6. Τράγος κοκκινιστός με χοντρά μακαρόνια!

 

Του Στέργιου Μπακολουκά

                   Το δεκαπεντάχρονο παιδί που βοηθούσε τον θειό του στις δουλειές του εστιατορίου, μόλις είχε τελειώσει αυτές που του αναλογούσαν  στη σάλα του μαγαζιού, μετά το μεσημεριανό σερβίρισμα των πελατών. Είχε μαζέψει και μεταφέρει στην κουζίνα, πιάτα,  μαχαιροπίρουνα και ποτήρια. Είχε σκουπίσει τον χώρο και τακτοποιήσει τις καρέκλες στις θέσεις τους. Πλέον όρθιος, ακουμπισμένος με τον ώμο στον παραστάτη της οξώπορτας, έχοντας  διπλωμένη την ριγέ ποδιά  μπροστά του, στο μισό της προς τα πάνω  και με περασμένο το ένα του  χέρι  από κάτω της, χωμένο στην τσέπη του παντελονιού του, σφύριζε ξένοιαστα, παρατηρώντας τα παιδιά που έπαιζαν φωνάζοντας, διασκορπισμένα στην πλατεία μπροστά του.

Ξαφνικά, λες και κάτι τον τσίμπησε, όρθωσε το κορμί, έβγαλε το χέρι του από την τσέπη του παντελονιού και συγκέντρωσε την προσοχή του στους δυό άντρες που έρχονταν προς τη  μεριά του. Αφού βεβαιώθηκε ότι αυτοί πράγματι κατευθύνονταν προς την ταβέρνα, έστρεψε το κεφάλι του προς το εσωτερικό της, όπου βρισκόταν ραχατεύοντας ο ιδιοκτήτης συγγενής του, αναγγέλλοντάς του με συνωμοτική χαμηλή φωνή, γεμάτη έκπληξη, θαυμασμό και απορία ταυτόχρονα:

‘’Μπάρμπα! ’κείν’οι οι δυό ματάρχουντ’!’’

5. ΓΑΡΔΟΥΜΠΕΣ - ΣΟΥΒΛΙΜΑΔΕΣ ….ΞΩΛΑΜΠΡΑ!

 

           Tου Στέργιου Μπακολουκά

Το σουβλιστό αρνί της Λαμπρής  είναι κατά κυριολεξία ο βασιλιάς του Πασχαλινού τραπεζιού. Αν και έχει κοπιαστική προπαρασκευή,  δυσκολίες στη συναρμολόγηση για το ψήσιμο και απαρέγκλιτη τελετουργική διαδικασία κατά τη διάρκεια, εν τέλει απολαμβάνεται από όλους χωρίς εξαίρεση, δικούς και μουσαφιραίους,  όσοι δηλαδή θα καθίσουν γύρω από το μεσημεριανό Πασχαλινό τραπέζι.   

Όμως στα ίδια, σχεδόν, γιορτινά χρονικά περιθώρια, ένα άλλο έδεσμα, με σκοτεινή εμφάνιση, περίεργο όνομα και εκμαυλιστική μυρουδιά, διεκδικεί πρωτεύουσα  διατροφική απόλαυση, από όσους το γνωρίζουν και είναι πρόθυμοι να υποκύψουν στο κάλεσμα και τα θέλγητρά του.

           Οι σουβλιμάδες είναι ο κρυφός ανείπωτος προσμονικός  πειρασμός των κατοίκων της Αράχοβας και των γύρω Χωριών, όταν αυτοί μαγειρεύονται κοκκινιστοί για το βραδινό τραπέζι της Ανάστασης, ή με χόρτα και μυρουδ’κά στις επόμενες επίσημες  μέρες της σχόλης, ως επιμύθιο της μεγάλης γιορτής που πέρασε.

Παράξενο,  δύσκολο  και απαιτητικό πιάτο, κρύβει μέσα του δεξιοτεχνία, μυστικά και κόπο, αλλά και γεύσεις   συμπυκνωμένες  στο  τελικό αποτέλεσμα, οι οποίες δημιουργούν προσδοκίες …… λάγνων γαστριμαργικών απολαύσεων!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΣΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ

 

Από ακατανίκητη νοσταλγία κυριεύεται ο Έλληνας της πρωτεύουσας τις μέρες του Πάσχα κι’ αποφασίζει να ταξιδέψει στην επαρχία, κοντά στους δικούς του ή να εκδράμει σε περιοχές όπου το ελληνικό Πάσχα γιορτάζεται με το πατροπαράδοτο λαϊκό γλέντι. «Πάσχα τερπνόν» θέλουν να περάσουν όλοι αυτές τις μέρες. Άλλοι κατηφορίζουν προς τον Μοριά κι άλλοι ανεβαίνουν προς τη Ρούμελη. Κοντά στη φύση, στα έλατα, στο πράσινο και στον ήλιο. Εκεί θ’ απολαύσουν το μοσχοβόλημα από τ’ ανθισμένα αγριολούλουδα και την ορεκτική μυρουδιά απ’ τα ψημένα αρνιά της σούβλας. Πάσχα στη φημισμένη Αράχωβα, που φυλάει ανέγγιχτες τις παραδόσεις του ελληνικού Πάσχα. Κρατάει περήφανα τις παραδόσεις η Αράχωβα, σε πείσμα του εκσυγχρονισμού, που παρατηρείται σ’ άλλα μέρη. Η τοπική πατροπαράδοτη μορφή της μικρής πολιτείας εκδηλώνεται σ’ όλη την κοινωνική της ζωή, έτσι, που κατάντησε να γίνει ενδιαφέρον τουριστικό κέντρο της Ρούμελης, κοντά στο άλλο τουριστικό κέντρο των Δελφών.

