Σκόρπιες γνώσεις ναι, σκόρπια λόγια όχι.

[21^ο - τελευταίο]

Επιμέλεια : Στάθης Ασημάκης

 

Συμπτώσεις; [β]

       

·  Ο εξέχον επιστήμονας Paul Davies, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Newcastle στο βιβλίο του: «Θεός και Μοντέρνα Φυσική»  γράφει:

«Το Σύμπαν είναι προϊόν του ανταγωνισμού της εκρηκτικής ορμής της Μεγάλης Έκρηξης και της δύναμης της βαρύτητας, η οποία έλκει τα απομακρυσμένα τμήματα προς την αρχική τους θέση. Αν η Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) ήταν λιγότερο σφοδρή, ο κόσμος θα ξαναγύριζε γρήγορα στην αρχική του μεγάλη συσπείρωση, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Από την άλλη μεριά, αν η Μεγάλη Έκρηξη ήταν σφοδρότερη, η κοσμική ύλη θα διασκορπιζόταν πολύ γρήγορα και δεν θα προλάβαιναν να σχηματιστούν γαλαξίες.

Έτσι, η παρατηρούμενη δομή του Σύμπαντος φαίνεται να εξαρτάται από τη λεπτότατη ισορροπία ανάμεσα στην εκρηκτική ορμή και τη βαρυτική έλξη.

Το πόσο μεγάλη είναι η ευαισθησία αυτής της εξισορρόπησης βρέθηκε με τον ακόλουθο υπολογισμό: Στον αποκαλούμενο χρόνο του Plank (10-43 δευτερόλεπτα που είναι ο μικρότερος χρόνος, στον οποίο έχουν νόημα ο χώρος και ο χρόνος), η εξισορρόπηση ήταν ακριβής σε αναλογία 1 προς 10⁶⁰. Με άλλα λόγια, αν η εκρηκτική ισχύς της Μεγάλης Έκρηξης διέφερε μόνο κατά ένα μέρος στα 10⁶⁰, το Σύμπαν που βλέπουμε σήμερα δεν θα υπήρχε.

Για να  αντιληφθείτε  κάπως αυτούς του αριθμούς, υποθέστε ότι θέλετε να πετύχετε κάποιο στόχο που έχει διάμετρο ένα εκατοστό και βρίσκεται στην άλλη άκρη του Σύμπαντος (είκοσι δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά). Η πιθανότητα να τον πετύχετε  θα ήταν ένα στα  10⁶⁰! ».

·  Ο διεθνούς φήμης φυσικομαθηματικός επιστήμονας Roger Penrose στο θαυμάσιο βιβλίο του: «The Road to Reality» υποστηρίζει ότι ο Δημιουργός στόχευσε με ακρίβεια στο χώρο των φάσεων - ο χώρος των φάσεων δεν έχει σχέση με τον πραγματικό χώρο, είναι ένα κρίσιμο μαθηματικό εργαλείο, για να μας βοηθήσει αποφασιστικά στην περιγραφή των φυσικών φαινομένων που είναι στην ουσία τους δυναμικά συστήματα, με απλά λόγια ο χώρος των φάσεων είναι το σύνολο των δυνατών καταστάσεων ενός δυναμικού συστήματος -  προκειμένου να δημιουργήσει με ένα ειδικό Big Bang το Σύμπαν, στο οποίο ζούμε, με μια ακρίβεια που προκαλεί σοκ, δηλαδή  με ακρίβεια 1 στα 10 που έχει υψωθεί σε δύναμη με εκθέτη ένα αριθμό, ο οποίος προκαλεί ίλιγγο, δηλαδή αριθμό που είναι πάλι δύναμη του 10 με εκθέτη τον αριθμό 123 (!!!)

