1921: ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΛΟΥΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΠΟΔΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ

Εις τα κελλία των πατέρων σπινθηροβολεί το τζάκι. Αρχοντικήν παλαιοσύνην αποπνέουν τα κατοικούμενα κτίρια, τα οποία παριβάλλουν τον ναόν. Η μονή φανερώνει την μακράν ιστορίαν της από τα οικοδομήματά της. Αλλά είνε εγκαταλελειμμένα και έχουν θολωτόν τύπον, αλλά κτισμένα επί παλαιών, αλλά είνε νεώτερα τετράγωνα, κοινά σπίτια. Στηρίγματα συνδέουν οικήματα με τον ναόν, όστις θα έπιπτε χωρίς αυτά. Σώζονται όμως όλα τα αρχικά της ιδρύματα, από το παλαιόν μαγειρείον έως τα αρχαιότερα κελλία, χρησιμοποιούμενα δι’αποθήκας. Η παλαιά βρύση έχει μετατοπισθή. Ο μόνος διατηρούμενος εκ των τριών πύργων, εις την ανατολικήν είσοδον της μονής, έχει γίνη κωδωνοστάσιον και τούτο μετεβλήθη εις ωρολόγιον. 

1896: ΤΟ ΝΗΜΑΤΟΥΡΓΕΙΟ ΣΤΡΑΓΚΑ ΣΤΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑ

ΝΕΟΝ ΚΛΩΣΤΗΡΙΟΝ ΕΝ ΛΕΒΑΔΕΙΑ

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ LORD BROTHERS

Εν Λεβαδεία λειτουργούσιν ήδη τέσσαρα κλωστήρια, ων την πρώτην θέσιν κατέχει το του βουλευτού της ομωνύμου επαρχίας κ. Ι. Λάππα. Εις ταύτα προστίθεται και πέμπτον, το οποίον απεφάσισε να ιδρύση επιχειρηματίας συμπολίτης ευδοκίμως επιδιδόμενος εις εμπορικάς επιχειρήσεις, ούτος δ’είνε ο κ. Ευθύμιος Στράγκας, ος μετά μακράν μελέτην εισέρχεται πλήρης ελπίδων εις την επιχείρησιν ταύτην, ην θέλει στέψη επιτυχία.

Ο κ. Στράγκας προτίμησε να εγκαταστήση το εργοστάσιόν του εν Λεβαδεία διά δύο κυρίως λόγους. Εις τα πέριξ της Λεβαδείας καλλιεργούνται ως γνωστόν τα 4)5 του εν Ελλάδι παραγομένου βάμβακος, συνεπώς την πρώτην ύλην δεν θα εισάγη άλλοθεν αλλά θα ευρίσκη εν τω τόπω, τούτω δ’είνε μέγα πλεονέκτημα διά πάσαν βιομηχανικήν επιχείρησιν. Εκτός τούτου ο κ. Στράγκας διά την κινητήριον δύναμιν δεν θα δαπανά ουδέ λεπτόν, καθ’όσον θα χρησιμοποιήση τα διαρκώς ρέοντα ύδατα του ποταμού Ερκίνου κατά την θέσιν Τροφώνιον και ούτω θα έχη ελάσσονα δαπάνην διά την παραγωγήν των νημάτων.

Η Άνοιξη έκαμε τον ανήφορο!

Του Στέργιου Μπακολουκά

          Ο Μάιος σώθηκε κι ο Ιούνιος πήρε τη θέση του,  φέρνοντας ζέστη και θερισμό στα σπαρτά του κάμπου. Άρχισε να παίρνει ο τόπος  κείνο το αρρωστιάρικο αχυρί χρώμα που σε γεμίζει απογοήτευση.  Όμως, η μαγιάτικη άνοιξη δεν το ’βαλε κάτω, παρά πήρε πόδι κι έκαμε τον ανήφορο για τα ψηλώματα με καινούρια χαμόγελα, χύνοντας δεξιά και ζερβά, χωρίς πρόβες, πάλι κίτρινα, αλλά φωτεινά τούτη τη φορά, στην ανηφοριά της «Χτούπας» και σ’ όλο το δρόμο για την Αράχοβα.

Πράγματι, οι κατακίτρινες αγκαθωτές σπαρτιές, γεννιούνται στην «Τσέρεσι» και στη «Στενή», ανδρώνονται ως το «Ζεμενό», απαγκιάζοντας μέσα στην αγκαλιά του «Σπέτζου», κι από κει διαχέουν   χρώματα κι αρώματα ως απάνω στα «Καρούτια» και στις παρυφές της Αράχοβας.

1921: ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΤΙΘΟΡΕΑ

Από τους αρτιώτερον σωζομένους πύργους του μακρού τείχους της Τιθορέας είνε ο εις το κάτω μέρος του χωρίου Βελίτσης. Είνε διώροφος. Ωραία οικοδομή εκ μεγάλων τετραγώνων λίθων. Εις το επάνω πάτωμα έχει παράθυρα, εις το κάτω πολεμίστρας. Έχομεν εις αυτόν, τον τύπον της αρχαίας πολεμίστρας. Δεν διαφέρει από τον τόσον γενικευθέντα κατόπιν εις τας μεταγενεστέρας οχυρώσεις. Ο πύργος απετέλει την βορειοδυτικήν γωνίαν της αρχαίας οχυρώσεως. Τώρα αυτός και η συνέχεια των τειχών περιβάλλουν κήπον κατοικίας χωριού. Ολίγον τι απωτέρω του πύργου σώζεται πύλη του φρουρίου, ευρεία. Βλέπει τις την βάσιν της, τους εκατέρωθεν παραστάτας και οπάς εις αυτούς, αι οποίαι εχρησίμευον διά την θύραν. Οι χωρικοί εχρησιμοποίησαν πολλούς μεγάλους λίθους διά μάνδρας και βάσεις των σπιτιών των. Γενική ανασκαφή θα απαιτήση τον εκτοπισμόν του συνοικισμού. Η γραμμή του τείχους προχωρεί ανηφορικώς, με πολλούς διαμέσους πύργους, αρκετά καταφανείς, προς τον απότομον βράχον, όστις αποτελεί εξόγκωμα του Παρνασσού. Παράδοξον, γραφικόν εις την αγριότητά του το θέαμα του φοβερού μεγάλου βράχου, που είνε ο ίδιος ένα βουνό.