Ο Γέρο Στάθης, ο πατέρας του Γιάννη, του παιδικού μου φίλου, ήταν
ένας αγαθός άνθρωπος, καθόλου αυστηρός ή καταπιεστικός προς τα παιδιά του, και
δεν είχε λίγα, πέντε (5) τον αριθμό! Για
να τα φέρει βόλτα, εκτός από την ασχολία
του στα κτήματά του έκανε και τον αγωγιάτη, μεταφέροντας αραχοβίτικα προϊόντα -
κυρίως κρασί - σε χωριά του κάμπου.
Είχε ένα ιδιότυπο και παραστατικό τρόπο να διηγείται ιστορίες, κι εμείς τα παιδιά προσέχαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις αφηγήσεις του, είτε στο λάκκο, τη Λαμπρή, είτε σε κάποιο καλοκαιρινό κουσούλτο. Μάλιστα, είχε τη συνήθεια, να διανθίζει τις διηγήσεις του συχνά με το στερεότυπο: “Toυ λοιπόν κει χάμου”. Μόλις, τον άκουγα να μιλάει, σε ομήγυρη, από τη μια πρόσεχα τις ιστορίες του και από την άλλη μετρούσα: “τα λοιπόν κεί χάμου”.