·  Οι πυρήνες των ατόμων που περιλαμβάνουν πρωτόνια και νετρόνια, είναι πολύ περίπλοκοι. Διαθέτουν τις λεγόμενες  ενεργειακές στάθμες (διαφορετικές για τον καθένα) και μπορούν να μένουν σε καταστάσεις ή συνθήκες διαφορετικής ενέργειας.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι η φύση, ο χαρακτήρας  ολόκληρου του Σύμπαντος, εξαρτάται με ακρίβεια από τη θέση μιας συγκεκριμένης στάθμης σε ένα συγκεκριμένο πυρήνα! Ειδικότερα, οι επιστήμονες θεωρούν  ότι το υδρογόνο (και φαίνεται ότι στην αρχή ο κόσμος αποτελούνταν μόνο από υδρογόνο) καθώς συγκεντρωνόταν στο αρχικό στάδιο της δημιουργίας υπό την επίδραση της βαρύτητας και θερμαινόταν, προκαλούσε δυνατές πυρηνικές αντιδράσεις  που σχημάτιζαν το στοιχείο ήλιο.

Το ήλιο με τη σειρά του μπορούσε να ενωθεί πάλι με το υδρογόνο για να προκύψουν λίγα ακόμα στοιχεία κατά τι βαρύτερα. Και τούτα όμως τα βαρύτερα στοιχεία διασπώνταν αμέσως παράγοντας και πάλι ήλιο.

Έτσι, έντονο μυστήριο για τους επιστήμονες κάλυπτε τη γένεση όλων των άλλων στοιχείων στον κόσμο, επειδή ξεκινώντας με υδρογόνο οι “μαγειρικές” διαδικασίες μέσα στα αστέρια δεν θα έδιναν παρά ήλιο και λιγότερο από μισή δωδεκάδα άλλα στοιχεία.

Όταν οι καθηγητές Fred Hoyle και Edwin Salpeter  βρέθηκαν μπροστά σ’ αυτό το πρόβλημα, είπαν πως υπάρχει μια μόνο διέξοδος. Αν δηλαδή τρία άτομα ηλίου μπορούσαν να βρεθούν κοντά και να δημιουργήσουν άνθρακα, ήταν εύκολα δυνατό να υπολογιστεί πόσο συχνά θα συνέβαινε κάτι τέτοιο σ’ ένα αστέρι. Και αποδείχτηκε ότι δεν θα συνέβαινε ποτέ, εκτός και αν στον άνθρακα υπήρχε μια ενεργειακή στάθμη στα 7,82 ΜeVolts. Τότε τα τρία άτομα ηλίου θα πλησίαζαν, και πριν χωρίσουν θα έμεναν μαζί λίγο περισότερο, οπότε η παρατεταμένη παραμονή των τριών ατόμων ηλίου μαζί, θα άφηνε περιθώριο να προκύψουν νέα στοιχεία. Έτσι διατυπώθηκε η πρόβλεψη ότι στον άνθρακα υπάρχει μια στάθμη στα 7,82 MeVolts. Πράγματι, τα εργαστηριακά πειράματα το επαλήθευσαν! Συνεπώς, η ύπαρξη στον κόσμο όλων των χημικών στοιχείων συνδέεται άρρηκτα με το γεγονός ότι υπάρχει η συγκεκριμένη ενεργειακή στάθμη των 7,82 MeVolts  στον άνθρακα!

·  Έπίσης, ο Fred Hoyle, που αναφέραμε προηγουμένως (ένας από τους μεγαλύτερους αστρονόμους του κόσμου κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα) μαζί με το επίσης σημαντικό Ινδό επιστήμονα Chandra Wickramassinghe έχουν ισχυριστεί  στο βιβλίο τους: «ΣΥΜΠΑΝ, Κοσμική ζωική δύναμη»  τα εξής:

«Τα ένζυμα είναι πολυμερή ή αλυσίδες μικρότερων μονάδων, που είναι γνωστές ως αμινοξέα. Υπάρχουν ένζυμα, για να βοηθήσουν σχεδόν κάθε βασική βιοχημική διαδικασία και χωρίς τέτοια ένζυμα, η βιολογία όπως την ξέρουμε δεν μπορεί να υπάρξει.

