Καταργείστε πανεπιστήμια, γιατί …χανόμαστε!

«Το μυρμήγκι, όταν είναι να χαθεί, βγάζει φτερά…»

λέει  θυμόσοφα ο ελληνικός λαός.

Περισσότεροι από 17.500 Έλληνες γιατροί, και περισσότεροι από 500.000 νέοι Έλληνες πτυχιούχοι, όλων των ειδικοτήτων, βρίσκονται στο εξωτερικό. Και  οι πολιτικοί μας ταγοί, εν έτει 2019, το χαβά τους^.ίδρυσαν και διατηρούν, αντί να καταργούν, πανεπιστήμια.

***

Αντί προλόγου

Από βιβλίο: «Μετά την θύελλαν»,του Ιωάννου Δ. Πασσά, (Αθήναι, 1945), Εκδοτικός οίκος «Μαργ. Γ. Βασιλείου»), διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής:

«[…]Ο Κάρολος Μωράς(σύγχρονος Γάλλος διανοούμενος και δημοσιογράφος, εκ των ηγετών των Γάλλων βασιλοφρόνων και θερμός φιλέλλην), λοιπόν, ο αδάμαστος εκείνος πρόμαχος των Γάλλων βασιλοφρόνων, επισκεφθείς την Χώραν μας, κατά την περίοδον  των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων(1896), είχε την υπομονήν και το ενδιαφέρον, διότι αγαπούσε την Ελλάδα, να μαζέψει διάφορα στοιχεία και να γράψει αργότερα, όταν γύρισε στο Παρίσι, ένα μικρό βιβλίο - «Ταξίδι στην Ελλάδα» -εις το οποίον μεταξύ των άλλων εξέθετε, όχι μόνον την αντίληψίν του διά την μελλοντικήν εξέλιξιν της χώρας, αλλά και στους φόβους του διά την τύχην αυτής.

Εάν ο περιβόητος Αμπού(Γάλλος συγγραφεύς και μυθιστοριογράφος, τα έργα του οποίου τεραστίως συνέτειναν εις την δυσφήμισιν της Ελλάδος εις το εξωτερικόν κατά την εποχήν εκείνην) και δια των έργων του: «Η σύγχρονος Ελλάς» και «Ο Βασιλεύς των ορέων» εναπέθεσεν εις το μέτωπον της Ελλάδος του 1855-1860, με το πυρωμένο σίδερο της ειρωνείας του, το στίγμα της κακοδιοικήσεως και της ληστοκρατίας, ο οξυδερκέστατος Μωράς, με την διακρίνουσαν αυτόν βαθείαν παρατηρητικότητα προέβλεψεν από του 1896 την πολιτικήν και οικονομικήν εξέλιξιν της Ελλάδος που εγνώρισε.

Κυρίως δε ο Μωράς εστήριξε τας προβλέψεις του εις το φαινόμενον που παρουσίαζε κατά την εποχήν εκείνην η εκπαίδευσις εν Ελλάδι. Διότι, κατά τους υπολογισμούς του, χίλιοι περίπου επιστήμονες ερρίπτοντο κάθε χρόνο εις την κοινωνίαν, πράγμα το οποίον, όπως προείπε θα κατέληγεν εις βάρος της Χώρας, ήτις τόσον επιπολαίως και εγκληματικώς επέτρεπε να δημιουγούνται και να αυξάνονται μέσα εις τους κόλπους της τα θύματα αυτά της επιστήμης, οι αυριανοί θύται της.

«Είναι φανερόν - έγραφεν ο Μωράς - ότι οι επιστήμονες αυτοί, εάν συνεχισθεί η παραγωγή των με τον ίδιον  ρυθμόν, θα καταντήσουν αύριον, μετά μιαν  δεκαετίαν, λαμβανομένου υπ’ όψιν του πληθυσμού της χώρας, - η Ελλάς είχε τότε πληθυσμόν 2.150.000 περίπου ψυχών - επιστήμονες άνευ πελατείας, οπότε η βιωτική ανάγκη θα ωθήσει αυτούς να προσκολληθούν ως παράσιτα εις τον κρατικόν προϋπολογισμόν.

