Τα Κουκουριώτικα (Ι)

 Σκηνές από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’60.

Το σπίτι της θεια Μαριώς

(στο κέντρο της φωτογραφίας, αυτό με τις λίθινες κολόνες )

Αμούρ και Αντζουλίνα

Τα σπίτια έχουν τη δική τους ιστορία κι επηρεάζουν τη ζωή, όχι μόνο των ιδιοκτητών τους, αλλά και των γειτόνων τους. Το πατρικό μου σπίτι ήταν με το διπλανό, του γερο Παναγιώτη Ζαβού, αδερφομοίρια. Συγκεκριμένα, πριν πολλά χρόνια (το 1897), ο παππούς μου είχε αγοράσει στον Κούκουρα το ένα από τα δυο αυτά αδερφομοίρια σπίτια, γιατί ο πωλητής του ήθελε να  φύγει από τη γειτονιά του και να κατοικήσει πιο ψηλά στο χωριό, κοντά στο δημόσιο δρόμο.

Η οικογένειά μου δέθηκε με τους Ζαβαίους με στενότερη γειτονική σχέση, συγκριτικά με τους άλλους γύρω γείτονες. Θες  γιατί τα σπίτια ήταν αδερφομοίρια και είχαν κοινή μπασιά, θες γιατί απλά “ταίριαξαν τα χνώτα τους”, θες γιατί δεν υπήρχαν επαγγελματικές αντιζηλίες, αφού τσοπάνης ήταν ο παππούς μου, ο Θανάσης, και γεωργός, ο Νίκος (ο πατέρας του Παναγιώτη Ζαβού). Πάντως συνέβη. Αυτή, λοιπόν, η καλή γειτονική σχέση συνεχίστηκε στη δεύτερη και στην τρίτη γενιά.

1849: ΚΑΤΑΜΗΝΥΣΙΣ του Αναγνώστου Ζαφειροπούλου κατοίκου Δελφών

ΚΑΤΑΜΗΝΥΣΙΣ

του Αναγνώστου Ζαφειροπούλου κατοίκου Δελφών

κατά των

Δήμου Φράγκου Ταγματάρχου κατοίκου επίσης Δελφών, Ιωάννου Αλεξάνδρου Λοχαγού, Σταματίου Αποστολίδου ή Γουβάλη ανθυπολοχαγού, Κυριάκου Λουκατζίκου, κατοίκου Αμφίσσης και Παναγιώτου Γρίβα κατοίκου Βάργιαννης.

Εν Αμφίσση την 2 Μαρτίου 1849.

Προς τον Κ. Εισαγγελέα των εν Λαμία Πλημμελειοδικών.

Στυγερά πράξις καταμηνύεται ενώπιόν σας πραχθείσα κατ’ ελευθέρου πολίτου εν πλήρει μεσημβρία εκ μέρους εκείνων,οίτινες ήσαν διωρισμένοι διά την εξασφάλισιν της ζωής, τιμής και ιδιοκτησίας του, και εξαιτείται η σύντονος και σύντομος τιμώρησίς των προς ικανοποίησιν του νόμου και εμού του παθόντος.

Κατά την 16 του μηνός Μαΐου π.ε. οι ανωτέρω εγκαλούμενοι αξιωματικοί της Β. Κυβερνήσεως Δήμος Φράγκος, Ιωάννης Αλεξάνδρου και Σταμάτης Αποστολίδης ή Γουβάλας, διατάξαντες δεκαπέντε περίπου εμμίσθους πολιτοφύλακας, εξ ων τα ονόματα γνωρίζω μόνον των εγκαλουμένων, και επί κεφαλής των οποίων ήτον, ως αποσπασματάρχης ο Κυριάκος Λουκατζίκου, ελθόντες εις την εν Δελφοίς οικίαν μου, και αφού ως άλλοι κακούργοι μου ήρπασαν παν ό,τι εν αυτή εύρον ήτοι

1. τουφέκι Σασενάν με εννέα αύλακας δραχ. 120

1. κουμπούρα αργυρά δραχ. 120

1. χαρμπί αργυρόν δραχ. 35

1. γιαταγάνι πρώτης καλλιτάς με τόμη δραχ. 80

1. φουσεκλήκι αργυρόν με 9 χαντζούδια δραχ. 130

1. ζευγάρι μπαλάσκαις μπρούζινες δραχ. 6

1. σωγιά με θήκη αλεφαντική δραχ. 3

1. τριάστο με διάφορα ήδη, ήτοι δακτυλίδια, σκουλαρίκια και άλλα γυναικεία και με είκοσι ρηγήνας δραχ. 200

Σύνολον δραχ. 694.

