ΤΟ ΝΕΣΙΜΟ

Του Ηλία Κ. Λιάκου

«Το κέντημα είναι γλέντημα

κι η ρόκα είναι σεργιάνι

κι αυτός ο δόλιος αργαλειός

είναι σκλαβιά μεγάλη».

Αφήνω το γλέντημα του κεντήματος και τη σκλαβιά του αργαλειού και καταπιάνομαι με τη ρόκα.

Όταν λέμε ρόκα δεν εννοούμε μόνο το αντικείμενο, αλλά κυρίως όλη τη διαδικασία, που θα προσπαθήσω να θυμίσω σε άλλους η να… μυήσω άλλους. Καταλαβαίνετε ποιοι είναι οι άλλοι και οι άλλοι.

Μη βλέπετε τώρα που ότι λαχταράει η ψυχή μας το έχουμε. Υπήρξαν εποχές και πολύ κοντινές μάλιστα, που πολλά αγαθά και είδη πρώτης ανάγκης, έπρεπε να τα παράγουμε μόνοι μας, αξιοποιώντας κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι μας έδινε η φύση.

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ ΤΟΥ 1927

Αλησμόνητη θα μείνει η εκδρομή που εκάναμε στην Αράχωβα μετά τις Δελφικές Εορτές δια τον εορτασμόν της εκατονταετηρίδος του Καραϊσκάκη. Μετά την μυσταγωγίαν των Δελφών ο αέρας του βουνού ήταν κάτι τόσο απαραίτητο. Οι εκδρομείς δεν ήσαν οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπατε στην Αθήνα. 

Η όψις των ανθρώπων ήταν ασυννέφιαστη, η ματιά των δυνατή, γιατί μέσα τους έκλειναν το φως και τους επότισεν η ιερότερη πηγή.

Και ανέβηκαν όλοι το ύψος χαρωποί, ανάλαφροι, θα έλεγε κανείς με φτερωτό πόδι. Κοσμικές κυρίες και δεσποινίδες με εθνικά κοστούμια, με γκλίτσες ή ρόκες στο χέρι, ήσαν τόσο αλλιώτικες, τόσο ελληνικές, ώστε οι χωριάτισσες  τις υποδέχθησαν με ξεχωριστή οικειότητα. Το έβλεπα στη ματιά των.

Γραφική σκηνή από την Αράχωβα του 1927,
με τον φακό της Nelly's.

Δεν μας δεχθήκανε σαν ξένες, δεν είχαν στα μάτια των την περίεργη έκπληξη με την οποίαν οι απλές αυτές γυναίκες δέχονται πρωτευουσιάνους. Είμεθα φίλες, είμεθα οι ίδιοι άνθρωποι. Και τα κορίτσια, αι ατθίδες είχανε μεθύσει. Από κρασί; Όχι. Από αέρα, από χαρά, από ενθουσιασμό. Ουδέποτε είδα τραπέζι ζωηρότερο, ευθυμότερο, ελληνικότερο.

Η ΚΑΣΤΑΛΙΑ (1838)

Γκραβούρα του 1838, με την πηγή της Κασταλίας στους Δελφούς.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: 12/7/1856 Η μάχη στο Ζεμενό

Τύπος Έλληνα ληστού τον 19^ο αιώνα.

1)  Εφημερίς της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος.

Αριθμός φύλλου 7 – 7 Μαρτίου 1856.

«Περί κατατάξεως ληστών»

2)  Δημοσίευμα της εφημερίδας” ΗΛΙΟΣ” με εκδότη τον Παναγώτη Σούτσο στις  20/7/1856.

Ο Ιωάννης Μέγας και η παντελής καταστροφή της ληστείας.

Μέγα τι κακόν έπαυσεν,ουχί μέγα ον την ουσίαν, αλλά μέγα παριστώμενον υπό του λόρδου Παλμερστώνος και των Αγγλικών εφημερίδων αυτού και ως άξιον Ευρωπαϊκής συσκέψεως νομισθέν και εν αυτή τη Παρισινή συνδιαλέξει.

Η ληστεία της Ελλάδος κατεστράφη !

Η ληστεία της Ελλάδος ! η ληστεία ουδέποτε ην καθ’ άπασαν την Ελλάδα, αλλ’ ην εις δυο επαρχίας εκ των 48 επαρχιών του Ελληνικού Κράτους, και όμως επειδή ήθελεν ούτως η Δύσις, η ληστεία, ως άπασαν την Ελλάδα λυμαινομένη παρίστατο, έδιδε δε ύλην θαυμασίων λόγων εις τον ρητορικώτατον και κραταιότατον πρωθυπουργόν της Αγγλίας.

Σκόρπιες γνώσεις ναι, σκόρπια λόγια όχι.

[5^ο ]

  Επιμέλεια: Στάθης Ασημάκης

Γραμματικά

Παρότι…τα σχολεία είναι σε διακοπές, εμείς - μέσα στο κατακαλόκαιρο(!) - ας ασχοληθούμε με την:

·  Ευκτική. Σύμφωνα με το διάσημο ελληνιστή Fed. Krutwig Sagredo:

«Οι δυτικές γλώσσες έχουν γραμματική, η οποία διαχωρίζει τα ρήματα βασικώς σε δυο εγκλίσεις:

α) την Οριστική, για όσα ορίζει ότι πράγματι υπάρχουν, και

β)την Υποτακτική, για όσα είναι επιθυμητό [προσδοκώμενο] να συμβούν.

Όμως, στην κλασική ελληνική γλώσσα  υπήρχε και η έγκλιση Ευκτική, η οποία εξέφραζε την υποκειμενική σκέψη, την ευχή, τη διευκρίνιση του πιθανού μέλλοντος.

Αυτός ο τρόπος έκφρασης δεν υπήρχε ποτέ στις λεγόμενες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες. Η σημαντική αυτή έγκλιση έχει πρωτοελληνικές-πελασγικές ρίζες.

Εάν κάποιος μελετήσει σε βάθος τη λειτουργία της Ευκτικής, μπορεί ευκολότερα να κατανοήσει τις θεωρίες της σύγχρονης φυσικής επιστήμης. Στην κλασική ελληνική, η ιδέα της ροής του χρόνου δεν ήταν όπως στη λατινική. Δυστυχώς, η νέα ελληνική με την απώλεια της Ευκτικής υιοθέτησε ‘‘τρόπον του σκέπτεσθαι λατινικό’’».