1934: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΛΟΥΚΑ

Αυτές τις χριστουγεννιάτικες μέρες ο Ελικών κι’ ο Παρνασσός έχουν τα εξαιρετικά χειμωνιάτικα θέλγητρά των. Αρκετά χρόνια τα εχάρηκα κι’ η σύμπτωσις μ’ έφερε κι’ εφέτος σ’ εκείνα τα μέρη. Με τη γλύκα, που άρχισεν ο εφετεινός χειμώνας, θαρρούσε κανείς πως ήταν σχεδόν άνοιξις.

Τις ορμητικές βροχές επακολουθούσαν καλές ηλιόλουστες ώρες και χειμώνα καιρό ίδρωνε κανείς σ’ ανηφοριές και κατηφοριές. Ευωδίαζαν τα κυπαρισσόκεδρα, οι κέδροι, τα έλατα. Μονάχα η κορυφή του Παρνασσού είχε χιονισθεί. Άλλοτε τέτοιο καιρό ήταν αποκλεισμένα τ’ αλβανόφωνα χωριά του Ελικώνος Κούκουρα, Κυριάκι και προ παντός το Ζερίκι. Εφέτος έσπερναν ακόμα οι ορεινοί τα χωράφια των παραμονές Χριστουγέννων. Και τον λεβεντόκορμο Παπασπύρο του Ζιρικίου συναντούσα χαραυγή στα χωράφια του μαζί με τα γερά σαν τα δυνατότερα έλατα ογδόντα χρόνια του. Απάνω στον ελατότοπο Μπομπόκου με τη φημισμένη βρυσούλα Κρέουζα, όπου τον χειμώνα τσιμεντώνει το χιόνι, τοίχωμα τριών μέτρων και κλείνει την δίοδον των ζαρικιτών προς την Λεβάδεια τέσσαρες βδομάδες ήταν χειμερινή καλωσύνη της ακτής της Ηλείας. Κοτσύφια κελαδούσαν, τραγούδι υλοτόμου στο ελατόδασος τα συνώδευε και κουδουνίσματα, βελάσματα προβάτων απηχούσαν. Αν εξακολουθήση η χειμωνιάτικη γλύκα, θα λησμονήσουν οι περισσότεροι ποιμένες εφέτος τα χειμαδιά των κάτω στα βουνώδη παράλια του Κορινθιακού κόλπου. Σμαράγδια οι βοσκότοποι του Ελικώνος. Παντού το χορτάρι άφθονο και λαμπερό στον ήλιο, δροσόλουστο στη βροχή.

Η τόση ευτυχία εφέτος και στους μεγάλους ελαιώνας της Παρνασσίδος, που σκεπάζουν ολόκληρη τη μεγάλη, δεινή κατηφόρα προς τον ποταμόν Πλειστόν. Τα ελαιόκλαδα τσακίζονται από το βάρος του καρπού. Αραχωβίτες, καστρίτες, χρισαΐτες, τοπολιώτες τινάζουν και μαζεύουν τον ελαιόκαρπον και με την βροχήν ακόμα. Βιάζονται να προφθάσουν να μαζέψουν όσον μπορέσουν περισσότερο, γιατί ξέρουν τις χειμερινές κακίες του Παρνασσού, επιζήμιες κακίες χιονιού, πάγου για την ελαιοπαραγωγή των. Κι’ ο ελαιών της Αμφίσσης στις δόξες του. Η Άμφισσα στις μεγάλες χαρές της. Χρόνια πέρασαν πικρά για την εφετεινή ευτυχία. Μονάχα οι καϋμένοι δεσφινίτες εστάθησαν πολύ άτυχοι. Ούτε σιτάρι εφέτος, τόσο που το κράτος τους διένειμε σιτάρι για να μη πεινάσουν, ούτε καρπός στον μεγάλον ελαιώνα των κάτω στην Αντίκιρρα. Αλλά με νέον διάθεσιν αδωσιώθησαν και πάλιν στην γεωργίαν των στο μεγάλο, μακρύ, εύμορφον οροπέδιόν των. Εκεί φυτεύουν και καινούργια αμπέλια εφέτος κι’ από τα χαράματα έως το σουρούπωμα εργάζονται οκτακόσιες οικογένειες στη σπορά, στο σκάψιμο, στο αμπελοφύτευμα, στο αμυγδαλοφύτευμα. Κοκκονίτσες έκαμαν τις γκοριτσιές των τώρα. Καμιά άλλη εποχή στην Ελλάδα δεν έβλεπε κανείς τόση πλατειά και πληθωρική αγροτική εργασία.

Τα Καλυβιώτικα (II)

(Ιστορίες από το Λιβάδι και τα Καλύβια) 

Η αλωνιστική μηχανή "ΠΑΤΟΖΑ" στα "Πίσω Αλώνια".

Η Αλωνιστική Μηχανή

Του Γιώργου Ανδρέου

     Η αλωνιστική Μηχανή της εποχής εκείνης φάνταζε  στα παιδικά μάτια μου   σαν  θορυβώδες κινητό εργοστάσιο, ρυμουλκούμενο  από ένα, μου φαινόταν τεράστιο, τρακτέρ. Όταν «έσκαζε μύτη» η μηχανή  στο Σταυρό , όπως  και κάθε άλλο  φορτηγό,  μόνο φορτηγά  ανέβαιναν  στο λιβάδι τότε,  γινόταν πανηγύρι στο παιδομάνι. Όπως δε μου θύμισε η Αχτίδω, που αν και μικρότερη μεγάλωσε κι αυτή εκεί, η   παρακολούθηση της κορυφογραμμής του Σταυρού από τα παιδιά, για να δούμε αν ερχόταν  αυτοκίνητο στο λιβάδι, ήταν λαχτάρα κι  ένα από τα πολλά παιχνίδια μας. Πολλές φορές τρέχαμε  σχεδόν  μέχρι και τα μισά της διαδρομής, στο χωματόδρομο που ήταν τότε, από τα  Καλύβια μέχρι τη Ρίζα, για να  προϋπαντήσουμε το φορτηγό που ερχόταν, αλλά και για να «κρεμαλιαστούμε», όπως λέγαμε  το  κρέμασμα  πίσω από το φορτηγό, συνήθως στην πόρτα, για να έρθουμε «επί αυτοκινήτου», «καβάλα»,   μέχρι  τα Καλύβια ή μέχρι να μας καταλάβει ο οδηγός και να σταματήσει  να μας κυνηγήσει. Μας έλλειπε βλέπετε η μετακίνηση με αυτοκίνητο. Αργότερα, ο συγχωρεμένος Στάθης  Τζάθας, ( περάσαμε μετά το 1963- 65, όμορφες στιγμές στη  DOLCE VITA, τόπο μαθητικών σκασιαρχείων και διασκέδασης,  που άνοιξαν  στα «Πίσω Αλώνια» μαζί με τον Στάθη τον Κάγκαλο – Γρανιτσιώτη μακαρίτη και αυτόν),    άρχισε να κάνει, με ένα μεγάλο παλαιό φορτηγό με σκεπασμένη καρότσα,  «συγκοινωνία» με κόμιστρο, Αράχωβα – Αγόριανη. Επιβιβάζονταν, πολύ πρωί και αργά το απόγευμα,  όσοι ανέβαιναν στο Λιβάδι και στο δάσος, αγρότες και κτηνοτρόφοι, που αποβιβάζονταν  στις  πολλές ενδιάμεσες στάσεις της διαδρομής. Είχε μάλιστα κατασκευάσει μόνιμα μεταλλικά καθίσματα, «τουράκια», περιμετρικά  στην καρότσα για να κάθονται οι επιβάτες. Αυτή η «συγκοινωνία» διευκόλυνε και μεγάλωσε την παραδοσιακή  ανταλλακτική συναλλαγή των Αραχωβιτών με τους Αγοριανίτες, που έφερναν πατάτες, κεράσια, τα απίθανα  Αγοριανίτικα νταουσάνια (δαμάσκηνα) κ.α.  για να πάρουν  λάδι που δεν είχαν.    Έτσι  περιορίστηκαν οι μετακινήσεις από και προς το λιβάδι με τα πόδια και καβάλα στα   μουλάρια. Πριν από αυτόν τα αυτοκίνητα που ανέβαιναν στο Λιβάδι ήταν  ελάχιστα. Κυριαρχούσε βέβαια ο «καρνάβαλος»,  με την κομμένη «μούρη»  του Τάσου του Ζάμπα, το  «Παλληκαράκι»   τον λέγανε όλοι, που σχεδόν μονοπωλούσε τις μεταφορές, κυρίως ξύλα από  τα έλατα, όπως αποκαλούσαμε  το δάσος, αλλά  και τα παραγόμενα προϊόντα, από το Λιβάδι στο χωριό.