Υπάρχουν, για παράδειγμα ένζυμα για να βοηθήσουν την πέψη, υπάρχουν ένζυμα που διασπούν τα μεγαλύτερα μόρια  της ζωής στα συστατικά μέρη τους και υπάρχουν ένζυμα που βοηθούν στη συναρμολόγηση  των μικρότερων μορίων σε μεγάλες αλυσίδες πολυμερών, όπως πρωτεΐνες και νουκλεονικά οξέα.

Συνολικά 2.000 ένζυμα ή περισσότερα είναι σημαντικά πάνω σ’ ένα ευρύ φάσμα της ζωής, και διακυμαίνονται από απλούς μικροοργανισμούς  ως τον άνθρωπο. Γενικά, υπάρχει τόσο μεγάλη αντιστοιχία στη διάταξη των αμινοξέων της ζωής, ώστε  είναι κάποτε δυνατό να χρησιμοποιηθούν τα ένζυμα των μικροοργανισμών για να εξυπηρετήσουν τον άνθρωπο.

Κάθε ξεχωριστό ένζυμο ανάμεσα σε 2.000 ή περισσότερα, εξαρτάται για τη δράση του, από τον τρόπο με τον οποίο τα 20 βιολογικά αμινοξέα είναι διευθετημένα κατά μήκος της αλυσίδας πολυμερών.

Ένα σημαντικό μέρος θέσεων στην αλυσίδα πρέπει υποχρεωτικά να έχουν ένα συγκεκριμένο μέλος αυτής της σειράς αμινοξέων. Τουλάχιστον, θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρέπει να γίνονται  σωστές επιλογές οξέων σε 15 θέσεις, ενώ για τα πολλά ένζυμα ο αριθμός υποχρεωτικών επιλογών είναι πολύ μεγαλύτερος  από αυτόν. Ένας απλός υπολογισμός τότε δείχνει, ότι η πιθανότητα να πετύχουμε το αναγκαίο σύνολο 2.000 ενζύμων  συναρμολογώντας, τυχαία αλυσίδες αμινοξέων, είναι πάρα πολύ μικρή. Η τυχαία πιθανότητα δεν είναι ένα προς ένα  εκατομμύριο, ή ένα προς ένα δισεκατομμύριο, ή ακόμη ένα προς ένα τρισεκατομμύριο, αλλά ένα προς λ φορές με το λ=10^40.000 (!!!). 

Οι πιθανότητες που υπολογίσαμε έτσι είναι μόνο για τα ένζυμα και, φυσικά πρέπει να ληφθούν υπόψη  επίσης διευθετήσεις μέσα σε πολλά άλλα σημαντικά μακρομόρια  ζωής εκτός από τα ένζυμα.

Τα μόρια ιστόνη-4 και κυτοχρώμη-c είναι δυο τέτοια παραδείγματα, με πάρα πολύ μικρή πιθανότητα να επιτευχθούν κατά τύχη. Αν όλα αυτά τα άλλα σχετικά μόρια για τη ζωή ληφθούν υπόψη επίσης στον υπολογισμό μας, η κατάσταση για τη συμβατική βιολογία γίνονται διπλά χειρότερη. Οι πιθανότητες ενός προς 10^40.000, είναι αρκετά τρομερές, αλλά αυτό θα πρέπει να αυξηθεί σε ακόμα μεγάλο βαθμό.

Ένας τέτοιος αριθμός ξεπερνάει το συνολικό αριθμό βασικών σωματιδίων σε ολόκληρο το ορατό Σύμπαν κατά πάρα πολλές  σειρές μεγέθους. Τόσο μεγάλες είναι οι πιθανότητες κατά της ιδέας ότι η ζωή δημιουργήθηκε με καθαρά μηχανιστικό τρόπο, ώστε οι δυσκολίες για μια μηχανιστική βιολογία δεμένη με τη Γη είναι κατά τη γνώμη μας, ουσιαστικά ανυπέρβλητες».

