Μυθοπλασίες!

6/12. Ασβός και Αλεπού!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Είχαν εδαφικές διαφορές που κράταγαν  χρόνια. Απ’  τους παπούδες τους, ακόμα, καυγάδιζαν! Αν και η τροφή ήταν πλούσια  και αρκετή για όλους, ο τόπος για το σκάψιμο των λαγουμιών τους  παρέμενε λίγος.

Τα ισιώματα  που ήταν κατάλληλα για φωλιές, με σχετική ασφάλεια και ησυχία, στην από κει μεριά του ποταμιού στη Μπεχούβεση, στα ριζά της Κίρφις δεν ήταν  πολλά. Αυτός ήταν  ο λόγος που τούτοι δώ οι  ...ιδιοκτήτες,  μάλωναν  μεταξύ τους  πολλές γενιές πίσω! Για την κυριαρχία.        

  

Τα κτήματα των χωρικών σ’ αυτή την περιοχή, με τα λιόδεντρα, στα οποία παλιότερα υπήρχαν ακόμα και μποστάνια κι ανάμεσα πολλά καρποφόρα δέντρα,  κερασιές και μηλιές, μουσμουλιές και κυδωνιές, κορομηλιές, δαμασκηνιές και βυσσινιές, μαζί με κρεβατωμένες κληματαριές με μαύρα σταφύλια «αϊτονύχια» ή με κάτασπρη ραζακιά σταφίδα, είχαν πλέον παρακμάσει, γιατί ήταν σχετικά μακριά απ’ το χωριό και τα περισσότερα  είχαν εγκαταλειφτεί  από τους ιδιοκτήτες τους.  Ούτε  κλάδευαν, μήτε  λίπαιναν,  μηδέ τα έσκαβαν τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε, είχαν αλλάξει και οι επαγγελματικές ασχολίες των κατοίκων.

Έλληνες σε τρία, με Καβάφη

Λέγεται συχνά για τους επιστήμονες και τους ποιητές ότι, όταν οι πρώτοι κατορθώνουν να κατακτήσουν κάποιες κορυφές  κάθιδροι, εκεί σ’ αυτές έχουν ήδη φτάσει οι δεύτεροι, πετώντας. Αυτό κι αν ισχύει  για τον παγκόσμιο πλέον ποιητή μας Κ.Π.Καβάφη, όπου αρκούν τρία μόνο δικά του ποιήματα, γραμμένα αντίστοιχα: το 1896, το 1930(;) και το 1894,για να περιγράψουν μετά από τόσα χρόνια και με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την κατάσταση που βιώνει ο Έλληνας από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα και ίσως για πολύ καιρό ακόμα, και μάλλον με χειρότερες συνθήκες και μεγαλύτερους κινδύνους, στο μέλλον, για την ύπαρξή του.

Ι)Αδιαφορία - αστοχασιά - ασύγγνωστη αφέλεια -  αβελτηρία

Xωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αἰδῶ,

μεγάλα κ’ ὑψηλά τριγύρω μου ἔκτισαν τείχη.

Καὶ κάθομαι καὶ ἀπελπίζομαι τώρα ἐδῶ^.

ἄλλο δὲν σκέπτομαι - τὸν νοῦν μου τρώει αὐτή ἡ τύχη…

Διότι πράγματα πολλά ἔξω να κάμω εἶχον.

Ἄ…, ὅταν ἔκτιζαν τὰ τείχη πῶς νὰ μὴν προσέξω;…

Ἀλλά δὲν ἄκουσα ποτὲ κρότον κτιστῶν ἤ ἦχον,

Ἀνεπαισθήτως  μ’ ἔκλεισαν ἀπό τὸν κόσμον ἔξω.

«Τείχη»

Κ.Π. Καβάφη 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΙΟΝΙ

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

Με το πρώτο χιόνι, ξεχώρισαν τα ρίφια απ’ τ’ αρνιά!

