Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος
Μ’ορθάνοιχτα τα μάτια
και λάσκα τις ανασαιμιές μου.
Αργά να μπαινοβγαίνει ο
αγέρας στο κορμί μου κι αυτό αγάλι-αγάλι να δουλεύει σαν εκείνες τις παλιές,
καλές τις μηχανές, που βγάζαν μεροκάματα με ρέγουλα κι αγόγγυστα για χρόνια,
για καιρούς.
Δίχως ‘’στριγγλιές’’
και γρούζματα!
Δίχως πολλά λαδώματα
και φύσια με καλώδια, που ανεβάζαν τις στροφές και τους λογαριασμούς.
Μ’ ένα απλό μονάχα κι
ανάριο τρίξιμο ν’ ακούγεται απ’ τον ιμάντα της καρδιάς μου, έτσι που θα
σβουρίζει ανάμεσα στις μηχανές της γής!
Μ’ αρέσει να
ονειρεύομαι τώρα που χειμωνιάζει, πως όλοι έχουνε δουλειά, ψωμί, πιοτί.
Πως δεν υπάρχουν στείρα
όνειρα, φόροι, μοναξιά, θεμέλια ψυχών σαθρά, και τα παιδιά κατάχαμα στο χώμα
χαρωπά, με τα γυμνά τους χέρια να χτίζουνε το αύριο, σπρώχνοντας την ηλικία
τους και τα όνειρά τους στους καιρούς!
Μ’ αρέσει να
ονειρεύομαι και να σιωπώ.
Πως όμως να το κάμω
τώρα που όλα τρέχουν με πρεμούρα και η γεύση της ζωής γλυκόπικρη;
Τώρα που μεγαλώσανε τα
νύχια μας και κόβουν στα τυφλά, τα μάτια που κοκκίνισαν, τα χέρια που υψώθηκαν,
τα πάθια που αβγάτισαν, βρέχει και μια όξινη βροχή…
Δεν ξέρω πλιόνε, ΑΝ ΜΑΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΝ ΓΚΟΥΒΕΡΝΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ αυτός ο ΟΥΡΑΝΟΣ!!
Κι όμως ΄νειρεύομαι πως
η ΠΑΤΡΙΔΑ μας θα βγει με τον καιρό από το μαύρο του χαμού, της αποσύνθεσης και
της φθοράς των αξιών και πως αγάλι-αγάλι μια μηχανή ξανά θα γίνει, σαν τις
παλιές, καλές εκείνες μηχανές κι όλα πως τάχατες στα σώψυχά της αργά και στέρια
θα δουλεύουν!
Σαν εκείνα τα παλιά κι
αξέχαστα του τοίχου τα ρολόγια!!