Ακολούθως με έδεσαν οπισθάγκωνα τας χείρας, με προσήγαγον το εσπέρας εις τας 16 Μαΐου εις Χρυσόν εις την οικίαν του Λουκά Αθανασίου Μπαρκούτα. Αι αικίαι, τα τραύματα και αι μαστιγώσεις καθ’ όλην την νύκτα, είναι ανεκδιήγητα εις τον υποφαινόμενον. Βασανίζοντάς με διά να τους δώσω χρήματα καθ’ ας είχον διαταγάς των αξιωματικών των, βιασθείς, αν και άκων διά να μη μου αφαιρέσουν την ζωήν μου, εδανείσθην είκοσι ρηγανάτα τάλληρα από τον Σπυρίδωνα Κλήμην Χρυσαΐτην, τους έδωσα παρρησία του Λουκά Αθανασίου Μπαρκούτα Χρυσαΐτου, Αναγνώστου Διαμαντοπούλου, Μικρού, Νικολάου Καραθάνα εκ Δελφών και του δημάρχου Κρίσσης Δημητρίου Μηταντζή.

Γνωστοποίηση - σύντομη παρουσίαση βιβλίου

Αλληλοτομίες

Του Χρίστου Ε. Μαυρόπουλου

Πριν λίγες μέρες, ο αξιότιμος συμπολίτης μας κ. Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος κυκλοφόρησε άλλο ένα βιβλίο του και μας απέδειξε, για πολλοστή φορά, ότι είναι χαλκέντερος συγγραφέας, καθόσον εξακολουθεί να είναι ενεργός λογοτέχνης - ποιητής, παρότι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες συγγραφικής του δραστηριότητας.

Το νέο του βιβλίο με τίτλο: «Αλληλοτομίες», εκατόν σαράντα(140) σελίδων περιέχει ποιήματα και πεζά, τα οποία έγραψε σε διάφορες εποχές και σε διαφορετικούς τόπους, με αφορμή ιδιαίτερες στιγμές που βίωσε, στιγμές που στοχάστηκε ή ένιωσε βαθιά κάτι μέσα του.

Η ύλη του βιβλίου του χωρίζεται σε τέσσερα(4) μέρη-κεφάλαια ήτοι:

1.  «Του Παρνασσού», όπου περιλαμβάνονται πεζά και ποιήματα, που σχετίζονται κυρίως με την γενέτειρά του Αράχοβα.

2.  «Του Ρεθύμνου»,όπου περιλαμβάνονται πεζά και ποιήματα, που αφορούν κυρίως το Ρέθυμνο, τον τόπο όπου δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά, αλλά και συγγραφικά, επί πολλά χρόνια.

3.  «Της Ίμβρου», όπου περιλαμβάνονται ποιήματα και πεζά, τα οποία έγραψε με αφορμή ένα ταξίδι του στο μαρτυρικό μας νησί, την Ίμβρο, που δυστυχώς στενάζει μέχρι τις μέρες μας κάτω από την τουρκική μπότα.

4.  Ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο, στο οποίο έχει στεγάσει λίγα από τα πολλά ποιήματα και πεζά, τα οποία είχε γράψει κατά καιρούς για εφημερίδες ή είχε αναρτήσει σε ιστότοπους.

1873: Η εκλογή του Ηγουμένου Νικόδημου Ηλιάδη στη μονή του Οσίου Λουκά.

