«Πηγάσιοι δρόμοι»

Δημήτρης Ηλ. Ρεντίφης

«Πηγάσιοι δρόμοι»

Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ, Αθήνα 2018

Οι «Πηγάσιοι δρόμοι» είναι το όγδοο (8^ο) κατά σειρά τυπωμένο έργο του εκλεκτού και διακεκριμένου φιλολόγου, Σχολικού Συμβούλου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης-έξοχου συγγραφέα, Δημήτρη Ηλ. Ρεντίφη. Έρχεται σε συνέχεια, χρονικά, του έργου του: «Κατεβαίνοντας το ποτάμι» (λογοτεχνικές μεταπλάσεις), σσ.304, Εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα 2010 και αποτελεί δίδυμο με το έργο του: «Αποτιμήσεις» (κριτικά κείμενα), σσ.392, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2007.

To υπόψη έργο:«Πηγάσιοι δρόμοι», σσ. 568 είναι εκτός των άλλων μια πνευματική κιβωτός, που στέγασε και ταξιδεύει, πλέον, θαυμάσια κείμενα του συγγραφέα, γραμμένα μετά το 2010 και αφορούν, κυρίως, κριτικές, μάλλον εντυπώσεις του, αλλά και δοκίμια, αναφορικά με πνευματικά έργα άλλων ομοτέχνων του και όχι μόνον.

Περιέχει, επίσης, κείμενα που εκφωνήθηκαν χωρίς χειρόγραφο - η πρόσληψή τους έγινε αργότερα μετά από απομαγνητοφώνηση -σε εκδηλώσεις συλλόγων και συναντήσεις φίλων, συμμαθητών, συμφοιτητών και συναδέλφων του στη Μέση Εκπαίδευση,που κάποιες από αυτές τις συναντήσεις συνοδεύτηκαν και από φαγητό και ποτό, μερικές δε εξ αυτών και από μουσική και χορό, έτσι ώστε να είναι ευχαριστημένος όχι μόνο ο Απόλλωνας, αλλά και ο Βάκχος Διόνυσος καθώς  και οι Ελικωνιάδες Μούσες: Ευτέρπη και Τερψιχόρη.

Μυθοπλασίες!

4/12. Ρέκβιεμ!

Ένα παραμύθι δίχως όνομα, στο τέλος του οποίου ο καθένας μπορεί να προσθέσει τα δικά του συμπεράσματα!

Του Στέργιου Μπακολουκά

    Το μεγάλο αγροτόσπιτο στην κάτω συνοικία του χωριού ήταν το τελευταίο πριν την εξοχή. Ένα πέτρινο, δίπατο  κτήριο δέσποζε στο χώρο, που μπροστά του απλωνόταν ένα μικρό χωράφι τριγυρισμένο από ένα χαμηλό μαντρότοιχο.

Στη μια άκρη του χωραφιού υπήρχε ένας μικρός στάβλος, όπου φιλοξενούνταν αρκετά οικόσιτα ζώα και στην αντίθετη άκρη καλλιεργείτο ο λαχανόκηπος της οικογένειας. Πέντε-έξι κότες κι ένας κόκορας, μια προβατίνα και μια γίδα, καθώς και μια αγελάδα έβοσκαν αμέριμνα εκεί. Ένα γερό σκληραγωγημένο μουλάρι μπαινόβγαινε στο στάβλο, χωρίς να είναι δεμένο, απολαμβάνοντας τη ζωή του, γιατί  είχε πλέον  μερική απασχόληση.

Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού και των ζώων, μετά από πολύ δουλειά και αρκετό χρόνο και κόπο, καθώς και από συνετή διαχείριση, τα είχαν καταφέρει οικονομικά συσσωρεύοντας αρκετό βιός, έχοντας επάρκεια τροφής, όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για τα ζώα του σπιτιού, που και αυτά είχαν δουλέψει σκληρά, για να μπορούν τώρα να ζουν αρμονικά με λιγότερη δουλειά, λιγότερο κόπο  και αφθονία αγαθών. Το κάθε ζώο απολάμβανε την ευτυχία της ατομικής και οικογενειακής του ζωής, χωρίς να νοιάζεται για τα προβλήματα των άλλων. 