Σε άλλο σημείο οι δυο παραπάνω συγγραφείς αναφέρουν: «Οι Δαρβινιστές πιστεύουν ότι ολόκληρο το φάσμα της ζωής, όπως το βλέπουμε σήμερα καθώς και στο παρελθόν, εξηγείται από τη συσσώρευση αντιγραφικών λαθών στο γενετικό υλικό από γενιά σε γενιά. Αναφέρεται σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, ότι η συσσώρευση αντιγραφικών λαθών που ξεδιαλέγονται με τις διαδικασίες της φυσικής επιλογής, η επιβίωση του πιο ικανού, μπορεί να εξηγήσει τόσο την πλούσια ποικιλία τη ζωής, όσο και τη σταθερή ανοδική πορεία από βακτηρίδιο σε άνθρωπο.

Αυτή η άποψη όχι μόνο  πάει κόντρα στις σημερινές γνώσεις για τους ρυθμούς αντιγραφικών λαθών, αλλά θα πρέπει, αν είναι σωστή, να οδηγήσει σε ομαλή εξέλιξη και όχι σε ξαφνικά σημαντικά άλματα.

Η διαδοχική αντιγραφή θα συσσώρευε λάθη, αλλά, κατά μέσο όρο, αυτά τα  λάθη πρέπει να οδηγούν  σε σταθερή υποβάθμιση των πληροφοριών, τουλάχιστον σε απλά συστήματα που τους λείπει η ερμαφρόδιτη προστασία. Είναι παράλογο σε μεγάλο βαθμό να υποθέσουμε, ότι οι πληροφορίες που παρέχει ένα αρχικό κύτταρο μπορούν να αναβαθμιστούν με την αντιγραφή για να δημιουργήσουν έναν άνθρωπο και όλα τα άλλα ζωντανά πράγματα που κατοικούν στον πλανήτη μας.

Αυτή η τυπική άποψη  στη βιολογία  είναι παρόμοια με την πρόταση ότι η πρώτη σελίδα του βιβλίου της Γένεσης που αντιγράφτηκε δισεκατομμύρια φορές θα συσσωρεύσει τελικά αντιγραφικά λάθη, και επομένως αρκετή ποικιλία και διαφορά, για να δημιουργήσει όχι απλώς ολόκληρη τη Βίβλο, αλλά και όλα τα περιεχόμενα όλων των κυριότερων βιβλιοθηκών του Κόσμου».

Και εις επίρρωσι των προηγουμένων αναφερθέντων από τους  Fred Hoyle - Chandra Wickramassinghe, ας σημειώσουμε  το θαυμαστό παράδειγμα της Διωναίας μυγοπαγίδας (Dionaea muscipula), που είναι ένα από τα πιο γνωστά σαρκοφάγα φυτά, το οποίο έχει την ασυνήθιστη ικανότητα να μετράει!

Το υπόψη φυτό είναι προσαρμοσμένο στους βάλτους της Βορείου Αμερικής και τρέφεται με ζωύφια, για να αντιμετωπίσει την έλλειψι θρεπτικών συστατικών στο υγρό έδαφος.

Η παγίδα του αποτελείται από τροποποιημένα φύλλα, χωρισμένα σε δύο λοβούς, που κλείνουν απότομα και παγιδεύουν όποιο έντομο κάνει το λάθος να πατήσει πάνω τους. Η ενεργοποίηση της παγίδας αλλάζει απότομα τη συγκέντρωση των ιόντων μέσα στα κύτταρα του φυτού, οπότε οι λοβοί απορροφούν απότομα νερό λόγω ώσμωσης, φουσκώνουν και κλείνουν ερμητικά. Η «σκανδάλη» της παγίδας είναι μικροσκοπικά τριχίδια, που καλύπτουν την εσωτερική επιφάνεια των λοβών και ανιχνεύουν την κίνηση. 

