Ο Κ. Λόντος αντιπρόεδρος του
συνδέσμου των «Φίλων της Μεταψυχικής», τον Δεκέμβριο του 1962 δημοσίευσε ένα
παραφυσικό φαινόμενο, που έλαβε χώρα στην Αράχωβα, όπου διαπίστωσε ο ίδιος μαζί
με τις δυο κόρες του. Το φαινόμενο αυτό έλεγξε για την γνησιότητά του ο
καθηγητής του πανεπιστημίου κ. Π. Γιωτόπουλος και ζητώντας πληροφορίες από την
Αράχωβα έμαθε ότι όντος το σπίτι αυτό στο οποίο έλαβε χώρα το περιστατικό ήταν
στοιχειωμένο για ένα διάστημα.
“ Στην Αράχωβα της Λειβαδιάς μέχρι
του 1949 περίπου, ζούσε η Αγγελική Λαζαρή γραία πλέον, διότι δεν ηθέλησε να παντρευτεί.Ένα
άτυχο ειδύλλιο είχε γεννηθεί με ένα νέο που ξενιτεύτηκε. Ο καιρός περνούσε και
η Αγγελική του κάκου τον περίμενε να ξαναγυρίσει. Πολλά παλικάρια του τόπου την
είχαν ζητήσει σε γάμο γιατί εκτός από τα άλλα χαρίσματά της είχε και τον τρόπο της
πολύ καλά σε ελαιώνες και αμπέλια.
Μα η Αγγελική δεν εννοούσε να λησμονήσει
τον αγαπημένο της και να αρνηθεί την υπόσχεση που του είχε δώσει να τον
περιμένει. Και τον περίμενε.
Τα χρόνια όμως κυλούσαν και η
Αγγελική με την προσμονή δεν κατάλαβε ότι έγινε γεροντοκόρη και έμεινε στο
ράφι. Και τότε πήρε την μεγάλη απόφαση όπως θα δούμε, αλλά από υπερβολικό ζήλο
άλλαξε και τρόπο ζωής. Αν και ήταν ευκατάστατη, όχι μόνον ζούσε λιτότατα αλλά
στερούσε τον εαυτό της και από τα πλέον στοιχειώδη της ζωής, λ.χ. για οικονομία
δεν χαλούσε σαπούνι να πλένει τα χέρια της. Οι συγγενείς κληρονόμοι της δεν της
έλεγαν τίποτε για τις στερήσεις αυτές. Μα οι γείτονες και οι γνωστοί της την
παρατηρούσαν πως τσιγκουνευόταν και έτσι καταδίκαζε τον εαυτό της να ζει στη
μιζέρια, αφού είχε απ’ όλα τα αγαθά. Και
η Αγγελική τους απαντούσε: «Με βλέπετε εμένα ; Όταν πεθάνω θα δείτε ότι το
όνομά μου θα γραφτεί με χρυσά γράμματα».
Όταν πέθανε η Αγγελική, οι συγγενείς της
έσπευσαν να αρπάξουν ότι πρόφθανε ο κάθε ένας από λάδι και από ρουχισμό, γιατί
όλη της την προίκα την φύλαγε απείραχτη σε μπαούλα. Και θα ρήμαζαν όλο το
νοικοκυριό της εάν δεν επενέβαινε ο Ειρηνοδίκης και η Αστυνομία να σταματήσουν
την λεηλασία, γιατί η Αγγελική δια διαθήκη της άφηνε όλη της την περιουσία
κινητή και ακίνητη στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, με την σύσταση το σπίτι της που
ήταν διώροφο με 12 δωμάτια να γίνει νοσοκομείο, τα δε εισοδήματα από τα κτήματά
της να διατίθενται και αυτά σ’ αυτό.
Ο συμβολαιογράφος έστειλε αντίγραφο της
διαθήκης στην εν Αθήναις διεύθυνση του Ε.Ε.Σ. Ο Ε.Ε.Σ. παρέλαβε δι’ επιτροπής
που πήγε στην Αράχωβα μαζί με την άλλη περιουσία και το σπίτι της. Μα επειδή η
Αράχωβα υστερείτο Ιατρείου, ενώ νοσοκομείο υπήρχε εκεί πλησίον εις Άμφισσαν το
μεταχειρίσθει ως ιατρείο, και απέστειλε
εκεί μιαν αδελφή νοσοκόμον.
Η νοσοκόμος αυτή ύστερα από λίγο
καιρό ζήτησε και έφυγε από το ιατρείο. Ο Ε.Ε.Σ. έστειλε τότε άλλη νοσοκόμα αλλά
παραδόξως και αυτή ύστερα από λίγο καιρό έφυγε. Στάλθηκε και τρίτη νοσοκόμα,
αλλά και αυτή πάλι έπειτα από λίγο καιρό έφυγε.