1937: ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΩΝ ΣΕ ΠΑΡΝΑΣΣΟ ΚΑΙ ΓΚΙΩΝΑ

ΟΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΣΚΙΕΡ ΜΑΣ κ.κ. ΣΟΦΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Π. ΠΑΝΩΡΙΟΣ

Η Δνις Ερατώ Αγγελοπούλου και Π. Πανώριος σε σπάνια φωτογραφία
από αγώνες  χιονοδρομίας στον  Παρνασσό το 1936.

Του Α. ΣΚΑΝΔΑΜΗ

Κάθε περιπέτεια των χιονοδρόμων μας έχει και το ιδιαίτερον χαρακτηριστικόν της, που την κάμνει ενδιαφέρουσα, τόσον προς παραδειγματισμόν, όσον και διά την πρόληψιν των ατυχημάτων που πολλές φορές κοστίζουν την ζωή πολλών ανθρώπων. Γι’ αυτό θα έπρεπε όλοι οι φίλοι του βουνού να εκφράσουν τις γνώμες τους εν προκειμένω και να υποδείξουν τι πρέπει να γίνη αφ’ ενός για να διαδοθή ευρύτερα η αγάπη προς τα χειμερινά σπορ, αφ’ ετέρου δε τι ακριβώς πρέπει να έχη υπ’ όψιν του κανείς για να μη πέση θύμα επικινδύνων περιπετειών.

***

Ο γνωστός σκιέρ κ. Πάνος Πανώριος, λάτρης των χειμερινών σπορ, μας αφηγείται την κάτωθι ρωμαντικήν και περιπετειώδη ανάμνησίν του στον Παρνασσό:

     - Πέρυσι, σαν τέτοιον καιρόν, με μια καλή συντροφιά από τον κ. Καισ. Αλεξόπουλον, υφηγητήν του Πανεπιστημίου και την εκ Πατρών γνωστήν σκιέρ δεσποινίδα Ερατώ Αγγελοπούλου, ξεκινήσαμε από την Αράχωβα το βράδυ στις 8 για ν’ ανέβουμε στον Παρνασσό… Το βουνό ήταν χιονισμένο, και η νύχτα φωτιζόταν από ένα ολόγιομο φεγγάρι, και παρά το τσουχτερό κρύο, ήταν σωστή μαγεία. Πήραμε, λοιπόν, τα σκι μας και τα λοιπά σχετικά σύνεργα κι’ αρχίσαμε την πορεία μας μέσω των τυροκομείων (Τυριάς). Περάσαμε το Φαρατόπλαγο και συνεχίσαμε την ανάβασιν κανονικά. Στις 11 ½ είμαστε στην κορυφή σε ύψος 2.457 μέτρα. Αλλά ό,τι και να σας πω, δεν θα μπορέσετε να εννοήσετε το μυθικό μεγαλείο της φύσεως, όταν την αντικρύζη κανείς με πανσέληνον από ψηλά… Είνε ανέκφραστο αυτό το συναίσθημα. Και εγώ που το που το έννοιωσα, είνε αδύνατον να το διατυπώσω. Μετά λοιπόν, από τον ολιγόωρον αυτόν νυκτερινόν ρεμβασμό μας, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε με προσοχή πάνω στο κρυσταλλωμένο χιόνι ίσαμε που φθάσαμε στο καταφύγιο του Ορειβατικού σε ύψος 1900 μέτρων, όπου και διανυκτερεύσαμεν. Το πρωΐ ξεκινήσαμε πάλι για την κορυφή και μετά από καμμιά ώρα, αρχίσαμε την κατάβασι. Η περιπέτειά μας άρχιζε τώρα, χάρις εις τον ξαφνικόν αέρα που σηκώθηκε. Κίνδυνο δεν δοκιμάσαμε, βέβαια, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που ανεβαίναμε στον Παρνασσό. Οπωσδήποτε, κουραστήκαμε αρκετά και καθυστερήσαμε πολύ. Μείναμε συνεχώς 8 ώρες μέσα στα χιόνια και αν δεν είνε κανείς μαθημένος και δεν έχει κάποια σχετική πείρα του βουνού, ασφαλώς δεν θα καλοπεράση.. Η ικανότης όμως της ομάδος μας δεν μας άφησε να χάσουμε το θάρρος μας και παρά τον δυνατόν άνεμον και τους όγκους του χιονιού που κατέβαιναν ορμητικά από τις πλαγιές, δεν διατρέξαμε κανένα κίνδυνον.

Τα Καλυβιώτικα (Ι)

Ιστορίες από το Λιβάδι και τα Καλύβια

«Μαμαλιγκάδες»  και «Φατσήδες»

