ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑΝ ΕΛΛΑΔΑ

Εάν επέστρεφε στον κόσμο ο Ηγεσίας, ο Κυρηναϊκός φιλόσοφος του 3^ου  π.Χ. αιώνος, ο οποίος ονομάζονταν Πεισιθάνατος, γιατί υποστήριζε ότι τα κακά της ζωής υπερβαίνουν τα καλά, ένα μόνο καταφύγιο έβλεπε : την αυτοκτονία, και αυτή συμβούλευε στους μαθητές του. Εάν επέστρεφε, λέω, στον κόσμο, δεν ξέρω αλήθεια ποιό άλλο μέσον σωτηρίας θα εύρισκε για τη συσσώρευση των στεναγμών οι οποίες μαστίζουν τον ταλαιπωρημένο κόσμο  υπό της τεράστιας οικονομικό-σοσιαλιστικής αναστάσεως, εκ της οποίας οι λαοί δεν κατορθώνουν ν’ απαλλαγούν.

Το οικονομικό ζήτημα σε κάθε εποχή είναι η βάση και η πρώτη αιτία των περισσοτέρων πολέμων. Κανείς σήμερα δε θα τολμούσε να πιστέψει ότι ο Τρωικός πόλεμος έγινε για τα ωραία μάτια της Ελένης ή ότι οι σταυροφορίες είχαν μοναδικό κίνητρο τη πίστη και το θρησκευτικό συναίσθημα, και ότι δεν τις συνόδευαν άλλες αιτίες, πολιτικοοικονομικής φύσεως.

Αλλά τι ήταν οι οικονομικές ταραχές του παρελθόντος αν τις παραβάλλουμε με τις σημερινές;

Φαίνεται αληθινά ότι ο νόμος του Μάλθου αρχίζει να βαρύνει αμείλικτα επί της άθλιας ανθρωπότητας. Είμαστε πολλοί. Ο Ησαΐας ήταν καλός προφήτης όταν είπε : «Κύριε, ηύξησας τον πληθυσμόν, όμως δεν ηύξησας  και την χαράν!».

Ας σταχυολογήσουμε ορισμένες πληροφορίες για την οικονομική ζωή της αρχαιότητας και επί του παρόντος ας σταματήσουμε λίγο  στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα, κατά την εποχή του Αριστοφάνη η ζωή στοίχιζε τόσο λίγο, ώστε μια οικογένεια από τέσσερα άτομα μπορούσε να ξοδέψει τρείς  οβολούς την ημέρα (περίπου μισή δραχμή) και με λίγη οικονομία προμηθεύονταν και την καύσιμο ύλη για το μαγειρείο! Αυτό μας το μαθαίνει ο ίδιος ο Αριστοφάνης σε μερικά χωρία των «Σφηκών» του.

Εις την απλότητα των ηθών, εις την μη πύκνωση του πληθυσμού (αιτία όχι μόνο αδιάφορη για την ευκολία της ζωής), προστίθετο σε εκείνους τους καιρούς ένας παράγων βασικός και  χαρακτηριστικός στην οικονομική οικονομία : η δουλειά. Η εργασία η εκτελούμενη από τους δούλους προσέθετε τεράστια βοήθεια στην εργασία ελεύθερων χεριών, δια τούτου ήταν μικρότατα, και δεν είχε να συλλογίζεται ο ελεύθερος τις απεργίες των εργατών. Ένας πάτρωνας, όταν εγκαταλείπονταν από τους εργάτες του, τους αντικαθιστούσε αμέσως από δούλους που αγόραζε ή που δανειζόταν.

Οι κωμωδίες του Αριστοφάνη τα πολιτικά έργα του Πλάτωνα και του Αριστοφάνη, η συλλογή των αρχαίων επιγραφών, συγγράμματα του Ανταίου, μας προμηθεύουν τεκμήρια και λεπτομέρειες μεγάλου ενδιαφέροντος για την οικονομική ιστορία της εποχής εκείνης, και φθάνουν μέχρι του σημείου να μας πληροφορήσουν τον μέσο όρο των ημερομισθίων διαφόρων κατηγοριών εργατών και τεχνιτών. Ένας βαστάζος, π. χ. κέρδιζε την ημέρα τέσσερις οβολούς κατά μέσο όρο (δηλαδή 60 λεπτά). Ένας βοηθός κτίστη μισή δραχμή. Οι αρχιτέκτονες, που επιστατούσαν τους εργάτες, δεν έπαιρναν περισσότερες από δύο δραχμές την ημέρα.

ΝΕΑ ΑΠΟ ΑΡΑΧΩΒΑ-ΙΤΕΑ-ΑΜΦΙΣΣΑ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 1910

Πλούσια θεματογραφία με ανταποκρίσεις από την περιοχή μας κατά τον μήνα Ιούνιο του 1910. Τις δημοσιεύσεις αυτές τις διαβάζουμε στο φύλλο της 1^ης Ιουλίου του 1910 στην εφημερίδα ΣΚΡΙΠ.

