Ένας μαθητής αποχαιρετά τον γυμνασιάρχη του

Πριν λίγο καιρό, στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο έλαβα ένα πολύτιμο ντοκουμέντο από έναν εξαίρετο συνάδελφo, με τον οποίο είχα συνυπηρετήσει στο Σώμα Επιθεωρητών Δημοσίων Έργων.

Το τεκμήριο αυτό ήταν μια προσφώνηση απόφοιτου μαθητή προς τον φιλόλογο γυμνασιάρχη του, την ώρα που η τάξη του ετοιμαζόταν να λύσει οριστικά «τους ζυγούς της» ή καλύτερα «τους κάβους της», για να αρχίσουν πλησίστιοι οι φερέλπιδες αυτοί νέοι τον αγώνα της ζωής. Ειδικότερα, το υπόψη λογίδριο εκφωνήθηκε στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου: «Ο Κοραής», στο Ηράκλειο της Κρήτης, την 1 Ιουνίου του 1902, στο τελευταίο μάθημα των «Ελληνικών».  

Γυμνασιάρχης ήταν ο Ιωάννης Περδικάρης, άγνωστος μεν, αλλά άξιος και εμπνευσμένος δάσκαλος, όπως θα φανεί στη συνέχεια^. και ο απόφοιτος ομιλητής δεν ήταν, απλώς, ένας άριστος μαθητής, αλλά ο νεαρός…Ν. Καζαντζάκης(!), που αργότερα θα έσπαζε τις θολές γραμμές των οριζόντων της πατρίδας του, για να καταυγάσει ως αστέρας στο παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα.

Σε 2 x 2.200 βήματα!

Μια υπέροχη και μοναδική διαδρομή.

Στην καθημερινή μας ζωή συμβαίνει συχνά να μη δίνουμε και τόση σημασία σε μέρη, πρόσωπα και πράγματα που υπάρχουν γύρω μας, τα οποία θεωρούμε δεδομένα και δεν εκτιμούμε την πραγματική τους αξία. Δίπλα μας, ας πούμε, είναι οι Δελφοί, πόσοι όμως γείτονές τους, χωρίς να εξαιρώ και τους ίδιους τους Δελφιώτες, έχουν εντρυφήσει στον κορυφαίο αυτό αρχαιολογικό χώρο του κόσμου, που τον  επισκέπτονται  άνθρωποι από την Άπω Ανατολή μέχρι την Αμερικανική Δύση και από την παγωμένη Σκανδιναβία μέχρι την Αυστραλία;

Η Eλλάδα, γενικώς, δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από καμία άλλη χώρα της υδρογείου, διότι σ’ αυτήν μπορείς να συναντήσεις γωνιές που μοιάζουν εξωτικές,  τοπία, αλπικά και, βεβαίως, μοναδικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς^. ό,τι δηλαδή αναζητά και ο Έλληνας τουρίστας, που επισκέπτεται διάφορα μέρη του κόσμου, ενώ πολλές φορές από αδιαφορία και σνομπισμό, δεν έχει γνωρίσει προηγουμένως και βιώσει, όπως θα έπρεπε, τις ομορφιές της πατρίδας του.

Η Αράχοβα, ειδικότερα, κτισμένη στο κεντρικό σημείο της «Παρνασσίας Νάπης», δεσπόζει σε όλη αυτή την όμορφη περιοχή. Εν τούτοις, για όσους ζουν σε τούτο τον ευλογημένο τόπο, δεν υπάρχουν εύκολοι καθημερινοί περίπατοι. Αν αποφασίσει κάποιος να κινηθεί κατά μήκος της δημοσίας οδού, είναι οχληροί και επικίνδυνοι, λόγω της συχνής κυκλοφορίας των οχημάτων και  εάν κατευθυνθεί προς τους πρόποδες του Παρνασσού ή προς το βάθος της κοιλάδας του Πλειστού, αποβαίνουν κουραστικοί έως εξαντλητικοί. Έτσι, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της Αράχοβας, ενώ ζουν κοντά στη φύση, εν τούτοις δεν μπορούν να απολαύσουν τη φύση, τη γραφικότητα και την ξεχωριστή θέα της Απολλώνειας κοιλάδας. Και, όμως, αυτό το πρόβλημα θα εξέλιπε, εάν είχε δοθεί μεγαλύτερη προσοχή και περισσότερη σημασία σε κάποιες ωραίες διαδρομές, που βρίσκονται δίπλα μας,  μια εκ των οποίων - που τη θεωρώ κορυφαία και μοναδική για λόγους, τους οποίους θα αναφέρω πιο κάτω - βρίσκεται ανατολικά του χωριού. Αυτή θα μπορούσε να αποβεί ο πιο σημαντικός καθημερινός περίπατος, τόσο για τους ντόπιους, όσο και για εκείνους που φτάνουν εδώ από την Πρωτεύουσα και επιθυμούν να περάσουν λίγες μέρες ήσυχα, αποζητώντας να απολαύσουν τη φύση. Ένας περίπατος  διαφορετικός από πλευράς χρωμάτων και ορατότητας όχι μόνο κάθε μήνα και εποχή, αλλά και κάθε ώρα της ημέρας.

Στις πλαγιές του Παρνασσού όταν αρχίζει η άνοιξις.

Πηγή στην επάνω Σουβάλα στον Παρνασσό.

Ενώ τα κοπάδια ανεβαίνουν το βουνό.

Μια επίσκεψις στις στάνες του Παρνασσού – Οι απλοί άνθρωποι με την αγνή ψυχή.

Κούκου, κούκου. Ο κούκος διαλαλεί την άνοιξη. Ο τσοπάνος άκουσε τη φωνή του να’ρχεται από το βουνό. Όρθωσε το κορμί του και έριξε τα μάτια του στα ψηλά.

Τα χιόνια είχαν σκάσει εδώ κι εκεί. Ο άσπρος μανδύας του Παρνασσού ήταν χαραγμένος παντού με πράσινες γραμμές. Τα έλατα είχαν ξεπετάξει καινούργιους βλαστούς. Συνέχιζαν το ανέβασμά τους προς τον ουρανό…

Καιρός για τα ψηλώματα. Καιρός να αφήσει το χειμαδιό.

Τώρα ολόκληρη η συντροφιά ανεβαίνει χαρούμενη το βουνό. Το κοπάδι, ο τσοπάνος, η τσοπάνισσα, τα σκυλιά.

Μπροστά σ’ ένα μεγάλο έλατο σταματά η συντροφιά. Ο λεβεντόκορμος τσοπάνος ξεμετρά κι εφέτος την λεβεντιά του μαζί του. Μένει ικανοποιημένος. Δίνει ύστερα την προσταγή στη καλή του.

Νέα και ωραία η τσοπάνισσα απλώνει τις κάπες στη ρίζα του έλατου.