Του Γιώργου Ανδρέου

Σχεδόν μέχρι τη δευτέρα Γυμνασίου, θυμάμαι και αναπολώ, τη μια μέρα τέλειωνε το σχολείο,  γύριζα  στο σπίτι και πέταγα την τσάντα και   την άλλη παίρναμε δρόμο με τον αείμνηστο παππού μου, που οι περισσότεροι τον αποκαλούσαν με το παρατσούκλι του,   Γερολυμάτος –κουβαλάει  μια ιστορία   το παρατσούκλι αυτό, -  και  τη γιαγιά μου τη Ζαφείρα. Για το λιβάδι, στα Καλύβια.Με τα πόδια και τα ζώα, πεζοί ή καβάλα. Γίδες, μανάρια, κότες , γάτες, ξεσήκωμα κανονικό ( Ο δρόμος για το Λιβάδι έγινε αμαξιτός στα μέσα της δεκαετίας του ’50 οπότε και άρχισαν να κυκλοφορούν τα πρώτα τρακτέρ, του Βενιζέλου και του Μπεζεντέ, γειτόνων μεν πλην  αιώνιων ανταγωνιστών. Είναι γνωστή η, προφητική αποδείχθηκε,  ατάκα του μακαρίτη του μπάρμπα Γιάννη του Βέλιου -  Ανδρέου ήταν το επώνυμο,πατέρας του Λουκά και του Μήτσου που ζει, ήταν μέγας πότης, τράβλιζε λίγο και ιδιαίτερος τύπος, μόνιμος Λιβαδίσιος  - μόλις αντίκρισε το πρώτο τρακτέρ: Αμόνοια (Ομόνοια) το Λιβάδι είπε. Που να φανταζόταν την εξέλιξη). Ανέβαινα με τέτοια λαχτάρα που τη θυμάμαι έντονα(Ακόμα και σήμερα όταν αγναντεύω το Λιβάδι από το Σταυρό, αν και έχει γίνει Λούτσα, νοιώθω την ίδια σχεδόν  λαχτάρα  και σχεδόν πάντα θυμάμαι τη γριά Κοκκωνο- Μορφιά, γιαγιά του Γιάννη και της Μόρφως, μια μικρόσωμη  σβέλτη και αεικίνητη γριούλα, που μόλις αγνάντευε από το Σταυρό το Λιβάδι, μετά το Πάσχα  που ανέβαινε μόνιμα από τους πρώτους,   συγκινούνταν και φιλούσε γονατίζοντας το χώμα). Τη δικαιολογούσε  τη λαχτάρα μου αυτή το παιδομάνιμε  το συνακόλουθο ατέλειωτο παιχνίδι,   «των μαμαλιγκάδων»   και των «φατσήδων», έτσι αποκαλούσαν  κοροϊδευτικά οι αμετακίνητοι χωριανοί  τις  Αραχωβίτικες οικογένειες που καλλιεργούσαν  χωράφια στο  Λιβάδι και  ανέβαιναν  για θερινή εγκατάσταση στα Καλύβια. Για τη συγκομιδή  των σταριών, ποικιλίες διμηνιό και βλάχος παντανόστιμο ψωμί, των κριθαριών για τα ζωντανά και των οσπρίων , της φακής, των ρεβυθιών,  των λαθουριών,αλλά και του βίκου για ζωοτροφή , που τον λέγαμε «ρόβ», που ευδοκιμούσαν στο βραχώδες υψίπεδο. Ανεπανάληπτη ποιότητα οσπρίων, το ζουμί της πέτρας. Το «φατσήδες» προφανώς σχετίζεται με τις μεγάλες ποσότητες φακής  που κατανάλωναν  οι λειβαδίσιοι παραγωγοί  της ( πριν το 1960 η μετατροπή στην ομιλία  του κάπα σε (τσ) ειδικά στις οικογένειες των  κτηνοτρόφων  αλλά και τις γιαγιάδες μας, ήταν πολύ συνηθισμένη και συνοδεύεται από πολλά ευτράπελα).  Οι παραγόμενες ποσότητες, ειδικά φακής,  ήταν τεράστιες και προορίζονταν  κυρίως για ιδιοκατανάλωση και για πεσκέσια, εξ ου και η σχετική απάντηση του αείμνηστου μπάρμπα Γιώργη Κοτσάμπαση, λειβαδίσιου,  που ήταν μεγαλόσωμος και θηριώδης, στην ερώτηση πόση φακή  παρήγαγε - «έβγαλε»-  φέτος: πεντακόσιες οκάδες ίσα το «φαγιάρ» , τουτέστιν ίσα – ίσα την ποσότητα που χρειάζεται για να φάμε στο σπίτι.Το «Μαμαλιγκάδες» γιατί έτρωγαν  «μαμαλίγκα» που σε άλλα μέρη  είναι  πίτα χωρίς φύλλο, «ψαρέλλα» (γυμνή)  όπως τη λένε στην Αράχωβα, εδώ όμως, στο Λιβάδι, ήταν τα όσπρια, κυρίως λαθούρια, μισοβρασμένα  σούπα, που δεν καταδέχονταν η χωριανοί. Φαγητά της  φτώχειας.

Τα Κουκουριώτικα (Ι)

 Σκηνές από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’60.

Το σπίτι της θεια Μαριώς

(στο κέντρο της φωτογραφίας, αυτό με τις λίθινες κολόνες )

Αμούρ και Αντζουλίνα

Τα σπίτια έχουν τη δική τους ιστορία κι επηρεάζουν τη ζωή, όχι μόνο των ιδιοκτητών τους, αλλά και των γειτόνων τους. Το πατρικό μου σπίτι ήταν με το διπλανό, του γερο Παναγιώτη Ζαβού, αδερφομοίρια. Συγκεκριμένα, πριν πολλά χρόνια (το 1897), ο παππούς μου είχε αγοράσει στον Κούκουρα το ένα από τα δυο αυτά αδερφομοίρια σπίτια, γιατί ο πωλητής του ήθελε να  φύγει από τη γειτονιά του και να κατοικήσει πιο ψηλά στο χωριό, κοντά στο δημόσιο δρόμο.

Η οικογένειά μου δέθηκε με τους Ζαβαίους με στενότερη γειτονική σχέση, συγκριτικά με τους άλλους γύρω γείτονες. Θες  γιατί τα σπίτια ήταν αδερφομοίρια και είχαν κοινή μπασιά, θες γιατί απλά “ταίριαξαν τα χνώτα τους”, θες γιατί δεν υπήρχαν επαγγελματικές αντιζηλίες, αφού τσοπάνης ήταν ο παππούς μου, ο Θανάσης, και γεωργός, ο Νίκος (ο πατέρας του Παναγιώτη Ζαβού). Πάντως συνέβη. Αυτή, λοιπόν, η καλή γειτονική σχέση συνεχίστηκε στη δεύτερη και στην τρίτη γενιά.

1849: ΚΑΤΑΜΗΝΥΣΙΣ του Αναγνώστου Ζαφειροπούλου κατοίκου Δελφών

ΚΑΤΑΜΗΝΥΣΙΣ

του Αναγνώστου Ζαφειροπούλου κατοίκου Δελφών

κατά των

Δήμου Φράγκου Ταγματάρχου κατοίκου επίσης Δελφών, Ιωάννου Αλεξάνδρου Λοχαγού, Σταματίου Αποστολίδου ή Γουβάλη ανθυπολοχαγού, Κυριάκου Λουκατζίκου, κατοίκου Αμφίσσης και Παναγιώτου Γρίβα κατοίκου Βάργιαννης.

Εν Αμφίσση την 2 Μαρτίου 1849.

Προς τον Κ. Εισαγγελέα των εν Λαμία Πλημμελειοδικών.

Στυγερά πράξις καταμηνύεται ενώπιόν σας πραχθείσα κατ’ ελευθέρου πολίτου εν πλήρει μεσημβρία εκ μέρους εκείνων,οίτινες ήσαν διωρισμένοι διά την εξασφάλισιν της ζωής, τιμής και ιδιοκτησίας του, και εξαιτείται η σύντονος και σύντομος τιμώρησίς των προς ικανοποίησιν του νόμου και εμού του παθόντος.

Κατά την 16 του μηνός Μαΐου π.ε. οι ανωτέρω εγκαλούμενοι αξιωματικοί της Β. Κυβερνήσεως Δήμος Φράγκος, Ιωάννης Αλεξάνδρου και Σταμάτης Αποστολίδης ή Γουβάλας, διατάξαντες δεκαπέντε περίπου εμμίσθους πολιτοφύλακας, εξ ων τα ονόματα γνωρίζω μόνον των εγκαλουμένων, και επί κεφαλής των οποίων ήτον, ως αποσπασματάρχης ο Κυριάκος Λουκατζίκου, ελθόντες εις την εν Δελφοίς οικίαν μου, και αφού ως άλλοι κακούργοι μου ήρπασαν παν ό,τι εν αυτή εύρον ήτοι

1. τουφέκι Σασενάν με εννέα αύλακας δραχ. 120

1. κουμπούρα αργυρά δραχ. 120

1. χαρμπί αργυρόν δραχ. 35

1. γιαταγάνι πρώτης καλλιτάς με τόμη δραχ. 80

1. φουσεκλήκι αργυρόν με 9 χαντζούδια δραχ. 130

1. ζευγάρι μπαλάσκαις μπρούζινες δραχ. 6

1. σωγιά με θήκη αλεφαντική δραχ. 3

1. τριάστο με διάφορα ήδη, ήτοι δακτυλίδια, σκουλαρίκια και άλλα γυναικεία και με είκοσι ρηγήνας δραχ. 200

Σύνολον δραχ. 694.

