ΔΗΜΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ

(Απο έρευνα του ιστορικού Τάκη Λάππα)

 Αφού η Ελλάδα ησύχασε απ' τον πολύχρονο αγώνα για τη λευτεριά της κι έγινε πια κράτος, βάλθηκαν και οι Ρουμελιώτες, όπως κι οι άλλες επαρχίες να ξαναχτίσουν τ' αφανισμένα τους σπίτια. Γιατί στη Ρούμελη δεν υπήρχε πολιτεία ολόρθη, χωριό αγκρέμιστο. Ο εχθρός περνώντας τ' αφάνισε όλα. Ετσι και οι Καστρίτες άρχισαν να ξαναστήσουν τα σπίτια τους και να φτιάξουν το χωριό τους, που τον Ιούνιο του 1823 το είχε κάψει ο Μπερκόφτσαλης πασάς.

Δεν ήταν τυχερό όμως το χωριό τους Καστρί να ριζώσει για πάντα. Κάτω απ' τα θεμέλιά του βρισκόταν θαμμένη πριν απο αιώνες μια άλλη πόλη : οι Δελφοί! Πως λοιπόν ήταν μπορετό ο “Ομφαλός της γής” να μείνει θαμμένος κάτω απ' ένα χωριουδάκι...; Το Καστρί ήταν καταδικασμένο να παραμερίσει για χάρη της αρχαιότητας.

Τον Αύγουστο του 1839 η τότε “επί των εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Γραμματεία” με υπουργό τον Γλαράκη υπόβαλε στον Οθωνα ένα υπόμνημα που σώθηκε (Γενικά Αρχεία του Κράτους – Αρχείον Ανακτοβουλίου Οθωνος). Γράφει λοιπόν ο Γλαράκης μεταξύ άλλων :

1928: ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Το σούρουπο, όταν στο βάθος του λιμανιού μια καταχνιά σκεπάζει τη δύση και ο μονόφθαλμος φάρος της Λειψοκουτάλας ρίχνει την ωχρή του ανταύγεια στα γαληνεμένα νερά, αφήνουμε με τη «Φωκίδα» το θορυβόδικο, βρωμερό λιμάνι του Πειραιά. Στην έξοδό μας κάνουν παράτα τα τρία γέρικα πολεμικά – περασμένα μεγαλεία – ενώ μπρός και πίσω μας γλιστρούν στα μουντά νερά κάθε λογής καράβια προς κάθε λογής λιμάνια.

Είναι πια νύχτα όταν αρχίζουν να θαμποφαίνονται τα φώτα του Ισθμού. Μια αδικαιολόγητη αναμονή στην είσοδο, και σε λίγο γλιστράμε στη φωτόλουστη υγρή του λεωφόρο.

Με τη γλύκα της νυχτιάς έχουν ημερέψει και τα πανύψηλα, απότομα, απειλητικά μουράγια. Ένα κόκκινο φανάρι – και τρέχουμε προς το Λουτράκι. Σε λίγο πάλι ξανοιγόμαστε, κι από το Ηραίο αρχίζει ένα νανουριστικό σάλεμα…

Ο αυγερινός σηκώνεται πάνω από τα βουνά του κόλπου της Ιτιάς. Το μαύρο ακρογιάλι σιγά-σιγά παίρνει χρώματα μουντά, που όσο παν και ζωηρεύουν, ενώ η θάλασσα χάνει τη μαυρίλα της. Σε λίγο η άγκυρα κατρακυλάει.

Χώρα σε ελεύθερη πτώση

Από επίσημη έκθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ζητήματα ελληνικού ενδιαφέροντος, που δημοσιεύτηκε σε έγκριτη εφημερίδα των Αθηνών, στις 24/11/2016, διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής:

«[…]Επί πλέον η Ελλάδα συρρικνώνεται πληθυσμιακά ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης: ο αριθμός των γεννήσεων   μειώθηκε από 118.000 το 2008 σε 92.000 το 2014, πτώση 22%, και αναμένεται δραματική μείωση κατά 25% του  μαθητικού πληθυσμού της πρωτοβάθμιας  εκπαίδευσης τα επόμενα έξι χρόνια.[…] ».