"Τ' Αγιου Δημητριού το γαϊδουροκαλόκαιρο"

Του Γεωργίου Οικονόμου

Το φθινόπωρο είναι ίσως η πιο μυστηριώδης και ιδιόμορφη εποχή του χρόνου. Είναι μια περίοδος μελαγχολική, επειδή πλησιάζει ο χειμώνας, καθώς η φύση ολόκληρη, κουρασμένη απ’ την ένταση του καλοκαιριού και της άνοιξης, αρχίζει να καταρρέει, να σωριάζεται κατάχαμα σαν αρχίσουν τα φύλλα να πέφτουν και τα μαύρα σύγνεφα να σκοτεινιάζουν τη φύση.

Απ' την άλλη όμως  δίνει τόσες ομορφιές με διαφορετικό εντελώς χαρακτήρα. Με τα γλυκά σταφύλια του, τα ξινά και τα μήλα του - που γεμίζει όλη η φύση - τους τρύγους και τις γιορτές του σταφυλιού… Μια εποχή που μας δίνει και αισιοδοξία για τη συγκομιδή, που θα βοηθήσει σε ένα εύκολο ξεχειμώνιασμα. Ο καιρός πότε θυμίζει καλοκαίρι και πότε τον επερχόμενο χειμώνα.

1956: ΤΡΥΓΟΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΑΜΠΕΛΙΑ ΤΗΣ ΑΡΑΧΩΒΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΓΚΡΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΤΡΩΔΕΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ - ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΥΦΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΑΓΑΝΕΣ ΡΩΓΕΣ ΚΑΙ ΓΛΥΚΥΤΑΤΑ «ΑΕΤΟΝΥΧΙΑ» - ΚΡΕΒΑΤΙΝΕΣ ΣΤΑ ΛΙΑΚΩΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ

ΝΑ ΠΩΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ

Οκτώβριος 1956

Του κ. ΓΙΑΝ. Α. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ

Άρχισεν ο τρύγος στους κάμπους της Αράχωβας!

Τέλος Οκτωβρίου, αρχές Νοεμβρίου κι’ ακόμα… Καλάθια γεμάτα σταφύλια και τα πατητήρια σ’ οργασμό. Τρεις, πάνω κάτω, μήνες μετά την Αττική και τα νησιά. Τέσσερους μετά την Κρήτη…

Θέλετε να παρατείνετε την καλοκαιρινή εντύπωση και τη γλύκα του φθινοπώρου; Πηγαίνετε στην καρδιά του χειμώνα στην Αράχωβα!

ΚΑΘΕΤΟΙ ΚΑΜΠΟΙ… ΚΑΡΦΩΜΕΝΑ ΚΛΗΜΑΤΑ

Οι αμπελώνες της Αράχωβας!

Σε υψόμετρον από 700 – 900 μέτρα. Στα σύννεφα!

Γκρεμοί τεράστιοι. Βράχοι επιβλητικοί, χαράδρες τρομακτικές στις πλαγιές και στην κορυφογραμμή του Παρνασσού. Εκεί, στα απίθανα αυτά σημεία, εκεί που φοβάται το βλέμμα να πέση, εκεί είναι τα αραχωβίτικα αμπέλια.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ…

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

Όλα είναι δρόμος,

κι όσο και πιο μακρύς ο πηγαιμός,

τόσο και πιο πολλές οι θύμισες.

Οι θύμισες

π’ ανάβουνε σαν τα κεριά μες στο φεγγί μου,

και μου λιανίζουν αγάλι-αγάλι την καρδιά!

Μιλώ

για τη ζωή, για τη δουλειά, για το ψωμί,

στα φακοχώραφα του Λιβαδιού, στον όργο του μαυράγανου

σταριού, των λαθουριών, του κριθαριού, των ρεβυθιών…

Τη στρατιά της αγροτιάς,

στη γέννα του ψωμιού και της χρυσής ελπίδας!

Μιλώ

για των προβάτων το χορό στις καλαμιές,

το δρόμο του μαλλιού, την άνοιξη της “φορμαγέλας”,

το μυστηριακό το πήξιμο της “φέτας”,

τα μικροκάλυβα, τις στάνες,

και τις περιστασιακές ταβέρνες, που σκάρωναν

τεχνίτες του μεζέ και του κρασιού!

Μυθοπλασίες!