Ακολούθως με έδεσαν οπισθάγκωνα τας χείρας, με προσήγαγον το εσπέρας εις τας 16 Μαΐου εις Χρυσόν εις την οικίαν του Λουκά Αθανασίου Μπαρκούτα. Αι αικίαι, τα τραύματα και αι μαστιγώσεις καθ’ όλην την νύκτα, είναι ανεκδιήγητα εις τον υποφαινόμενον. Βασανίζοντάς με διά να τους δώσω χρήματα καθ’ ας είχον διαταγάς των αξιωματικών των, βιασθείς, αν και άκων διά να μη μου αφαιρέσουν την ζωήν μου, εδανείσθην είκοσι ρηγανάτα τάλληρα από τον Σπυρίδωνα Κλήμην Χρυσαΐτην, τους έδωσα παρρησία του Λουκά Αθανασίου Μπαρκούτα Χρυσαΐτου, Αναγνώστου Διαμαντοπούλου, Μικρού, Νικολάου Καραθάνα εκ Δελφών και του δημάρχου Κρίσσης Δημητρίου Μηταντζή.

Γνωστοποίηση - σύντομη παρουσίαση βιβλίου

Αλληλοτομίες

Του Χρίστου Ε. Μαυρόπουλου

Πριν λίγες μέρες, ο αξιότιμος συμπολίτης μας κ. Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος κυκλοφόρησε άλλο ένα βιβλίο του και μας απέδειξε, για πολλοστή φορά, ότι είναι χαλκέντερος συγγραφέας, καθόσον εξακολουθεί να είναι ενεργός λογοτέχνης - ποιητής, παρότι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες συγγραφικής του δραστηριότητας.

Το νέο του βιβλίο με τίτλο: «Αλληλοτομίες», εκατόν σαράντα(140) σελίδων περιέχει ποιήματα και πεζά, τα οποία έγραψε σε διάφορες εποχές και σε διαφορετικούς τόπους, με αφορμή ιδιαίτερες στιγμές που βίωσε, στιγμές που στοχάστηκε ή ένιωσε βαθιά κάτι μέσα του.

Η ύλη του βιβλίου του χωρίζεται σε τέσσερα(4) μέρη-κεφάλαια ήτοι:

1.  «Του Παρνασσού», όπου περιλαμβάνονται πεζά και ποιήματα, που σχετίζονται κυρίως με την γενέτειρά του Αράχοβα.

2.  «Του Ρεθύμνου»,όπου περιλαμβάνονται πεζά και ποιήματα, που αφορούν κυρίως το Ρέθυμνο, τον τόπο όπου δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά, αλλά και συγγραφικά, επί πολλά χρόνια.

3.  «Της Ίμβρου», όπου περιλαμβάνονται ποιήματα και πεζά, τα οποία έγραψε με αφορμή ένα ταξίδι του στο μαρτυρικό μας νησί, την Ίμβρο, που δυστυχώς στενάζει μέχρι τις μέρες μας κάτω από την τουρκική μπότα.

4.  Ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο, στο οποίο έχει στεγάσει λίγα από τα πολλά ποιήματα και πεζά, τα οποία είχε γράψει κατά καιρούς για εφημερίδες ή είχε αναρτήσει σε ιστότοπους.

1873: Η εκλογή του Ηγουμένου Νικόδημου Ηλιάδη στη μονή του Οσίου Λουκά.

Τη 14 υπερμεσούντος γινομένων αρχαιρεσιών εν τη κατά την Λεβαδίαν και αναμέσον των μουσοφιλήτων ορέων Παρνασσού και Ελικώνος κειμένη ευκλεεί μονή του «Οσίου Λουκά» εξελέγησαν ως ηγούμενος μεν ο και τέως τοιούτος, πρωτοσύγγελος κ.κ. Νικόδημος Ηλιάδης, ανήρ διακρινόμενος διά την αγαθήν καρδίαν του, το ακέραιον και πράον του χαρακτήρος του, το σπάνιον διοικητικόν του νουν και τα σπουδαία εν γένει ηθικά του προσόντα. Ως σύμβουλοι δε οι και άλλοτε διατελέσαντες ως τοιούτοι πανοσιώτατοι κ.κ. Γρηγόριος Καμβασηνός και Ιωάσαφ Γ. Καστρίτης εφάμιλλοι καθ’ όλα του πρώτου και τας καλλιτέρας καθάπερ και εκείνος αφήσαντες κατά τας προλαβούσας περιόδους αναμνήσεις.

Καταργείστε πανεπιστήμια, γιατί …χανόμαστε!

«Το μυρμήγκι, όταν είναι να χαθεί, βγάζει φτερά…»

λέει  θυμόσοφα ο ελληνικός λαός.

Περισσότεροι από 17.500 Έλληνες γιατροί, και περισσότεροι από 500.000 νέοι Έλληνες πτυχιούχοι, όλων των ειδικοτήτων, βρίσκονται στο εξωτερικό. Και  οι πολιτικοί μας ταγοί, εν έτει 2019, το χαβά τους^.ίδρυσαν και διατηρούν, αντί να καταργούν, πανεπιστήμια.

***

Αντί προλόγου

Από βιβλίο: «Μετά την θύελλαν»,του Ιωάννου Δ. Πασσά, (Αθήναι, 1945), Εκδοτικός οίκος «Μαργ. Γ. Βασιλείου»), διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής:

«[…]Ο Κάρολος Μωράς(σύγχρονος Γάλλος διανοούμενος και δημοσιογράφος, εκ των ηγετών των Γάλλων βασιλοφρόνων και θερμός φιλέλλην), λοιπόν, ο αδάμαστος εκείνος πρόμαχος των Γάλλων βασιλοφρόνων, επισκεφθείς την Χώραν μας, κατά την περίοδον  των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων(1896), είχε την υπομονήν και το ενδιαφέρον, διότι αγαπούσε την Ελλάδα, να μαζέψει διάφορα στοιχεία και να γράψει αργότερα, όταν γύρισε στο Παρίσι, ένα μικρό βιβλίο - «Ταξίδι στην Ελλάδα» -εις το οποίον μεταξύ των άλλων εξέθετε, όχι μόνον την αντίληψίν του διά την μελλοντικήν εξέλιξιν της χώρας, αλλά και στους φόβους του διά την τύχην αυτής.

Εάν ο περιβόητος Αμπού(Γάλλος συγγραφεύς και μυθιστοριογράφος, τα έργα του οποίου τεραστίως συνέτειναν εις την δυσφήμισιν της Ελλάδος εις το εξωτερικόν κατά την εποχήν εκείνην) και δια των έργων του: «Η σύγχρονος Ελλάς» και «Ο Βασιλεύς των ορέων» εναπέθεσεν εις το μέτωπον της Ελλάδος του 1855-1860, με το πυρωμένο σίδερο της ειρωνείας του, το στίγμα της κακοδιοικήσεως και της ληστοκρατίας, ο οξυδερκέστατος Μωράς, με την διακρίνουσαν αυτόν βαθείαν παρατηρητικότητα προέβλεψεν από του 1896 την πολιτικήν και οικονομικήν εξέλιξιν της Ελλάδος που εγνώρισε.