Το εντυπωσιακό είναι ότι το άγγιγμα μιας τρίχας δεν αρκεί για να κλείσει η παγίδα - η Διωναία έχει μάθει να αναγνωρίζει τα ζωντανά θηράματα από τις σταγόνες νερού ή τα άλλα αντικείμενα που μπορούν να πέσουν πάνω της κατά τύχη, και αποφεύγει έτσι τις άστοχες κινήσεις και τη δαπάνη ενέργειας.

Παραμένει ασαφές όμως πώς το φυτό μετράει μέχρι το δύο μέχρι να επιτεθεί, το πιθανότερο όμως είναι ότι η ενεργοποίηση των τριχών προκαλεί τη συσσώρευση ηλεκτρικής τάσης στα κύτταρα της παγίδας. Η ενεργοποίηση της δεύτερης τρίχας ανεβάζει την τάση πάνω από ένα κρίσιμο όριο και η παγίδα κλείνει, αφήνοντας το θύμα να χτυπιέται αβοήθητο.

Νέα επιστημονική μελέτη αποκαλύπτει ότι η Διωναία γνωρίζει να μετρά και πάνω από το δύο! Με το τρίτο άγγιγμα το φυτό αρχίζει να παράγει πεπτικά ένζυμα και με επόμενο  άγγιγμα απελευθερώνει αυτά τα ένζυμα πάνω στο θύμα και ενεργοποιεί μοριακές αντλίες που απορροφούν τα θρεπτικά συστατικά.

Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η διαπίστωση ότι κάθε άγγιγμα μετά τα πέντε πρώτα οδηγεί σε μια αναλογική αντίδραση - τα μεγαλόσωμα θύματα επιζούν για περισσότερο χρόνο, οπότε αγγίζουν τις τρίχες περισσότερες φορές και προκαλούν την απελευθέρωση περισσότερων ενζύμων. Δηλαδή η Διωναία  «Μετράει τα αγγίγματα για να διαπιστώσει περί τίνος επισκέπτη πρόκειται».  Με τον τρόπο αυτό, το πανούργο φυτό δεν σπαταλά ενέργεια και ένζυμα στα μικρά θύματα, ούτε αφήνει αχώνευτα τα μεγαλύτερα.

Με άλλα λόγια, το μέτρημα βοηθά το φυτό να εξοικονομεί ενέργεια στο απαιτητικό, αφιλόξενο περιβάλλον όπου ζει -επιβεβαιώνοντας έτσι τη συμβουλή των δασκάλων ότι η αριθμητική είναι απαραίτητη στην καθημερινή ζωή. Και επειδή η  Διωναία, δεν είναι το μόνο φυτό που ξέρει από… “μαθηματικά”, πώς μπορούν όλα αυτά να εξηγηθούν με “την απλή συσσώρευση αντιγραφικών λαθών στο γενετικό υλικό από γενιά σε γενιά” των Δαρβινιστών;  

Ο Αλφρεντ Ουάλλας που είχε κάνει ίσως περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον να υποστηρίξει τη γενική ιδέα της εξέλιξης με τη φυσική επιλογή, κατέληξε τελικά στο συμπέρασμα ότι, αν και η εξέλιξη με μεταβολές που γίνονται εσωτερικά επενεργούσε με έργα επιλογής για μερικές ιδιότητες των φυτών και ζώων, για άλλες ιδιότητες, δε λειτουργεί. Γράφει σχετικά: “Λόγω του περιορισμένου αριθμού ανθρώπων προικισμένων με τη μαθηματική, την καλλιτεχνική ή τη μουσική ικανότητα, καθώς και από τις τεράστιες παρεκκλίσεις στην ανάπτυξή της, αυτές οι διανοητικές δυνάμεις διαφέρουν πολύ από εκείνες που είναι βασικές στον άνθρωπο και είναι, στο μεγαλύτερο μέρος τους, κοινές σ’ αυτόν και στα κατώτερα ζώα, και ότι δεν μπορούσαν, επομένως, να αναπτύχθηκαν σ’ αυτόν σύμφωνα με το νόμο της φυσικής επιλογής”.