3/12       Η βέργα έχει δύο άκρες!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Ήταν μεσόκοπος, ψηλός, ευθυτενής και  καλοβαλμένος, με σοβαρό ύφος και  αξιοπρεπή συμπεριφορά. Είχε αραιά κάτασπρα ίσα μαλλιά, χτενισμένα προς τα πίσω και ανοιχτόχρωμο δέρμα. Με δυο λόγια παρέμενε ένας καλοβαλμένος  άντρας, αν και τα χρόνια είχαν περάσει. Δυο πράγματα δεν τον είχαν εγκαταλείψει, η κομψότητα της εξωτερικής του εμφάνισης, που τον έφερνε ηλικιακά μικρότερο απ’ ότι ήταν και που ναι μεν αυτή η νιότη πάντα είναι εφήμερη, όμως μερικούς ανθρώπους, όπως αυτόν,  τους ακολουθάει για πολλά χρόνια, ακόμα και όταν γερνάνε, προσδίνοντας σ’ αυτούς  στο τέλος, σαν «κύκνειο άσμα» μια αρχοντιά και μια επιβλητικότητα, κάνοντάς τους να ξεχωρίζουν. Το δεύτερο ήταν το ….χιούμορ του, που ήταν γραμμένο στο πετσί του και του είχε γίνει  χούι. Φαινόταν ότι πρώτα θα έβγαινε η ψυχή του και ύστερα αυτό θα τον εγκατέλειπε.

Η αριστοκρατική του εμφάνιση ακτινοβολούσε στην αγορά, της οποίας ήταν ακόμα ένα από τα ενεργά μέλη της. Το ιδιαίτερο χιούμορ του ξεπερνούσε τα σύνορα του παζαριού, κάνοντάς τον γνωστό  σε όλο το  χωριό για της «πλάκες» του που, αν και πολλές φορές ήταν   …χοντρές, πάντα ήταν πετυχημένες.

Το μαγαζί του, χωρίς να έχει σπουδαίο εξοπλισμό και χωρίς να καταλαμβάνει μεγάλη επιφάνεια,  βρισκόταν σε κεντρικό σημείο. Το αντικείμενο της δουλειάς του ήταν να φτιάχνει και να πουλάει γιαούρτια.

Προσφυγόπουλο από τη Λιβαδειά της Επανάστασης του 1821 ο πρώτος Έλληνας βουλευτής στο Αμερικανικό Κογκρέσο

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

«Ο συνταγματάρχης κ. Λούκιος Μίλλερ είναι ο πρώτος Έλλην καθιστάμενος μέλος του κοινοβουλευτικού σώματος εις τας Ηνωμένας Πολιτείας». Η ολιγόλογη αυτή είδηση, που δημοσιευόταν τον Ιούλιο 1891 στις ελληνικές εφημερίδες, έκρυβε ένα ανθρώπινο δράμα, το μεγαλείο ενός ολόκληρου λαού, αλλά και την υπέροχη διάσταση του φιλελληνισμού, του σημαντικότερου ίσως κινήματος αλληλεγγύης που γνώρισε η ανθρωπότητα. Ο «κ. Λούκιος Μίλλερ» ήταν ο αγνώστων λοιπών οικογενειακών στοιχείων Λουκάς από τη Λιβαδειά. Ο πατέρας του δολοφονήθηκε από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 και η μητέρα πήρε τα δύο αγόρια της και τράβηξε κατά το Ναύπλιο –πρωτεύουσα των επαναστατημένων ακόμη Ελλήνων– για να επιβιώσει. Ωστόσο, από τις κακουχίες έφυγε από τη ζωή και η μητέρα, αφήνοντας πίσω της τα δύο αγόρια, τον 10χρονο Αναστάσιο και τον 4χρονο Λουκά. Δύο από τα χιλιάδες ορφανά της Ελληνικής Επανάστασης που λιμοκτονούσαν ξυπόλυτα στους δρόμους.

Μ’ αρέσει ναμαι ’δω!

Του Χρίστου Ε. Μαυρόπουλου

Στο “ποτάμι” της Πατρίδος μου!

Δίχως σανίδα… δίχως βάρκα και κουπιά.

Μέσ’ στο νερό.

Στα βύθη και πότε στον αφρό.

Έτσι μας λεν αυτοί που “ξέρουν”, πως νιώθεις στα ίσια τη ζωή!

Όταν τσαλαβουτάς!

Όταν ’νειρεύεσαι, ζυμώνεσαι και όταν ταξιδεύεις!

Κι όμως.