1928: ΣΤΥΓΕΡΟΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΙΣ ΑΡΑΧΩΒΑΝ

Εις την Διοίκησιν Χωροφυλακής Αττικοβοιωτίας ελήφθη λεπτομερής αναφορά του υποδιοικητού Λεβαδείας μοιράρχου κ. Κουρτίου περί ενός στυγερού εγκλήματος, το οποίον διεπράχθη προ εβδομάδος εις την Αράχωβαν.

Ο ποιμήν Στέφανος Σπηλιώτης διερχόμενος εν απόγευμα της παρελθούσης εβδομάδος μίαν χαράδραν παρά την θέσιν «Μοσχονοβό» παρετήρησε κάτωθι μιας ελαίας πτώμα αιμόφυρτον. Ήτο η 40ουτις συγχώριός του Παναγιού χήρα Κούλα, γυναίκα υπόπτου διαγωγής. Ειδοποιήθη αμέσως ο αστυνομικός σταθμάρχης, όστις συνωδευόμενος υπό ενός ιατρού, μετέβη επί τόπου και ενήργησεν αυτοψίαν και ανακρίσεις.

1928: ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΙΑΝΗ

Μία πανήγυρις από τον Παρνασσόν

ΑΓΟΡΙΑΝΗ (Παρνασσού), 31 Ιουλίου. (Ιδ. Ανταπόκρισις του ανταποκριτού μας). – Πέρα, μακριά από τις πολύβουες πόλεις σε μια δροσερή γωνιά του Παρνασσού είναι χτισμένο τ’ όμορφο χωριουδάκι η Απάνω Αγόριανη. Ανάμεσα σε λεύκες, καρυδιές, βυσσινιές κι’ άλλα καρποφόρα δένδρα στην άκρη των ελάτων. Η συγκοινωνία με τον σιδηροδρομικό σταθμό είναι δύσκολη γι’ αυτό κι ο αριθμός των ξένων είναι πάντα περιορισμένος.

Προχθές, της Αγίας Παρασκευής έγινε στο χωριουδάκι πανηγύρι. Αρκετός κόσμος είχε συγκεντρωθεί από τα τριγύρω μέρη κι έτσι το σιωπηλό χωριουδάκι πήρε μια πανηγυρική όψη.

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

1934: Η σχολή των τεσσάρων νέων από την Πολύδροσο του Παρνασσού στις Φιλιππίνες.

Τέσσαρες νέοι – δυο ζεύγη αδελφών και εξάδελφοι μεταξύ των – από το Πολύδροσον της Παρνασσίδος καταγόμενοι, χημικοί οι τρείς και ο τέταρτος ιατρός, ο πρώτος των οποίων εξεπατρίσθη κατά το 1927, ευρίσκονται τώρα εις την Μανίλλαν των Φιλιππίνων Νήσων, όπου ίδρυσαν και διευθύνουν μιαν Σχολήν Βιομηχανικής και Χημείας, ευδοκίμως λειτουργούσαν και επισπάσασαν τα συγχαρητήρια του υπουργού του Εμπορίου και της Γεωργίας της κυβερνήσεως των Φιλιππίνων Νήσων.

1957: ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Ο περίφημος Ηνίοχος

Ήταν ανοιξιάτικο δειλινό, όταν περιφερθήκαμε μέσα στον ιερό περίβολο και άλλα σημεία των Δελφών. Ο ήλιος έριχνε τις ακτίνες του απέναντι στην Κίρφη και στις υπώρειες του Παρνασσού, ενώ στη χαράδρα του Πλείστου και στην περιοχή της Κασταλίας είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.

Τη στιγμή αυτή πραγματικός ένα ρίγος διαπέρασε την καρδιά μου. Ένα θρησκευτικό αίσθημα, άγνωστο, πλημμύρισε την ψυχή μου. Κι ενώ έπαιρνα το μονοπάτι και κατέβαινα κάτω στη ρεματιά του Πλείστου, όπου ο μεγάλος και πολύκλαδος Ελαιώνας και βάδιζα προς τους Δελφούς ψηλότερα, ομολογώ, πως τότε ήθελα να πιστεύω μ’ όλη τη θέρμη, μ’ όλη την αγνότητα ενός αρχαίου προσκυνητή.

Ο προσανατολισμός του Παρθενώνα και των Προπυλαίων.

Πολλά έχουν γραφτεί αναφορικά με τα αρχαιοελληνικά ιερά. Για ορισμένα εξ αυτών υπάρχει δικαιολογημένος προβληματισμός, κάποια άλλα διαθέτουν ένα είδος τεκμηρίωσης και τέλος τα περισσότερα κινούνται στη σφαίρα της υπερβολής.

Είναι, όμως, γεγονός ότι η κατασκευή  πολλών αρχαίων ναών δεν γινόταν τυχαία, τόσο ως προς  την επιλογή της θέσης και του προσανατολισμό, όσο και ως προς τη μορφή και τις διαστάσεις.

Οι αρχαίοι αρχιτέκτονες μέσα  από τις ιερές κατασκευές τους επέλεγαν, ορισμένες φορές, να κωδικοποιήσουν κάποια σημαντικά μηνύματα ή γνώσεις της εποχής τους. Σίγουρα τους άρεσαν τα μυστικά και κεκρυμμένα από τα φανερά και τα γνωστά, κυρίως όμως “έπαιζαν” καλά το παιχνίδι των συμβολισμών, κάτι που δεν απέφευγαν ούτε οι αρχιτέκτονες της Αναγέννησης, ενώ ακόμα και οι σημερινοί δημιουργοί χρησιμοποιούν  συμβολισμούς σε κάποια εμβληματικά οικοδομήματα, που κατασκευάζουν στις μεγάλες πόλεις του σύγχρονου κόσμου.

Ειδικότερα:

1) Αναφορικά με τον Παρθενώνα

Η κατεύθυνση του ναού αυτού είχε ήδη οριστεί πριν τα Περσικά, περίπου στα τέλη του 6^ου με αρχές του 5^ου αιώνα π.Χ., με την κατασκευή τού στερεοβάτη τού Προπαρθενώνα και την έναρξη της κατασκευής των κιόνων, τους οποίους κατέκαψαν οι Πέρσες.

Ο κλασικός Παρθενώνας κατασκευάστηκε στη συνέχεια με επέκταση μεν του θεμελίου, αλλά με την ίδια κατεύθυνση.

ΣΤΟ ΑΚΡΙΝΟ ΝΕΡΟ ΤΟ 1920

Η συντροφιά εσταμάτησεν εκεί επάνω την 9^ην πρωϊνήν.

Αρκετά άτομα, ο γιατρός Λουκάς, δυο δικηγόροι, ο Μήτσος και ο Πέτρος, ο απαραίτητος δάσκαλος ο Γιάννης, ο φίλος από το χωριό ο Πανάγος, τρείς αγωγιάτες, ο Μήτρος, ο Γιώργος και ο Παναγιώτης, εξ μουλάρια καλά και τρία σκυλιά του δικηγόρου Μήτσου, ο οποίος ήτο μανιακός αλήθεια κυνηγός.

Μια μικρή λάκκα 1700 ή 1800 μέτρα υψηλότερα από τας θαλλάσσας, με ολίγους μικρολοφίσκους πετρώδεις εδώ και εκεί και προς βορράν ένα απότομον βράχον πολύ υψηλον 200 ή 300 ακόμη μέτρα από την λάκκαν, ο οποίος σχηματίζει εν από τα μεγάλα αντερείσματα των ακροτάτων κορυφών του Παρνασσού, της Λιάκουρας και του Γεροντόβραχου.