4. Λαγός Στιφάτο!

  

Του Στέργιου Μπακολουκά

     Ο ένας από τους δυό μικρούς λαγούς που πιάστηκαν στα τριφύλλια  το καλοκαίρι που πέρασε, μεγάλωνε στον μαντρωμένο χώρο της αυλής, θεριεύοντας μέρα με την μέρα.

     Είχε γίνει σαν μπέλοχας (ψηλός, ρωμαλαίος, υπερμεγέθης, θηριώδης) από την καλοπέραση!

     Έτρωγε ό,τι χορταρικό του έριχναν, από φρέσκο ή ξερό τριφύλλι μέχρι μαρουλόφυλλα! και από λαχανίδες, χόρτα, καρότα και ραδίκια του περιβολιού μέχρι καρπούς, σιτάρι, κριθάρι και βρόμη, πίνοντας φρέσκο νερό και κόβοντας τις βόλτες του, πριν αράξει αγέρωχος στη μουλάγα του(κρυψώνα, φωλιά) στην μέσα πάντα του ευρύχωρου κλουβιού.  Είχε μείνει μοναχός του σ’ αυτό πλέον, μετά το …ξεπάτωμα από τον ίδιο, του …συγκάτοικού του, χοντραίνοντας συνεχώς, σύμφωνα με το  πλουσιοπάροχο  σιτηρέσιο που του παρείχαν.

     Τον πρόσεχαν και τον έτρεφαν κάνοντάς τον σωστό μανάρι!

     Το άγριο ένστικτό του όμως δεν τον άφηνε να εξοικειωθεί με τους νεαρούς που τον φρόντιζαν.  Πάντα το μάτι του το είχε στη δραπέτευση από το κλουβί, ιδιαίτερα την ώρα που του το καθάριζαν.     

     Μάταια όμως, διότι ‘‘είχαν γνώσιν οι ….φύλακες’’!

Αράχοβα ! Πρόλογος!

 

Του Στέργιου Μπακολουκά

             Καλώς ήρθες, ταξιδιώτη, στην Αράχοβα! Να είσαι σίγουρος ότι γι’ αυτή σου την επίσκεψη δεν θα το μετανιώσεις, διότι τούτος εδώ ο τόπος είναι διαβατάρης στους αιώνες, γεμάτος ιστορία, ομορφιές κι εκπλήξεις. Είναι μια ολόκληρη περιοχή, που έχει ανθρώπους τίμιους, εργατικούς, φιλόξενους και συγχρόνως τραχείς!

Τους κατοίκους,  ο τόπος τους έφτιαξε μοναχός του. Τα καταράχια που κατρακύλησαν απ’ τη Λιάκουρα, ύστερα από τον κατακλυσμό του Γενάρχη Έλληνα και πλούμισαν την ποδιά του Πετρίτη, γενήκαν άνθρωποι. Αυτοί, αμέσως μόλις στάθηκαν στα πόδια τους και θέριεψαν, πήραν την πρώτη  ύλη απ’ τα ίδια κοτρόνια κι  έχτισαν το χωριό τους. Τούτα τα βράχια που είναι γιομάτες οι γκρεμνίλες ολόγυρα, έγιναν θεμέλια, πυτιά, ασβέστης και τσατμάδες ώστε να στεριωθούν  τα σπίτια των κατοίκων του. Τ’ αράδιασαν  το ένα πάνω στ’ άλλο, στην άκρη απ’ το  βυζί του βράχου, φτιάχνοντας εστίες που  μοιάζουν με κυψέλη σμαριού μελισσών, έτοιμο να πάρει φτερό και να ξαπετάξει  πέρα στον ορίζοντα για να γεννήσει άλλες πολιτείες. 

Έχει ανθρώπους έξυπνους και ευχάριστους τούτο το Χωριό, τεχνίτες και δουλευτάδες, που ξέρουν να φτιάχνουν, να σκέφτονται, να πίνουν και να γλεντούν.

Απ’ τη μια  ο ουρανός με τις πολλές αποχρώσεις του μπλε κατά το άπλωμα της μέρας, του πορτοκαλί και του κόκκινου στα στερνά της, όταν ο ήλιος βασιλεύει, κι από την άλλη το γκρι, το μολυβί, το πράσινο  ανοιχτό και σκούρο, πότε σκοτεινά και πότε χαρούμενα, να κρέμονται ανάρριχτα  στις πλάτες του γέρο Παρνασσού, που την προστατεύει στέκοντας από πάνω της, αιώνιος φρουρός κι ακάματος φύλακας.