Ἡ
θέσις τῶν Δελφῶν εἶνε μία τῶν ὡραιοτέρων τῆς Ἑλλάδος, δὲν γνωρίζω δὲ ἄλλην
θέσιν ἡ ὁποία νὰ κάμνῃ τόσον βαθεῖαν καὶ τόσον ἐπιβλητικῶς θρησκευτικὴν ἐντύπωσιν.
Ὑπάρχει εἰς τὴν τοποθεσίαν αὐτὴν τὸ μυστήριον, τὸ μεγαλεῖον καὶ ἡ φρίκη τοῦ
θείου. Τὸ ἱερὸν εἶνε χωμένον εἰς τὸ βάθος ἑνὸς θεάτρου ἀπὸ βράχους, μία δὲ
κολοσσιαία βραχοσειρὰ τὸ περικλείει, δεσπόζει αὐτοῦ καὶ τὸ πνίγει, ἐνῷ τὰ ἄκρα
τοῦ ἡμικυκλίου αὐτοῦ τὸ ἀποχωρίζουν ἀπὸ τὸν ἄλλον κόσμον.
Βράχοι πάλλευκοι, ἐπὶ
τῶν ὁποίων ὁ ἥλιος φαίνεται διπλασιάζων τὴν δύναμιν τῶν ἀκτίνων του, κορυφαὶ ἐπὶ
τῶν ὁποίων πυκνοῦνται νέφη ἐγκυμονοῦντα κεραυνοὺς καὶ ἀστραπάς, χαράδραι στεναὶ
καὶ μυστηριώδεις πολλαπλασιάζουσαι κάθε κρότον εἰς μυρίας ἠχοῦς, ἀτραποὶ ἀνοιγόμεναι
εἰς ἀχανῆ βάθη, ἔδαφος ὑποκείμενον εἰς σεισμοὺς συχνότατα καταστρεπτικούς, ἀναθυμιάσεις
ἀνερχόμεναι ἀπὸ τὴν γῆν καὶ ἐπιφέρουσαι μανίαν, νερὰ διαυγῆ, τὰ ὁποῖα νομίζει
κανείς, ὅτι ἔγειναν διὰ νἀποκαθαίρωσι πᾶν μόλυσμα, τί ἄλλο χρειάζεται δεῖγμα τῆς
παρουσίας καὶ τῆς ἐνεργείας τῶν θεῶν καὶ ποῖος τόπος καταλληλότερος διὰ προσευχὴν
καὶ προφητείαν;
Τὸ ἔδαφος εἶνε πετρῶδες, ἔλεγον στενάζοντες πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα
οἱ διὰ θαύματος ὁδηγηθέντες εἰς τὸν Παρνασσὸν Κρῆτες. Δὲν δύναται νὰ εὐδοκιμήσῃ
εἰς αὐτὸ ἡ ἄμπελος. Φεῦ! πῶς θὰ ζήσωμεν ἐδῶ καὶ πῶς θὰ συγκοινωνήσωμεν πρὸς τοὺς
ἄλλους ἀνθρώπους; Ὁ Θεὸς ὅμως ἀπήντησε: - Δείλαιοι, τί φοβεῖσθε; Θὰ ἐγείρω ἐδῶ
ναόν, ναὸν πλούσιον, πρὸς τὸν ὁποῖον θὰ σπεύδωσι τοῦ κόσμου ὅλοι οἱ προσκυνηταὶ
οὗ καὶ τὰ θύματα καὶ τὰ δῶρα. Καὶ τῳόντι ὁ ναὸς ἱδρύθη καὶ ἐπὶ αἰῶνας ἐπάνω εἰς
τὸ ἱερὸν ὄρος ἵστατο μεγαλοπρεπὴς καὶ πλούσιος, πλήρης ἀναθημάτων, κατάφορτος ἐκ
τῶν ἀπαστραπτόντων λαφύρων τῶν μαχῶν, ἐν μέσῳ ἀπειραρίθμων οἰκοδομημάτων,
προσφορῶν ὅλων τῶν λαῶν, ἀριστουργημάτων ὅλων τῶν αἰώνων.
Γύρω του τ’ ἀγάλματα
συνίστων ἕνα λαὸν ὁλόκληρον θαυμαστῶν καὶ ἀπετέλουν θαυμάσιον κόσμημα μαρμάρων
καὶ μετάλλων. Ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος ἔλαμπον πανταχόθεν καὶ ὁ χαλκὸς
προσελάμβανεν εἴτε διὰ μυστικῆς μεθόδου τῶν τεχνιτῶν, εἴτε διὰ τῆς ἐπιδράσεως τῆς
ἀτμοσφαίρας, ἐπίστρωμα ἁπαλὸν καὶ λεπτὸν ὡς τὸ μίλτον. Ἀπὸ τὸν θαυμάσιον αὐτὸν
κόσμον ἀπομένουν ἤδη ὑπέροχα ἐρείπια, ἡ πυραμὶς τῶν Μεσσηνίων, ὁμοία πρὸς τὴν ἐν
Ὀλυμπίᾳ πυραμίδα, ἡ στήλη τῶν Ναξίων, ὁ θησαυρὸς τῶν Ἀθηναίων, ὁ θησαυρὸς τῶν
Σιφνίων, τὰ παλαιότερα τοῦ θησαυροῦ τῆς Σικυῶνος καὶ μεμονωμένα λείψανα ἀγαλμάτων,
ἀντιπροσωπεύοντα ὅλας τὰς ἐποχὰς τῆς ἑλληνικῆς τέχνης.
Θ. ΩΜΟΛΛ
ΠΗΓΗ: Νέον Άστυ, αρ. φύλ. 491, 20.04.1903: 1