Και επειδή, λόγω του αυξανομένου συνεχώς αριθμού των, μετ’ ολίγον, ούτε ο κρατικός προϋπολογισμός θα είναι ικανός να απορροφήσει την στρατιάν αυτήν των άνευ πελατείας επιστημόνων, μοιραίως ούτοι θα χωρισθούν και θα διαιρέσουν  και την Χώραν, αργότερον, εις δυο αντιμαχομένας μερίδας, αίτινες περιοδικώς θα λυμαίνονται τον κρατικόν προϋπολογισμόν.

Εάν δε, συμβεί, η μία εκ των μερίδων αυτών να καταστεί κάποτε ισχυροτέρα, τότε η άλλη  αναγκαστικώς θα στραφεί προς το στρατόν, τον οποίον θα προσεταιρισθεί δια να την ανατρέψει, διδάσκουσα τοιουτοτρόπως  και εις την άλλην, την μέθοδον  αυτήν, αφού είναι γνωστόν, ότι ούτε οι ιατροί, ούτε οι δικηγόροι, πολλώ δε μάλλον οι φιλόλογοι και οι ιερωμένοι, είναι ικανοί δ’ επαναστάσεις.»

Και συμπεραίνων ο εκλεκτός εκείνος Γάλλος διανοούμενος  κατέληγεν εις την «βαρείαν πρόγνωσιν», όπως λέγει και η ιατρική ότι «η ασθένεια αύτη θα συντρίψει, δυστυχώς,  και θα εξουθενώσει τον τόπο, εάν, εγκαίρως, δεν ελαμβάνετο πρόνοια να περιορισθεί το κακόν τής δημιουργίας επιστημόνων καταδικασμένων ή να λιμοκτονούν ή να διαταράσσουν και να ωθούν την χώραν εις την διαφθοράν  και την διαίρεσιν».

Τα παραπάνω συνέβαιναν πριν 123 χρόνια!... Τώρα τι συμβαίνει;

Ο… Μπαρμπάτσαρος !!!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Ο Μπάρμπα Κώστας ο Μ…, ήταν ένας ωραίος τύπος της Παλιάς Αράχοβας. 

Άνθρωπος καλόβολος και γλυκός. Με τα αστεία  και  τις πλάκες του, περιδιάβαινε την αγορά του χωριού, κάνοντας απολύτως σαφή την παρουσία του, πίνοντας τα τσίπουρα και τα κρασιά του, πάντα χαμογελαστός και καλόκαρδος, χωρίς να αφήνει σε κανέναν την αμφισβήτηση ότι δεν ήταν  άνθρωπος της παρέας.

Καλαμπουρτζής, καταδεκτικός, με αίσθηση του χιούμορ, με αυτοσαρκαστικό και σκωπτικό πνεύμα, θαμώνας των μπακαλοκαφενέδων της εποχής, λάτρης του καλού κρασιού και του τσίπουρου, συμμέτοχος και αρωγός των ρεφενέ οργανωμένων ή  ….αυθόρμητων συμποσίων, συμμετείχε στην κοινωνική ζωή του χωριού, με αυταπάρνηση,  χωρίς να πραγματοποιεί προβαρισμένες και κλισαρισμένες εμφανίσεις. 

Ήταν με λίγα λόγια ένας κοινωνικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος του …κόσμου! Σίγουρα ένας αρχαίος Δειπνοσοφιστής, θα τον είχε μόνιμο προσκεκλημένο στα συμπόσιά του.

Ο 103ος Ψαλμός

Ο  103^ος Ψαλμός[1]

Ο πλέον «εικαστικός» ψαλμός. Ο υπέροχος αυτός ύμνος είναι μια πανέμορφη ζωγραφιά της εν χρόνω δημιουργίας του κόσμου. Είναι δοσμένο το βιβλίο της Γενέσεως της Βίβλου, καθώς και ένα άλλο, θα λέγαμε, πρόσθετο βιβλίο …«Λειτουργίας» του κόσμου, σε…35 μόνο στίχους!