Τα σπίτια τα μεγάλα, τα φωτεινά με τη «χρυσή» βολή τους, απ’ τ’ άλλα τα χαμόσπιτα του μέλανα ζωμού, του μεροκάματου και της αιώνιας λιτότητας.

Τα σπίτια με τους κήπους τους «κρεμαστούς» των  «μικρών Θεών», της εκσυγχρονιστικής μας κοινωνίας, απ’ τ’ άλλα των φτωχονυκοκοιραίων που δίνουν μάχες στις παλαίστρες της ζωής!

Πάντα με το πρώτο χιόνι, βγαίνουν παγανιά οι διαφορές και οι ανάγκες.

Εκεί αναμετριέται και το Σύστημα, το ίδιο κι η οργανωσιά του.

Τα έργα, οι φιέστες και τα μεγαλεία… του φτωχού η αντοχή και του γκουβέρνου το φιλότιμο… Οι «αυτοκρατορικές» οι κόντρες και οι θρησκευτικοί καυγάδες… Οι νεολαίοι με τα αδιέξοδά τους… Τα μιστά πούναι λειψά… Η ζωή που όλο ακριβαίνει… Οι εμιγκρέδες μιας Πατρίδας που θυσιάζεται σ’ ένα μεγάλο όνειρο!

Μυθοπλασίες!

5/5 . Τ’ Άλογα   και το  ...Καμπανάκι!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Το τρικάταρτο ξύλινο ιστιοφόρο φόρτωνε εμπορεύματα στο λιμάνι έχοντας προορισμό την Κύπρο. Είχε πλευρίσει  την αποβάθρα του έβδομου ντοκ στον Πειραιά, με δεμένο το φλόκο και  μαζεμένα τα ξάρτια, τακτοποιημένα στη σειρά τ’ άλμπουρά του και χαλαρά δεμένη τη γάμπια  πάνω απ’ το κατάστρωμα. Η λαγουδέρα του ήταν ασφαλισμένη και οι κάβοι του καλά τεντωμένοι στις δέστρες της προβλήτας.

Ήταν ένα καλοκαίρι του μεσοπόλεμου, τον περασμένο αιώνα. Οι πλαϊνές φάλκες  που οδηγούσαν στ’ αμπάρια ήταν ανοιχτές και τα μαδέρια που ακούμπαγαν στο χώμα του ντοκ μάγκωναν γερά στα τουρέλα του πετσώματος του καραβιού, φτιάχνοντας έτσι μια μεγάλη και δυό μικρές εισόδους στο εσωτερικό του.

Οι ναύτες, άλλοι ξυπόλυτοι και άλλοι με σηκωμένα τα «μπούγενα» των παντελονιών τους πηγαινοέρχονταν βοηθώντας στο φόρτωμα, κάτω από τις διαταγές του ναύκληρου.  Είχαν δοθεί αυστηρές εντολές ασφαλείας από τον καπετάνιο, γιατί αυτή τη φορά το κυρίως φορτίο του καραβιού ήταν ιδιαίτερο και μάλλον επικίνδυνο. Θα μετέφερε στην Κύπρο καμιά πενηνταριά άλογα!

...ΘΑ ΒΟΥΒΑΘΟΥΝΕ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ!

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

Χειμώνας του 2018!

Γκρίζες, θαμπές εικόνες κι ένας καιρός μουρλός.

Μια λιάζει, μια γκριζάρει,

και πιότερο απ’ όλα βρέχει.

Βρέχει… ως βρέχει ο Θεός! Τις άλλες, για 48ωρα!!

Κι η πόλη…Βενετιά.

Λούμπες και ποταμοί, καταστροφές εδώ κι εκεί κι όπου φτωχός κι η μοίρα του.

Και μες στον καφενέ, ρακές, καφέδες και μια καινούρια έγνοια στα σκαριά. Αυτή κι αυτά, που λεν’ για τα πουλιά!