Δύο μέρες – Κυριακή και Δευτέρα – η Αράχωβα το μπαλκόνι του Παρνασσού, έγινε σκηνή χορευτικών επιδείξεων των εθνικών χορών της Ελλάδος, όπως τους χορεύει ο λαός στα βουνά και τ’ ακρογιάλια, οι τσοπάνηδες της Ρούμελης, του Μωρηά και της Ηπείρου, οι λυγερές της Μακεδονίας, της Κρήτης και των άλλων νησιών. Και με την ευκαιρία αυτή έγινε και χώρος εκθέσεως των προϊόντων της φημισμένης αραχωβίτικης χειροτεχνίας. Τις γιορτές ωργάνωσε η «Ομοσπονδία Εκδρομικών Σωματείων της Ελλάδος» με τη σύμπραξι και συνεργασία του Δήμου Αράχωβας και την προσφορά του «Ομίλου Διαδόσεως Εθνικών Χορών» και των ορεσειβίων τσοπάνηδων του Παρνασσού, που κατέβηκαν από τις στάνες και χόρεψαν τους δικούς τους ποιμενικούς χορούς με συνοδεία λαϊκής ορχήστρας του τόπου.
Μας γράφουσιν εξ Αραχώβης τα επόμενα:
Σήμερον περί την 6ην της πρωΐας περί τους διακοσίους εκ των συνδημοτών και φίλων μας επί κεφαλής έχοντες τον Αλέξ. Αλεξανδρόγιαννον[1]και άλλους κομματάρχας, εξεκίνησαν εντεύθεν διευθυνόμενοι εις Ιτέαν όπως προϋπαντήσωσι τον κ. Αντων. Γεωργαντά[2]. Η εντεύθεν έξοδος των ανωτέρω ην πανηγυρικωτάτη καθόσον προηγείτο σημαία λευκή, ταύτην δε παρηκολούθουν τέσσαρες τυμπανισταί και ισάριθμοι αυλισταί και κατόπιν άπαντες οι ανωτέρω άνδρες, όλοι νέοι και καλώς ωπλισμένοι. Εγώ δε δεν ηκολούθησα μείνας ενταύθα όπως ετοιμάσω τα της ενταύθα υποδοχής. Και εν μεν τη Ιτέα εγένετο ούτω πως η τελετή. Άμα φθάσαντος του ατμοκινήτου εν Ιτέα, ο Αλέξανδρος ετοιμάσας λέμβον εισήλθεν εν αυτή μετά της σημαίας και 40 νέων ενόπλων, όπως αναβή εις το ατμοκίνητον, όπερ ήτο το Βυζάντιον, ως και εγένετο. Κατά δε την κατάβασιν του κ. Γεωργαντά εις την λέμβον, οι λοιποί οπλίται όντες παρατεταγμένοι πέριξ του λιμένος, ήρχισαν σφοδρόν πυροβολισμόν, τον οποίον συνώδευσαν διά ζωηρωτάτων ζητωκραυγών υπέρ του κ. Γεωργαντά και Κουτσοπετάλου.
 |
| Γεώργιος Καραθανάσης |
Εἰς τὴν Ἀνωτέραν Διοίκησιν Χωροφυλακῆς
Στερεᾶς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας
προΐσταται ὁ ἀντισυνταγματάρχης κ. Μπαρμπέτσης ἐλήφθησαν αἱ λεπτομερεῖς ἐκθέσεις
τῶν ἁρμοδίων ἀρχῶν ἐπί τοῦ κάτωθι πρωτοφανοῦς γεγονότος, τὸ ὁποῖον πρό τινων ἡμερῶν ἀνηγγέλθη ἐκ Λαμίας
διὰ τοῦ ἑξῆς συντόμου τηλεγραφήματος:
«Ὁ ἐπικεκηρυγμένος λῃστής Γ.
Καραθανάσης ἐφόνευσε παρά τὴν Ἀράχωβαν τοὺς ἐπικεκηρυγμένους λῃστάς κ. Κύρκον, Ἀ.