Όλη αυτή η θαυμάσια εικόνα είναι και μια ξεχωριστή, εμπνευσμένη, ευχαριστιακή και ταυτόχρονα δοξαστική καθημερινή προσευχή, που κάθε πιστός άνθρωπος αξίζει να την απαγγέλει ως εξαίρετο ποίημα, να την κοιτάζει ως ανυπέρβλητη ζωγραφιά, να τη βιώνει δηλαδή και ως αισθητική απόλαυση, και ταυτόχρονα να την απευθύνει ως δέηση, ως ευχαριστία και ως δόξα προς τον Θεό Δημιουργό.

Μια προσευχή που οδηγεί τον κάθε πιστό, όχι μόνο να ανέλθει πνευματικά και να επικοινωνήσει με το θείο, αλλά και να ηρεμήσει η ψυχή του, να στοχαστεί, να φιλοσοφήσει, και, εντέλει, να συνειδητοποιήσει σε όλες τις διαστάσεις τον θαυμάσιο κόσμο, μέσα στον οποίο τον έφερε το σχέδιο του Θεού, σε ύπαρξη, για να βιώσει και να συμβάλλει και αυτός - τι μεγαλύτερη τιμή, αλλά και ευθύνη - στην ολοκλήρωση της θείας δημιουργίας. Να τοποθετήσει, δηλαδή, και τον εαυτό του μέσα στον εξαίσιο πίνακα, τον οποίο περιδιαβαίνει  νοερά, απολαμβάνει αισθητικά και με τον οποίο εξυμνεί και ψάλλει.

9/12 Το Φαρμάκι!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Είναι μερικοί άνθρωποι, που  αποπνέουν  τέτοια σιγουριά και γαλήνη, ώστε με ευκολία  τη μεταδίδουν σε όσους είναι γύρω τους.  Είναι αυτοί που έχουν μέσα τους ένα έμφυτο νοιάξιμο και μια φυσική στοργή για όλους. Με τις πράξεις τους και τη συμπεριφορά τους τα φανερώνουν, χωρίς να τα  διατυμπανίζουν.

Είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που όταν κάθονται  απέναντί σου, ακούνε τι τους λες και  πάντα πρόθυμοι να σε συντρέξουν, σε κεντρίζουν να τους αναζητάς και σε κάνουν να τους ανοίγεις την ψυχή σου. Το νοιώθεις, χωρίς οι ίδιοι να το λένε, ότι είναι πάντα εκεί, διαθέσιμοι για σένα, επειδή σε θεωρούν μοναδικό, χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση και πληρωμή. Ξέρεις ότι όποια συμβουλή σου δώσουν είναι σωστή και πρέπουσα. 

Τις περισσότερες φορές, άμα είσαι τυχερός και  βρεθούν στο δρόμο σου, δεν καταλαβαίνεις  αμέσως  τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους. Σιγά - σιγά, όμως, τους ανιχνεύεις και  με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι το κρυμμένο μεγαλείο τους, το οποίο  σε έλκει, όπως είπα, σαν μαγνήτης και σε κατακλύζει. Στα δύσκολα, τρέχεις να τους συμβουλευτείς  και  αποκτάς δυνάμεις που  ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι διέθετες.

1963 – Η ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ

Εις την παραλίαν του Διστόμου

ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΝ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ ΕΘΕΜΕΛΙΩΘΗ

