Αφού
πέρασαν το εκκλησάκι της Παλιοπαναγιάς,
στα δυτικά του Λιβαδιού της Αράχοβας, στη στροφή από το μπουτσνάρ’ της Παλιοβούνας , κάτω ακριβώς από το
Σαρανταύλι (Κωρύκειο Άντρο), μπήκαν στην Αραχοβίτικη περιοχή και η ψυχή τους στάθηκε στον τόπο της. Βρέθηκαν
στην … επικράτεια του Χωριού τους κι έτσι ακυρώθηκαν οι πιθανότητες να τους
‘’πιάσουν στα…πράσα’’ και να εκτεθούν, βρισκόμενοι στη δύσκολη θέση να δώσουν
εξηγήσεις.
Είχαν ξεκινήσει το πρωί της Κυριακής,
αχάραγα ακόμα, να ‘’πάρουν’’ έναν έλατο, στο Κρόκι Δελφών. Σεπτέμβριος ήταν και ή υλοτομία
επιτρεπόταν, αλλά εκείνη τη χρονιά τα ξερά έλατα στην περιοχή της Αράχοβας ήταν
λίγα, αντίθετα στην αντίστοιχη των Δελφών περίσσευαν. Η ανάγκη δημιουργεί
θράσος και το θράσος σπρώχνει σε αποφάσεις ακόμα και παράνομες, ή έστω οριακά …ηθικές!
Ο Βλαχογιώργης λοιπόν, κάτοικος
Αράχοβας, πήρε τον δεκαπεντάχρονο γιό του για παρέα και ‘’εισέβαλε’’,
εποχούμενος στο τρακτέρ του το οποίο έσερνε την άδεια πλατφόρμα του, στην
Δελφιώτικη περιοχή του Δρυμού, έχοντας σημαδέψει
εκεί ένα κατάξερο …αστραφτερό έλατο, ικανό να τροφοδοτήσει την θαλπωρή της στόφας
μιας οικογένειας, για όλο τον χειμώνα.
Η ……… ‘‘επιχείρηση’’ σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε Κυριακή πρωί με σκοπό να αποφύγουν τα αδιάκριτα βλέμματα που θα τους δημιουργούσαν προβλήματα με το δασαρχείο ή με τους νόμιμους, ντόπιους Δελφιώτες ιδιοκτήτες!