Τη 14 υπερμεσούντος γινομένων αρχαιρεσιών εν τη κατά την Λεβαδίαν και αναμέσον των μουσοφιλήτων ορέων Παρνασσού και Ελικώνος κειμένη ευκλεεί μονή του «Οσίου Λουκά» εξελέγησαν ως ηγούμενος μεν ο και τέως τοιούτος, πρωτοσύγγελος κ.κ. Νικόδημος Ηλιάδης, ανήρ διακρινόμενος διά την αγαθήν καρδίαν του, το ακέραιον και πράον του χαρακτήρος του, το σπάνιον διοικητικόν του νουν και τα σπουδαία εν γένει ηθικά του προσόντα. Ως σύμβουλοι δε οι και άλλοτε διατελέσαντες ως τοιούτοι πανοσιώτατοι κ.κ. Γρηγόριος Καμβασηνός και Ιωάσαφ Γ. Καστρίτης εφάμιλλοι καθ’ όλα του πρώτου και τας καλλιτέρας καθάπερ και εκείνος αφήσαντες κατά τας προλαβούσας περιόδους αναμνήσεις.

Καταργείστε πανεπιστήμια, γιατί …χανόμαστε!

«Το μυρμήγκι, όταν είναι να χαθεί, βγάζει φτερά…»

λέει  θυμόσοφα ο ελληνικός λαός.

Περισσότεροι από 17.500 Έλληνες γιατροί, και περισσότεροι από 500.000 νέοι Έλληνες πτυχιούχοι, όλων των ειδικοτήτων, βρίσκονται στο εξωτερικό. Και  οι πολιτικοί μας ταγοί, εν έτει 2019, το χαβά τους^.ίδρυσαν και διατηρούν, αντί να καταργούν, πανεπιστήμια.

***

Αντί προλόγου

Από βιβλίο: «Μετά την θύελλαν»,του Ιωάννου Δ. Πασσά, (Αθήναι, 1945), Εκδοτικός οίκος «Μαργ. Γ. Βασιλείου»), διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής:

«[…]Ο Κάρολος Μωράς(σύγχρονος Γάλλος διανοούμενος και δημοσιογράφος, εκ των ηγετών των Γάλλων βασιλοφρόνων και θερμός φιλέλλην), λοιπόν, ο αδάμαστος εκείνος πρόμαχος των Γάλλων βασιλοφρόνων, επισκεφθείς την Χώραν μας, κατά την περίοδον  των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων(1896), είχε την υπομονήν και το ενδιαφέρον, διότι αγαπούσε την Ελλάδα, να μαζέψει διάφορα στοιχεία και να γράψει αργότερα, όταν γύρισε στο Παρίσι, ένα μικρό βιβλίο - «Ταξίδι στην Ελλάδα» -εις το οποίον μεταξύ των άλλων εξέθετε, όχι μόνον την αντίληψίν του διά την μελλοντικήν εξέλιξιν της χώρας, αλλά και στους φόβους του διά την τύχην αυτής.

Εάν ο περιβόητος Αμπού(Γάλλος συγγραφεύς και μυθιστοριογράφος, τα έργα του οποίου τεραστίως συνέτειναν εις την δυσφήμισιν της Ελλάδος εις το εξωτερικόν κατά την εποχήν εκείνην) και δια των έργων του: «Η σύγχρονος Ελλάς» και «Ο Βασιλεύς των ορέων» εναπέθεσεν εις το μέτωπον της Ελλάδος του 1855-1860, με το πυρωμένο σίδερο της ειρωνείας του, το στίγμα της κακοδιοικήσεως και της ληστοκρατίας, ο οξυδερκέστατος Μωράς, με την διακρίνουσαν αυτόν βαθείαν παρατηρητικότητα προέβλεψεν από του 1896 την πολιτικήν και οικονομικήν εξέλιξιν της Ελλάδος που εγνώρισε.

Κυρίως δε ο Μωράς εστήριξε τας προβλέψεις του εις το φαινόμενον που παρουσίαζε κατά την εποχήν εκείνην η εκπαίδευσις εν Ελλάδι. Διότι, κατά τους υπολογισμούς του, χίλιοι περίπου επιστήμονες ερρίπτοντο κάθε χρόνο εις την κοινωνίαν, πράγμα το οποίον, όπως προείπε θα κατέληγεν εις βάρος της Χώρας, ήτις τόσον επιπολαίως και εγκληματικώς επέτρεπε να δημιουγούνται και να αυξάνονται μέσα εις τους κόλπους της τα θύματα αυτά της επιστήμης, οι αυριανοί θύται της.

