ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
Τ Ο Π Ο Σ Τ Α Ν
Ε Ι Α Τ Α
Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος
Απ’ τα μικράτα μου, τα καλοκαίρια
δούλευα στις ταβέρνες και στους καφενέδες.
Παιδί για όλες τις δουλειές!
Κι η νειότη μου μπλεγμένη ανάμεσα σε
πόντσια, αψέντια, κεφέδες και ρακές, μα και γυναικοσεβνταλίκια.
Βιαζόμουνα πολύ !
Σαν τα μικρά πουλιά. Σαν τα
ξεπεταρούδια που όλο και θαρρούν πως έτοιμα είναι να πετάξουν, κι’ όλο και
πέφτουνε απ’ τη φωλιά.
Κι’ αν είν’ στα χαμηλά η φωλιά, το
πέσιμο αλαφρύ.
Αν είναι όμως στα ψηλά, πάει σε
παίρνει αγέρας… χάνεσαι.
Σε τρώει η γάτα που σε… καρτερεί !
Πως όμως όλα να τα κατέχεις, στη
νειότη σου την άγουρη.
Τον κίντυνο και την αποκοτιά, τον
έρωτα την πρεμούρα
Ίσως ταμένο να ’ναι της νειότης να
λαθεύει !
Μπορεί κι η ασυλλόγιστη αψάδα να
φέρνει τη βιασύνη.
Η άγνοια… εγωισμό. Τα λάθια… πλερωμή
βαριά.
Όπως και να ‘ναι όμως η νειότη έχει
μια φρεσκάδα, μια θαλερή αλήθεια που ασυλλόγιστα βγαίνει μπροστά.
Κι αυτό είναι που το προτιμώ.
Γι’ αυτό μ’ αρέσουνε οι νέοι. Γιατί
μιλούν με την καρδιά.
Με πρώτη σκέψη και πάντα με καθαρή
ματιά.
Κι ας πέφτουνε απ’ τη φωλιά, σαν τα
μικρά πουλιά !
Σαν τα ξεπεταρούδια που στο κατόπι όμως
θαρρετά, ορθώνονται και πολεμούν τη γάτα…!
Κι ας έχει ρίσκο ο αγώνας τους. Μαθαίνουν
πολεμώντας.
Κάνουν στολίδια τις πληγές τους και
συγκροτούνε κοινωνίες αντοχής.
Ομάδες που θα παν’ μπροστά. Μ’
αλήθεια, έγνοια και συναίσθημα !
Και τι καλύτερο απ’ αυτό.
Απ’ το συναίσθημα της νειότης που
αυτό θαρρώ πως λείπει απ’ τον Κόσμο.
Τον κόσμο που μια δράκα γερόντων και
μεσόκοπων τον άλλαξαν, δίχως ποτές τους να συλλογιστούν αν στο κατόπι θα ‘ταν
το πέσιμο βαρύ για μας τους ταπεινούς, την πλέμπα, τον λαό, τους νέους…
αλλοίμονο τους.
Γι’ αυτό σας λέω, τι κι αν στη νειότη
μου βιαζόμουνα πολύ.
Αν λάθεψα, αν έπεσα, αν πάλεψα κι έχω
σημάδια στο κορμί… τα λάθια όμως τα δικά μου, δεν τα πληρώσαν άλλοι.
Κι΄ αυτό σε κειούς που φωνασκούν μεσ’
απ’ τα φαρδειά γραφεία τους, τα παχυλά μιστά τους.
Οι νέοι, τους λέω, πως είναι η χρυσή
ελπίδα, το αύριο του Κόσμου!
Οι νέοι αυτοί που συνωστίζονται όξω
απ’ τις πόρτες τις κλειστές, στους δρόμους, στις πορείες και πάντα με τις ίδιες
διαμαρτυρίες.
«Κι εμείς να έχουμε με σας, τις ίδιες
ευκαιρίες!»
Τόπο λοιπόν στα νειάτα, αφέντες
χαρτογιακάδες, του σωρού πολιτικοί.
Τόπο στα άνεργα παιδιά.
Γιατί ο Κόσμος δεν αλλάζει μονάχα με τα λόγια τα
παχειά.!!!