Τ’ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΡΑΧΟΒΑΣ!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Μια άποψη στο ερώτημα:
‘’Ποιο θεωρείτε το ομορφότερο σημείο της Αράχωβας;’’, που τέθηκε στην ‘’Ομάδα Αράχωβα ‘’ στο F/B, από το φίλο μου Γιώργο Κατσάμπα.
Τ’ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΡΑΧΟΒΑΣ!

Πάρε το δρόμο που ξεκινάει απ’ τα πλατάνια και τραβάει για τον Παρνασσό.
Ή αν θες, το ίδιο είναι, ακολούθα αυτόν που έρχεται απ’ τα πίσω αλώνια και αφού ξ’ακρίσει τις κ’δέλες πάνω από τη χτιριαρού και αφήσει αριστερά το καλανάκι, επιστρέφει για να ενωθεί με τον άλλον ακριβώς στην κούρμπα στο Πλόβαρμα, φεύγοντας ύστερα αντάμα από κει για τον Οικισμό του Οδυσσέα! (Καλύβια).

Είναι η στράτα που αγκομαχάει στριφογυρίζοντας τον ανήφορο και μοιάζει με αυλακιά από αλέτρι στα πλευρά του βουνού και είναι ίδια με πλεκτή κοτσίδα, αφράτης, κοκκινομάλλας λυγερής, όταν σκαπετώντας στον αυχένα, φαίνετε σαν να φυτρώνει απ’ το πέτρινο εικονοστάσι, που κι αυτό νομίζεις ότι το γέννησαν τα βράχια του βουνού.. 

Αναδέψου στους βοστρύχους της, μέχρι την κορ’φή και στάσου σ’ αυτή.

Αν είσαι τυχερός και ο καιρός είναι ξάστερος και η καρδιά σου λαγγάζει, γίνε ένα με τα βράχια και το εικονοστάσι, που τα θωρείς να κρέμονται μπροστά σου στον αγέρα, λες και δεν στηρίζονται πουθενά.

Άμα πάλι, είσαι ακόμα πιο τυχερός και ο τόπος έχει βάλει τη λευκή γαμπριάτικη φορεσιά του, ρούφα την παγωμένη ανάσα του και άσ’την να κατακαθίσει στα σωθικά σου και να σε γιάνει.
Ρώτα μονάχα το Γιώργη το γιό του Λεωνίδα που ξέρει και διαβάζει τα σημάδια τ’ ουρανού, πότε θα λαμπροφορηθεί, για να είσαι παρών, γιατί αυτή τη φορεσιά τα στερνά τα χρόνια τη ντύνεται δύσκολα.

Στάσου λοιπόν σ΄ αυτό το μετέωρο κι ανάσανε ελεύθερα.
Ναι, εκεί στην άκρη του γκρεμού, όχι μακρύτερα.

Ξενοιάσου παραδίδοντας τον εαυτό σου στη σιγουριά, του ημεροφύλακα και παιδαγωγού Παρνασσού, που περισσότερο τον νοιώθεις πίσω σου παρά τον βλέπεις και απόλαυσε από κάτω τις απόκρημνες πλαγιές του, που εύκολα σου προκαλούν μια αίσθηση ευεξίας.

Θα παρασυρθείς, παρά δε, από την επιβλητικότητα αυτού του τοπίου σε ένα γαλήνιο μετεωρισμό, ανάμεσα στα βράχια που αντανακλούν το φώς και την κοιλάδα χαμηλά, που είναι στρωμένη με ατελείωτες σειρές από λιόδεντρα, ως κάτω στη θάλασσα.

Το δίχως άλλο, αυτή η τοποθεσία που οι παππούδες ονόμασαν ‘’Σταυρό’’, δεν είναι μόνο το παρατηρητήριο της περιοχής, αλλά ο τόπος που δεν έχει δεύτερο για να συγκριθεί.
Απ’ αυτού, μπορείς να δεις μέσα απ’ το αστραφτερό φώς, συμπυκνωμένη την ομορφιά τούτης της ευλογημένης αγκαλιάς.

Μπορείς άμα θες ν’ αφεθείς στο τέμπο μιας ρυθμικής επαναλαμβανόμενης μουσικής που θα την ακούς μονάχα εσύ στο βάθος του μυαλού σου και ύστερα αφού κοιτάξεις μέσα σου, αφιονισμένος από την επιβλητικότητα, να γνωρίσεις τον εαυτό σου!

Αγνάντεψε αντικριστά, τον όγκος απ’ το Ξεροβούνι που σαν καλοχτισμένος μαντρότοιχος, οριοθετεί αγέρωχα το τοπίο.

Παρατήρησε πόσο όμορφο και κατάφυτο είναι, με τους σιδερένιους γκρεμούς του να χύνονται στα πλευρά του.

Σε αντίθεση με αυτό που δηλώνει τ’ όνομά του και τ’ αδικεί, αυτό καρτεράει υπομονετικά τους ντόπιους και ξένους ποιητές για ν’ αναρτήσουν τον ομορφόσταλο πίνακά του.

Πίσω απ’ αυτό το βουνό και στο βάθος, ανακάλυψε τη θάλασσα που κρυφοφαίνετε .

Νοιώσε το ερωτικό της κάλεσμα βλέποντάς την να λαμπυρίζει και ν’ αλλάζει χρώματα.