 Εκτός από τα μη “Δαρβινικά” χαρίσματα όσο μπορεί να πει κανείς, οι άνθρωποι είναι τα μόνα πλάσματα στον πλανήτη μας προικισμένα με μια ικανότητα που επιτρέπει τη διατύπωση αφηρημένων εννοιών απομακρυσμένων από πρακτικές εφαρμογές που σχετίζονται με την επιβίωση. Είναι αυτή η ικανότητα που οδήγησε τελικά στην εμφάνιση του “τεχνολογικού” ανθρώπου.

Οι άνθρωποι είναι επίσης τα μόνα πλάσματα που είναι προικισμένα με κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί θρησκευτικό ένστικτο. Δίνουμε σημασία στον εαυτό μας πέρα από τις άμεσες επιταγές της επιβίωσης».

Κατόπιν όλων των ανωτέρω αναφερθέντων και δεδομένου ότι  οι σταθερές του Σύμπαντος σε μικροκοσμικό (ατομικές σταθερές), μακροκοσμικό (π.χ. ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις) και σε κοσμολογικό επίπεδο φαίνεται να είναι σε εξαιρετικά τέλεια αρμονία μεταξύ τους, προκειμένου η νοήμων ζωή όχι μόνον  να είναι δυνατή, αλλά και να μπορεί να εξελίσσεται («ανθρωπική αρχή»), γίνεται φανερός ο ευφυής σχεδιασμός για κάθε τι που υπάρχει στο σύμπαν. Είναι λοιπόν δυνατόν να μιλάμε για απλή τυχαιότητα και να απορρίπτουμε  το σχέδιο του Μεγάλου Δημιουργού;

Τέλος, επειδή:

α)Το γνωστό μας DNA, το οποίο είναι ένα νουκλεϊκό οξύ (σύνθετο βιολογικό μακρομόριο, που αποτελείται από αλυσίδες νουκλεϊδίων, δηλαδή αλυσίδες σύνθετων οργανικών μορίων), περιέχει τις  γενετικές πληροφορίες, που συγκροτούν έναν κώδικα, ο οποίος καθορίζει τη βιολογική ανάπτυξη όλων των  κυτταρικών μορφών  ζωής. 

β)Οι  πληροφορίες και οι κώδικες, γενικώς, ανήκουν στην ευρύτερη σφαίρα των Μαθηματικών. Πράγματι, εάν κάποιος θέλει να μελετήσει: «Πληροφορίες & Κώδικες» πρέπει προηγουμένως να γνωρίζει και άλλες μαθηματικές θεωρίες όπως π.χ. θεωρία Πεπερασμένων Σωμάτων, θεωρία Σχεδιασμού, Γραμμική Άλγεβρα και Συνδυαστική.

διαπιστώνουμε ότι στη βάση της ζωής (φυτικής και ζωϊκής), παντρεύεται η Χημεία με τα Μαθηματικά δηλαδή η ύλη (“ο πηλός”) με τη σκέψη (“το πνεύμα”).

Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε, μήπως το DNA είναι, τελικώς, το πεδίο, όπου το πνεύμα του Δημιουργού “εμφύσησε” στην ύλη, για να εμφανιστεί η ζωή, αυτό το υπέροχο πείραμα που οδήγησε σταδιακά αλλά όχι τυχαία στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος έχει τόση πολυπλοκότητα συνδέσεων στους νευρώνες του, ώστε να μπορεί να συνειδητοποιεί  και να ερευνά σε βάθος την ίδια τη φύση; Και δεδομένου ότι το μαθηματικό σύμπαν που είναι προϊόν του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι αυτό που εν τέλει εξηγεί όλο και πιο βαθιά τη λειτουργία του ίδιου του Σύμπαντος, μήπως έτσι κλείνει θαυμαστά ο κύκλος της Δημιουργίας;