Εφοπλιστές και εφοπλιστές…

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το αποτυχημένο επαναστατικό κίνημα του Ορλώφ (1770) και η Σκεύω Πινότση, έγκυος και ετοιμόγεννη,έφτασε, όπως αναφέρεται, στην Πόλη για να επισκεφτεί στη φυλακή το σύζυγό της, Υδραίο πλοίαρχο Σταυριανό Πινότση, τον οποίο είχαν φυλακίσει οι Οθωμανοί για τη συμμετοχή του στα Ορλωφικά.

Εκεί, λοιπόν,μέσα στη φυλακή, στις 11 Μαΐου 1771,  γεννήθηκε η κόρη τους, και ο πολέμαρχος της Μάνης Παναγιώτης Μούρτζινος, επίσης φυλακισμένος,ίσως για τον ίδιο λόγο, ο οποίος έπαιξε το ρόλο της μαμής, βάφτισε τη νεογέννητη και της έδωσε το όνομα της μάνας του, Λασκαρίνα.

Η Σκεύω μετά το θάνατο του άντρα της επέστρεψε με τη νιογέννητη κόρη της οίκαδε, αλλά για λόγους οικογενειακούς δεν εγκαταστάθηκε στην Ύδρα, παρά στις Σπέτσες,όπου παντρεύτηκε τον Δημήτριο Λαζάρου - Ορλώφ.

Η μικρή Λασκαρίνα μεγάλωνε με τα οκτώ(8) ετεροθαλή αδέλφια της και όταν έφτασε σε ηλικία 17 ετών παντρεύτηκε τον Σπετσιώτη Δημήτρη Γιάννουζα και στα τριάντα της χρόνια τον πλοίαρχο Δημήτρη Μπούμπουλη. Και οι δυο αυτοί άντρες σκοτώθηκαν από Αλγερινούς πειρατές. Της άφησαν, όμως, μια τεράστια περιουσία,την οποία η Λασκαρίνα αύξησε με σωστή διαχείριση και εμπορικές δραστηριότητες.

Έχοντας ήδη μυηθεί, κατ’ εξαίρεση, στη Φιλική Εταιρεία, στον κατώτερο βεβαίως βαθμό, αφού οι γυναίκες δεν γίνονταν δεκτές στο μυστικό αυτό σύνδεσμο, αγόραζε με κίνδυνο για την ίδια και τα παιδιά της όπλα και πολεμοφόδια, τα οποία έκρυβε στο σπίτι της.

Η Μπουμπουλίνα, παρότι είχε αποκτήσει 6 παιδιά, τρία από κάθε σύζυγό της, δεν σκέφτηκε με τη συνήθη  λογική και τη συγγνωστή στην περίπτωση αυτή ανθρώπινη ιδιοτέλεια και έτσι,αντί να κατευθύνει τα κέρδη της προς τους  απογόνους της, φρόντισε να τα ξοδέψει σχεδόν εξ ολοκλήρου, για να αγοράσει καράβια και εξοπλισμό για την Ελληνική Επανάσταση. Μάλιστα, το ένα από τα πλοία της (η ναυαρχίδα της) με το όνομα «Αγαμέμνων», που πήρε μέρος στον αγώνα της ανεξαρτησίας είχε 18 κανόνια και η ναυπήγησή του, η οποία ολοκληρώθηκε το 1820,είχε κοστίσει 75.000 τάλαρα.

Η εθνική της δράση και οι δωρεές της για τον αγώνα δεν έγιναν χωρίς οικογενειακές αντιδράσεις. Συγκεκριμένα, ήλθε σε σφοδρή σύγκρουση με τα παιδιά του δεύτερου συζύγου της (Μπούμπουλη) από τον πρώτο του γάμο, καθόσον και αυτά διεκδικούσαν μερίδιο από την πατρική τους περιουσία. Κατέφυγαν, μάλιστα, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για μεγαλύτερο κύρος και εκείνο έκδωσε επιτίμιο: «ἵνα ἡ ρηθεῖσα Λασκαρίνα [...] φοβηθεῖσα [...] τὴν αἰώνιον κόλασιν[...] παύσηται πάσης διαστροφῆς καὶ ματαίας προφάσεως καὶ μὴ φανερώσῃ εἰς μέσον ὁσάπερ κατακρατεῖ ἄσπρα, ὁμολογίας, ρουχικά ἤ ἄλλα κινητά καὶ ἀκίνητα πράγματα [...]».