Ύστερα στρέψε το βλέμμα σου αριστερά κι αντίκρισε την Αράχοβα που ξεπροβάλει δειλά.
Ο αχός του χωριού, θα κατακλύσει την ύπαρξή σου και άμα είσαι ντόπιος, θύμισες παλιές θα εισχωρίσουν μέσα σου με την ευελιξία χελιδονιού παίρνοντας παράδοξα, πολλά χρώματα, σαν αυτά της πεταλούδας, μεταδίδοντάς σου μια ευδαιμονική πληρότητα.

Η εικόνα από τα λίγα σπίτια που φανερώνονται, λειτουργεί σαν προζύμι τροφοδοτώντας την περιέργεια του επισκέπτη , πολλαπλασιάζοντας έτσι τη φαντασία του, για τις ομορφιές που θα γευτεί πηγαίνοντας εκεί, αβγαταίνοντας την προσμονή του.

Βλέπετε η Αράχοβα δεν είναι μόνο αυτή που απολαμβάνει ο μουσαφίρης με την πρώτη ματιά.

Είναι και πολλά-πολλά άλλα! 

Πολλά δε περισσότερα οι ίδιοι οι κάτοικοί της.

Το τοπίο συμπυκνώνετε σε ένα μεταφυσικό έρωτα και δένετε με τον επισκέπτη, που τον αφήνει να νομίσει ότι φτιάχτηκε μονάχα γι’ αυτόν.

Γι’ τούτο και δύσκολα εξηγείτε αυτό το μαγικό συναίσθημα και ακόμα ποιο δύσκολα ξεχνιέται η επίδρασή του, γιατί ποτέ δεν ακούστηκε ούτε ένας, να μαρτύρησε ότι τον πρόδωσε.

Χάνεσαι στα αισθήματα που σε κατακλύζουν, αντικρίζοντας στα πόδια του βράχου να ξεδιπλώνετε η κοιλάδα του Θεού, κατάφυτη από λιόφυτα, που ο ίδιος με το φώς του έθρεψε, ακολουθώντας το ρέμα πλέον, του Πλειστού Ποταμού, να σκορπίζονται μέχρι την άλλη άκρη, στο ευρύχωρο κρισσαίο πεδίο.

Στα δεξιά σου και κάτω από το βράχο, δεν χρειάζεται να το βλέπεις γιατί η ύπαρξή του έχει χαραχτεί στο αίμα σου, είναι κουρνιασμένο το πανάρχαιο Ιερό του θεού Απόλλωνα, ανάμεσα σε δυο επιβλητικούς πύργους, τις Φαιδριάδες, που μοιάζουν με διπλωμένα γρανιτένια γόνατα από τεράστια πόδια και σπαθίζουν τον ουρανό κρατώντας αγέρωχα , με σιγουριά ολόκληρο το γίγαντα Παρνασσό που κρέμεται από πάνω τους.

Το Ιερό, λες κι επιτηδευμένα δεν φαίνεται από αυτό το σημείο, νιώθεις ότι δυναμώνει την νοσταλγία του μύστη και του αφήνει μόνο ένα δρόμο προσέγγισης, αυτόν της εσωτερικής και λεπτεπίλεπτης αφής, πολλαπλασιάζοντας έτσι τα συναισθήματα, κάνοντάς τα λιγωτικό μυστικό, φουντώνοντας την προσμονή .

Όλος ό τόπος είναι ένα τεράστιο σκηνικό μεταφυσικού θεάτρου, που μόνο ένας θεός μπορεί να στήσει γύρω από τον βωμό της λατρείας του και μόνο αυτός με ένα νεύμα του μπορεί να του δώσει αιώνια πνοή.

Αυτό το σκηνικό και η φαντασία, δεν θα έφταναν για να αποθεώσουν την τεράστια ζωγραφιά του τοπίου, χωρίς εκείνο το φώς, πιότερο την άνοιξη, γιατί αυτή δεν είναι εποχή, αλλά ένα μπουκέτο από αισθήματα που δημιουργούνται και πολλαπλασιάζονται απ’ τ’ απέραντο γαλάζιο και συγχρόνως διάφανο φώς.

Το δίχως άλλο, αυτό το φώς είναι που πάντοτε θα μεταδίδει σε όποιον σταθεί σε αυτό το σημείο, μια αλλόκοτη και βαθύτατη αίσθηση ψυχικής έκστασης.

Όποιος σταθεί εκεί μια φορά και αισθανθεί το ψυχικό μαλάκωμα που τον κυριεύει, μετά πάλι και πάλι θα το επαναλάβει χωρίς να το κρατάει μυστικό, παρά θα το διαλαλάει παντού .

Όποιος και να ’σε όμως, αν τύχει και δεις την ανατολή του Ηλίου από αυτό το σημείο, η θέα θα σου κόψει την ανάσα και θα σε συνδέσει με τη λαμπρή περιγραφή, της ίδιας ανατολής , στο απόσπασμα από τον Ίωνα του Ευριπίδη (82-88):

[...] Ἅρματα μέν τάδε λαμπρά τεθρίππων /Ἥλιος ἤδη λάμπει κατά γῆν, /ἄστρα δέ φεύγει πῦρ τόδ’ ἀπ΄αἰθέρος /εἰς νύχθ’ ἱεράν, / Παρνησιάδες δ’ ἄβατοι κορυφαί /καταλαμπόμεναι τὴν ἡμερίαν /ἀψῖδα