Οι πραματευτάδες

 

Της Άλτα Φίλου – Πατσαντάρα

Ερχόντουσαν φορτωμένοι με ένα μπόγο στην πλάτη τους και τον απίθωναν στο καλντερίμι και φώναζαν τραγουδιστά να βγουν οι γυναίκες να δουν την πραμάτεια τους. Θυμάμαι  τα αλισβερίσια που είχαν οι γυναίκες μαζί τους γιατί  περνούσαν τα πρωινά κυρίως  από τις γειτονιές.  Οι περισσότερες βέβαια δεν είχαν χρήματα «επάνω τους», όπως δικαιολογιόντουσαν, αλλά από περιέργεια έβγαιναν όλες να ρίξουν μια ματιά, μόλις άκουγαν τη φωνή. Αυτό το ήξεραν οι πραματευτάδες, που είχαν ήδη φροντίσει να έχουν μαζί τους και έναν τενεκέ «πετρελαίου», όπως τον έλεγαν. Εκεί μάζευαν το λάδι, που δεχόντουσαν για την συναλλαγή, αντί για χρήματα. Ξακουστό το ελαιόλαδο της Αράχωβας από τότε, ότι δεν είχε πολλά οξέα, όπως άλλα λάδια. Το μοσχοπουλούσαν εκείνοι κατόπιν στα καμποχώρια που δεν είχαν ελιές και ερχόντουσαν έτσι στα ίσα τους. Ποτέ δεν κατάλαβα την αναλογία, πόσα δηλαδή «κατοστάρια» λάδι, το τσίγκινο δοχείο της εποχής για το μέτρημα, αναλογούσαν στα δύο «προσόψια», που είχε αγοράσει η νοικοκυρά, αλλά από τα ευχαριστημένα πρόσωπα και των δύο και του πραματευτή και της νοικοκυράς καταλάβαινες πως ήταν έντιμη η συναλλαγή!

1932 - ΑΝΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΣΚΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

Του κ. ΚΛ. ΔΕΝΔΡΙΝΟΥ

Είναι πάντα ευχάριστο ν’ ανεβαίνει κανείς στο βουνό τη νύχτα σ’ οποιαδήποτε εποχή και με κάθε καιρό, κι’ ακόμα πιο ευχάριστη γίνεται η ανάβασής του όταν έχει καλή συντροφιά.

Τα περασμένα Χριστούγεννα τη νύχτα, ώρα 4 το πρωί, ξυπνήσαμε με τον κρότο του «κανονιού» που καλούσε τον κόσμο στις εκκλησιές για την μεγάλη γιορτή, εις ανάμνησιν της μέρας που γεννήθηκε ο Χριστός.

Από βραδύς μας είχανε φέρει εκεί, στην Αράχωβα, δυο μεγάλα αυτοκίνητα μαζί με όλους τους άλλους εκδρομείς του «Πανός», που είχε οργανώσει την ωραία αυτή τριήμερη εκδρομή και που πρόγραμμά της ήτανε η επίσκεψη των Δελφών, της Αράχωβας, του Οσίου Λουκά, της Λειβαδιάς, της Χαιρώνειας, του Ορχομενού, της Σκριπούς και της Θήβας.

Εκτός όμως από όλες αυτές τις ωραίες και ενδιαφέρουσες διαδρομές, τις οποίες – πλην των Δελφών – παρακολουθήσαμε και μείς, θα γινότανε από μια μικρότερη ομάδα ανάβασης στον Παρνασσό για σκι.

Αυτή την ανάβαση αρχίζουμε τώρα εμείς.

Σύντομα σύντομα, φορτωθήκαμε τα πιο απαραίτητα από τα «σύνεργά μας» και βιαστικά ανηφορίζουμε για το βουνό.

Παρ’ όλον που το βουνό μας ήτανε γνωστό από άλλες αναβάσεις μας σ’ αυτό, ωστόσο, δεχτήκαμε την συντροφιά του Αραχωβίτη Ασημάκη Δασαργύρη – ενός νέου έως 20 ετών – που μαζί με τον φίλο μας τον Θ. Πολίτη, προσφέρθηκαν ευγενικά να μας συνοδέψουν μέχρις σ’ ένα σημείο, την κάτω Πρόντουλη.

Τα Κουκουριώτικα(VI)

Σκηνές από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 

έως τα μέσα της δεκαετίας του ’60  

12. Ο γερο Λ’κάς της γειτονιάς, ο Λ’κας ο Σιτζάκ απ’ τη Δεσφίνα και οι.... σεισμοί της Κεφαλονιάς.

 Ως γνωστόν, τη δεκαετία του ΄50 τα πράγματα ήσαν πολύ δύσκολα για  όλους, γιατί  η πατρίδα μας μόλις είχε βγει από την τρομερή δίνη του Εμφυλίου Πολέμου. Στα χωριά ήταν παντού φανερή η στέρηση. Ο κόσμος προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του. Υπήρχαν πολλά σπίτια καμένα από τους Γερμανούς και  Ιταλούς, αλλά και από τις εκατέρωθεν αντίπαλες πλευρές του Εμφυλίου.

Η ανέχεια ήταν ορατή κι αντιληπτή ακόμα κι από τα μικρά παιδιά. Έτσι, υπήρχαν αρκετοί ξένοι, που έφταναν στην Αράχοβα κατά περιόδους από άλλα χωριά και ζητούσαν βοήθεια. Βεβαίως, δεν έλειπαν ποτέ και οι γύφτοι. Δυο, όμως, μορφές ζητιάνου ήσαν εμβληματικές και μου έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη μου.

Η μια, ο γέροΛ’κας  με τη καμιζόλα του, τα τσαρούχια του, την άσπρη γενειάδα του  και την ιδιότυπη κούπα του, σαν παλάσκα^. ήταν ζητιάνος του… κρασιού!