Το επίμαχον αυτό έργον εισήλθεν

εις το στάδιον της πραγματοποιήσεως

65.000 ΤΟΝΝΟΙ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ

ΚΑΙ 2.000 ΤΟΝΝΟΙ ΑΛΟΥΜΙΝΑΣ

Επένδυσις 100.000.000 δολλαρίων

Χθες την πρωΐαν εις την τοποθεσίαν Μετόχι του όρμου Αντικύρων Βοιωτίας, παρά το Δίστομον, ετέθη υπό του Πρωθυπουργού κ. Καραμανλή ο θεμέλιος λίθος του πρώτου εργοστασίου αλουμίνας και αλουμινίου, το οποίον θα εκμεταλλευθή η ανώνυμος εταιρία «Αλουμινίου Ελλάδος». Αποτελουμένη από τας γαλλικάς εταιρίας Πεσσινέ και Υζίν, τον κ. Στ. Νιάρχον, τον αμερικανικόν Οίκον Ρέϋνολτς και τον Οργανισμόν Βιομηχανικής Αναπτύξεως. Συμφώνως προς στοιχεία παρασχεθέντα υπό της εταιρίας, το αρχικόν μετοχικόν κεφάλαιον αυτής θ’ ανέλθη εις 25.000.000 δολλάρια, το ολικόν ύψος της επενδύσεως εις 100.000.000 δολλ., η παραγωγή του, κατά το αρχικόν στάδιον της λειτουργίας του, εις 200.000 τόν. αλουμίνας ετησίως και 62.500 τόν. αλουμινίου και θ’ αποσχολούνται εις αυτό 1.000 περίπου άτομα, εκ των οποίων δέκα τοις εκατόν αλλοδαποί. Εις την κατασκευήν του συγκροτήματος του εργοστασίου – η οποία αναμένεται να περατωθή εντός του 1965 – θα απασχοληθούν 3.000 άτομα. Κυρία πρώτη ύλη του εργοστασίου θα είναι ο ελληνικός βωξίτης, του οποίου η κατανάλωσις θ’ ανέλθη εις 450.000 τόν. ετησίως, ήτοι το ήμισυ περίπου της κατά το 1962 ελληνικής παραγωγής. δεδομένου ότι η εσωτερική κατανάλωσις της Ελλάδος είναι 6.000 τόν. αλουμινίου ετησίως, η Ελλάς θα πρέπει να εξάγη περί τους 80.000 τόν. αλουμίνας και 50.000 τόν. αλουμινίου ετησίως. Διά την στέγασιν του προσωπικού θ’ ανεγερθή οικισμός παρά την θέσιν Άσπρα Σπίτια, εις απόστασιν 5 χλμ. από το Μετόχι.

Τα Γλυκά!

Η πιο γλυκιά εποχή της Αράχοβας, είναι η άνοιξη. Αντίθετα με άλλους τόπους, ίσως …πιο ευνοημένους, εδώ βαστάει  μονάχα δυο μήνες: Μάιο και …Ιούνιο! Έχοντας δανείσει τα δύο απ’ τα  τρία μεράδια της στο χειμώνα και καταλάβει με … χρησικτησία ένα κομμάτι του καλοκαιριού,  συμπυκνώνει τις χάρες της σε μικρότερη διάρκεια. Έστω και κοντοκουρεμένη κατά τη διάρκειά της, μας παραπλανά και μας σαγηνεύει παίζοντας με τις αισθήσεις μας.  Οργιάζει εγωιστικά, χωρίς φειδώ, θέλοντας να μείνουμε αιώνια ερωτευμένοι μαζί της.

Η πρωινή και απογευματινή «απουγείλα»(ψύχρα) της, δρα προσθετικά στις αισθήσεις μας, γιατί μας αναγκάζει να καταφεύγουμε στη θαλπωρή των πανωφοριών ή ακόμα και στο άναμμα των τζακιών τα βράδια!  Όσο διαρκεί το ετήσιο γκουβέρνο της σε τούτον δω τον τόπο, σπεύδει να μας επιβληθεί, κάνοντας  το θόλο τ’ ουρανού καθαρό και  απίστευτα αστραφτερό.  Χαϊδολογάει τους βράχους του Παρνασσού  λούζοντάς τους στο φως κι ερωτοτροπεί με το κύμα της θάλασσας που αχνοφαίνεται αντίκρυ στον Κορινθιακό.  

Πέντε …Φύσα, ... Μία Ρούφα!

