Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος
Αγαπητέ Στάθη,
πήρα το καινούριο σου βιβλίο.
Εντυπωσιάστηκα με το ρυθμό που γράφεις
και εκδίδεις!
Μοιάζει μ’ αυτόν της ανασαιμιά σου!
Απανωτός και ασταμάτητος!!
Ξεφύλλισα το πόνημά σου.
Πήγες ψηλά τούτη τη φορά! Πήγες μακριά,
σε πόλεις και χωριά που με τ’ όνομά τους, εξυμνούν τη γλώσσα της καρδιάς και
του τοπίου!
Και αρκετά απ’ αυτά, έχουνε φως, πολύ
φως στο όνομά τους, τόσο που ξεδιακρίνονται τα εσώψυχά τους και τα μύχια
μυστικά τους!!
Μυστικά που άλλα κολυμπάνε σε
συμβολισμούς και θυσίες, άλλα στ’ αμπέλια τρυγάνε γλυκόχυμους καρπούς, κάποια
σε λιόδεντρα που ασημίζουνε στον ήλιο, τα πιότερα όμως σιωπηλά, σε μάρμαρα
ανάμεσα και σ’ αγαλμάτων μάτια ορθάνοιχτα, μας ξανοίγουν έκπληχτα μέσα στους καυτερούς
καημούς τους και στην τόση μοναξιά τους!
Στάθη, είναι ανεκτίμητη η αφοσίωσή σου και η προσφορά σου, σ’ αυτό που λέμε. ΓΗΣ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ!
Το βιβλίο σου, το πνεύμα του, μου
θύμισε ένα ποίημά μου!
Σου το παραθέτω, έτσι σαν καλωσόρισμα
στην καινούρια σου προσπάθεια.
ΜΟΝΑΧΗ ΚΙ ΑΚΡΙΒΗ
Πατρίδα μου, ψυχή μου,
“ότε κατά φυλάς και έθνη, κατεμερίσθη
η γη”
η μοναξιά σου ακριβή!
Κι ο λόγος σου Ομηρικός, αρχέγονος,
ανάδελφος,
λαμπρός, όπως κυμβάλου αρμονικός
ρυθμός!
Στην πέτρα χαραγμένος!
Της Θάσου και της Σαμοθράκης!
Της Κρήτης και της Ακαρνανίας!
Εν Αλιάρτω
στην πέτρα του τάφου της Αλκμήνης,
και σ’ όλες της ιερής κληρονομιάς,
με τη συλλαβική γραφή, τους φθόγγους
και τις λέξεις,
που αιφνιδίως ξεπροβάλλουνε
κατά καιρούς, από τη χθόνια “φυλακή”,
ως αναπόδραστοι χρησμοί!
Κι έτσι το μπόρεσες
Και πάντα θα το μπορείς Πατρίδα μου,
Τις μάχες σου να δίνεις σε κάθε του
κόσμου
Αλλαγή,
Και όρθια να στέκεις,
Μονάχη πάντα κι Ακριβή!!