Τα παραπάνω στοιχεία προκαλούν τρόμο σε κάθε συνετό  πολίτη, που έχει βαθιά επίγνωση της ιστορίας αυτού του τόπου, σε κάθε πατριώτη που αγαπάει αληθινά την πολύπαθη χώρα του και επιθυμεί να δει τη δρομολόγηση μιας άλλης πορείας της, προκειμένου να  ανακάμψει σε όλους τους κρίσιμους τομείς και να κερδίσει το στοίχημα του μέλλοντος.

Τα τελευταία χρόνια, καθώς ξέσπασε η οικονομική κρίση (που μοιάζει με πεδίο κινούμενης άμμου), οι Έλληνες συμπεριφέρονται σαν να έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους^. αντί να κάνουν σκληρή αυτοκριτική και να πάρουν γενναίες και δύσκολες αποφάσεις, όπως απαιτεί το κρίσιμο των καιρών, εν τούτοις αρνούνται να συμμορφωθούν και να ανασυνταχτούν, βυθιζόμενοι όλο και περισσότερο στη φτώχεια και στην εξαθλίωση^.  κρίνουν όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους,  έχοντας πάντα εύκολη τη δικαιολογία.

Έτσι, τα βέλη στρέφονται, όπως είναι φυσικό, πρώτα απ’ όλα στους πολιτικούς και στο κράτος, ακόμα και στους ξένους, παρότι από αυτούς ζητούν στήριξη, ενώ ξεφεύγουν επιδέξια οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι προκειμένου να κερδίσουν πελατεία, χαϊδεύουν αυτιά,  διογκώνουν γεγονότα και διαστρεβλώνουν αλήθειες^. Αρνούνται να μιλήσουν επί της ουσίας  και αντικειμενικά, για τα προβλήματα που ταλανίζουν την πατρίδα^. ποτέ δεν εκστομίζουν την ανάγκη μεγάλων θυσιών και ξεβολέματος από όλους μας.  Είναι πάντα στην απέξω σε μια ιδιότυπη κριτική, όποια τους συμφέρει κάθε φορά και ίσως εξ αυτής της συμπεριφοράς τους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, επιεικώς, οι «μπαγάσηδες» της κρίσης. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες.

1906:ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΑΞΕΙΔΙΩΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ Δ’ (τελευταίο)

Μετά ταύτα επισκέφθην και το οικτρόν Μουσείον των Δελφών.

Ευτυχώς ότι όταν εισέλθει τις εντός αυτού, προκύπτουν πολλοί λόγοι να λησμονηθεί το εξωτερικόν του.

Και πρώτος προκαλεί την προσοχήν ο χαλκούς ηνίοχος, υψηλός με λεπτάς γραμμάς, υψηλότερος ακόμη επί του κυλινδρικού στυλοβάτου του.

Ο ανδριάς αυτός είναι αριστούργημα τέχνης, νομίζεις δε ότι εξακολουθεί ακόμη να διευθύνει το άρμα του, μολονότι η αριστερά χείρ του ελλείπει από του βραχίονος. Οι οφθαλμοί του είναι κατασκευασμένοι από όνυχα διατηρούμενοι θαυμασίως. Οι πόδες του γυμνοί και φέροντες το χρώμα του παλαιού χαλκού, φαίνονται ως πόδες ευσταλούς Άραβος, εξ εκείνων οι οποίοι προηγούνται πεζοί εν Αιγύπτω των αμαξών των πλουσίων.

Εάν πλησιάσεις πολύ προς την επιφάνειαν του ποδός θα παρατηρήσεις όχι μόνον τους μυς, όχι μόνον τα νεύρα, αλλά και αυτάς τας βλέβας ευκρινέστατα διαγραφομένας. Νομίζεις ότι υπό την επιφάνειαν του χαλκού, ενεκλείσθη και ρέει διά μέσου των φλεβών ή το πυρ εκείνο, που εχρησίμευσε διά να καεί το μέταλλον, η το πυρ που εβοήθησε διά να θριαμβεύσει ο νικητής.