Η Μπουμπουλίνα, όμως, όταν ξέσπασε ἡ ελληνική επανάσταση, είχε ήδη σχηματίσει δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τους οποίους αποκαλούσε «Γενναία μου παλικάρια». Είχε αναλάβει να αρματώσει, να συντηρεί και να πληρώνει το στρατό αυτό μόνη της, όπως έκανε και με τα πλοία της και τα πληρώματά τους, κάτι που συνεχίστηκε επί σειρά ετών και την έκανε να ξοδέψει πολλά χρήματα. Μάλιστα, στα δύο πρώτα χρόνια της επανάστασης είχε ξοδέψει σχεδόν όλη της την περιουσία για τον αγώνα!

Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες, στις 30 Νοεμβρίου 1822, το νεοσύστατο κράτος τής έδωσε κλήρο στην πόλη τούτη, ως ανταμοιβή για την προσφορά της στον αγώνα και έτσι η σημαντική αυτή γυναίκα εγκαταστάθηκε εκεί. Στα τέλη,όμως,του 1824 ξέσπασε ο δεύτερος εμφύλιος, στον οποίο η Κυβέρνηση Κουντουριώτη (κυβέρνηση των πλοιάρχων) υπερίσχυσε του συνασπισμού των Προεστών και των Στρατιωτικών, με αποτέλεσμα ο Πάνος Κολοκοτρώνης, φρούραρχος Ναυπλίου, να δολοφονηθεί και ο Γέρος του Μοριά να συλληφθεί και να φυλακιστεί μαζί με άλλους οπλαρχηγούς.

Μετά από αυτό το γεγονός η Μπουμπουλίνα αντέδρασε και ζήτησε την αποφυλάκιση του Θ. Κολοκοτρώνη, λόγω του μεγάλου σεβασμού της προς εκείνον. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθεί και η ίδια ως επικίνδυνη,να συλληφθεί και να φυλακιστεί με εντολή της επαναστατικής Κυβέρνησης. Τελικά, εξορίστηκε στις Σπέτσες, ενώ της αφαιρέθηκε ο κλήρος γης, που της είχε παραχωρηθεί στο Ναύπλιο.

Παρόλα αυτά, η ίδια, όταν η πατρίδα βρέθηκε ξανά σε μεγάλο κίνδυνο με την αποβίβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, άρχισε πάλι να προετοιμάζεται για τον αγώνα, αλλά δυστυχώς σκοτώθηκε άδοξα  σε συμπλοκή μετά από οικογενειακή διένεξη, στις 22 Μαΐου 1825.  Τέλος, οι Ρώσοι μετά το θάνατό της, της απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου», έναν τίτλο, μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά για γυναίκα.

***

Ο Γεώργιος Αβέρωφ (Γεώργιος Αυγέρος Αποστολάκας) γεννήθηκε στο Μέτσοβο,  στις 15 Αυγούστου 1815. Κατά τη συνήθεια της εποχής εκείνης καθιέρωσε ως επώνυμο το όνομα του πατέρα του, Αυγέρου, που μετέτρεψε σε Αβέρωφ. Ήταν ο υστερότοκος γιος ανάμεσα στα επτά (7) αδέλφια του.

Στην αρχή ήταν βοσκόπουλο και παράλληλα μαθητής του Ελληνοσχολείου Μετσόβου, όπου και έλαβε τα πρώτα- στοιχειώδη γράμματα. Όπως οι περισσότεροι νέοι, τότε,των πολυμελών οικογενειών που έφευγαν για "να κάνουν την τύχη τους", έτσι και ο Γεώργιος, σε ηλικία 19 ετών, πήρε το δρόμο της ξενιτιάς, για να δουλέψει κοντά στο μεγαλύτερο αδελφό του, Αναστάσιο,που εργαζόταν σε εμπορική επιχείρηση του θείου τους Ν. Στουρνάρα, στην Αίγυπτο (Κάιρο).