Κυρίως δε ο Μωράς εστήριξε τας προβλέψεις του εις το φαινόμενον που παρουσίαζε κατά την εποχήν εκείνην η εκπαίδευσις εν Ελλάδι. Διότι, κατά τους υπολογισμούς του, χίλιοι περίπου επιστήμονες ερρίπτοντο κάθε χρόνο εις την κοινωνίαν, πράγμα το οποίον, όπως προείπε θα κατέληγεν εις βάρος της Χώρας, ήτις τόσον επιπολαίως και εγκληματικώς επέτρεπε να δημιουγούνται και να αυξάνονται μέσα εις τους κόλπους της τα θύματα αυτά της επιστήμης, οι αυριανοί θύται της.

«Είναι φανερόν - έγραφεν ο Μωράς - ότι οι επιστήμονες αυτοί, εάν συνεχισθεί η παραγωγή των με τον ίδιον  ρυθμόν, θα καταντήσουν αύριον, μετά μιαν  δεκαετίαν, λαμβανομένου υπ’ όψιν του πληθυσμού της χώρας, - η Ελλάς είχε τότε πληθυσμόν 2.150.000 περίπου ψυχών - επιστήμονες άνευ πελατείας, οπότε η βιωτική ανάγκη θα ωθήσει αυτούς να προσκολληθούν ως παράσιτα εις τον κρατικόν προϋπολογισμόν.

Και επειδή, λόγω του αυξανομένου συνεχώς αριθμού των, μετ’ ολίγον, ούτε ο κρατικός προϋπολογισμός θα είναι ικανός να απορροφήσει την στρατιάν αυτήν των άνευ πελατείας επιστημόνων, μοιραίως ούτοι θα χωρισθούν και θα διαιρέσουν  και την Χώραν, αργότερον, εις δυο αντιμαχομένας μερίδας, αίτινες περιοδικώς θα λυμαίνονται τον κρατικόν προϋπολογισμόν.

Εάν δε, συμβεί, η μία εκ των μερίδων αυτών να καταστεί κάποτε ισχυροτέρα, τότε η άλλη  αναγκαστικώς θα στραφεί προς το στρατόν, τον οποίον θα προσεταιρισθεί δια να την ανατρέψει, διδάσκουσα τοιουτοτρόπως  και εις την άλλην, την μέθοδον  αυτήν, αφού είναι γνωστόν, ότι ούτε οι ιατροί, ούτε οι δικηγόροι, πολλώ δε μάλλον οι φιλόλογοι και οι ιερωμένοι, είναι ικανοί δ’ επαναστάσεις.»

Και συμπεραίνων ο εκλεκτός εκείνος Γάλλος διανοούμενος  κατέληγεν εις την «βαρείαν πρόγνωσιν», όπως λέγει και η ιατρική ότι «η ασθένεια αύτη θα συντρίψει, δυστυχώς,  και θα εξουθενώσει τον τόπο, εάν, εγκαίρως, δεν ελαμβάνετο πρόνοια να περιορισθεί το κακόν τής δημιουργίας επιστημόνων καταδικασμένων ή να λιμοκτονούν ή να διαταράσσουν και να ωθούν την χώραν εις την διαφθοράν  και την διαίρεσιν».

Τα παραπάνω συνέβαιναν πριν 123 χρόνια!... Τώρα τι συμβαίνει;

Ο… Μπαρμπάτσαρος !!!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Ο Μπάρμπα Κώστας ο Μ…, ήταν ένας ωραίος τύπος της Παλιάς Αράχοβας. 

Άνθρωπος καλόβολος και γλυκός. Με τα αστεία  και  τις πλάκες του, περιδιάβαινε την αγορά του χωριού, κάνοντας απολύτως σαφή την παρουσία του, πίνοντας τα τσίπουρα και τα κρασιά του, πάντα χαμογελαστός και καλόκαρδος, χωρίς να αφήνει σε κανέναν την αμφισβήτηση ότι δεν ήταν  άνθρωπος της παρέας.

Καλαμπουρτζής, καταδεκτικός, με αίσθηση του χιούμορ, με αυτοσαρκαστικό και σκωπτικό πνεύμα, θαμώνας των μπακαλοκαφενέδων της εποχής, λάτρης του καλού κρασιού και του τσίπουρου, συμμέτοχος και αρωγός των ρεφενέ οργανωμένων ή  ….αυθόρμητων συμποσίων, συμμετείχε στην κοινωνική ζωή του χωριού, με αυταπάρνηση,  χωρίς να πραγματοποιεί προβαρισμένες και κλισαρισμένες εμφανίσεις. 

Ήταν με λίγα λόγια ένας κοινωνικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος του …κόσμου! Σίγουρα ένας αρχαίος Δειπνοσοφιστής, θα τον είχε μόνιμο προσκεκλημένο στα συμπόσιά του.

Ο 103ος Ψαλμός

Ο  103^ος Ψαλμός[1]

Ο πλέον «εικαστικός» ψαλμός. Ο υπέροχος αυτός ύμνος είναι μια πανέμορφη ζωγραφιά της εν χρόνω δημιουργίας του κόσμου. Είναι δοσμένο το βιβλίο της Γενέσεως της Βίβλου, καθώς και ένα άλλο, θα λέγαμε, πρόσθετο βιβλίο …«Λειτουργίας» του κόσμου, σε…35 μόνο στίχους!

Όλη αυτή η θαυμάσια εικόνα είναι και μια ξεχωριστή, εμπνευσμένη, ευχαριστιακή και ταυτόχρονα δοξαστική καθημερινή προσευχή, που κάθε πιστός άνθρωπος αξίζει να την απαγγέλει ως εξαίρετο ποίημα, να την κοιτάζει ως ανυπέρβλητη ζωγραφιά, να τη βιώνει δηλαδή και ως αισθητική απόλαυση, και ταυτόχρονα να την απευθύνει ως δέηση, ως ευχαριστία και ως δόξα προς τον Θεό Δημιουργό.

Μια προσευχή που οδηγεί τον κάθε πιστό, όχι μόνο να ανέλθει πνευματικά και να επικοινωνήσει με το θείο, αλλά και να ηρεμήσει η ψυχή του, να στοχαστεί, να φιλοσοφήσει, και, εντέλει, να συνειδητοποιήσει σε όλες τις διαστάσεις τον θαυμάσιο κόσμο, μέσα στον οποίο τον έφερε το σχέδιο του Θεού, σε ύπαρξη, για να βιώσει και να συμβάλλει και αυτός - τι μεγαλύτερη τιμή, αλλά και ευθύνη - στην ολοκλήρωση της θείας δημιουργίας. Να τοποθετήσει, δηλαδή, και τον εαυτό του μέσα στον εξαίσιο πίνακα, τον οποίο περιδιαβαίνει  νοερά, απολαμβάνει αισθητικά και με τον οποίο εξυμνεί και ψάλλει.

9/12 Το Φαρμάκι!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Είναι μερικοί άνθρωποι, που  αποπνέουν  τέτοια σιγουριά και γαλήνη, ώστε με ευκολία  τη μεταδίδουν σε όσους είναι γύρω τους.  Είναι αυτοί που έχουν μέσα τους ένα έμφυτο νοιάξιμο και μια φυσική στοργή για όλους. Με τις πράξεις τους και τη συμπεριφορά τους τα φανερώνουν, χωρίς να τα  διατυμπανίζουν.

Είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που όταν κάθονται  απέναντί σου, ακούνε τι τους λες και  πάντα πρόθυμοι να σε συντρέξουν, σε κεντρίζουν να τους αναζητάς και σε κάνουν να τους ανοίγεις την ψυχή σου. Το νοιώθεις, χωρίς οι ίδιοι να το λένε, ότι είναι πάντα εκεί, διαθέσιμοι για σένα, επειδή σε θεωρούν μοναδικό, χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση και πληρωμή. Ξέρεις ότι όποια συμβουλή σου δώσουν είναι σωστή και πρέπουσα. 

Τις περισσότερες φορές, άμα είσαι τυχερός και  βρεθούν στο δρόμο σου, δεν καταλαβαίνεις  αμέσως  τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους. Σιγά - σιγά, όμως, τους ανιχνεύεις και  με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι το κρυμμένο μεγαλείο τους, το οποίο  σε έλκει, όπως είπα, σαν μαγνήτης και σε κατακλύζει. Στα δύσκολα, τρέχεις να τους συμβουλευτείς  και  αποκτάς δυνάμεις που  ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι διέθετες.

1963 – Η ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ

Εις την παραλίαν του Διστόμου

ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΝ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ ΕΘΕΜΕΛΙΩΘΗ

Το επίμαχον αυτό έργον εισήλθεν

εις το στάδιον της πραγματοποιήσεως

65.000 ΤΟΝΝΟΙ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ

ΚΑΙ 2.000 ΤΟΝΝΟΙ ΑΛΟΥΜΙΝΑΣ

Επένδυσις 100.000.000 δολλαρίων

Χθες την πρωΐαν εις την τοποθεσίαν Μετόχι του όρμου Αντικύρων Βοιωτίας, παρά το Δίστομον, ετέθη υπό του Πρωθυπουργού κ. Καραμανλή ο θεμέλιος λίθος του πρώτου εργοστασίου αλουμίνας και αλουμινίου, το οποίον θα εκμεταλλευθή η ανώνυμος εταιρία «Αλουμινίου Ελλάδος». Αποτελουμένη από τας γαλλικάς εταιρίας Πεσσινέ και Υζίν, τον κ. Στ. Νιάρχον, τον αμερικανικόν Οίκον Ρέϋνολτς και τον Οργανισμόν Βιομηχανικής Αναπτύξεως. Συμφώνως προς στοιχεία παρασχεθέντα υπό της εταιρίας, το αρχικόν μετοχικόν κεφάλαιον αυτής θ’ ανέλθη εις 25.000.000 δολλάρια, το ολικόν ύψος της επενδύσεως εις 100.000.000 δολλ., η παραγωγή του, κατά το αρχικόν στάδιον της λειτουργίας του, εις 200.000 τόν. αλουμίνας ετησίως και 62.500 τόν. αλουμινίου και θ’ αποσχολούνται εις αυτό 1.000 περίπου άτομα, εκ των οποίων δέκα τοις εκατόν αλλοδαποί. Εις την κατασκευήν του συγκροτήματος του εργοστασίου – η οποία αναμένεται να περατωθή εντός του 1965 – θα απασχοληθούν 3.000 άτομα. Κυρία πρώτη ύλη του εργοστασίου θα είναι ο ελληνικός βωξίτης, του οποίου η κατανάλωσις θ’ ανέλθη εις 450.000 τόν. ετησίως, ήτοι το ήμισυ περίπου της κατά το 1962 ελληνικής παραγωγής. δεδομένου ότι η εσωτερική κατανάλωσις της Ελλάδος είναι 6.000 τόν. αλουμινίου ετησίως, η Ελλάς θα πρέπει να εξάγη περί τους 80.000 τόν. αλουμίνας και 50.000 τόν. αλουμινίου ετησίως. Διά την στέγασιν του προσωπικού θ’ ανεγερθή οικισμός παρά την θέσιν Άσπρα Σπίτια, εις απόστασιν 5 χλμ. από το Μετόχι.

Τα Γλυκά!

Η πιο γλυκιά εποχή της Αράχοβας, είναι η άνοιξη. Αντίθετα με άλλους τόπους, ίσως …πιο ευνοημένους, εδώ βαστάει  μονάχα δυο μήνες: Μάιο και …Ιούνιο! Έχοντας δανείσει τα δύο απ’ τα  τρία μεράδια της στο χειμώνα και καταλάβει με … χρησικτησία ένα κομμάτι του καλοκαιριού,  συμπυκνώνει τις χάρες της σε μικρότερη διάρκεια. Έστω και κοντοκουρεμένη κατά τη διάρκειά της, μας παραπλανά και μας σαγηνεύει παίζοντας με τις αισθήσεις μας.  Οργιάζει εγωιστικά, χωρίς φειδώ, θέλοντας να μείνουμε αιώνια ερωτευμένοι μαζί της.

Η πρωινή και απογευματινή «απουγείλα»(ψύχρα) της, δρα προσθετικά στις αισθήσεις μας, γιατί μας αναγκάζει να καταφεύγουμε στη θαλπωρή των πανωφοριών ή ακόμα και στο άναμμα των τζακιών τα βράδια!  Όσο διαρκεί το ετήσιο γκουβέρνο της σε τούτον δω τον τόπο, σπεύδει να μας επιβληθεί, κάνοντας  το θόλο τ’ ουρανού καθαρό και  απίστευτα αστραφτερό.  Χαϊδολογάει τους βράχους του Παρνασσού  λούζοντάς τους στο φως κι ερωτοτροπεί με το κύμα της θάλασσας που αχνοφαίνεται αντίκρυ στον Κορινθιακό.  

Πέντε …Φύσα, ... Μία Ρούφα!

Του Στέργιου Μπακολουκά

          Το πέτρινο δίπατο χωριατόσπιτο  που μεγάλωσε, δεν διέφερε σε τίποτα απ’ τ’ άλλα σπίτια του χωριού, με τα μεγάλα παράθυρα, τα μικρά μπαλκόνια και τις ακόμα ποιο μικρές αυλές. Το πάτωμα  των  δωματίων του σπιτιού ήταν  ξύλινο. Αρχαίες  φαρδιές, μακριές, πλανισμένες τάβλες, καρφωμένες η μια δίπλα στη άλλη, πάνω σε ειδικά θεόρατα  ταμπάνια (μεγάλα καδρόνια) στηριγμένα στους πλαϊνούς  κυκλώπειους  τοίχους,  κάλυπταν όλο το χώρο.

      Το χειμώνα αυτά τα σανίδια ήταν σκεπασμένα από διαφόρων ειδών, χρωμάτων και μεγεθών στρωσίδια,  κάνοντας το σπίτι ζεστό, πνίγοντας τους θορύβους και καλύπτοντας τα κενά που είχαν δημιουργηθεί από την πολυκαιρία.  

      Όλα τα σπίτια του Χωριού ήταν παρόμοια. Όταν όμως μετά τη Λαμπρή οι γυναίκες τα ξέστρωναν,  αποκαλυπτόταν  η φθορά που είχε επιβάλει ο χρόνος σ’ αυτά με την υπομονή του. Ξέσκεπα πλέον,  θύμιζαν τον πληγιασμένο  γάιδαρο που οι πληγές του γίνονται φανερές μονάχα αφού του βγάλεις το σαμάρι. Όμως, λες και  ξύπναγαν  από χειμερία νάρκη, άρχιζαν να μουρμουρίζουν παραπονιάρικα σιγοτράγουδα,  όταν πατώντας τα, έτριζαν με αλλιώτικο ήχο η κάθε τους σανίδα, δημιουργώντας αρμονική …..συγχορδία. Μπορούσες έτσι να ξεχωρίσεις την ταυτότητα αυτών  που έμπαιναν στο σπίτι, δικών, συγγενών  και γειτόνων, μόνο από τον κρότο της πατημασιάς τους.

Η ΟΚΑΡΙΝΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΤΖΩΡΤΖ ΚΡΑΜ ΚΟΥΚ

ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ ΔΕΛΦΗ

ΜΑΡΤΙΟΣ 1938

Ο Κούκ υπήρξε για μένα η πρώτη κι’ αξέχαστη ποιητική γνωριμία. Ήτανε μια ζωντανή ποιητική καρδιά γεμάτη απλότητα, ευγένεια και γέλιο αναβρυστό. Από αγάπη σήμερα στο μεγάλο δάσκαλο γράφω τούτα τα λόγια απ’ τη ζωή του ερημίτη του Παρνασσού.

Τον πρωτογνώρισα στην πατρίδα μου τους Δελφούς, που ονειρεύτηκε ν’ αναστήσει την παλιά δόξα τους ο ποιητής. Ήτανε ένας φανατικός λάτρης της Ελλάδας, φιλέλληνας πέρα για πέρα. Γεμάτος δύναμη, πόθους και πίστη, κατέβηκε στην πνευματική μας πατρίδα. Καθόταν στο μικρό «Ξενοδοχείο των Ξένων» του μακαρίτη Παρασκευά του φημισμένου αυτού «πιλαφιτζή» σ’ όλη την Ευρώπη. Ο Μπέντεκερ τον συνιστά στους ταξιδιώτες για το περίφημο πιλάφι του, το μοναδικό στην Ελλάδα και στην Ανατολή. Ο ξενοδόχος αυτός δε ζούσε πια και το ξενοδοχιάκι του με την απλή εμφάνιση ενός καλοπεριποιημένου χωριατόσπιτου με τα πέντε-έξη δωμάτια, το είχε στην κατοχή της η Βασίλω, η γυναίκα του. Κι’ αυτή το νοίκιασε στο νεόφερτο τότε ξενηταμένο πατριώτη, πούρθε απ’ την Αμερική, τον Θανάση τον Τσάκαλο. Ο Τσάκαλος ανέλαβε την διατροφή και την περιποίηση του Κούκ και της οικογένειάς του, της κόρης του Νείλας και της γυναίκας του, επίσης συγγραφέως, Σουζάνας Κλάσπελ. Ο Τσάκαλος ήτανε ένας καλός οικονόμος του ποιητή, άνθρωπος της δουλειάς, σπίρτο μοναχό. Ο πατέρας του ήτανε κάμποσα χρόνια οδηγός του Παρνασσού, τον αποθανάτισε κι’ ο Μπέντεκερ. Τσακάλι του βουνού, όνομα και πράμα.

8/12. Δυό καταφρονεμένοι ξένοι στη γειτονιά μας!...

Του Στέργιου Μπακολουκά

    

    Ήρθε ένας γέρος στο χωριό  κουβαλώντας  μια περίσσια τέχνη. Στα παιδικά μου μάτια γέρος ζωγραφιζόταν, αν και δεν ήταν πάνω από εξήντα χρονών.  Ποτέ δεν έμαθα από πού κράταγε η σκούφια του. Μονάχα τ’ όνομά του θυμάμαι, «μπάρμπα Καραχάλιο» τον φώναζαν οι ταξιτζήδες της πλατείας.

Εμφανίστηκε, ξαφνικά, την άνοιξη του ’62 και κονάκιασε στο «Ξηρομερ’ταίικο χάλασμα», πάνω από το φούρνο του Αντώνη του Αλιφραγκή, στην πλατεία της Λάκκας. Έβαλε τα πράματά του, τι πράματα δηλαδή, να μια μικρή ξύλινη βαλίτσα γεμάτη με μεταλλικά κοπίδια, μικρά σφυριά, ένα πασέτο(πτυσσόμενο ξύλινο μέτρο), μια σέγα για σίδερα και μια λινάτσα δεμένη γερά με σύρμα στο λαιμό, παραφορτωμένη  με διάφορα μπακιρένια τζουρτζούλια, ένα μικρό σιδερένιο αμόνι, καθώς και μια πλάκα από μολύβι, σε μια γωνία του ξέσκεπου σπιτιού, που από πάνω της τ’ ακρινό και τελευταίο πάτερο της σκεπής είχε γύρει, αλλά δεν είχε γκρεμιστεί ακόμα, παλεύοντας να κρατήσει τα λίγα κεραμίδια που του είχαν απομείνει, στηριγμένα στις ξεχαρβαλωμένες σανίδες, δημιουργώντας έτσι ένα μικρό απάγκιο.

Είχε ξιμηνυτέψει(ανακαλύψει)  κι ένα μεγάλο παμπάλαιο στρώμα, που τα γιουμίδια του(άχρηστα πανιά για γέμισμα στρωμάτων και μαξιλαριών) ξεφύτρωναν  από τις ξηλωμένες ραφές, λες και ήταν ξαπεταρούδια σπουργίτια έτοιμα να πάρουν φτερό! 

ΟΜΗΡΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ …ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΙΚΟ ΚΟΝΤΟΣΟΥΒΛΙ!

Του Στέργιου Μπακολουκά

Το κοντοσούβλι είναι μία από τις παλιότερες γαστριμαργικές απολαύσεις των Ελλήνων! Η νοστιμιά του στηρίζεται στην απλότητα των υλικών καθώς και την ποιότητα των πρώτων υλών. Μπορεί να φτιαχτεί από τα μεριά όλων των  ειδών των ζώων που βάζουμε στο τραπέζι μας. Όμως η παραδοσιακή συνταγή της Ρουμελιώτικης πρότασης η οποία χάνετε στους αιώνες, θέλει αυτό να παρασκευάζετε από  μικρά κομμάτια πρόβειου, γίδινου και χοιρινού κρέατος, από τα οποία δεν αφαιρούνται τα κόκαλα.

Το  αλάτι, το πιπέρι και η ρίγανη θεωρούνται, για τους Ρουμελιώτες, μπαχαρικά και βότανα που  αυστηρά ΜΟΝΟ αυτά είναι αποδεκτά, ώστε όταν κατά περίπτωση  χρησιμοποιηθούν στις σωστές δόσεις, να εξασφαλίσουν την απογείωση  της νοστιμιάς του συγκεκριμένου εδέσματος!

Μυθοπλασίες!

7/12.    "Έρως, έρις, θάνατος;"

Του Στέργιου Μπακολουκά

           

 Δυο πράγματα είχε χορτάσει στη ζωή του ο Παναγιώτης  ο Μπέκος, τη δουλειά και τη γκρίνια. Δούλευε παλικαρίσια, διπλά  και τρίδιπλα ολημερίς στα κτήματα και, ύστερα, το βράδυ που γύρναγε αποκαμωμένος πίσω στο σπίτι, μπούχτιζε από τη γκρίνια των τριών γυναικών του σπιτιού. Της γυναίκας του, που την παντρεύτηκε, γιατί ήταν ο παιδικός του έρωτας και γιατί το δικράνι του πατέρα της  …είχε το  …μεράδι του σ’ αυτό το γεγονός.  της πεθεράς του, που από τότε που έμεινε χήρα,  εγκαταστάθηκε στο σπίτι του αναλαμβάνοντας τα …πρωτεία. και της κουνιάδας του που πρόσφατα  κι αυτηνής ο άντρας πέθανε στα καλά καθούμενα, αφήνοντάς την όχι στους πέντε δρόμους, αλλά …σιτεμένη πενηντάρα πλέον,  χήρα, χωρίς παιδιά, παντέρημη μεν και μόνη, αλλά με γεμάτο το κεμέρι της από παράδες και με πολύ χρόνο στη διάθεσή της, γιατί τα χωράφια της τα παραχώρησε σ’ αυτόν να τα καλλιεργεί, με διάφορο βέβαια, ενώ η ίδια το χρόνο της τον ξόδευε σπέρνοντας με τη γλώσσα της μάγγανα, διαβόλους και τριβόλους, στο δικό του σπίτι,  όταν  κι αυτή με τη σειρά της του κουβαλήθηκε σ’ αυτό.

