Ο ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΜΑΣ
ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΘΛΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΜΑΣ
ΚΑΠΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ ΜΕΤΩΠΟΝ.(Του
στρατιωτικού απεσταλμένου μας).
– Ένα απ’
αυτά τα πρωινά, με το σκότος ακόμη των πρωινών ωρών, έγινε μια από τας
σφοδροτέρας μάχας, προς κατάληψιν ενός υψώματος, που εδέσποζε πεδιάδος, εντός
της Αλβανίας. Η κατάληψις του υψώματος αυτού εθεωρήθη απαραίτητος, διά την
περαιτέρω προέλασίν μας. Οι υποχωρούντες Ιταλοί είχον χάσει το ηθικόν των και
τούτο διευκόλυνε απολύτως την επιχείρησιν. Η επίθεσίς μας εξεδηλώθη
αιφνιδιαστικώς τας πρωινάς ώρας, με σφοδρότατον κανονιοβολισμόν του υψώματος,
εις το οποίον ευρίσκετο ο εχθρός. Οι Ιταλοί αιφνιδιασθέντες, κατόρθωσαν μετά
ένα τέταρτον της ώρας, να απαντήσουν διά του πυροβολικού των με πυρά όμως
ασταθή. Αι οβίδες του πυροβολικού των έπεφταν δεξιότερα των θέσεών μας, άλλες
δε και εντεύθεν αυτών. Μέσα εις ένα διάστημα μισής ώρας εσείετο ολόκληρος η
περιφέρεια από την μονομαχίαν αυτήν του πυροβολικού.
Ο εχθρός έρριπτε οβίδες αδιακρίτως.
Οι ιδικοί μας πυροβολιταί επισημάναντες το εχθρικόν ύψωμα, εξαπέστελλον τας
οβίδας των επ’ αυτού με απόλυτον ευστοχίαν. Το εκτύπησαν σχεδόν ανενόχλητοι. Το
ιταλικόν πυροβολικόν έβαλε ακόμη, αλλ’ εφαίνετο βάλλον πλέον προς πάσαν
κατεύθυνσιν, χωρίς ευστοχίαν και με καταφανή νευρικότητα.
Το παν εφλέγετο εις το ύψωμα και γύρω
αυτού και οι ομοβροντίες των πυροβόλων και τα συρίγματα των οβίδων παρουσίαζον
την μάχην εις την μεγαλυτέραν έντασιν. Δυο αεροπλάνα ιταλικά, ειδοποιηθέντα
προφανώς διά τον κίνδυνον ανυψώθησαν και επεχείρησαν να βομβαρδίσουν τας θέσεις
μας, αλλά την ίδιαν στιγμήν τέσσαρα ιδικά μας, κάπου κρυμμένα, επετέθησαν
εναντίον αυτών και το μεν εξ αυτών κατέρριψαν, το άλλο δε το κατεδίωξαν προς
την κατεύθυνσιν της Κορυτσάς, χωρίς να τα αφήσουν να ρίψουν τας βόμβας των.
Αυτό εφάνη σαν να αποτέλεσε το
σύνθημα της εξορμήσεως. Επί δέκα πέντε λεπτά ακόμη της ώρας, το πυροβολικόν μας
συνέχισε σφοδρότατον κανονιοβολισμόν του εχθρικού υψώματος και μετ’ ολίγα λεπτά
το ιταλικόν πυροβολικόν εσίγησε.
Οι Ιταλοί μετά την αποτυχίαν των δυο
αεροπλάνων των, εις τα οποία εστήριξαν την τελευταίαν των ελπίδα, έχασαν το
ηθικόν των εντελώς. Ο διοικητής των τμημάτων μας διέταξε επίθεσιν εκ του
κέντρου και των δυο άκρων, η οποία και εξαπολύθη με την βοήθεια δυο εκ των
αεροπλάνων μας, τα οποία περιϊπταντο του υψώματος.
Ένα απέραντον «αέρα» των στρατιωτών
μας, εγέμισε την ατμόσφαιραν, ενώ ήστραπταν αι λόγχαι των επιτιθεμένων
παλληκαριών. Τμήματά τινα επροχώρησαν με χειροβομβίδας και άλλα έστησαν τα
πολυβόλα των εις τας νέας θέσεις εις τας οποίας είχαν προχωρήσει με τα άλματά
των. Αίφνης, πυρά πυροβολικού εχθρικού, τοποθετημένου προφανώς πολύ πέραν του
υψώματος, εστρέφοντο προς τα κινούμενα τμήματά μας. Επ’ ολίγα λεπτά απήντησε
και το ιδικόν μας πυροβολικόν. Οι στρατιώται ευρίσκοντο πλέον μέσα εις την
ακτίνα της τροχιάς που διέγραφαν οι εχθρικές οβίδες, οι οποίες έπεφταν πολύ
πίσω από τα τμήματά μας. Οι στρατιώται μας είχαν εκμανή από την φλόγα που
δημιουργεί η στιγμή της μεγαλυτέρας εντάσεως της μάχης, όταν μάλιστα αύτη
αφήνει να διαγραφεί καθαρά ότι η εχθρική θέσις κλονίζεται!
Το σύνθημα εδόθη, γνωστόν άλλως τε
από τας προηγουμένας μάχας, ως ένα από τα δραστικότερα μέσα διά την φυγήν του
εχθρού, η κραυγή δηλαδή «αέρα».
