ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ
… όπου εκτοξεύεται ο πρώτος ελληνικός
πύραυλος «Δελφοί 1».
ΤΙ ΕΙΔΕ ΚΑΙ ΤΙ ΕΣΧΕΔΙΑΣΕ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Ο ΜΙΝΩΣ ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ
Κατά τους χρησμούς της Πυθίας ο
Απόλλωνας έπρεπε πάση θυσία ν’ αποσταλεί εις την Αφροδίτην.
Ο πρώτος ελληνικός πύραυλος «Δελφοί
Νο 1» ετέθη εις διάθεσίν του και του υπεδείχθη ο τόπος και ο χρόνος της
εκτοξεύσεως.
Εζήτησα την άδειαν από τους αρμοδίους
Θεούς τους κατοικοεδρεύοντας εις τας κορυφάς του Παρνασσού, να συνοδεύσω τον
Απόλλωνα εις το πρώτον διαπλανητικόν ελληνικόν ταξίδι διά να γράψω και σχεδιάσω
τις εντυπώσεις μου. Η άδεια ενεκρίθη.
Μόνο που μας ζήτησαν να βγάλομε
αμέσως τα χαρτιά μας. Η γραφειοκρατία των Θεών όπως διαπίστωσα, δεν πήγαινε
πίσω. Παρ’ όλα αυτά με τα μέσα που διέθετε ο Απόλλωνας κατορθώσαμε να είμαστε
εντάξει.
Διαστημοπιστοποιητικά
Σ’ ένα αστραπιαίο τηλεφωνηματάκι του
Διός, ένα ψίθυρο της Ήρας, ένα καλαθάκι σύκα στο Σειληνό, μια καλή κουβέντα της
Λητούς, μ’ ένα πεσκέσι στο Ποσειδώνα, και άλλες κομπίνες προς κατωτέρους
θεϊκούς υπαλλήλους, παρουσιάσαμε μια μέρα πριν την Πυθία τα παρακάτω χαρτιά μας
με τα οποία θα πρέπει να είναι απαραιτήτως εφοδιασμένοι όσοι μελλοντικά
αποφασίσουν να ταξιδεύσουν στο Διάστημα:
1. Διαστημοδιαβατήριον από μεμβράνη
κότας.
2. Δύο (υπό το μηδέν) τηλεοαόρατες
αεροφωτογραφίες. (Μια εν ώρα πυρετού και μίαν εν ώρα ψύξεως).
3. Πιστοδιαστημοπιστοποιητικόν
Αφροδισιακών Νοσημάτων.
4. Πιστοποιητικόν Διαπλανητικών
Φρονημάτων.
5. Μια σακούλα του μπακάλη (κενή) διά
τις ζαλάδες.
6. Ένα ρολό χάρτου πολυτελείας
(λεπτού, σχεδόν διαφανούς από μεταξοσκώληκα).
7. Βεβαίωσις Θαλάμου Φοροδιαφυγής
Αερίων, δεόντως εγκεκριμένη από ΚΘΞ’ Εφορία.
8. Ποινικόν πατρώον Μητρομανίας.
9. Μια δήλωσις μετά ανίας και άλλων
παρομοίων δεόντως πρωτοκολλημένων δια σφραγίδων Αιγών, Αγελάδων, Γαϊδάρων.
10. Μια αλλαξιά από εσώρουχα.
Ετοιμασίες του «Πυρ-αύλου»
Την 10.23 ακριβώς του Σαββάτου της 3
Σεπτεμβρίου έτους 1961, υπό τον μελαγχολικόν
ήχον των εις τα πέριξ βοσκόντων γαϊδουρογκαρισμάτων ήρχισαν αι
ετοιμασίαι διά την εκτόξευσιν του πρώτου ελληνικού πυραύλου, εις την εκ των
προτέρων ορισθείσαν τοποθεσίαν του Σταδίου των Δελφών.
Ο πύραυλος είχε στηθεί στη μέση του
στίβου, περιμένοντας τους διαπλανητικούς επιβάτας του. Βρήκα καιρό, πλησίασα τους
παρακαθήμενους επιστήμονας μόλις αφιχθέντας εξ Αραχώβης εκ του σιδηρουργείου «Η
καλή Ανάσα» οι οποίοι εκατασκεύασαν τον πύραυλον και εζήτησα πληροφορίας διά
την λειτουργίαν του.