«Είναι φανερόν - έγραφεν ο Μωράς - ότι οι επιστήμονες αυτοί, εάν συνεχισθεί η παραγωγή των με τον ίδιον  ρυθμόν, θα καταντήσουν αύριον, μετά μιαν  δεκαετίαν, λαμβανομένου υπ’ όψιν του πληθυσμού της χώρας, - η Ελλάς είχε τότε πληθυσμόν 2.150.000 περίπου ψυχών - επιστήμονες άνευ πελατείας, οπότε η βιωτική ανάγκη θα ωθήσει αυτούς να προσκολληθούν ως παράσιτα εις τον κρατικόν προϋπολογισμόν.

Και επειδή, λόγω του αυξανομένου συνεχώς αριθμού των, μετ’ ολίγον, ούτε ο κρατικός προϋπολογισμός θα είναι ικανός να απορροφήσει την στρατιάν αυτήν των άνευ πελατείας επιστημόνων, μοιραίως ούτοι θα χωρισθούν και θα διαιρέσουν  και την Χώραν, αργότερον, εις δυο αντιμαχομένας μερίδας, αίτινες περιοδικώς θα λυμαίνονται τον κρατικόν προϋπολογισμόν.

Εάν δε, συμβεί, η μία εκ των μερίδων αυτών να καταστεί κάποτε ισχυροτέρα, τότε η άλλη  αναγκαστικώς θα στραφεί προς το στρατόν, τον οποίον θα προσεταιρισθεί δια να την ανατρέψει, διδάσκουσα τοιουτοτρόπως  και εις την άλλην, την μέθοδον  αυτήν, αφού είναι γνωστόν, ότι ούτε οι ιατροί, ούτε οι δικηγόροι, πολλώ δε μάλλον οι φιλόλογοι και οι ιερωμένοι, είναι ικανοί δ’ επαναστάσεις.»

Και συμπεραίνων ο εκλεκτός εκείνος Γάλλος διανοούμενος  κατέληγεν εις την «βαρείαν πρόγνωσιν», όπως λέγει και η ιατρική ότι «η ασθένεια αύτη θα συντρίψει, δυστυχώς,  και θα εξουθενώσει τον τόπο, εάν, εγκαίρως, δεν ελαμβάνετο πρόνοια να περιορισθεί το κακόν τής δημιουργίας επιστημόνων καταδικασμένων ή να λιμοκτονούν ή να διαταράσσουν και να ωθούν την χώραν εις την διαφθοράν  και την διαίρεσιν».

Τα παραπάνω συνέβαιναν πριν 123 χρόνια!... Τώρα τι συμβαίνει;

Ο… Μπαρμπάτσαρος !!!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Ο Μπάρμπα Κώστας ο Μ…, ήταν ένας ωραίος τύπος της Παλιάς Αράχοβας. 

Άνθρωπος καλόβολος και γλυκός. Με τα αστεία  και  τις πλάκες του, περιδιάβαινε την αγορά του χωριού, κάνοντας απολύτως σαφή την παρουσία του, πίνοντας τα τσίπουρα και τα κρασιά του, πάντα χαμογελαστός και καλόκαρδος, χωρίς να αφήνει σε κανέναν την αμφισβήτηση ότι δεν ήταν  άνθρωπος της παρέας.

Καλαμπουρτζής, καταδεκτικός, με αίσθηση του χιούμορ, με αυτοσαρκαστικό και σκωπτικό πνεύμα, θαμώνας των μπακαλοκαφενέδων της εποχής, λάτρης του καλού κρασιού και του τσίπουρου, συμμέτοχος και αρωγός των ρεφενέ οργανωμένων ή  ….αυθόρμητων συμποσίων, συμμετείχε στην κοινωνική ζωή του χωριού, με αυταπάρνηση,  χωρίς να πραγματοποιεί προβαρισμένες και κλισαρισμένες εμφανίσεις. 

Ήταν με λίγα λόγια ένας κοινωνικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος του …κόσμου! Σίγουρα ένας αρχαίος Δειπνοσοφιστής, θα τον είχε μόνιμο προσκεκλημένο στα συμπόσιά του.

