ΛΑΜΙΑ. Ιούλιος.— Ωραία, όσον και
δύσκολη εκδρομή έγινε αυτήν την εβδομάδα έως την υψηλοτέρα κορυφή του
Παρνασσού. Αι αδελφαί του Ερυθρού Αμερικανικού Σταυρού miss Gunn, miss Edison και miss Cutsun, συνοδευόμεναι από τον Νομάρχην Λαμίας κ. Δημ. Καστόρχην επεχείρησαν τον
άθλον αυτόν.
Η ανάβασις εγένετο δια της ιστορικής
μονής Δαδίου, η οποία προσέθεσεν εις τους αναρριχητάς τον ενθουσιώδη ηγούμενόν της,
εν ω η κοινότης Δαδίου προσέφερε τον φιλοπρόοδον πρόεδρόν της κ. Κιαθούλην.
Στις 5 το πρωί της Τρίτης, 16
Ιουλίου, το καραβάνι επιβάν ημιόνων εξεκίνησε από την χαριτωμένην μονήν δια
μέσου δάσους πεύκων και ελάτων. Στις 8.30 π.μ. έφθασε στην πρώτη στρούγκα, κάτω
από αιωνόβια, σκιερά πλατάνια. Νερό πεντακάθαρο, παγωμένο εστέγνωσε τα
διψασμένα λαρύγγια των εκδρομέων. Φρέσκο βούτηρο της στιγμής, γάλα παχύτατον,
γιαούρτι περίφημο συντρόφευσαν το κατσικάκι της σούβλας. Λίγη ανάπαυσις κάτω
από τα δέντρα και στις 4 μ.μ. συνέχισις της αναβάσεως. Ύστερα από λίγο, λόγω
του ύψους, κάθε βλάστησις εσταμάτησε. Γυμνά βουνά, χαράδρες ατελείωτες,
στουρνάρια μοναδικά διεδέχθησαν την πλούσια βλάστηση. Τα μουλάρια μόλις και
μετά βίας μπορούσαν να προχωρήσουν.
Σε πολλά σημεία της ανάβασις ήτο
τόσον επικίνδυνη, ώστε οι εκδρομείς ηναγκάζοντο να πεζοδρομούν με μεγάλη
δυσχέρεια. Ήδη ήρχισεν να περνούν τις χιονισμένες πλαγιές, οι οποίες ποτέ δεν παύουν
να στολίζονται από τα χιόνια. Στις 7.30 μ.μ. έφθασαν στην δεύτερη στρούγκα,
κάτω ακριβώς της υψηλότερης κορυφής του Παρνασσού. Εκεί νερό δεν υπάρχει πλέον.
Προμηθεύονται χιόνι οι τσοπαναραίοι, το οποίον διαλυόμενον στάζει σε δοχείο
όπου το παίρνουν και πίνουν.
Εκεί παρετέθη το θαυμάσιο και
ιστορικό πλέον για τους Αθηναίους τουλουμίσιο τυρί του Παρνασσού. Έξοχο
γιαούρτι, μυζήθρα φρέσκη της ώρας, γιαούρτι παχύτατον.
Κατόπιν στρώσιμο στο ύπαιθρο μέσα σ’ ένα
μαντρί παλτά και κουβέρτες. Γιατί δεν αστειεύεται το κρύο στα 2.500 μέτρα. Στις
3.30 το πρωί της Τετάρτης εγερτήριον και αναρρίχησις πλέον με χέρια και με
πόδια, μέσα από χιόνια, από βράχους και πέτρες τεράστιες, όπου δεν υπήρχεν ούτε
μονοπάτι, ούτε στασιό για ανάπαυση. Οι ξένες πρώτες και καλύτερες.
Στις 5.15 π.μ. όλοι ευρισκόμεθα στην
υψηλότερη κορυφή του Παρνασσού στα 2.600. Καθένας έριξε στην πλάτη του από δυο
κουβέρτες και άρχισε να θαυμάζει το αφάνταστο και μεγαλειώδες θέαμα. Εκείνη τη
στιγμή μια θεόρατη κόκκινη σφαίρα, ο ήλιος έβγαινε από τη θάλασσα.
Οι ακτίνες του εφώτιζαν τας υψηλοτέρας
κορυφάς των βουνών, ενώ η πεδιάδα λίγο-λίγο παρέδιδε την σκοτεινιά της στην
λαμπερή του ήλιου άνοδο. Η μεγαλοπρέπεια του θεάματος δεν περιγράφεται. Όλος ο
χάρτης της Ελλάδος κάτω από τα μάτια σου ! Η Πελοπόννησος, ο Βόλος, ο
Αμβρακικός, αυτός ο … Ελλήσποντος ! Άξιζαν γι’ αυτό το θέαμα οι τρομεροί κόποι της
αναβάσεως. Εφέτος ήσαν οι πρώτοι που ανέβηκαν. Πέρυσι δυο νέοι Άγγλοι. Πρόπερσι
κανείς. Γυναίκα μάλιστα, ίσως ποτέ.
Μετά ημίσειαν ώραν άρχισεν η κάθοδος.
Από την στρούγκα ανεχώρησαν στις 8.30π.μ. Άφιξις εις την μονήν Δαδίου στις 2μ.μ.
Στο Δαδί στις 3. Στην Λαμίαν στις 5.30. Στις 6 και 20΄αι Αμερικανίδες,
κατενθουσιασμέναι από την εκδρομήν και από την περιποίηση των συνοδών και των
τσελιγκάδων, ανεχώρουν δια Καλαμπάκαν, προς επίσκεψιν των Μετεώρων και εκείθεν
των Τεμπών.
Ένας Δαδιώτης
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ 25
Ιουλίου 1923