1936-ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ ΤΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ

 

ΕΘΙΜΑ – ΤΟ ΨΗΣΙΜΟ ΤΩΝ ΑΡΝΙΩΝ – Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Το Πάσχα της Αράχωβας είνε κάτι απερίγραπτο, κι’ ανώτερο από κάθε ευφάνταστη περιγραφή, κι’ υψηλότερο από κάθε χαρά και δυνατώτερο από κάθε αίσθημα.

Πάσχα στην Αράχωβα, είνε ένα ανείπωτο γλέντι, που μια φορά αν το δοκιμάσεις, μένει μεσ’ στην ψυχή σου ακέρηο πάντα, σαν ένα μάγο ονειροπόλημα, που θα γιομίζη την ψυχή σου θαυμασμό κι’ ευχαρίστηση.

Σαν σήμερα, όπου κι’ αν ρίξης τη ματιά σου, μεσ’ στην Αράχωβα, διακρίνεις απλωμένη ολοζώντανη τη χαρά. Ολόγυρά της οργιάζει ένα απλό ελληνικό αίσθημα γλεντιού, που γλυστράει στην απέραντη μυροβόλο κνίσσα.

Κάθε ενέργεια και κάθε εκδήλωσις της ζωής, σήμερα, στην Αράχωβα, είνε απόκοσμο τόσο, που να μην μπορεί να το συλλάβη η φαντασία, ή να το απεικονίση ο λογισμός.

1930: ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΛΟΥΚΑ

 

Πάνω από τέσσερες μέρες αργίας, η Πασχαλιάτικες παύσεις. Μεις οι συνειθισμένοι να ζούμε κάθε ελεύθερη στιγμή στον καθαρό αέρα, στο ύπαιθρο, όσο μπορούμε κοντήτερα στην αγνή φύση, που θα τις περάσουμε αυτές τις μέρες;

Τα εκδρομικά σωματεία πηγαίνουν σε μακρυνές και ακριβές για μας εκδρομές. Μ’ αφού, απ’ ανώτερη βία, δε μπορούμε ένα απ’ αυτά ν’ ακολουθήσουμε, παίρνουμε το φτωχικό βαλάντιό μας, τη πλούσια σε συναισθήματα καρδιά μας, τα δοκιμασμένα πόδια μας, και ξεκινάμε για ένα λαμπρό προσκύνημα. Στους Δελφούς θα σταματήσουμε άφωνοι μπρος στο δημιουργικό κι’ ακαταγώνιστο Ελληνικό Πνεύμα, στο παμπάλαιο μοναστήρι του Οσίου Λουκά θα ριγήσουμε από μυστικόπαθες ψαλμωδίες ασκητικών καλογήρων, θα δούμε αδελφωμένες στον Ορχομενό και στη Σκριπού την αρχαία Ελλάδα με το Βυζάντιο και θα νοιώσουμε ενθουσιασμό κι’ εθνική υπερηφάνεια στη λεβεντογεννήτρα Αράχωβα και στη ξακουστή Λεβαδειά. Θα κάνουμε ένα πνευματικό λουτρό ψυχικής κάθαρσης στης ιστορίας τα πλούσια νερά, απ’ τον καιρό της Δελφικής Πυθίας ως των αρματωλών και των κλεφτών τη θρυλική εποποιΐα…

Τα Κουκουριώτικα(VI)

Σκηνές από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 
έως τα μέσα της δεκαετίας του ’60  

(ΙΙ) Ο Μάρκος του μπαρμπα Ανδρέα

Εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό, οι νεαροί υλοτόμοι του Κούκουρα - ανάμεσά τους και ο αδελφός μου, ο Λουκάς -  που πήγαιναν από τα βαθιά χαράματα στο απέναντι Ξεροβούνι, για να κόψουν ξύλα για το χειμώνα, είχαν αργήσει περισσότερο από το αναμενόμενο και είχε αρχίσει μεγάλη ανησυχία στη γειτονιά. 

Συνήθως, η παρέα αυτή ξεκινούσε γύρω στις δυόμιση τη νύχτα από το χωριό και μέχρι τις έντεκα η ώρα πριν το μεσημέρι είχε επιστρέψει με τα μουλάρια φορτωμένα καυσόξυλα.

Τη συγκεκριμένη όμως μέρα, πέρασε το μεσημέρι και μετά εμφανίστηκαν: ο Λουκάς, ο Γιώργος και ο Αλέκος με τα ζώα τους, και μάλιστα φορτωμένα, όχι μόνο με ξύλα, αλλά και με το σαμάρι και τις τριχιές άλλου ζώου. Ο Νίκος κι ο αδελφός του, ο  Αριστείδης, είχαν μείνει  πίσω  με το μουλάρι τους, το Μάρκο.