Του Στέργιου Μπακολουκά
Ο ένας από τους δυό μικρούς λαγούς
που πιάστηκαν στα τριφύλλια το καλοκαίρι
που πέρασε, μεγάλωνε στον μαντρωμένο χώρο της αυλής, θεριεύοντας μέρα με την
μέρα.
Είχε γίνει σαν μπέλοχας (ψηλός,
ρωμαλαίος, υπερμεγέθης, θηριώδης) από την καλοπέραση!
Έτρωγε ό,τι χορταρικό του έριχναν,
από φρέσκο ή ξερό τριφύλλι μέχρι μαρουλόφυλλα! και από λαχανίδες, χόρτα, καρότα
και ραδίκια του περιβολιού μέχρι καρπούς, σιτάρι, κριθάρι και βρόμη, πίνοντας
φρέσκο νερό και κόβοντας τις βόλτες του, πριν αράξει αγέρωχος στη μουλάγα του(κρυψώνα,
φωλιά) στην μέσα πάντα του ευρύχωρου κλουβιού. Είχε μείνει μοναχός του σ’ αυτό πλέον, μετά το
…ξεπάτωμα από τον ίδιο, του …συγκάτοικού του, χοντραίνοντας συνεχώς, σύμφωνα με
το πλουσιοπάροχο σιτηρέσιο που του παρείχαν.
Τον πρόσεχαν και τον έτρεφαν κάνοντάς
τον σωστό μανάρι!
Το άγριο ένστικτό του όμως δεν τον
άφηνε να εξοικειωθεί με τους νεαρούς που τον φρόντιζαν. Πάντα το μάτι του το είχε στη δραπέτευση από
το κλουβί, ιδιαίτερα την ώρα που του το καθάριζαν.
Μάταια όμως, διότι ‘‘είχαν
γνώσιν οι ….φύλακες’’!