Ευχαρίστως μου ενεπιστεύθησαν τας
παρακάτω πολυτίμους πληροφορίας: Εντός ολίγου αναμένετο αθλητής του Ολυμπιακού
ο οποίος θα έφερε το πυρ από την Ολυμπίαν, θα το μετέδιδε εις ομάδα Σκυταλοδρόμων
αναμένουσαν εις το Στάδιον. Η ομάδα διά διαρκών στροφών γύρω από τον Στίβον θα
εδημιουργούσε βραχυκύκλωμα και τοιουτοτρόπως θα εγεννάτο το πυρ το Εξώτερον,
ονομαζόμενον, το οποίον υπό τους ήχους του Αυλού του Απόλλωνος (εξ ου και
ΠΥΡ-ΑΥΛΟΣ) θα εδημιούργει τοιαύτη θερμοκρασίαν ώστε ο γάιδαρος που θα ευρίσκετο
εμπρός δεμένος με τον πύραυλο θα τον έθετε εις κίνησιν και ύστερα εις ύψος
500.000 χιλιομέτρων θα απεσπάτο και το ταξίδι θα συνεχίζετο κανονικώς.
Πραγματικά σε λίγο ενεφανίσθη ο
γάιδαρος ο οποίος έβοσκε ασκούμενος εις ειδικόν αλώνι παραπλεύρως, κουβαληθείς
διά ομαδικών σπρωξιμάτων, κλωτσών, βλαστημών και γκαρίζων, οδηγήθη και εδέθη με
ειδικό σχοινί στον πύραυλο.
Ο Απόλλων γεμάτος κέφι με
αναπτερωμένον το πυραυλικόν του ηθικόν εκάθητο εις τας κερκίδας αναμένων.
Φορούσε σκάφανδρον με φέσι, τυλιγμένος με καουτσούκ από χαλασμένα λάστιχα,
τσαρούχια με ειδικές τρύπες απ’ όπου η ποδαρίλα δημιουργώντας κενά αέρος θα
βοηθούσε την πτήσιν.
Με οξυγόνο Παρνασσού
Ένα ασκί στο χέρι με οξυγόνο
Παρνασσού διαλεγμένο από τους ίδιους τους Θεούς, διά τας εισπνοάς και αεράκι
φρέσκο διά τας εκπνοάς από τις Δρυάδες. Ακόμη ένα παγούρι κι ένα σωληνάριο με
νερό από την πηγή της Κασταλίας. Στο άλλο χέρι είχε ένα ταγάρι αραχωβίτικο
γεμάτο μήλα για προσφορά στην Αφροδίτη, βαλμένα στον πάτο μη τα φάνε οι κότες
κι από πάνω τυλιγμένα τα άρτι ανευρεθέντα χέρια της Θεάς διά να τα παραδώση
προσωπικώς στα χέρια της.
Εγώ φόρεσα ανάλογα ρούχα μόνο που έβαλα
στ’ αυτιά μου ειδικά ωτακουστικά και ακόμη ειδικότερα οφθαλμοπορνικά κυάλια στα
μάτια μου και μια συσκευή για να μεταδίδω αυτομάτως τις εντυπώσεις μου από τον
Εθνικόν Τηλεορατικόν Σταθμόν της Ελλάδος, σχετικά με την ζωήν εις τον πλανήτην της
Αφροδίτης.
Την 18.02 της ίδιας ημέρας μας περικύκλωσαν
πολυάριθμα όρνεα και κοράκια τα οποία απήγγειλαν από πολύ ψηλά στίχους του
Έντγκαρ Άλλαν Πόε, και κυρίως εκραύγαζον: «Κι ο Απόλλων ποτέ πια…» ενώ
Αμερικανοί δημοσιογράφοι έπαιρναν φωτογραφίες και ντόπιοι μας προσέφερον
ειδικώς δηλητηριασμένα φαγητά έτσι ώστε να χάσωμε το βάρος μας και καταστή η
πτήσις ομαλωτέρα. Ζητήσαμε γάλα και κρέας αλλά δε βρήκαμε πουθενά.
