Του Στάθη Ασημάκη
«Ένας πίνακας πρέπει να διηγείται κάτι, να κάνει το θεατή να στοχάζεται, όπως ένα ποίημα, να του αφήνει την εντύπωση ενός μουσικού κομματιού.»
(εκπρόσωπος του γερμανικού Συμβολισμού)
Ο συμπατριώτης μας ζωγράφος Γιώργος Γρανιτσιώτης έχει, ως
γνωστόν, αποφασίσει από την αρχή της
εικαστικής του πορείας να μην ακολουθήσει την καλλιτεχνική ‘‘πεπατημένη’’,
δηλαδή πρόχειρη δουλειά, πολλά καλλιτεχνικά μπλα-μπλα με σκοπό τη φήμη, το
εμπορικό αλισφερίσι και την ‘‘κονόμα’’.
Αντίθετα, αποφάσισε τη δύσκολη, αλλά αληθινή καλλιτεχνική
πορεία, που σημαίνει πολύ δουλειά και καθόλου μόστρα. Βεβαίως, πέρασε στην
ακρότητα του καλλιτεχνικού αναχωρητισμού, αρνούμενος πεισματικά να εκθέτει και
να πωλεί έργα του.
Ίσως έπαιξαν ρόλο εγγενείς παράγοντες όπως η σεμνότητά του,
η καλλιτεχνική του αυστηρότητα, ακόμα και η απουσία συγκυριών που θα ήσαν συμβατές με την καλλιτεχνική δεοντολογία
του. Όμως, όταν συνωμοτήσει το σύμπαν θα υπάρξει το συμβάν. Έτσι, κάποια βραδιά του περασμένου Φθινόπωρου, μεταξύ
ρούμι και τσίπουρου με τον παιδικό και αγαπημένο φίλο του Γιώργο Σιδηρά έπεσε η
ιδέα της προσφοράς αίθουσας, για να στηθεί μια έκθεση ζωγραφικής στην Αράχοβα τις
μέρες των γιορτών των Χριστουγέννων - Πρωτοχρονιάς και Φώτων. Ο ζωγράφος,
ευτυχώς, είπε το ναι και όλα τα απαραίτητα μπήκαν σε γραμμή υλοποίησης.
