Ένα αναπάντεχο δώρο μού επιφύλασσε φεύγοντας ο παλιός χρόνος, για να μπω με το καλό στον καινούργιο. Ήταν ένα δώρο έρευνας, το οποίο μοιράζομαι τώρα μαζί σας. Ξεφυλλίζοντας, λοιπόν, με προσοχή περιοδικά του 19ου αιώνα, στην «ΠΟΙΚΙΛΗ ΣΤΟΑ» του έτους 1884, διάβασα κάτω από μία προσωπογραφία, σε μορφή γκραβούρας, το όνομα ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ.
Πολύ εύλογα θα απορήσουν κάποιοι, για το ποιός είναι αυτός;
Λοιπόν, ο Δημήτρης Ιωαννόπουλος, που στην Αράχοβα πέρασε ως Γιοβαννόπουλος, λόγω του καλλιγραφικού γιώτα (J) στην υπογραφή του,υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος της Αράχοβας που διορίστηκε στο Αλληλοδιδακτικό Σχολείο της, το 1831.
Για το διορισμό δασκάλου είχαν προνοήσει οι πρόκριτοι της Αράχοβας απευθύνοντας επιστολή, το Δεκέμβριο του 1830, στον Κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, ζητώντας του να στείλει δάσκαλο στο Σχολείο τους, που ήταν ένα από τα πρώτα σχολεία τα οποία συστάθηκαν στο νεοελληνικό κράτος.
Ο Κυβερνήτης ανταποκρίθηκε αμέσως στο αίτημα αυτό των Αραχοβιτών και διόρισε τον νεαρό τότε, 21 χρόνων, δάσκαλο Δημήτριο Ιωαννόπουλο, για να διδάξει τα εκατό τριάντα (130) Αραχοβιτόπουλα του σχολείου, όπως προκύπτει από έγγραφα των Γενικών Αρχείων του Κράτους (Γ.Α.Κ.).
Παρακάτω ακολουθεί το βιογραφικό του εξαιρετικού αυτού ανθρώπου, που δημοσιεύτηκε το περιοδικό «Ποικίλη Στοά», και με την ευκαιρία τούτη, θεωρώ ότι θα ήταν καλό και σκόπιμο το Δημοτικό Σχολείο της Αράχοβας να τυπώσει τη φωτογραφία αυτή και να την αναρτήσει ως κάδρο σε εμφανές σημείο το Διδακτηρίου, ώστε:
1)Να αποδίδεται φόρος τιμής στον εξαίρετο αυτό δάσκαλο, που έβαλε σωστές βάσεις για τη μόρφωση των νέων της Αράχωβας, αμέσως μετά την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τους Τούρκους. Δεν είναι τυχαίο ότι λίγα χρόνια αργότερα μορφώθηκαν στο σχολείο της Αράχοβας μαθητές, όπως ο Λουκάς Παπαϊωάννου και Γεώργιος Π. Κρέμος, οι οποίοι στη συνέχεια ελάμπρυναν αντίστοιχα την επιστήμη της ιατρικής και τις ιστορικές σπουδές.
2) Οι μαθητές διαβάζοντας κάθε φορά το βιογραφικό του και βλέποντας την ευγενέστατη μορφή του να μαθαίνουν γι’ αυτόν τον υπέροχο πρώτο μας δάσκαλο και να παραδειγματίζονται.
Λουκάς Α. Παπαλεξανδρής
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Υιός τού επί τεσσαράκοντα πέντε έτη διατελέσαντος δημογέροντος και προύχοντος της Σμύρνης, ενός των μάλλον διαπρεπών ανδρών, των παρασχόντων διακεκριμένας υπηρεσίας τη επαναστάσει του 1821, εγεννήθη εν Σμύρνη τω 1810.
Νεαρός την ηλικίαν παρείδε τα πατρικά θυμιάματα, ταχθείς εν τη τόσω ικανώς χωρούση επαναστάσει. Περατωθέντος του αγώνος, ότε ετιμήθη διά του παρασήμου αυτού, υπήρξεν επί Καποδιστρίου γραμματεύς των αειμνήστων Δ. Δεληγεώργη και Ε. Μακρυγιάννη. Πεπροικισμένος με πολλήν ευφυΐαν και διανοητικήν μόρφωσιν, και ίδιον όλως τρέφων προς τελειοτέραν ανάπτυξιν έρωτα, εδόθη προς τα γράμματα, ταχθείς εις το πρώτον τότε εν Αιγίνη συσταθέν διδασκαλείον.
Εκείθεν εξελθών άριστα τελειοποιημένος εδίδαξεν επί πεντηκονταετίαν ολόκληρον εις διάφορα της Ελλάδος μέρη μετά παραδειγματικής, αν μη μοναδικής ευλαβείας, τελευταίον δ’εν Αθήναις επί σειράν ικανών ετών.
Τω 1858 απενεμήθη αυτώ και ο αργυρούς Σταυρός του Σωτήρος. Αι προς το έθνος υπηρεσίαι του ανδρός υπήρξαν τω όντι περιφανείς, και άξιοι ιδίας αναγραφής οι ευάρεστοι καρποί προς τας τάξεις της κατωτέρας εκπαιδεύσεως.
Χιλιάδες μαθητών θα ευλογώσιν αιωνίως το προσφιλές όνομα του γηραιού διδασκάλου αυτών, και δικαίως θα προφέρωσι εις τα χείλη των μετά σεβασμού την μνήμην του αειμνήστου γέροντος, εν τη μακρά εργασία του οποίου η νεότης ανεγνώρισε την πρώτην του βίου αυτής αυγήν.
Η «Ποικίλη Στοά» ευγνωμοσύνην αποτίουσα προς τον γηραιόν αυτής σύμβουλον, δημοσιεύει την εικόνα αυτού, εργασθείσαν επί τη βάσει του μόνου ευρεθέντος παλαιού και εφθαρμένου αντιτύπου φωτογραφίας αυτού, ευχομένη ίνα πάντοτε θαλερόν διαμείνει το αίσθημα της ευγνωμοσύνης προς το όνομα του εθνικού διδασκάλου.
Εν γηρατιά απέθανεν, εν Αθήναις, την 4 Ιουλίου 1883.»