Ο Γεώργιος με την  επιχειρηματική δραστηριότητα και τόλμη του, εξελίχθηκε σταδιακά ως ο μεγαλύτερος έμπορος της Αιγύπτου και κατέστη το πιο σημαντικό μέλος της εκεί ελληνικής παροικίας. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τραπεζικές εργασίες, με την αγορά και εκμίσθωση κτημάτων, ενώ με τα ποταμόπλοιά του στο Νείλο κυριάρχησε στο εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο της Αιγύπτου. Από αυτές τις δραστηριότητες απόκτησε μία τεράστια περιουσία, την οποία, όμως, διέθεσε για εθνικούς και κοινωφελείς σκοπούς.

Η πολυεπίπεδη ευεργετική του δράση εκδηλώθηκε μέσα από σημαντικές δωρεές για φιλανθρωπίες, κυρίως σε κοινωφελή έργα, με δημιουργία εκπαιδευτικών και άλλων υποδομών, στην ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας, στο Μέτσοβο, στην Αθήνα, αλλά και γενικότερα προς το ελληνικό κράτος. Μεταξύ αυτών, ήταν η  ίδρυση της Γεωργικής Σχολής στη Λάρισα, η ανέγερση της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, η αποπεράτωση του Πολυτεχνείου των Αθηνών, η δωρεά προς το Ωδείο  Αθηνών και τέλος η δωρεά για την ανακαίνιση του Παναθηναϊκού σταδίου (Καλλιμάρμαρο), όπου τελέστηκαν οι πρώτοι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώνες το 1896.

Ο ατυχής,όμως, ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, ο οποίος παρ’ ολίγο να αποβεί καταστρεπτικότατος για την πατρίδα μας, κυρίως δε η κρισιμότητα των επόμενων χρόνων,καθόσον με την προϊούσα αποσύνθεση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, άρχισε να παίζεται στο μοίρασμα η τύχη ζωτικών ελληνικών περιοχών, όπως της Ηπείρου, Μακεδονίας και Θράκης, ευαισθητοποίησαν το μέγα ευεργέτη Αβέρωφ και έτσι αυτός άφησε στη διαθήκη του μεγάλη δωρεά προς το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό.

Με τη σημαντική αυτή δωρεά κατέστη δυνατή η  αγορά του θρυλικού θωρηκτού, που πήρε τιμητικά το όνομα του μεγάλου αυτού δωρητή, το οποίο έγινε η ναυαρχίδα του ελληνικού πολεμικού στόλου και βοήθησε αποφασιστικά, όχι μόνο στις κρίσιμες θαλάσσιες αναμετρήσεις των Βαλκανικών πολέμων, αλλά και αργότερα,δεδομένου ότι αποτέλεσε σημαντικότατο παράγοντα ναυτικής ισχύος για τη χώρα μας, ακόμα και μέχρι το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Ο Γεώργιος Αβέρωφ πέθανε στην Αλεξάνδρεια στις 15 Ιουλίου του 1899.  Η Ελληνική Πολιτεία, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις πλούσιες προς το έθνος δωρεές του, τον ανακήρυξε Μέγα Εθνικό Ευεργέτη και ως τέτοιος θα μείνει στη συνείδηση όλων των επερχόμενων ελληνικών γενεών.

***

Ας αφήσουμε,όμως, το 19^ο και 20^ο αιώνα και ας έλθουμε στη σημερινή μας εποχή, όπου νέοι και σοβαροί κίνδυνοι διαγράφονται για το μέλλον της πατρίδα μας. Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη σημασία τους, θα πρέπει να ανατρέξουμε πάλι στο παρελθόν και με πολύ αδρές γραμμές να δώσουμε την εικόνα των εξελίξεων στη γεωπολιτική και γεωστρατηγική σκακιέρα της ανατολικής Μεσογείου, καθώς στην ευρύτερη αυτή θαλάσσια περιοχή διεξάγονται εκτεταμένες έρευνες από όλα τα όμορα κράτη για την εύρεση υδρογονανθράκων.

Καταρχάς, ο Γερμανός οικονομολόγος Dirk Müller στο βιβλίο του «Σύγκρουση», εκδόσεις Λιβάνη 2013, αναφέρει ότι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα γερμανικά στρατεύματα στην Ελλάδα αναζητούσαν πετρέλαιο και κατέστρωναν σχέδια για εξορύξεις στο Βόρειο Αιγαίο και ειδικότερα  στη Θάσο!

Χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1968 η υπόθεση έρευνας πετρελαίων στο Βόρειο Αιγαίο πήρε ενδιαφέρουσα τροπή, όταν η τότε στρατιωτική χούντα, που έχαιρε σημαντικής υποστήριξης από τις ΗΠΑ, μεταβίβασε σε αμερικανικές εταιρείες το δικαίωμα εκμετάλλευσης για συνολικά 60.000 Km² περίπου. Οι πρώτες δοκιμαστικές εξορύξεις φάνηκαν πολλά υποσχόμενες και μάλιστα γινόταν λόγος για άφθονα και εξαιρετικής ποιότητας κοιτάσματα.

Στην πετρελαϊκή κρίση που ακολούθησε, αυτή του 1973-74 η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε κατακόρυφα.Κατόπιν αυτού οι αμερικανικές εταιρείες πετρελαιοειδών έδειξαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον και υπό τον έλεγχο της εταιρίας Oceanicξεκίνησαν σχετικές έρευνες και στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες εξορύξεις στον τομέα της Θάσου.

Η Τουρκία, από τη στιγμή που έγινε γνωστή η ύπαρξη πετρελαϊκών κοιτασμάτων στη Θάσο ξεκίνησε έντονη διαμάχη με την Ελλάδα για τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο και έτσι εκτός από το Κυπριακό προστέθηκε ένας νέος βραχνάς στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Άρχισε λοιπόν από το 1973, να αμφισβητείται από τους Τούρκους το δικαίωμα των νησιών μας να διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ),προσδοκώντας μάλιστα και τη δικαίωσή τους από τη Διεθνή Σύμβαση που προετοιμαζόταν, αναφορικά με το Δίκαιο της Θάλασσας. Όμως,ευτυχώς, δεν συνέβη κάτι τέτοιο και όταν μετά από μακρά πορεία διεργασιών (1973-1982) υπογράφτηκε η υπόψη σύμβαση από τα 157 κράτη που συμμετείχαν στις σχετικές διασκέψεις, στο MontegoBay στις 10 Δεκεμβρίου του 1982,η Τουρκία ήταν ένα από τα τέσσερα(4) κράτη που την καταψήφισε, και στη συνέχεια όταν η υπόψη διεθνής συνθήκη τέθηκε σε ισχύ, στις 16 Νοεμβρίου του 1994, η Τουρκία δεν την επικύρωσε, ως όφειλε.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Τούρκοι ένα χρόνο αργότερα ξεκίνησαν την ενορχήστρωση του πρώτου επεισοδίου των Ιμίων στις 25 Δεκεμβρίου 1995, για να φτάσουμε στην κρίση των Ιμίων (25-31 Ιανουαρίου 1996) και την αποκλιμάκωσή της με την παρέμβαση των Αμερικανών.

Αργότερα, μετά την κρίση των Ιμίων, υπήρξαν σημαντικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, αναφορικά με την έρευνα υδρογονανθράκων, πράγμα που έστρεψε τη βουλιμία της Τουρκίας και προς αυτή την ευρύτερη περιοχή. Ειδικότερα, το 2010, η αμερικανική εταιρεία Noble Energy ανακάλυψε το μεγάλο κοίτασμα «Λεβιάθαν» στην ΑΟΖ Ισραήλ και πέντε χρόνια αργότερα, στις 30  Αυγούστου 2015, η ιταλική εταιρεία ενέργειας ΕΝΙ ανακοίνωσε την ανακάλυψη του κοιτάσματος Zohr στην ΑΟΖ Αιγύπτου, που θεωρείται και το μεγαλύτερο της Μεσογείου.

Στο χορό των ερευνών για υδρογονάνθρακες μπήκε από νωρίς, από το 2007, και η Κύπρος προχωρώντας σε αδειοδότηση οικοπέδων στη νότια περιοχή της δικής της ΑΟΖ και οι  σχετικές έρευνες είχαν θετικά αποτελέσματα.

Συγκεκριμένα,βρέθηκε το κοίτασμα «Αφροδίτη» στο οικόπεδο 12, στη συνέχεια εντοπίστηκε το κοίτασμα «Ονησιφόρος» στο οικόπεδο 11 και το κοίτασμα «Καλυψώ» στο οικόπεδο 4, με μικρές όμως προσδοκίες. Η πρώτη, πραγματικά ευτυχής κατάληξη ήταν αυτή της  ανεύρεσης του κοιτάσματος «Γλαύκος»,  στο οικόπεδο 10, από την αμερικανική Exxon Mobil και την Qatar Petroleum.

