ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΕΛΦΩΝ 1951

Χρωμολιθόγραφη αφίσα 80Χ60 από τις καλοκαιρινές εκδηλώσεις των Δελφών, που πραγματοποιήθηκαν στις 10-15 Αυγούστου το 1951.

Επίμαχος Λαχάουερ : Ο Γερμανός κατακτητής που έγινε ο καλύτερος φίλος της Αράχωβας.

Η συνέντευξη που έδωσε στον Γεώργιο Παπαστάθη, και η ομιλία του στο πανηγύρι του Αϊ-Γιώργη, όπως δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα «Η ΑΡΑΧΩΒΑ ΤΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ» στις 30 Απριλίου 1974.

Διαβάζουμε λοιπόν :

“Ο Άγιος Γεώργιος δεν είναι μόνον προστάτης του Πεζικού μας και Πολιούχος της Αραχώβης, αλλά και προστάτης αυτών που ήλθαν σαν κατακτητές στην πόλη μας. Έτσι μας απεκάλεσε τον Άγιο Γεώργιο ο Γερμανός Επίμαχος Λαχάουερ, Φρούραρχος στην Κατοχή στην πόλη μας.

Αλλά ας αφήσουμε να μας τα πει ο ίδιος όπως συνέβησαν :

‘Έφτασα στην Αράχωβα τον Απρίλιο του 1944. Τα πράγματα ήσαν ήρεμα, είδα δε ότι είχα να κάνω με καλούς ανθρώπους.

Πλησίαζε μια εορτή μεγάλη για όλους τους Αραχωβίτες. Τους έβλεπα σκεπτικούς και στεναχωρημένους σαν κάτι να τους συνέβαινε.

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΕΥΧΕΣ

Τα ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ σας εύχονται ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.

Σκόρπιες γνώσεις ναι, σκόρπια λόγια όχι.

[2ο ]

  Επιμέλεια: Στάθης Ασημάκης

Με την ευκαιρία του Πάσχα

Η απόφαση, βάσει της οποίας καταδικάστηκε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός σε σταυρικό θάνατο, βρέθηκε στην Άκουλα της Ιταλίας το 1308 μ.Χ. μέσα σε σιδερένιο κιβώτιο, γραμμένη στα εβραϊκά, πιθανόν λεία των Σταυροφόρων. Εάν είναι γνήσια ή πλαστή αυτό είναι, βεβαίως, ένα άλλο ζήτημα. Εν πάση περιπτώσει, το 1381 μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη επί των ημερών του Πατριάρχη Ιερεμίου, και μεταφράστηκε από τον Πατριάρχη Διονύσιο το έτος 1643. Η απόφαση έχει ως εξής:

«Τῷ ἑβδόμῳ καί δεκάτῳ Τιβερίου Καίσαρος, βασιλέως Ρωμαίων, μονάρχου ἀνικήτου, Ὀλυμπιάδος διακοσιοστῆς πρώτης, Ἠλιάδος ὀγδόης ἀπό κτίσεως κόσμου, κατά τό ἡμέτερον μερισμόν τῶν Ἐβραίων τετρακισχίλια καί ἑκατόν ἑβδομήκοντα τέσσαρα έτη και καταβολῆς των Ρωμαίων βασιλείας ἔτη ἑβδομήκοντα τρία καί ἀπό τῆς ἐλευθερίας τῆς δουλωσύνης Βαβυλῶνος ἔτη πεντακόσια ἑβδομήκοντα καί καταστροφῆς τοῦ ἱεροῦ βασιλείου ἔτη ἐνενήκοντα καί ἑπτά, ἐπί ὑπάτου τοῦ λαοῦ τῶν Ρωμαίων Λουκίου Ζιζονίου καί Μάρκου Συννίου καί ἀνθυπάτου τοῦ Ἰλυρρικοῦ Παλιστέρα, κοινοῦ διοικητοῦ τῆς χώρας τῶν Ἰουδαίων Κουϊντίου Φλαβίου, ἐπί τῆς διοικήσεως Ἰερουσαλήμ ἡγεμόνος κρατίστου Ποντίου Πιλάτου, ἐπιστάτου τῆς  κάτω Γαλιλαίας Ἡρώδου τοῦ Ἀντιπάτρου, τῆς ἄκρας ἀρχιερωσύνης Ἄννα καί Καϊάφα Ἀλλιάσου καί Ματίλ μεγιστάνων εἰς τόν ναόν Ραμπάλ Ἀμαμπέλ, Πιοκτένου ἑκατοντάρχου, ὑπάτου Ρωμαίων τῆς πόλεως Ἰερουσαλήμ Σουμπιμασαξίου Ποπιλίου Ρούφου, Ἐγώ ὁ Πόντιος Πιλᾶτος, ἡγεμών διά τῆς βασιλείας τῶν Ρωμαίων, ἐπί τοῦ Πραιτωρίου τῆς ἀρχιηγεμονίας, κρίνω καί κατακρίνω καί καταψηφίζω εἰς  θάνατον σταυρικόν τόν Ἰησοῦν λεγόμενον ὑπό τοῦ πλήθους Χριστόν, καί ἀπό πατρίδος Γαλιλαίας, ἄνθρωπον στασιώτη κατά τόν Νόμον τοῦ Μωσαϊκοῦ καί ἐναντίον  τοῦ μεγαλοπρεποῦς βασιλέως Ρωμαίων Τιβερίου Καίσαρος καί ὁρίζω καί ἀποφαίνομαι τόν θάνατον αὐτοῦ σταυρικόν μετά τῶν ἄλλων κατά τό σύνηθες τῶν καταδίκων ἐπεί συνήθροισεν αὐτός πλῆθος ἀνθρώπων πλουσίων καί φτωχῶν, οὐκ ἔπαυσε  θορύβους ἐγείρων ἐνοχλεῖν την Ἰουδαίαν ποιῶν ἐαυτόν Ὑιόν Θεοῦ  καί βασιλέα Ίερουσαλήμ, απειλῶν φθοράν τῆς Ἰερουσαλήμ καί τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ἀπαρνούμενος τόν φόρον τοῦ Καίσαρος καί