Παπαϊωάννου καὶ Φαρμάκην. Μετά τὴν πράξιν του ταύτην ὁ φονεύς λῃστής προσῆλθε
καὶ παρεδόθη εἰς τὰς ἐν Λαμίᾳ ἀρχάς.»
Ἐπί τῶν ἀνωτέρω
γεγονότων μᾶς γράφει ἐκ Λαμίας τὰ ἑξῆς ἔκτακτος συνεργάτης μας:
Του Στέργιου Μπακολουκά
Από τότε που στάθηκε μπόσικη μπροστά στη γοητεία εκείνου του περαστικού λυγερού γαλανομάτη, με το ξανθό τρίχωμα, την υγρή μύτη και το γλυκό κάλεσμα, παίρνοντας τα φιλιά και τα χάδια του σαν υπόσχεση αιώνιας αφοσίωσης, η καθημερινότητά της άλλαξε! διότι αυτός αποδείχτηκε …πονηρός μουσαφίρης και αθεράπευτα διαβατάρης, αφήνοντας στη νεαρή νιόβγαλτη παιδούλα, μονάχα μια φευγαλέα ανάμνηση από την παρουσία του. Όταν εκείνος έφυγε και τον έχασε, δεν είχε ιδέα πόσο ακριβά θα πλήρωνε την πρόσκαιρη ξενοιασιά που βίωσε μαζί του. Προς στιγμήν νόμισε ότι η ευτυχία θα μπορούσε να διαρκέσει, ίσως και παντοτινά! όμως γρήγορα διαψεύστηκε, όταν ήρθε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα, όπου τα όνειρα δεν είχαν γλυκό και αίσιο τέλος, αλλά αποδείχτηκαν εργασιακό κάτεργο για την ίδια, γιατί είχαν σαν τίμημα την κοπιαστική, ανατροφική γοητεία που ορθώθηκε μπροστά της με σάρκα και οστά, παίρνοντας ίδια μορφή με πέντε αλεπουδίσιες μουσούδες, που ήρθαν στη ζωή, λίγο αργότερα, γεμάτες ζωντάνια, σκανταλιές και ανεξάντλητη …όρεξη, τόση, όση εκείνη έπρεπε να καλύψει γράφοντας …υπερωρίες σεργιανώντας τα βουνά και τα πλάγια και εφευρίσκοντας νέους τρόπους σίτισης! αναστατώνοντας και ….τεντώνοντας έτσι τη ζωή της πέρα από τα όρια που νόμιζε ότι είχε χαράξει και πίστευε ότι άντεχε!
Του Στέργιου Μπακολουκά
Δεν ήταν τραπέζι αυτό που στρώθηκε!
Ένας χαμηλός αρμακάς (σωρός) από πέτρες ήταν που το παράσταινε. Πάνω του ήταν
τοποθετημένες με μαεστρία πέντε έξη μακρόστενες άτεχνα κομμένες ξύλινες τάβλες, τα εμφανέστατα ελαττώματα των οποίων
μάταια επιχειρούσαν να καλύψουν, ένα μεγάλο
μάλλινο ύφασμα με πολύχρωμα ξεθωριασμένα πλουμίδια, υφασμένα σε αράδες
κατά μήκος και το πλάτος του, το οποίο αντικαθιστούσε το …..τραπεζομάντιλο,
όπως και οι ελάτινες κλάρες που ήταν τοποθετημένες επάνω στο στρωσίδι ακολουθώντας την ευθεία των μαδεριών, η μια
πάνω στην άλλη σταυρωτά, επιδιώκοντας να
μοιάσουν σε ευρύχωρες γιορτινές πιατέλες φαγητού σαν εκείνες ενός κανονικού
σπιτικού σε μέρα γιορτινή .