Του Στέργιου Μπακολουκά

          Το πέτρινο δίπατο χωριατόσπιτο  που μεγάλωσε, δεν διέφερε σε τίποτα απ’ τ’ άλλα σπίτια του χωριού, με τα μεγάλα παράθυρα, τα μικρά μπαλκόνια και τις ακόμα ποιο μικρές αυλές. Το πάτωμα  των  δωματίων του σπιτιού ήταν  ξύλινο. Αρχαίες  φαρδιές, μακριές, πλανισμένες τάβλες, καρφωμένες η μια δίπλα στη άλλη, πάνω σε ειδικά θεόρατα  ταμπάνια (μεγάλα καδρόνια) στηριγμένα στους πλαϊνούς  κυκλώπειους  τοίχους,  κάλυπταν όλο το χώρο.

      Το χειμώνα αυτά τα σανίδια ήταν σκεπασμένα από διαφόρων ειδών, χρωμάτων και μεγεθών στρωσίδια,  κάνοντας το σπίτι ζεστό, πνίγοντας τους θορύβους και καλύπτοντας τα κενά που είχαν δημιουργηθεί από την πολυκαιρία.  

      Όλα τα σπίτια του Χωριού ήταν παρόμοια. Όταν όμως μετά τη Λαμπρή οι γυναίκες τα ξέστρωναν,  αποκαλυπτόταν  η φθορά που είχε επιβάλει ο χρόνος σ’ αυτά με την υπομονή του. Ξέσκεπα πλέον,  θύμιζαν τον πληγιασμένο  γάιδαρο που οι πληγές του γίνονται φανερές μονάχα αφού του βγάλεις το σαμάρι. Όμως, λες και  ξύπναγαν  από χειμερία νάρκη, άρχιζαν να μουρμουρίζουν παραπονιάρικα σιγοτράγουδα,  όταν πατώντας τα, έτριζαν με αλλιώτικο ήχο η κάθε τους σανίδα, δημιουργώντας αρμονική …..συγχορδία. Μπορούσες έτσι να ξεχωρίσεις την ταυτότητα αυτών  που έμπαιναν στο σπίτι, δικών, συγγενών  και γειτόνων, μόνο από τον κρότο της πατημασιάς τους.

Η ΟΚΑΡΙΝΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΤΖΩΡΤΖ ΚΡΑΜ ΚΟΥΚ

ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ ΔΕΛΦΗ

ΜΑΡΤΙΟΣ 1938

Ο Κούκ υπήρξε για μένα η πρώτη κι’ αξέχαστη ποιητική γνωριμία. Ήτανε μια ζωντανή ποιητική καρδιά γεμάτη απλότητα, ευγένεια και γέλιο αναβρυστό. Από αγάπη σήμερα στο μεγάλο δάσκαλο γράφω τούτα τα λόγια απ’ τη ζωή του ερημίτη του Παρνασσού.

Τον πρωτογνώρισα στην πατρίδα μου τους Δελφούς, που ονειρεύτηκε ν’ αναστήσει την παλιά δόξα τους ο ποιητής. Ήτανε ένας φανατικός λάτρης της Ελλάδας, φιλέλληνας πέρα για πέρα. Γεμάτος δύναμη, πόθους και πίστη, κατέβηκε στην πνευματική μας πατρίδα. Καθόταν στο μικρό «Ξενοδοχείο των Ξένων» του μακαρίτη Παρασκευά του φημισμένου αυτού «πιλαφιτζή» σ’ όλη την Ευρώπη. Ο Μπέντεκερ τον συνιστά στους ταξιδιώτες για το περίφημο πιλάφι του, το μοναδικό στην Ελλάδα και στην Ανατολή. Ο ξενοδόχος αυτός δε ζούσε πια και το ξενοδοχιάκι του με την απλή εμφάνιση ενός καλοπεριποιημένου χωριατόσπιτου με τα πέντε-έξη δωμάτια, το είχε στην κατοχή της η Βασίλω, η γυναίκα του. Κι’ αυτή το νοίκιασε στο νεόφερτο τότε ξενηταμένο πατριώτη, πούρθε απ’ την Αμερική, τον Θανάση τον Τσάκαλο. Ο Τσάκαλος ανέλαβε την διατροφή και την περιποίηση του Κούκ και της οικογένειάς του, της κόρης του Νείλας και της γυναίκας του, επίσης συγγραφέως, Σουζάνας Κλάσπελ. Ο Τσάκαλος ήτανε ένας καλός οικονόμος του ποιητή, άνθρωπος της δουλειάς, σπίρτο μοναχό. Ο πατέρας του ήτανε κάμποσα χρόνια οδηγός του Παρνασσού, τον αποθανάτισε κι’ ο Μπέντεκερ. Τσακάλι του βουνού, όνομα και πράμα.