Καμιά τους όμως δεν φανέρωναν τους λόγους
για τους οποίους έφευγαν. Έτσι τον Φεβρουάριο του 1953 ο Ε.Ε.Σ. έστειλε για
νοσοκόμα εκεί την εθελόντιδα αδελφή θυγατέρα μου Μερόπη. Όντως η κόρη μου πήγε
και παρέλαβε το ιατρείο από την προκάτοχό της, η οποία της συνέστησε να μην
τρομάξει, γιατί το σπίτι αυτό κάθε βράδυ γίνονται παράξενα πράγματα που
τρομάζουν, όπως λ.χ. τα παιγνιόχαρτα πολλές φορές χάνονταν από το τραπέζι που
τα άφηνε πριν κοιμηθεί και την επομένη τα εύρισκε στα πλέον απίθανα μέρη. Πότε
στον ντενεκέ των σκουπιδιών, πότε στη θερμάστρα του λουτρού κ.τ.λ. διότι το
ιατρείο χρησίμευε και ως κατοικία των νοσοκόμων.
 |
| Νοσοκόμα του Ε.Ε.Σ. στο ιατρείο στην Αράχωβα στα τέλη του 1950. |
Από τις πρώτες μέρες που εγκαταστάθηκε
η κόρη μου άκουε κάθε βράδυ διάφορα κτυπήματα και κρότους όπως όταν
μετακινούνται έπιπλα ή να ανακατεύονται διάφορα είδη του ιατρείου. Η κόρη μου
επειδή είναι διάμεσον (μέντιουμ) και είχε συνηθίσει σε παρόμοια φαινόμενα,
αδιαφορούσε τελείως για όλα αυτά. Τις αποκριές του 1953 για να μη μείνει μόνη της
τέτοιες μέρες η Μερόπη, μας προσκάλεσε και της στείλαμε για συντροφιά για λίγο
καιρό, την άλλη μου κόρη, τη Λίκα που είναι και αυτή διάμεσον «διορατικό» και «διακουστικό»
όπως λέμε εμείς τα διάμεσα τα οποία βλέπουν και ακούνε τα διάφορα πνεύματα.
Από την πρώτη νύχτα η Λίκα, όχι μόνο
άκουγε τους κρότους και τους διάφορους θορύβους, αλλά και έβλεπε το φάντασμα
μιας γριάς να γυρίζει στα διάφορα δωμάτια και να μετακινεί διάφορα αντικείμενα.
Μια νύχτα μάλιστα άκουσε το φάντασμα να παραπονιέται «ότι οι άνθρωποι την
ξέχασαν».
Το πρωί είπε στη Μερόπη αυτά που άκουσε.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στην Αράχωβα οι συγγενείς ποτέ δεν παραλείπουν να
ανάβουν στους τάφους των δικών τους ένα καντηλάκι, και μόνον στον τάφο της Αγγελικής
δεν άναβε καντήλι, γιατί οι συγγενείς της είχαν χολωθεί από την διαθήκη της και
κανείς δεν πήγαινε να της το ανάψει. Η Μερόπη που άκουσε το παράπονο της γριάς,
υπέθεσε ότι γι’ αυτό παραπονιόταν η γριά και ανέλαβε η ίδια να της ανάβει το καντήλι
κάθε βράδυ.
Από τότε τα φαινόμενα αραίωσαν να
εκδηλώνονται αλλά και δεν έπαυσαν οριστικά. Μια νύχτα η Μερόπη είδε στον ύπνο της
τη γριά και της παραπονέθηκε γιατί οι άνθρωποι παράλειψαν να την ξεθάψουν. Ύστερα
από το όνειρο αυτό, η Μερόπη υπέβαλε στον Ε.Ε.Σ. μια αίτηση υποδεικνύοντας ότι
είναι καιρός να ξεθάψουν την γριά δωρήτρια χωρίς να τολμήσει να αναφέρει και
την αιτία που ορμήθηκε να ενδιαφερθεί για το ξέθαμα της γριάς.
Ύστερα από την αίτηση αυτή το αρμόδιο
τμήμα του Ε.Ε.Σ. ενέκρινε ένα κοντήλι 400.000 τότε δραχμών και μια επιτροπή
μετέβη στην Αράχωβα και έκανε την ανακομιδή του λειψάνου της γριάς.
Από τότε τα φαινόμενα έπαυσαν
οριστικώς γιατί επί ενάμιση χρόνο που έμεινε η Μερόπη στο ιατρείο ύστερα από
την ανακομιδή δεν έγινε τίποτε.
 |
| Η ταμπέλα στο ιατρείο στην Αράχωβα στα τέλη του 1950. (λεπτομέρεια από την προηγούμενη φωτογραφία) |
Παράλειψα να προσθέσω τούτο: Όταν ο
Ε.Ε.Σ. παρέλαβε το σπίτι τοποθέτησε μια μαρμάρινη πλάκα στην είσοδο του σπιτιού
στην οποία χάραξε και με επιχρύσωση το όνομα της δωρήτριας και έτσι επαληθεύτηκε
η πρόρρηση της γριάς ότι το όνομά της θα γραφεί με χρυσά γράμματα.