***

Μετά και από αυτή την εξέλιξη, η τουρκική πλευρά, που μέχρι τότε σχεδίαζε σχεδόν αθόρυβα τη δική της ενεργειακή πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο,άρχιζε να προβάλλει θορυβωδώς τις θέσεις της,διατυπώνοντας μανιωδώς και προς κάθε κατεύθυνση το νέο της δόγμα, αυτό της «Γαλάζιας Πατρίδας»,σύμφωνα με το οποίο το μέγιστο των γύρω θαλασσών πρέπει να ανήκει στην Τουρκία, ασχέτως εάν παραβιάζεται με αυτόν τον τρόπο κάθε έννοια του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.

Έφτασαν μάλιστα οι Τούρκοι και σε γεωγραφικούς παραλογισμούς, χαράσσοντας αυθαίρετους χάρτες με λοξές προβολές, με στόχο να βρουν σύνορα με τη Λιβύη, προκειμένου να αποκόψουν την ΑΟΖ της Ελλάδας κάτω από τη μεγαλόνησο Κρήτη και το νησιωτικό σύμπλεγμα των Δωδεκανήσων. Παράλληλα, είχαν φροντίσει να εξοπλίσουν πλήρως την πολεμική τους μηχανή και να αναπτύξουν σταδιακά και μεθοδικά την πολεμική τους βιομηχανία, αναφορικά με το στρατό τους (π.χ. κατασκευή τεθωρακισμένων), το ναυτικό τους (π.χ. καθέλκυση φρεγατών και υποβρυχίων) και την αεροπορία τους (π.χ. κατασκευή drones).

Και ενώ λοιπόν ο εξ ανατολών γείτονάς μας προετοιμαζόταν εξοπλιστικά με σπουδή και σύστημα, η χώρα μας κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου και το μόνο που απασχολούσε τον κάθε Έλληνα ήταν το τι θα έμπαινε στη τσέπη του, ως έσοδο, είτε αυτός παρήγαγε, είτε παρασιτούσε.

Μάλιστα, όταν μετά από το ξέσπασμα της κρίσης χρέους θα έπρεπε μέσα σε δυο το πολύ χρόνια να είχαμε επανέλθει στην  κανονικότητα, όπως συνέβη και με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετώπισαν ανάλογα προβλήματα, οι πολιτικές δυνάμεις όλου του πολιτικού μας φάσματος έδρασαν τόσο ανώριμα, σχεδόν παιδιάστικα, τόσο μικροκομματικά, τόσο ανεύθυνα και λαϊκίστικα, με αποτέλεσμα να επιπολάζει σε αυτόν τον τόπο η αδράνεια, η οικονομική στασιμότητα και η κοινωνική απόγνωση, κάτω από ασφυκτική επιτήρηση και το χλευασμό των δανειστών μας, χωρίς να μπορεί να λειτουργεί η Ελλάδα, μέσα στο διεθνές οικονομικό σύστημα,ως μια κανονική χώρα, επί μια σχεδόν δεκαετία.

***

Το πιο επικίνδυνο, όμως, είναι ότι εθνική μας άμυνα παραμελήθηκε όλο αυτό το διάστημα σε πολύ μεγάλο βαθμό, καθώς κατέλαβε την έσχατη προτεραιότητα στο μυαλό αρχόντων και αρχομένων. Έτσι, όταν η Τουρκία άρχισε να μας προκαλεί με ωμή θρασύτητα, που  καταπλήσσει και τη διεθνή κοινότητα, δεν υπήρχε και ακόμα δεν υπάρχει η απαιτούμενη ισορροπία δυνάμεων.

Φτάσαμε στο σημείο να τρέχουμε σήμερα πανικόβλητοι για να εξασφαλίσουμε πιστώσεις, για να υπογράψουμε συμβάσεις για απαραίτητους εξοπλισμούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κόστος που θα πληρώσουμε.

Αντ’ αυτού, θα έπρεπε οι ιθύνοντες τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια να είχαν ευαισθητοποιήσει το λαό και τους πολλά κατέχοντες, ώστε τουλάχιστον οι τελευταίοι να συνεισφέρουν για την άμυνά μας στη δύσκολη εποχή που διανύουμε.

