Της Αμάντας Ταξιάρχου
Ευχαριστώ πολύ για την
πολύτιμη βοήθειά τους
το συνταξιούχο δάσκαλο κ. Ηλία Λιάκο,
τη γιαγιά μου Παναγιούλα Αγγελή
και τη θεία μου Δήμητρα Βρούλια.
Αμπέλι μου πλατύφυλλο
Και κοντοκλαδεμένο
Για δεν ανθείς, για δεν καρπείς,
Σταφύλια για δεν βγάνεις;
Μου χάλασες, παλιάμπελο,
Κι εγώ θα σε πουλήσω.
-Μη με πουλάς, αφέντη μου,
και ’γω σε ξεχρεώνω.
Μον’ βάλε νιούς και σκάψε με,
Γέρους και κλάδεψέ με,
Βάλε γριές μεσόκοπες
Να με
βλαστολογήσουν,
Βάλ’ και κορίτσια ανύπαντρα
Να με κορφολογήσουν.
(δημοτικό τραγούδι)
Στο πόδι όλο το χωριό, Φωνές, τραγούδια και χαρές
μαυρολογάν οι δρόμοι, γιομίζουνε τ αμπέλια.
εσύχλιασε και νύχτωσε Τρέχει ο μούστος ο γλυκός
και κουβαλάν ακόμη. και στοίβα τα βαρέλια.
(Ηλία Λιάκου, από την ποιητική συλλογή
«Η μάνα μου η Αράχωβα»)
Αν ρωτήσετε σήμερα
κάποιον τι γνωρίζει για την Αράχωβα, θα σας πει ότι πρόκειται για τη «Μύκονο
του χειμώνα». Θα έχει επισκεφθεί σίγουρα
τα γραφικά στενάκια της, θα έχει φάει ψητά στα ταβερνάκια της, θα έχει
αγοράσει τυρί φέτα και «φορμαέλα» στο δρόμο για το χιονοδρομικό κέντρο του
Παρνασσού ή για τους Δελφούς. Δεν είναι καθόλου σπάνιο - αντίθετα αποτελεί
must- να έχει διανυκτερεύσει στους προσεγμένους ξενώνες της και να έχει
διασκεδάσει μέχρι πρωίας στα πολυάριθμα μπαράκια της.
Αυτά την τελευταία δεκαετία πάντα, γιατί παλιότερα και
μάλιστα προπολεμικά δεν ήταν παρά ένα από τα πολλά μικρά, φτωχά, γραφικά
χωριουδάκια της πατρίδας μας. Όσα την καθιστούσαν γνωστή τότε ήταν η
υφαντουργία, οι βρώσιμες ελιές –που εξάγονταν στη Ρουμανία- και το καλό μαύρο
κρασί της.
Το αραχωβίτικο κρασί ήταν ξακουστό για την υπέροχη γεύση του,
το ασύγκριτο άρωμα, το μοναδικό χρώμα και την πυκνότητά του. Λεγόταν μάλιστα
ότι «το κρασί της Αράχωβας κόβεται με το μαχαίρι»! Ήταν επίσης ονομαστό για τη
σταθερότητά του στις ατμοσφαιρικές μεταβολές και μετακινήσεις, κι αυτό ήταν
ιδιαίτερα σημαντικό για εκείνη την εποχή που η μεταφορά του κρασιού σε
γειτονικά (αλλά και στα πιο μακρινά) χωριά της Αράχωβας γινόταν αποκλειστικά με
μουλάρια.