Αυτό που θ’ ακολουθούσε όμως, πράγματι θα ήταν Δείπνο φαγητού και συνεύρεσης, γιατί τέτοιο θα το έκαναν αυτοί που σε λίγο θα κάθονταν γύρω του, γυναίκες παιδιά και άντρες από τις στρούγκες που αναπτύσσονταν στο δυτικό μέρος από τη λάκκα, με πλάτη στα δασά έλατα, της τοποθεσίας Κελάρια της Αράχοβας του Παρνασσού, κατακαλόκαιρο μια δεκαετία μετά τα μέσα του περασμένου αιώνα, έχοντας κάθε λόγο να γιορτάζουν διότι αυτό στρώθηκε για τα ‘’επινίκια’’ μιας σκληρής και επώδυνης ‘’μάχης’’ που δόθηκε και κερδήθηκε, από έναν τραχύ και δύσκολο αντίπαλο. Το σημερινό τραπέζωμα θα ήταν γιορτινό, ανεξάρτητα αν κανένας άγιος δεν ήταν γραμμένος γι’ αυτή τη μέρα στα κιτάπια του ημερολόγιου, αλλά και του πολυξεφυλλισμένου και καταταλαιπωρημένου Καζαμία που γυρόφερνε στις διάφορες καβάτζες απ’ τις αραιές στρούγκες του …τσοπανομαχαλά!
Θα ξεκινήσουμε την έρευνα,
αναφορικά με το τοπωνύμιο (Α)ράχοβα,
αντίστροφα, δηλαδή επιχειρώντας πρώτα να
ξεδιαλύνουμε το ζήτημα που σχετίζεται με την κατάληξη -οβα (-ova), πασίγνωστη ως σλαβική, και φορτωμένη έως τώρα με
βεβαιότητες ως προς την προέλευσή της.
Το πρώτο,
λοιπόν, ερώτημα που τίθεται είναι αυτό: «η κατάληξη αυτή όντως είναι
αποκλειστικά σλαβική ή απαντάται και σε άλλες γλώσσες, όχι βεβαίως ως δάνειο
από την παλαιοσλαβική, αλλά ως αυτοτελής;»
Σύμφωνα με
την ισχύουσα άποψη, στις σύγχρονες σλαβικές γλώσσες οι καταλήξεις: -ova, -ovo έχουν την έννοια: “του ανήκειν σε τόπο (οποιονδήποτε)” ή “τόπος (οποιοσδήποτε) που ανήκει σε κάποιον”.
Μάλιστα, το
πρωτοσλαβικό μόρφημα (κτητικό ή πατρωνυμικό δηλωτικό τόπων) -ov δημιουργεί
επίσης και συσχετιστικά επίθετα, δηλαδή επίθετα (αρσενικό -ov,
θηλυκό -ova, ουδέτερο -ovo) που συσχετίζουν κάποιο
αντικείμενο με κάποιο άλλο. Δηλαδή, το σλαβικό -ov έχει την ίδια λειτουργία με το ελληνικό -ιος.
Έτσι, όπου εντοπιστεί τοπωνύμιο
με τέτοια κατάληξη, χωρίς πολλή σκέψη χαρακτηρίζεται αμέσως ως σλαβικό.
Αν
ανατρέξουμε στην αρχαιοελληνική γραμματεία και συγκεκριμένα στους περίφημους “Παράλληλους
βίους” του Πλούταρχου, ειδικότερα δε στο “Πελοπίδας - Μάρκελλος”,
διαπιστώνουμε ότι τοπωνύμιο Ova(Όβα), υπήρχε έξω από τη Ρώμη, το
ενωρίτερο τουλάχιστον από τον 3ο π.Χ. αιώνα που έδρασε ο ύπατος Μάρκελλος, και το αργότερο το 2ο
μ.Χ. αιώνα που έγραψε ο Πλούταρχος το
εν λόγω έργο του.
Συγκεκριμένα, ο αρχαίος συγγραφέας κάνει μνεία μιας πόλης κοντά στη Ρώμη, όπου οι Έλληνες την ονόμαζαν Εύαν και οι Ρωμαίοι Όβα, στην οποία ο Ρωμαίος ύπατος Μάρκελλος θα έπρεπε να τελέσει το μικρό του θρίαμβο, ενώ το μεγάλο του θρίαμβο θα έπρεπε να τελέσει στο Αλβανό Όρος, και όχι στη Ρώμη, λόγω φθόνου των πολιτικών του αντιπάλων. Μάλιστα, εξηγεί και την προέλευση της ονομασίας αυτής της πόλης, που έχει ξεχωριστή σημασία, και τη συσχετίζει με τη λατινική λέξη ovis = πρόβατο.