Σε μια εποχή, στην οποία καθημερινά σχεδόν βιώνουμε ως χώρα την απειλή θερμού επεισοδίου από τους γείτονές μας, οι οποίοι γνωρίζοντας  τις αδυναμίες μας παίζουν μαζί μας με πολύ κυνισμό το παιχνίδι της «Γάτας με το ποντίκι», ποντάροντας στην καταπόνησή μας, ώστε να ενδώσουμε. Φαίνεται τούτο καθαρά και από τον τρόπο με τον οποίο απευθύνονται και μιλούν προς τους Έλληνες, πάντα προκλητικά και ποτέ εποικοδομητικά, πότε αυστηρά και πότε τάχα θυμωμένα, πότε ειρωνικά και πάντα απαξιωτικά.

***

Αυτό που κάνει, όμως, τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η πλήρης αδιαφορία των Ελλήνων εφοπλιστών, όπου γης, οι οποίοι,παρότι διαφεντεύουν θάλασσες και ωκεανούς σε όλη την υδρόγειο, παρότι γνωρίζουν πολύ καλά και το τι διακυβεύεται στην ευρύτερη περιοχή μας με τους υδρογονάνθρακες και τους ενεργειακούς αγωγούς, και τους διαγκωνισμούς μεταξύ μεγάλων και μικρών παικτών για το γεωστρατηγικό έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου.

Κατά συνέπεια, γνωρίζουν πολύ καλά τους κινδύνους που διατρέχει η πατρίδα μας, και εντούτοις δεν φιλοτιμήθηκαν, ούτε καν σκέφτηκαν, είτε κατά μόνας είτε από κοινού να προσφέρουν χείρα βοηθείας στην ταλαίπωρη πατρίδα, ώστε να αγοραστούν π.χ. σύγχρονα πλοία (φρεγάτες και υποβρύχια), που θα κάνουν τη διαφορά, για να  επανέλθει η ναυτική μας ισχύς στο επίπεδο που είναι αναγκαίο, τόσο στο Αιγαίο, όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Γιατί, κακά τα ψέματα, χωρίς στρατιωτική και οικονομική ισχύ, σοβαρός παίκτης δεν λογίζεσαι  και οι άλλοι δεν σε αντιμετωπίζουν ως τέτοιο.

Αυτή η αδιαφορία των Ελλήνων εφοπλιστών που σίγουρα είναι λυπηρή, καταντάει εξοργιστική, για όποιον διαβάσει το παρακάτω πρόσφατο δημοσίευμα που αφορά όχι στη συνολική τους περιουσία, αυτή έτσι και αλλιώς είναι σε δυσθεώρητα ύψη, αλλά στις επενδυτικές  επιδόσεις τους και μάλιστα μόνο για το έτος 2019. Συγκεκριμένα αναφέρεται:

«Παραμένουν στην κορυφή των επενδύσεων σε αγορές πλοίων οι Έλληνες εφοπλιστές το 2019.[..].Έσπασαν το φράγμα των 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων, για την απόκτηση 212 πλοίων, λιγότερα όμως από τα 4,7 δισ. που έδωσαν το 2018 για 292 πλοία. Οι Κινέζοι που είναι οι μεγάλοι ανταγωνιστές στον τομέα αυτόν ακολουθούν με 2,1 δισ. για 195 πλοία. Από την αρχή του 2019, σύμφωνα με τα στοιχεία της Allied Shipping Research έχουν πωληθεί συνολικά 1.170 πλοία συνολικής αξίας 17,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι Έλληνες έχουν αγοράσει μέσα στο 2019 το 18,1% των πωληθέντων μεταχειρισμένων πλοίων παγκοσμίως  δίνοντας το 17,3% του συνολικού ποσού που έχει δαπανηθεί. Το  2019, οι παραγγελίες για τη ναυπήγηση ελληνικών συμφερόντων πλοίων χωρητικότητας άνω των 1.000 grosstonnage διαφόρων τύπων ήταν 223, σε σύνολο  2.578 παραγγελιών, παγκοσμίως.  Δηλαδή ποσοστό 8,6% των ναυπηγήσεων παγκοσμίως γίνονται για εταιρείες ελληνικών συμφερόντων. H Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη θέση του καταλόγου ναυπηγήσεων, με την Ιαπωνία να είναι πρώτη με 579 παραγγελίες  και την Κίνα δεύτερη με 480. Το  65% των ελληνικών παραγγελιών αναμένεται να έχει  παραδοθεί έως  το τέλος του 2019,  το 25% το 2020 και τα υπόλοιπα πλοία το 2021.»

