Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος
Χειμώνας του 2018!
Γκρίζες, θαμπές εικόνες
κι ένας καιρός μουρλός.
Μια λιάζει, μια
γκριζάρει,
και πιότερο απ’ όλα
βρέχει.
Βρέχει… ως βρέχει ο
Θεός! Τις άλλες, για 48ωρα!!
Κι η πόλη…Βενετιά.
Λούμπες και ποταμοί,
καταστροφές εδώ κι εκεί κι όπου φτωχός κι η μοίρα του.
Και μες στον καφενέ,
ρακές, καφέδες και μια καινούρια έγνοια στα σκαριά. Αυτή κι αυτά, που λεν’ για
τα πουλιά!
Τα ευλογημένα του Θεού
πτηνά!
Αυτά που εμορφίζουνε
ίσαμε τώρα τη ζωή μας!
Με το κελάηδημά τους,
την κορμοστασιά τους, το πέταγμά τους, τη λευτεριά τους!
Αυτά που πέτουνται πάνω
από σπίτια, πόλεις, χώρες, βουνά!
Δίχως κιτάπια,
σφραγίδες, πασσαπόρτια!
Μ’ ένα μονάχα φρρρ… και
πάει πέρασε την ηρωϊκή Σερβία, την καπνισμένη Γερμανία, την όμορφη Γαλλία, το
βροχερό το Βέλγιο, την ξεδοντιάρα την Αγγλία και στο κατόπι στρίψιμο ζερβά,
ξαπόσταμα σε καραβίσιο άλμπουρο, σ’ ερημικό νησί, και να που έφτασε και στην
εξωτική την Ταϊτή!!
Έτσι πως πάει και τ’
όνειρο!
Είναι κι αυτό σαν τα
πουλιά! Αυτά που τώρα μας πληγώνουν!
Ίσως όμως, γι’ αυτό να
φταίνε οι καιροί. Τα χημικά και οι καπνοί! Το μαύρο της ατμόσφαιρας, το γκρίζο
της καρδιάς μας!!
Μα πιότερο στα σίγουρα,
η επιστήμη(!) φταίει και η εξέλιξη και τα καμώματά μας.
Γι’ αυτό και λέω, πως
δεν φταίνε τα πουλιά που αρρώστησαν.
Δεν φταίνε της άνοιξης
τα χελιδόνια.
Οι σπούργοι του
χειμώνα!
Τα καναρίνια που
πεθαίνουν στα ορυχεία.
Οι κότσυφοι στα δέντρα,
τα περιστέρια στις σκεπές,
τα κλωσσοπούλια στις
αυλές!
Του Τσαϊκόφσκι η λίμνη
με τους κύκνους,
του Λόρκα τα “αιχμάλωτα
πουλιά”!..
Η πρίμα μπαλλαρίνα του
γραφιά.
Οι πάπιες που πάνε κι
έρχονται απ’ το νοτιά,
το δόλιο το κολύμπρι,
ο ταπεινός “μελισσουργός”,
“το μέγα σύμβολο του
κόσμου”,
ο ασπρολαίμης αητός!!
Και συλλογιέμαι… πως το
κελάϊδημα των πουλιών,
με ύμνο μοιάζει των
παιδιών,
προς το Δημιουργό των
ουρανών!!
Φταίμε εμείς λοιπόν
που όπου νάναι, θα
βουβαθούν οι ουρανοί!
Φταίει η αχαλίνωτη
εξελιξή μας,
που κάνει την πρόοδό μας
κάποιες φορές
σκέτη
κι απρόσμενη καταστροφή.