Με ένα «αέρα», λοιπόν, που εγέμισε
ολόκληρον την περιοχήν, αναμιγνυόμενον με τας εκρήξεις των χειροβομβίδων και
τον φοβερόν πάταγον των βαλλόντων πολυβόλων, οι στρατιώται μας ήρχισαν
αναρριχώμενοι επί του υψώματος από όλας αυτού τας πλευράς. Οι πολυβοληταί μας κάθε
πέντε βήματα μετέφεραν όλο προς τα εμπρός τα πολυβόλα των και οι φαντάροι με
την ξιφολόγχη όλο και ανέβαιναν. Ο εχθρός ανθίστατο ακόμη πολυβολών τα τμήματά μας,
αλλ’ η αντίστασίς του αυτή εφαίνετο ότι αποτελούσε προσπάθειαν να καλυφθεί η υποχώρησίς
του. Αξιωματικοί τινες Ιταλοί διεκρίνοντο εις το ύψωμα, προσπαθούντες να
συγκρατήσουν τους φεύγοντας στρατιώτας των. Αυτή η τελευταία αντίστασις
εκράτησε μισή περίπου ώρα, και τα τμήματά μας είχαν σταματήσει εις τα πλευρά
του υψώματος, βάλλοντα όμως συνεχώς.
Τέλος το μυριόστομον «αέρα» αντήχησε
εκ νέου και οι πρώτοι στρατιώται μας εμπήκαν στα πρώτα χαρακώματα και
ταχύσκαπτα του εχθρικού υψώματος, λογχίζοντα ή συλλαμβάνοντα όσους εύρον εκεί
εχθρούς, ενώ ταυτοχρόνως τα μεταφερθέντα εκεί πολυβόλα άρχισαν σφοδρόν
πολυβολισμόν των φευγόντων, διά να μη τους αφήσουν να ανασυνταχθούν ή να
σταματήσουν κάπου, από τυχόν αποσταλεισομένην ενίσχυσίν των.
Το ύψωμα είχε καταληφθεί και η μάχη
εντός αυτού δεν διήρκεσε περισσότερον από 20 λεπτά της ώρας, μετά την πάροδον
των οποίων δεν υπήρχε εκεί παρά μόνον εχθρός αιχμαλωτισθείς. Ένας σαλπιγκτής μας,
λεβέντης ως εκεί πάνω, βοηθούμενος από τον διοικητήν των τμημάτων μας, άτινα
κατέλαβον το εχθρικόν ύψωμα έστησε επί του υψηλοτέρου και μεγαλυτέρου
χαρακώματος την γαλανόλευκον υπό τας ζητωκραυγάς των καθίδρων και μαύρων από
την σκόνην και τους καπνούς στρατιωτών μας.
Μια φορά ακόμη οι ενθουσιασμένοι
στρατιώται μας εκραύγασαν το «αέρα» προς την κατεύθυνσιν που επήρε ο φεύγων εχθρός.
Τα πυροβόλα μας προωθηθέντα εν τάχει, ήρχισαν βολήν αραιάν προς το ίδιον μέρος,
τα πολυβόλα μας εστήθησαν, άλλα μεν προς την ιδίαν κατεύθυνσιν, άλλα δε προς τον
ουρανόν διά να αντιμετωπίσουν τυχόν εμφάνισιν εχθρικών αεροπλάνων και τα καζάνια
εστήθησαν πάραυτα και αυτά, διά να πιουν οι ηρωικοί φαντάροι μας ένα ζεστό
τσάι. Τα λάφυρα που ευρήκαμε εις το ύψωμα ήσαν άφθονα, κυρίως δε πολυβόλα και
πυρομαχικά καθώς και όλες οι εξαρτύσεις και ο οπλισμός των Ιταλών στρατιωτών.
Μετά την στροφήν των ταχυσκάπτων και
την κατασκευήν προχείρων οχυρωμάτων, οι αιχμαλωτισθέντες εκεί Ιταλοί
στρατιώται, μεταξύ των οποίων και 4 αξιωματικοί, οι οποίοι δεν επρόφθασαν να
φύγουν, απεστάλησαν εις την διοίκησιν της μονάδος η οποία διηύθυνε τα
ενεργήσαντα την επίθεσιν τμήματά μας.
Το καταλυφθέν ύψωμα έχει μεγάλην
σημασίαν διότι εστερέωνε τας θέσεις μας και αποτελεί το προτελευταίον
μικρόβουνον, που εμπόδιζε τον δρόμον μας προς την Κορυτσάν.
Μετά τρείς ώρας, στρατιώται μας ανεύρον
ένα ιταλικό πυροβόλον εγκαταλελειμμένον εις μιαν πλαγιάν απέχουσαν περί τα δυο
χιλιόμετρα από το ύψωμα. Και όλα αυτά τα κυριευθέντα εχθρικά πολεμικά μηχανήματα,
καθαρισθέντα και ετοιμασθέντα, εστράφησαν μετ’ ολίγον κατά των Ιταλών, έτοιμα
να κτυπήσουν τους πρώην κατόχους των.
Η μάχη διά την κατάληψιν του
υψώματος, η οποία υπήρξε μια από τας σφοδροτέρας, διήρκεσε περί τας 4 ώρας και
η νίκη έστρεψε δι’ άλλην μίαν φοράν τα Ελληνικά όπλα. Όταν θα καταστεί δυνατόν
και θα έλθει η ευλογημένη ώρα, θα γράψωμεν τα ονόματα των ηρώων μας, οι οποίοι
κατέλαβον το αλβανικόν αυτό ύψωμα.
Π. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα
ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 17 Νοεμβρίου 1940.