Είναι, πράγματι, ντροπιαστική αυτή η αδιαφορία και η περί τα πατριωτικά ζητήματα αβελτηρίατων Ελλήνων εφοπλιστών, που σίγουρα δεν ξεκίνησαν τη ζωή τους  ως τσοπανόπουλα, όπως ο Γ. Αβέρωφ ή δεν γεννήθηκαν σε φυλακές, όπως η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, αλλά ήλθαν στον κόσμο, ως πορφυρογέννητοι, μέσα σε πολυτελή  παλάτια του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης ή αλλού.

Και το χειρότερο, δυστυχώς, είναι ότι αυτοί δεν  μεγάλωσαν με αξίες και ιδανικά και έτσι δεν μπορούν να αισθανθούν αγάπη για την πατρίδα.Τους είναι πράγματι αδύνατον να νιώσουν μέσα τους την έννοια της προσφοράς και του καθήκοντος προς την πατρώα γη, διότι το μόνο που γνωρίζουν ως αξία και το μόνο που νιώθουν ως συναίσθημα, ως βίωμα και ως κυρίαρχο αντικείμενο του πόθου τους, είναι αποκλειστικά το κέρδος και το χρήμα.

Όλους αυτούς, όμως, τους πορφυρογέννητους και πορφυρόβιους εφοπλιστές μετά την αναχώρησή τους από το μάταιο τούτο κόσμο, ποιος άραγε θα τους θυμάται; ποιος θα τους αναφέρει; Πιθανόν ούτε και οι απόγονοί τους, οι οποίοι μπορεί και να τους αναθεματίζουν, στην περίπτωση που κληρονομήσουν από αυτούς λιγότερα από όσα υπολόγιζαν και προσδοκούσαν^. σε αντίθεση πάντα με προσωπικότητες, όπως η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και ο Γ. Αβέρωφ, των οποίων η ακήρατος μνήμη  και η προσφορά τους θα εξακολουθεί με τον ίδιο θαυμασμό να τιμάται, εσαεί, από όλους τους Έλληνες πατριώτες.

Γιατί είναι αλήθεια ότι το άνυσμα της κατοχής στο χώρο και το χρόνο, ταυτίζεται εν τέλει με το άνυσμα της προσφοράς. Εξάλλου, όπως  λένε και οι σοφοί, κατέχεις πραγματικά μόνο ό,τι έδωσες και όχι ό,τι έλαβες.

Στάθης Ασημάκης

Πηγές:

1.Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα (w.w.w. el.wikipedia.org).

2.Σταυριανός Πινότσης (w.w.w. mixanitouxronou.gr).

3.Γεώργιος Αβέρωφ (w.w.w. el.wikipedia.org).

4.«Γεώργιος Αβέρωφ (θωρακισμένο καταδρομικό» (w.w.w. el.wikipedia.org).

5.«Έλληνες εφοπλιστές: Έσπασαν το φράγμα των 3 δισ.δολαρίων για την αγορά πλοίων», Μηνά Τσαμόπουλου, 13/12/2019,(w.w.w.newmoney.gr).

6.«Όταν βρέθηκε πετρέλαιο στη Θάσο: Πώς ξεκίνησε και γιατί σταμάτησε η προσπάθεια εξόρυξης - Ο Γερμανός οικονομολόγος Ντιρκ Μίλερ αποκαλύπτει», 28/12/2019

w.w.w. iefimerida.gr / news.

7.Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας(w.w.w. el.wikipedia.org).

8.Πετρελαϊκή κρίση του 1973(w.w.w. el.wikipedia.org).

9.«Το κοίτασμα Zohr της Αιγύπτου», Αντώνη. Στ. Στυλιανού, 01/09/2015 (w.w.w.energypress).

10.«Το Ισραήλ συμμετέχει στον ενεργειακό πλούτο της Μέσης Ανατολής», 14/09/2013,fortunegreece.com.

11.«Η ακτινογραφία των κοιτασμάτων στα οικόπεδα της Κύπρου – Γιατί πήρε «φωτιά» η Ν.Α. Μεσόγειος», Θοδωρή Παναγούλη, 15/2/2018 (w.w.w.energypress).