Τη 14 υπερμεσούντος γινομένων αρχαιρεσιών εν τη κατά την
Λεβαδίαν και αναμέσον των μουσοφιλήτων ορέων Παρνασσού και Ελικώνος κειμένη
ευκλεεί μονή του «Οσίου Λουκά» εξελέγησαν ως ηγούμενος μεν ο και τέως τοιούτος,
πρωτοσύγγελος κ.κ. Νικόδημος Ηλιάδης, ανήρ διακρινόμενος διά την αγαθήν καρδίαν
του, το ακέραιον και πράον του χαρακτήρος του, το σπάνιον διοικητικόν του νουν
και τα σπουδαία εν γένει ηθικά του προσόντα. Ως σύμβουλοι δε οι και άλλοτε
διατελέσαντες ως τοιούτοι πανοσιώτατοι κ.κ. Γρηγόριος Καμβασηνός και Ιωάσαφ Γ.
Καστρίτης εφάμιλλοι καθ’ όλα του πρώτου και τας καλλιτέρας καθάπερ και εκείνος
αφήσαντες κατά τας προλαβούσας περιόδους αναμνήσεις.
Γνωρίζοντες εκ του πλησίον
τούτους και τας σπουδαίας υπηρεσίας, ας προσήνεγκον τη εκλεξάση αυτούς μονή
κατά τας παρελθούσας περιόδους, δεν δυνάμεθα η να σκιρτήσωμεν εκ χαράς, και,
συμμεριζόμενοι καθ’ ολοκληρίαν την δικαίαν ταύτην εκλογήν, να συγχαρώμεν από μέσης
καρδίας τη ιερά ταύτη μονή δι’ ην εποιήσατο λυσιτελή και δικαίαν χρήσιν των
δικαιωμάτων αυτής αναθέσασα τους οίακας αυτής εις τοιούτους αγαθούς και
εμπείρους κυβερνήτας. Έστω δε βεβαία η γεραρά αύτη μονή ότι, ενόσω εμπερικλείει
εν τοις κόλποις αυτής τοιαύτα σπουδαία πρόσωπα, τοιαύτας σπανίας αρετάς, και εν
όσω γινώσκει να εκτιμά αυτά δεόντως, έστω, λέγομεν, βεβαία ότι ουδέποτε θέλει
λοξοπλοήσει, αλλ’ αείποτε πλησίστιος θα προσορμίζηται εις τον ποθητόν λιμένα της
σωτηρίας, όστις είναι και πρέπει να ήναι ο κύριος αυτής σκοπός.
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε
σε αθηναϊκή εφημερίδα τον Οκτώβριο του 1873 της εποχής εκείνης.