(Σκελετοί με κέρατα ! στο "Πάνω Χάνι")
Ἀράχωβα (Βοιωτίας) (Τοῦ ἀνταποκριτοῦ μας). Εἰς τὴν διάνοιξιν τῆς ὁδοῦ Ἀραχώβης - Λεβαδείας καὶ πλησίον τοῦ ἐν τῇ θέσει Ζεμενῷ Ἄνω Χάνι ἀνευρέθη ὑπό ἐργατῶν ἀρχαιότατος τάφος λίθινος, περιέχων ὀστά δύο ἀνθρώπων. Αἱ διαστάσεις τῶν ὀστῶν τοῦ ἑνός σκελετοῦ εἶναι μεγαλύτεραι τοῦ ἄλλου. Εἰς τὸ κρανίον τοῦ μεγαλυτέρου σκελετοῦ καὶ ἄνωθι τοῦ μετώπου ὑπάρχουσιν ἐπ’ αὐτοῦ δύο κέρατα[1] μήκους 3 - 4 ἑκατοστῶν τοῦ μέτρου ἀπέχοντα ἀπ’ ἀλλήλων περί τὰ 7 ἑκατοστά, εἰς δὲ τὸ τοῦ μικροτέρου καὶ εἰς τὴν αὐτήν θέσιν ἕτερα δύο μήκους 1 (ἑνός) ἑκατοστοῦ. Συναρμολογηθέντων καλῶς τῶν κρανίων τούτων καὶ τῶν σκελετῶν, ἐγένετο ἡ ἐξέτασις ἐπ’ αὐτῶν. Φαίνεται ὅτι ἀνήκουν εἰς ἀνθρώπους τεραστίων διαστάσεων. Οἱ δὲ ἐπί τῶν σιαγόνων ἀμφοτέρων τῶν κρανίων ὀδόντες τὴν νύκτα παράγουσι φῶς.
Tὸ μέρος εἰς τὸ ὁποῖον ἀνευρέθη ὁ τάφος, εἶναι ἐκεῖνο
εἰς ὅ ὁ Οἰδίπους ἐφόνευσε τὸν πατέρα του Λάιον καὶ πλησίον τῆς ἀρχαίας πόλεως
Κυπαρίσσου, πέριξ τῶν ἐρειπίων τῆς ὁποίας καθημερινῶς ἀνευρίσκονται τάφοι, πήλινα ἀγγεῖα, γεωργικά ἐργαλεῖα κλπ. Πρὸ ὀλίγων δὲ ἡμερῶν ὁ ἐξ Ἀραχώβης
Δημήτριος Μπαλωνᾶς (Μυλωνάς;) ἀνεῦρε τάφον περιέχοντα ὀστᾶ καὶ καλυπτόμενον ὑπό
θαυμασίας μαρμαρίνης πλακός, ἥν κατέχει. Ἐλπίζομεν ὅτι εἰδικός ἀρχαιολόγος θέλει συγκεντρώσει τὰς ὑπό πολλῶν
κατεχομένας ἀρχαιότητας, ἵνα κατασκευασθῇ εἰς τὴν πόλιν μας ἀρχαιολογικόν
μουσεῖον, καθόσον τακτικώτατα ἀνακαλύπτονται τοιαῦται, αἵτινες οἰκειοποιοῦνται.
Ἐπί
τοῦ προκειμένου δὲ παρακαλοῦμεν τὸ
ὑπουργεῖον Παιδείας, ὅπως ἀποστείλῃ
τὸ ταχύτερον ἔφορον ἀρχαιοτήτων
καὶ ἀρχαιολόγον πρὸς ἐξέτασιν τῶν μὲ κέρατα ἀνευρεθέντων κρανίων ἐκ τῆς
ἐξετάσεως τῶν ὁποίων θέλει διαπιστωθῇ κατά πόσον ἔχοντα ἀληθείας οἱ ὑπό τῆς
μυθολογίας ἀναφερόμενοι σάτυροι. Οἱ σκελετοί οὗτοι φυλάσσονται ἐπιμελέστατα.
[1] Λέγεται ὅτι ἀπό το 19ο αἰῶνα ἔχουν ἔρθει στὸ φῶς ἀπό
ἀνασκαφές ἤ ἀπό ἐξερεύνηση κάποιων σπηλαίων περίεργα εὑρήματα, τὰ ὁποῖα ἔχουν
νὰ κάνουν μὲ παράξενους σκελετούς, ἀλλά καὶ μὲ παράξενα κρανία πού ἄλλα
δείχνουν νὰ εἶναι ἀνθρώπινα καὶ ἄλλα ὄχι. Συγκεκριμένα, λέγεται ὅτι ανακαλύφθηκαν
σὲ ἕναν τύμβο στὸ Sayre, περιοχή τοῦ Μπράντφορντ, τῆς Πενσυλβάνιας, το 1880,
διάφορα ἀνθρώπινα κρανία μὲ κέρατα νὰ προεξέχουν ἀπό αὐτά. Μὲ ἐξαίρεση τὰ
ὀστεοειδή κέρατα πού βρέθηκαν περίπου δύο ἴντσες ἐπάνω ἀπό τὰ φρύδια τους, τὰ
ἄτομα στὰ ὁποῖα αὐτοί οἱ σκελετοί ἀνῆκαν, ἦταν ἀνατομικά κανονικά, ἀλλά ἦταν
πάνω ἀπό 2,5 μέτρα ύψος, δηλαδή ἐπρὀκειτο για γίγαντες. Ὑπολογίστηκε μάλιστα
ὅτι τὰ σώματά τους εἶχαν θαφτεῖ περίπου τὸ 1.200 μ.Χ.
Ἡ
ἀνακάλυψη αὐτή ἔγινε ἀπό μιά ἀξιόπιστη ὁμάδα ἀνθρώπων, πού περιλάμβανε μεταξύ
τῶν ἄλλων καὶ στελέχη τῆς κρατικῆς ἀρχαιολογικῆς ὑπηρεσίας τῆς Πενσυλβάνιας. Τὰ
ἐν λόγῳ κρανία ἐστάλησαν στὸ Ἀμερικανικό Μουσεῖο Ἔρευνας στη Φιλαδέλφεια, ἀπό
ὅπου ὅμως, ὅπως λέγεται, κλάπηκαν καὶ δὲν τὰ ξαναεῖδε ποτέ κανείς...
Ἐπίσης, πρὶν κάποια χρόνια μιά ὁμάδα σπηλαιολόγων ὁδήγησαν τὸν
Ρώσο ἐθνογράφο Vladimir Melikov νὰ δεῖ δύο παράξενα κρανία μὲ κέρατα, τὰ ὁποῖα
εἶχαν βρεθεῖ σὲ μιά σπηλιά στὸ βουνό Bolshoi Tjach τῆς Νότιας Ρωσίας, σχετικά
κοντά στη Μαύρη Θάλασσα.
