Του Στέργιου Μπακολουκά
Σ’ ένα
τραπέζι γύρω από μια πίτα, στριμωχνόταν ακέρια η ευτυχία του κόσμου!
Δυό κούπες κοσκινισμένα άλευρα για τα φύλλα, κι άλλες τόσες βρασμένος τραχανάς και γάλα, τέσσερα πέντε
αυγά, λίγο λάδι και ένα σβολί τυρί τριμμένο μέσα σ’ ένα πιάτο που περιείχε ....
γάρο και να! ήταν έτοιμη η τραχανόπιτα.
Η οικογένεια μαζευόταν, να φάει, να κουβεντιάσει, να δώσουν ορμήνιες οι
μεγαλύτεροι στους μικρότερους και να χορτάσουν φαγητό κι αγάπη, ανταμωμένα στον
κόρφο της Φαμίλιας, τα μέλη της!
Φτωχικό φαγητό Ναι! Φτωχό όμως ΟΧΙ, γιατί συμπύκνωνε γύρω του πλουσιοπάροχα την θαλπωρή της Οικογένειας!
Η μάνα ή η γιαγιά έπλαθε
έξι φύλλα στο μεγάλο ξύλινο πλαστήρι, τ’ άφηνε μισή ώρα να αποπάρουν και ύστερα,
αριστοτεχνικά έκανε τη σύνθεση, έχοντας μπροστά της το μεσαίο τετράγωνο ταψί, αυτό
που χώραγε στην ξυλόστοφα του σπιτιού, για να το φουρνίσει στη συνέχεια στο μοναδικό θηκάρι
της.
Ποτέ δεν ξέχναγε το μικρό μυστικό της, που ήταν οι δυο κουταλιές λιωμένο
πρόβειο βούτυρο, με το οποίο άλειφε την επιφάνεια της πίτας, αμέσως μόλις τη
χάραζε, αυτουργό της τελικής θεσπέσιας ευωδιάς, που αναδεμένη με τις υπόλοιπες μυρουδιές της, ανέβαινε απ’ τον μπουχαρέ της σόμπας, ψηλά
πάνω απ’ το καπέλο της, απλώνοντας ολούθε το κάλεσμά της, για να μαζευτεί η
οικογένεια και να ειδοποιηθεί η γειτονιά,
για όσους ήθελαν να κοπιάσουν να πάρουν ένα φιλί πίτας!
Φρόντιζε να τροφοδοτεί με λίγα ξύλα κάθε φορά τη μασίνα, για να κρατάει
μέτρια θερμοκρασία, ώστε να πάρει το χρόνο της η Τραχανόπιτα και να ροδίσει
σιγά σιγά μέχρι να ξεροψηθεί .