8/12. Δυό καταφρονεμένοι ξένοι στη γειτονιά μας!...

Του Στέργιου Μπακολουκά

    

    Ήρθε ένας γέρος στο χωριό  κουβαλώντας  μια περίσσια τέχνη. Στα παιδικά μου μάτια γέρος ζωγραφιζόταν, αν και δεν ήταν πάνω από εξήντα χρονών.  Ποτέ δεν έμαθα από πού κράταγε η σκούφια του. Μονάχα τ’ όνομά του θυμάμαι, «μπάρμπα Καραχάλιο» τον φώναζαν οι ταξιτζήδες της πλατείας.

Εμφανίστηκε, ξαφνικά, την άνοιξη του ’62 και κονάκιασε στο «Ξηρομερ’ταίικο χάλασμα», πάνω από το φούρνο του Αντώνη του Αλιφραγκή, στην πλατεία της Λάκκας. Έβαλε τα πράματά του, τι πράματα δηλαδή, να μια μικρή ξύλινη βαλίτσα γεμάτη με μεταλλικά κοπίδια, μικρά σφυριά, ένα πασέτο(πτυσσόμενο ξύλινο μέτρο), μια σέγα για σίδερα και μια λινάτσα δεμένη γερά με σύρμα στο λαιμό, παραφορτωμένη  με διάφορα μπακιρένια τζουρτζούλια, ένα μικρό σιδερένιο αμόνι, καθώς και μια πλάκα από μολύβι, σε μια γωνία του ξέσκεπου σπιτιού, που από πάνω της τ’ ακρινό και τελευταίο πάτερο της σκεπής είχε γύρει, αλλά δεν είχε γκρεμιστεί ακόμα, παλεύοντας να κρατήσει τα λίγα κεραμίδια που του είχαν απομείνει, στηριγμένα στις ξεχαρβαλωμένες σανίδες, δημιουργώντας έτσι ένα μικρό απάγκιο.

Είχε ξιμηνυτέψει(ανακαλύψει)  κι ένα μεγάλο παμπάλαιο στρώμα, που τα γιουμίδια του(άχρηστα πανιά για γέμισμα στρωμάτων και μαξιλαριών) ξεφύτρωναν  από τις ξηλωμένες ραφές, λες και ήταν ξαπεταρούδια σπουργίτια έτοιμα να πάρουν φτερό! 

ΟΜΗΡΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ …ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΙΚΟ ΚΟΝΤΟΣΟΥΒΛΙ!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Το κοντοσούβλι είναι μία από τις παλιότερες γαστριμαργικές απολαύσεις των Ελλήνων! Η νοστιμιά του στηρίζεται στην απλότητα των υλικών καθώς και την ποιότητα των πρώτων υλών. Μπορεί να φτιαχτεί από τα μεριά όλων των  ειδών των ζώων που βάζουμε στο τραπέζι μας. Όμως η παραδοσιακή συνταγή της Ρουμελιώτικης πρότασης η οποία χάνετε στους αιώνες, θέλει αυτό να παρασκευάζετε από  μικρά κομμάτια πρόβειου, γίδινου και χοιρινού κρέατος, από τα οποία δεν αφαιρούνται τα κόκαλα.

Το  αλάτι, το πιπέρι και η ρίγανη θεωρούνται, για τους Ρουμελιώτες, μπαχαρικά και βότανα που  αυστηρά ΜΟΝΟ αυτά είναι αποδεκτά, ώστε όταν κατά περίπτωση  χρησιμοποιηθούν στις σωστές δόσεις, να εξασφαλίσουν την απογείωση  της νοστιμιάς του συγκεκριμένου εδέσματος!