Η διαμαρτυρία του γαϊδάρου
Η μεγάλη ώρα επλησίαζε. Μέσα από τους
θάμνους έφτανε επί τέλους ο αθλητής φέρων το Πυρ από την Ολυμπίαν συνοδευόμενος
υπό της Πυθίας. Αμέσως το Πυρ μετεδόθη εις την ομάδα, η οποία πράγματι βάσει
του προδιαγεγραμμένου σχεδίου έκανε πεντακοσίας βόλτας γύρω στον στίβον, το Πύρ
ανεπτερώθη και επλησίασε τον Αυλό του Απόλλωνος, ο οποίος είχε ήδη λάβει θέσιν
μέσα εις τον πύραυλον.
Ο Απόλλων άρχισε να μεταδίδη τα
ηχητικά του κύματα προς την φλόγα του Πυρός, αλλά ως φαίνεται ο γάιδαρος είχε
μεγάλες αντιρρήσεις καθ’ ότι απήντησε διαμαρτυρόμενος διά του οπισθίου αυλού
του και δεν το κούνησε ρούπι από τη θέση του. Αντιθέτως άρχισε να γκαρίζει
ερωτικές σερενάτες προς το υπερπέραν.
Η απρόβλεπτος αύτη πρώτη αποτυχία
εκτοξεύσεως εδημιούργησεν ευμενείς εντυπώσεις εις τους παρακαθήμενους
Αμερικάνους δημοσιουγράφους, αλλά επέφερον αναστάτωσιν εις τους εξ Αραχώβης
χαλυβδουργούς επιστήμονας οι οποίοι επλησίασαν τους θαλάμους διαφυγής αερίων
και διεπίστωσαν ότι «ακόμη δεν είχε νυχτώσει και δεν φαινόταν πουθενά η
Αφροδίτη».
Έτσι αναμέναμε ακόμη λίγο καιρό ώσπου
να νυχτώσει, βγήκαμε λίγο έξω, μας έδωσε λίγες δάφνες η Πυθία για να μη
λιποθυμήσωμε, και περί ώραν 20.45 όταν όλα σκοτείνιασαν αποχαιρετίσαμε διά μίαν
ακόμη φοράν το πλήθος, κλείσαμε τα φιλιστρίνια, πήραμε βαθειά αναπνοή και την
κατάλληλον θέσιν, και αναμέναμε ψύχραιμοι την εκτόξευσιν.
Γαϊδουροπυξίδες και νέφτι…
Από το φιλιστρίνι μου έβλεπα τι
γινόταν απ’ έξω. Μόλις φάνηκε η Αφροδίτη στρίψαμε το γάιδαρο, ένας ειδικός
επιστήμων εσκόπευσε διά μέσου των μεγάλων αυτιών τον πλανήτην μεταχειριζόμενος
αμφότερα τα ώτα του όνου ως βελόνες πυξίδας.
Πάλι το Πυρ το Εξώτερον, πάλι ο Αυλός
ο Εσώτερος, και πάλι ο Γάιδαρος μας τα ’κανε θάλασσα! Δεν έπαιρνε μπρος!...
Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή, σχεδόν
ουρανοκατέβατο, περνούσε ένα παιδάκι μ’ένα μπουκάλι νέφτι στο χέρι πηγαίνοντας
στο σπίτι του. Ο δαιμόνιος Επιστήμων εξ Αραχώβης άρπαξε από τα χεράκια του το
μπουκάλι, και περιέλουσε με το νέφτι τα εξωτερικά ημισφαίρια του πυραύλου εις
το σημείον που ενώνοντο μετά του Γαϊδάρου.
Διά μίαν ακόμη φοράν το ελληνικόν
δαιμόνιον έκαμε το θαύμα του!
Γάιδαρος, Απόλλων, Πύραυλος, τα πάντα
εκτοξεύθησαν εις το διάστημα ομαλώς!
Διαπλανητικές ανακοινώσεις
Ώρα 21: Η Πυθία αναγγέλλει την είδηση
μετά τρία τέταρτα της ώρας.
Ώρα 22: Το Τ.Τ.Τ. Ιτέας σημειώνει ένα
μήνυμα του Απόλλωνος δέκα δευτερολέπτων. Το Ε.Ι.Ρ. αναγγέλλει ότι η φυσική
κατάστασις του Απόλλων αύτη είναι εξαιρετική. Σφυγμοί 88, αναπνοές 15-18. Το
ηθικό αμφοτέρων εξαιρετικό. Μεταδίδει: «Όλες οι συσκευές λειτουργούν καλώς.
