Ευφυείς(?), σίγουρα άσοφοι.

Για έναν προσεκτικό παρατηρητή που θα ανατρέξει στην ελληνική ιστορία από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα,ένα  πράγμα είναι βέβαιο^. δεν πρόκειται να βαρεθεί!… Διότι οι εκπλήξεις θα έρχονται να προστεθούν η μια  στην άλλη αδιάκοπα, λίγες φορές οι ευχάριστες,  περισσότερες,όμως,οι δυσάρεστες έως και τραγικές. Λίγοι οι θρίαμβοι, περισσότερες οι πανωλεθρίες. Μοιάζει σαν θαύμα ότι εμείς οι Έλληνες ακόμα υφιστάμεθα επί της γης.

Αυτό το πάνω - κάτω, η άνοδος και η πτώση, σίγουρα δεν έχει να κάνει μόνο ή κυρίως με  εξωτερικούς παράγοντες, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν ή τους βολεύει να πιστεύουν, και   υποστηρίζουν ότι τάχα φταίνε οι αλληλλοτομίες στην ευαίσθητη περιοχή μας^.καθότι ο τόπος μας βρίσκεται στο σημείο τομής Ανατολής και Δύσης,στο σημείο τομής Βορρά και Νότου, στο σημείο συνάντησης πολιτισμών,αλλά και συμφερόντων των μεγάλων, είναι το πέρασμα ορδών, στρατών και λοιπού κόσμου.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - 1934 Η ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΙΝΕΤΑ

25 Ιουλίου 1934. 84 ακριβώς χρόνια μέχρι σήμερα, στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" διαβάζουμε για μια μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στην Κινέτα. Η φωτιά κατέστρεψε 10.000 στρέμματα δασικής έκτασης, και όπως μαθαίνουμε το δάσος της Κινέτας αποτελούταν από 20.000 στρέμματα και ήταν παλιό βασιλικό κτήμα. Στο άρθρο αυτό της εφημερίδας μαθαίνουμε επίσης, ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε ξεσπάσει φωτιά στο σημείο εκείνο. Το 1922 ένας φύλακας  έβαλε φωτιά για να καπνίσει.... ένα φίδι στη φωλιά του!!! και κάηκαν 300 στρέμματα δάσους, καθώς επίσης μαθαίνουμε ότι πολλές φορές ξέσπασε φωτιά από σπινθήρες του σιδηροδρόμου Πελοποννήσου και από ποιμνιοστάσια που βρίσκονταν στην περιοχή. 

«Η απλοϊκή, η απροόδευτη ζωή, η αρχέγονη….»

ΣΤΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ

Μέσα στις χαράδρες και τους απόκρημνους βράχους της Κίρφης ακούγονταν τα ισχυρά του τσοπάνου σφυρίγματα και οι σαλαγές: «φίου, φίουου, τσαπ τσαπ, χω, χωω, χωωω…». Σουρτάρα τα γίδια τα μαύρα με τα πολλά κουδούνια πλησίαζαν τώρα στη στρούγκα. Τα απαχάσματα που άφηναν οι φωνές του τσοπάνου με είχαν πλανέψει και νόμισα ότι πολλοί τσοπαναραίοι εσαλαγούσαν τα γίδια στη στρούγκα – δεν ήτο άλλος παρά μονάχα ο Στάθης. Ψηλός και κατακόκκινος, με την λερή φουστανέλα, με την μακριά αγκλίτσα στο χέρι, έφερνε τα πολυκούδουνα γίδια.

Τα γίδια πλησίασαν στη στρούγκα, την οποία ο Στάθης είχε σκεφτεί να φτιάσει κάτω σε δύο θεόρατα έλατα για να χρησιμεύουν ως στηρίγματα, ως δοκοί γύρω από τη στρούγκα, και εις τα οποία είχε τεθεί ο φράκτης της στρούγκας.

Με ένα μεγάλο, ανήσυχο και σκονερό ποδοβολητό, μέσα στο κρούγκου-κρούγκου των κουδουνιών που χτυπούσαν άτακτα, μπήκαν τα γίδια στη στρούγκα. Με δύο σάλτους ο Στάθης πετάχτηκε μπροστά σαν σταυραετός στο στρουγκόλιθο με την καρδάρα στα χέρια. Εκάθησε, βάζει ανάμεσα στα δυο του σκέλη την καρδάρα και αρχίζει το άρμεγμα.

Καλοκαιρινή Παρεκτροπή!

Του Στέργιου Μπακολουκά

     Τρία φαρδιά σκαλοπάτια όλα κι όλα κι ένα κεφαλόσκαλο,  μπροστά απ’ τη  μονόφυλλη  οξώπορτα του πέτρινου σπιτιού, στο πλάι ακριβώς της ευρύχωρης δίφυλλης κατουγιόπορτας , ήταν το παλκοσένικο της καθημερινής, απογευματινής σύναξης των γυναικών της γειτονιάς.

     Σ’ αυτά τα σκαλοπάτια μαζεύονταν,  κάθε  γιόμα   και  ψυχαγωγούνταν, ανταλλάσοντας  νέα,  ή ξομπλιάζοντας  τα ….κατ’μέρια (αρρώστιες- προβλήματα) των συγχωριανών τους, εκείνα τ’  ατελείωτα απόβραδα  του καλοκαιριού στην Αράχοβα. Σ’ αυτή την καθημερινά επαναλαμβανόμενη συνάντηση των γυναικών,  τη δεκαετία του εξήντα,  δεν είχαν θέση ούτε άντρες ούτε παιδιά μεγαλύτερα από νήπια.

      Άλλωστε  οι άντρες, είχαν άλλες σκοτούρες στο κεφάλι τους, ενώ οι μικροί…. σαϊτάνιδες , ένιωθαν,  σαν  το χιόνι  στον …κόρφο τους, την δυνατότητα  να καθίσουν, έστω και για λίγο,  κάτω από την επιτήρηση των μανάδων τους.  Ήξεραν πολύ  καλύτερα παιχνίδια να περάσουν την ώρα τους μακρύτερα, παρά το είχαν να πειθαρχούν στις προσταγές και τον έλεγχό  τους.  Βεβαίως  ούτε αυτές τα ήθελαν μέσα  στα πόδια τους, να βουρλίζονται γύρω-γύρω φωνάζοντας  σαν  …μεμκάδες (έντομα με χαρακτηριστικό, δυνατό ήχο, μπούμπουρες) στο  ….τσουκάλι, δαιμονίζοντάς τες.