ΣΤΗ ΝΕΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΤΟ 1889

Χωρικός από το χωριό Καστρί (Δελφοί), ποζάρει μπροστά σε αρχαίο τάφο, στην αρχαία νεκρόπολη των Δελφών. Φωτογραφία δημοσιευμένη στο βιβλίο TOPOGRAPHIE VON DELPHI του Dr. H. Pomtow (Berlin 1889).

Αναμνήσεις: Πηγαίνοντας σχολείο με τη βαρυχειμωνιά.

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΕΙΣ ΤΑ ΟΡΕΙΝΑ ΧΩΡΙΑ

ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ Η ΘΕΡΜΑΝΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞ ΙΣΟΥ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ – ΤΟ ΚΑΥΣΟΞΥΛΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΜΑΘΗΤΟΥ ΩΣ ΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

****

Η λειτουργία του σχολείου στο ελληνικό χωριό, του σχολείου, που είναι η μικρά εστία της μορφώσεως και της αναπτύξεως του αγροτικού μας πληθυσμού, είναι πάντα κάτι, που απασχόλησε τον εκπαιδευτικό κόσμο και γενικός όλον τον κόσμο, που αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της αποστολής του σχολείου στην ύπαιθρο Ελλάδα.

Η λειτουργία του σχολείου όμως στα αποκλεισμένα από τα χιόνια ορεινά χωριά, και οι συνθήκες της λειτουργίας του το χειμώνα με τους πάγους και τα χιόνια, έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και μπορεί να πει κανείς, ότι είναι ένα κεφάλαιο, εις το οποίον πολύ ολίγη προσοχή είχε δοθεί έως σήμερα.

Μέσα στη βαρυχειμωνιά, που αποκλείει συνηθέστατα εβδομάδες και μήνες τα ορεινά χωριά, η τακτική λειτουργία ενός σχολείου, είναι αληθινός ηρωισμός. Όχι μόνο από μέρους των δασκάλων και των γονέων μα προπαντός των ιδίων μικρών μαθητών. Ηρωισμός, που δείχνουν τα αγοράκια και τα κοριτσάκια των επτά, οκτώ, εννέα και δέκα χρόνων, όταν αψηφώντας τις δύσκολες και σκληρές καιρικές συνθήκες, σηκώνονται πρωί-πρωί τον χειμώνα, παίρνουν στον ώμο τη σάκα τους και πεζοπορούν μέσα στο χιόνι και το δρολάπι πολλές φορές, έως που να φθάσουν στο σχολείο ν’ ακούσουν το μάθημα και να ξαναγυρίσουν πάλι το μεσημέρι ή το βράδυ στο σπίτι τους με μεγαλύτερη ίσως κακοκαιρία, με περισσότερο χιόνι και τσουχτερότερη παγωνιά.