Ο 103ος Ψαλμός

Ο  103^ος Ψαλμός[1]

Ο πλέον «εικαστικός» ψαλμός. Ο υπέροχος αυτός ύμνος είναι μια πανέμορφη ζωγραφιά της εν χρόνω δημιουργίας του κόσμου. Είναι δοσμένο το βιβλίο της Γενέσεως της Βίβλου, καθώς και ένα άλλο, θα λέγαμε, πρόσθετο βιβλίο …«Λειτουργίας» του κόσμου, σε…35 μόνο στίχους!

Όλη αυτή η θαυμάσια εικόνα είναι και μια ξεχωριστή, εμπνευσμένη, ευχαριστιακή και ταυτόχρονα δοξαστική καθημερινή προσευχή, που κάθε πιστός άνθρωπος αξίζει να την απαγγέλει ως εξαίρετο ποίημα, να την κοιτάζει ως ανυπέρβλητη ζωγραφιά, να τη βιώνει δηλαδή και ως αισθητική απόλαυση, και ταυτόχρονα να την απευθύνει ως δέηση, ως ευχαριστία και ως δόξα προς τον Θεό Δημιουργό.

Μια προσευχή που οδηγεί τον κάθε πιστό, όχι μόνο να ανέλθει πνευματικά και να επικοινωνήσει με το θείο, αλλά και να ηρεμήσει η ψυχή του, να στοχαστεί, να φιλοσοφήσει, και, εντέλει, να συνειδητοποιήσει σε όλες τις διαστάσεις τον θαυμάσιο κόσμο, μέσα στον οποίο τον έφερε το σχέδιο του Θεού, σε ύπαρξη, για να βιώσει και να συμβάλλει και αυτός - τι μεγαλύτερη τιμή, αλλά και ευθύνη - στην ολοκλήρωση της θείας δημιουργίας. Να τοποθετήσει, δηλαδή, και τον εαυτό του μέσα στον εξαίσιο πίνακα, τον οποίο περιδιαβαίνει  νοερά, απολαμβάνει αισθητικά και με τον οποίο εξυμνεί και ψάλλει.

9/12 Το Φαρμάκι!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Είναι μερικοί άνθρωποι, που  αποπνέουν  τέτοια σιγουριά και γαλήνη, ώστε με ευκολία  τη μεταδίδουν σε όσους είναι γύρω τους.  Είναι αυτοί που έχουν μέσα τους ένα έμφυτο νοιάξιμο και μια φυσική στοργή για όλους. Με τις πράξεις τους και τη συμπεριφορά τους τα φανερώνουν, χωρίς να τα  διατυμπανίζουν.

Είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που όταν κάθονται  απέναντί σου, ακούνε τι τους λες και  πάντα πρόθυμοι να σε συντρέξουν, σε κεντρίζουν να τους αναζητάς και σε κάνουν να τους ανοίγεις την ψυχή σου. Το νοιώθεις, χωρίς οι ίδιοι να το λένε, ότι είναι πάντα εκεί, διαθέσιμοι για σένα, επειδή σε θεωρούν μοναδικό, χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση και πληρωμή. Ξέρεις ότι όποια συμβουλή σου δώσουν είναι σωστή και πρέπουσα. 

Τις περισσότερες φορές, άμα είσαι τυχερός και  βρεθούν στο δρόμο σου, δεν καταλαβαίνεις  αμέσως  τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους. Σιγά - σιγά, όμως, τους ανιχνεύεις και  με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι το κρυμμένο μεγαλείο τους, το οποίο  σε έλκει, όπως είπα, σαν μαγνήτης και σε κατακλύζει. Στα δύσκολα, τρέχεις να τους συμβουλευτείς  και  αποκτάς δυνάμεις που  ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι διέθετες.