1864: ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΦΟΡΟΥ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΕΣΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ.

Προς τον Γεν. Έφορον των Αρχαιοτήτων

Αποσταλείς παρ’ υμών, Κ. Γεν. Έφορε, εις Δελφούς προς επιθεώρησιν και απαρίθμησιν των εσχάτως υπό των βροχών ανακαλυφθεισών αρχαιοτήτων, παρετήρησα τα επόμενα.

Των Δελφών υπέρκεινται αι Φαιδριάδες λεγόμεναι πέτραι, οι απότομοι υψηλοί εκείνοι βράχοι, οίτινες καθιστώσι το πολίχνιον τούτο έτι και νυν μαγευτικόν. Η μία των πλευρών των πετρών τούτων έχει διεύθυνσιν από Β. προς Ν. αποτελεί δε την κορυφήν την Υάμπειαν υπό των αρχαίων κληθείσαν, τανύν δε Φλεμπούκον, η άλλη έχει διεύθυνσιν, από Αν. προς Δ. εκλήθη δε αύτη υπό των αρχαίων Ναυπλία, υπό δε των νέων κατοίκων των Δελφών Ροδινή. Εκ της Υαμπείας εκρήμνιζον οι αρχαίοι τους ιεροσύλους, μεταμεληθέντες δε διά τον άδικον φόνον του Αισώπου, εκρήμνιζον αυτούς μετά ταύτα εκ της Ναυπλίας.

Εις την ΒΑ πλευράν των πετρών τούτων, όπου η πλευρά της Ναυπλίας ενούται μετά της Υαμπείας, και αποτελείται η υψηλοτέρα κορυφή, σχηματίζεται ρεύμα εκ των υψών του οποίου εν καιρώ βροχής κρημνίζεται το ύδωρ ως από αρκετά υψηλού καταρράκτου, διήκει δε διά της οδού της φερούσης εις την κωμόπολιν διερχόμενον μέχρι του Πλείστου ποταμού. Εκ των πετρών τούτων αναβλύει και η περίφημος Κασταλία, προς υποδοχήν των υδάτων της οποίας ο βράχος ελαξεύθη εις ωραίαν τετράγωνον δεξαμενήν, εντός της οποίας κατέβαινον διά βαθμίδων εν τω βράχω λελαξευμένων διά να λουσθώσιν οι μέλλοντες να ερωτήσωσι το μαντείον.

Επί της από Αν. προς Δ. διευθυνομένης πλευράς των πετρών της Ναυπλίας υπήρχε ρεύμα, διά του οποίου, καθόσον οι κάτοικοι των Δελφών ενθυμούνται, ουδέποτε έρρεε το ύδωρ των βροχών, κατά τας παρελθούσας όμως έρρευσε τοσούτον ορμητικόν και άφθονον ύδωρ, ώστε ενωθέν μετά του άνωθεν της Δελφούσης (τανύν Κερνά) ρέοντος ρύακος, συμπαρέσυρεν άπειρον πλήθος μικρών λίθων, κατεκρήμνισεν αρκετούς των οικίσκων των Δελφών, και κατέστρεψε τους κήπους αυτών, και ταύτα μεν άνωθεν της οδού ανατολικώτερον της Κασσοτίδος, ήτις τανύν ρέει παρά τη εκκλησία του αγίου Νικολάου, όστις κείται, καθά οι αρχαιολόγοι παρεδέχθησαν, εγγυτάτω του ναού του Απόλλωνος. Εις δε το κάτωθεν της οδού μέρος το προς Ν. δηλ. εναπολειφθέντων δυστυχώς των λίθων εις το άνω, εν τοις ερειπίοις των οικιών, έσκαψε το έδαφος εις πολλά μέρη, εις βάθος δύο και τριών γαλλικών μέτρων, και έφερεν εις φως διαφόρους λίθους μεγάλους τετραγωνικούς, ων άλλοι μεν φαίνεται, ότι ανήκον εις το κρηπίδωμα του ναού, άλλοι δε το της οδού, και των εν τη θέσει, δι’ ης το ρεύμα διήλθε κειμένων θησαυρών, επειδή ερχόμενον εκ της Ναυπλίας ελικοειδώς μέχρι της θέσεως του ναού, εστράφη ολίγον ανατολικώτερον κάτωθεν της οδού, και διήλθεν ολίγα βήματα ανατολικώτερον των περισωθέντων λειψάνων του περιβόλου του ναού, εις ην θέσιν ανηγέρθη δυστυχώς από τινος χρόνου το δημοτικόν σχολείον, εις ένα των τοιχών του οποίου τον προς Αν. εύρον εντετοιχισμένην ωραιοτάτην πλάκα μερμαρίνην με ανθέμιον ερυθρόν γεγραμμένην.

Για να μην κουραστούν οι μαθητές!!!....

Έχει καιρό που συμβαίνουν πρωτάκουστα πράγματα σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα. Δε γίνεται, κάποια επικίνδυνη πολιτικοκοινωνική ίωση πρέπει να περνάει η δύσμοιρη πατρίδα μας. Μια ίωση μοναδική στον κόσμο,που αντιστρέφει την πραγματικότητα. Ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια ως εν μέρει ασυμπτωματική νόσος και εξελίσσεται πλέον σε  καθολική καλπάζουσα.

Είναι σαν να βαδίζεις στον άξονα των φανταστικών  αριθμών,και εσύ να βλέπεις παντού πραγματικούς αριθμούς^.είναι σαν έχεις πάρει φόρα, φόρα κατηφόρα και κατρακυλάς, και εσύ νομίζεις ότι ανεβαίνεις ψηλές ραχούλες^. είναι σαν να βρίσκεσαι βουτηγμένος στις λάσπες της «Μπεχούβεσης», μετά από γερή κατεβασιά, και εσύ πιστεύεις ότι αγναντεύεις από τη «Λιάκουρα», εν αιθρία ημέρα.

Και αυτό τον ιό δεν τον παράγει κάποιο πτηνό, κάποιο ζώο στο σώμα του από μετάλλαξη, στα βάθη της Ανατολής, όπως συμβαίνει, συνήθως, με τις πραγματικές ιώσεις στον πλανήτη γη, κάθε χρόνο.

Τον παράγει ο ελληνικός πολιτικός μηχανισμός με τις  εμμονές του, με τις αυταπάτες του, με τη μιζέρια του, με την ανιστορητικότητά του, με τις εξυπνάδες του, με την ασχετοσύνη του, με το αραλίκι του, με τον ερασιτεχνισμό του, με το θράσος του, με την αμετροέπειά του, με τις λάσπες του, με τα χοντροκομμένα ψέματά του, με το νταβατζηλίκι του, με τις αρπαχτές του,πρώτα σε ψήφους που οδηγούν βαθμιαία και σε άλλες αρπαχτές, όπως: θέσεις,οφίκια, επιρροές, διευκολύνσεις, ταξιδάρες, εξυπηρετήσεις φίλων, γνωστών και προσκυνημένων, ε! και κάπου εκεί, δεν γίνεται, θα ξεμυτίσει και το χρήμα.