Αισθάνομαι καλά».
Παρ’ όλα τα επίσημα ως άνω ανακοινωθέντα
εγώ έβλεπα κάποιαν ελαφρά παρέκλισιν
αλλά εσιώπησα. Διεπίστωνα διαρκώς αναστεναγμούς του Πηγάσου – Πυραύλου –
Γαϊδάρου, οι οποίοι έκαμαν το διαστημόπλοιον να χάνει αέρα.
Εις αναζήτησιν των Πλειάδων
Ο Απόλλων δεν έπαιρνε χαμπάρι απ’
αυτά. Ήταν απορροφημένος από το διαπλανητικό του όραμα. Έψαχνε ανάμεσα στα
αστέρια να βρει τις επτά παρθένες Πλειάδες, τις κόρες του Άτλαντος.
Έστειλε μήνυμα μέσω του ειδικού
καλλιτεχνικού ασυρμάτου που βρισκόταν μπροστά του λέγοντάς μου «Το διάστημα
αναμένει τους ποιητάς και τους καλλιτέχνας του. Μου χρειάζονται αστραπιαίως οι
επτά Πλειάδες…» και συνέχισε να μεταδίδει τα διαπλανητικά του σήματα.
Σ’ ένα εκατοστό του δευτερολέπτου
πήραμε διαπλανητικό σήμα – απάντηση το οποίον και του το διάβασα: «Πληροφορούμεν
αστροναύτην Απόλλωνα ότι Πλειάδες έπαυσαν να είναι παρθένες. Τρείς έχουν
κοιμηθεί με τον Δία, δύο με τον Ποσειδώνα, μία με τον Άρη και η εβδόμη
παντρεύτηκε τον Παναγή από τα Μέγαρα και δεν θεωρείται πια Θεά γιατί ο Παναγής
είναι θνητός».
Προς την Αφροδίτη
Και τον συνεβούλευσα να στρίψει προς την
Μεγάλη Άρκτο και το Γαλαξία μπας και βρούμε λίγο κρέας και γάλα, μια που στους Δελφούς
τα είδη πρώτης ανάγκης καταναλίσκονται από τους τουρίστες και δεν μπόρεσε ούτε
η Πυθία να μας βρει τρόφιμα.
Δεν έδωσε απάντηση στις πεζές μου
σκέψεις όταν ξαφνικά κοιτάει από το φιλιστρίνι αναφωνώντας: «Φτάνομε!... Κοίταξε
κάτι φαίνεται… βράχοι, σπίτια… θα ’ναι η Αφροδίτη…».
Απόρησα γιατί δεν είχαμε παρά δυο
ώρες στο διάστημα και η κανονική απόσταση είναι τουλάχιστο μια «εβδομάδα». «Κάποιο
λάθος στο μηχάνημα» είπα μέσα μου και κοίταξα φοβισμένος έξω από το φιλιστρίνι.
Πραγματικά ο Γάιδαρος σιγά – σιγά,
δημιουργώντας κενά αέρος ξέφυγε της τροχιάς και κατευθύνονταν όπως διεπίστωσα προς
την Αράχωβα όπου βρισκόταν το έτερόν του ήμισυ!
Ακούσαμε ευκρινώς το θηλυκό γκάρισμα,
από κάτω άρχισαν ήδη να φαίνονται και τα σπίτια, αλλά με αστραπιαίαν ταχύτητα
πατήσαμε τα κατάλληλα κομβία, αποφύγαμεν νέαν συνάντησιν με τους κάτωθεν
ευρισκομένους επιστήμονας, και μια νέα εκτόξευσις μας έκανε να περάσωμε την
έλξη της Γης να πετάξουμε το κέλυφος – Γάιδαρο στο διάστημα ανενόχλητοι και
ύστερα από τόσες περιπέτειες συνεχίσαμε το ταξίδι μας βέβαιοι πια πως αυτή την
φορά δεν υπήρχαν άλλα εμπόδια.
Την άλλη βδομάδα με την βοήθεια των
Ηλεκτρονικών Θεών, πιστεύομε να ’χομε φθάσει…
ΜΙΝΩΣ ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