1963 – Η ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ

Εις την παραλίαν του Διστόμου

ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΝ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ ΕΘΕΜΕΛΙΩΘΗ

Το επίμαχον αυτό έργον εισήλθεν

εις το στάδιον της πραγματοποιήσεως

65.000 ΤΟΝΝΟΙ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ

ΚΑΙ 2.000 ΤΟΝΝΟΙ ΑΛΟΥΜΙΝΑΣ

Επένδυσις 100.000.000 δολλαρίων

Χθες την πρωΐαν εις την τοποθεσίαν Μετόχι του όρμου Αντικύρων Βοιωτίας, παρά το Δίστομον, ετέθη υπό του Πρωθυπουργού κ. Καραμανλή ο θεμέλιος λίθος του πρώτου εργοστασίου αλουμίνας και αλουμινίου, το οποίον θα εκμεταλλευθή η ανώνυμος εταιρία «Αλουμινίου Ελλάδος». Αποτελουμένη από τας γαλλικάς εταιρίας Πεσσινέ και Υζίν, τον κ. Στ. Νιάρχον, τον αμερικανικόν Οίκον Ρέϋνολτς και τον Οργανισμόν Βιομηχανικής Αναπτύξεως. Συμφώνως προς στοιχεία παρασχεθέντα υπό της εταιρίας, το αρχικόν μετοχικόν κεφάλαιον αυτής θ’ ανέλθη εις 25.000.000 δολλάρια, το ολικόν ύψος της επενδύσεως εις 100.000.000 δολλ., η παραγωγή του, κατά το αρχικόν στάδιον της λειτουργίας του, εις 200.000 τόν. αλουμίνας ετησίως και 62.500 τόν. αλουμινίου και θ’ αποσχολούνται εις αυτό 1.000 περίπου άτομα, εκ των οποίων δέκα τοις εκατόν αλλοδαποί. Εις την κατασκευήν του συγκροτήματος του εργοστασίου – η οποία αναμένεται να περατωθή εντός του 1965 – θα απασχοληθούν 3.000 άτομα. Κυρία πρώτη ύλη του εργοστασίου θα είναι ο ελληνικός βωξίτης, του οποίου η κατανάλωσις θ’ ανέλθη εις 450.000 τόν. ετησίως, ήτοι το ήμισυ περίπου της κατά το 1962 ελληνικής παραγωγής. δεδομένου ότι η εσωτερική κατανάλωσις της Ελλάδος είναι 6.000 τόν. αλουμινίου ετησίως, η Ελλάς θα πρέπει να εξάγη περί τους 80.000 τόν. αλουμίνας και 50.000 τόν. αλουμινίου ετησίως. Διά την στέγασιν του προσωπικού θ’ ανεγερθή οικισμός παρά την θέσιν Άσπρα Σπίτια, εις απόστασιν 5 χλμ. από το Μετόχι.

Τα Γλυκά!

Η πιο γλυκιά εποχή της Αράχοβας, είναι η άνοιξη. Αντίθετα με άλλους τόπους, ίσως …πιο ευνοημένους, εδώ βαστάει  μονάχα δυο μήνες: Μάιο και …Ιούνιο! Έχοντας δανείσει τα δύο απ’ τα  τρία μεράδια της στο χειμώνα και καταλάβει με … χρησικτησία ένα κομμάτι του καλοκαιριού,  συμπυκνώνει τις χάρες της σε μικρότερη διάρκεια. Έστω και κοντοκουρεμένη κατά τη διάρκειά της, μας παραπλανά και μας σαγηνεύει παίζοντας με τις αισθήσεις μας.  Οργιάζει εγωιστικά, χωρίς φειδώ, θέλοντας να μείνουμε αιώνια ερωτευμένοι μαζί της.

Η πρωινή και απογευματινή «απουγείλα»(ψύχρα) της, δρα προσθετικά στις αισθήσεις μας, γιατί μας αναγκάζει να καταφεύγουμε στη θαλπωρή των πανωφοριών ή ακόμα και στο άναμμα των τζακιών τα βράδια!  Όσο διαρκεί το ετήσιο γκουβέρνο της σε τούτον δω τον τόπο, σπεύδει να μας επιβληθεί, κάνοντας  το θόλο τ’ ουρανού καθαρό και  απίστευτα αστραφτερό.  Χαϊδολογάει τους βράχους του Παρνασσού  λούζοντάς τους στο φως κι ερωτοτροπεί με το κύμα της θάλασσας που αχνοφαίνεται αντίκρυ στον Κορινθιακό.