Αράχωβα : Μεγάλη προσέλευση παραθεριστών !!

Ιτέα : Μεγάλη κίνηση στο λιμάνι- Μεγάλο κατάστημα ντοματοποιίας  !!

Άμφισσα : Καφέ Αμάν και Καραγκιοζοπαίχτης !!

Και πολλά άλλα νέα.

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος : ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΚΡΙΝΟΛΙΝΑ

Διήγημα γραμμένο στο ΡΕΘΥΜΝΟ το 1994 και δημοσιευμένο στα ΚΡΗΤΟΛΟΓΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, έκδοση της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ, ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΡΕΘΥΜΝΗΣ.

Τ Ο  Κ Ο Ρ Ι Τ Σ Ι  Μ Ε  Τ Α  Κ Ρ Ι Ν Ο Λ Ι Ν Α

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

‘’Έπιασε’’ στην άκρη του λιμανιού ο ‘’πρίγκιπας του νότου’’. Στ’ αμπάρια του εμπορεύματα και στο κατάστρωμα, ανθρώπινοι καημοί. Τρικάταρτος, ντυμένος στ’ άσπρα, με ‘’μάτια’’ ορθάνοιχτα στα πλευρά του και ναύτες με το χρώμα του αχάτι στο κορμί τους. 

Απ’ το κατάστρωμα, η ξύλινη σκάλα κινήθηκε κι ακούμπησε με βιασύνη στον πέτρινο μώλο. Το χαμίνι έτρεξε και με σβέλτες κινήσεις τη σιγούρεψε στους κρίκους. Και τότε ψηλά, στην κορυφή της, πνιγμένη στα κρινολίνα, ολόλευκη μεσ’ το δαντελωτό της φόρεμα, φάνηκε η ‘’νιότη του κόσμου’’! Η κόρη! Η αέρινη φαντασίωση κάποιου τρελού ζωγράφου που άρχισε να κατεβαίνει με μικρά, δειλά βηματάκια, λες και πήγαινε στο πρώτο της ραντεβού.

Ο Μανιός κοίταζε συνεπαρμένος ετούτο το ανθρώπινο… τοπίο! Καρφωμένος στο παραθύρι του καπηλειού, σκούπιζε το ξύγκι απ’ τα δάχτυλά του στην ποδιά πούχε ζωσμένη γύρω στη μέση του και κράταγε την ανάσα του! Δίπλα του, πάνω στη φωτιά το τηγάνι τσίριζε ψήνοντας τ’ αρνίσια συκώτια και πιο πέρα ο Πανάγος, στην άκρη του τραπεζιού μισομεθυσμένος ούρλιαζε κοκκινίζοντας.

       

             -   Κάπελα κράσι…

Στο διπλανό τραπεζάκι, εκεί στη γωνιά, σιωπηλός, μαζεμένος μια χούφτα απ’ τα χρόνια και τους λογισμούς, ένας άλλος πελάτης. Ο ‘’περαματάρης’’ της Σπιναλόγγας. Περαστικός απ’ το Ρέθυμνο έπινε ήσυχα το κρασάκι του κοιτάζοντας το Μανιό πούχε ‘’αλλοφρονήσει’’.

       

              -     Ίντα ναι μωρέ Μανιό; ρώτησε απορημένος.

ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ ΤΟ 1825

Μία σπάνια (ως προς το θέμα και την παλαιότητα) αναφορά βρίσκουμε στα Γενικά Αρχεία του Κράτους από την Αράχωβα κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης και συγκεκριμένα το 1825. Η αναφορά είναι του Αραχωβίτη Παπά Ιωάννη Δήμου προς το τότε υπουργείο της Θρησκείας όπου ζητάει την δικαίωση από την πλευρά της ανιψιάς του γιατί την παράτησε ο αρραβωνιαστικός της και παντρεύτηκε άλλη γυναίκα.

Ακολουθεί το κείμενο της αναφοράς καθαρογραμμένο και το πρωτότυπο.

Προς το έξοχον υπουργείον της Θρησκείας

“Αναφέρομαι δια της παρούσης μου αναφοράς ότι έχομεν αρραβονιάση εις την κομόπολιν Ράχωβα την ανεψιά μας Ασήμον του Νικόλα Αλεξανδρή με τον Λουκάν Πλήτζον χρόνους τεσσάρους. Κατά την συνήθεια της κομοπολεώς μας εις το διάστημα αυτό εκατοικούσειν στο σπίτι της αρραβωνιαστικής του ως αυτή έκαμνε κάθε υπηρεσία προς αυτόν οσπιτικήν, ως έξω εις τα χωράφια του εις αμπέλια, εξεύρουσα ότι έχει να συζήση με αυτόν.

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος : ΑΥΤΗ Η ΠΑΛΙΑ, ΚΑΛΗ ΜΟΥ “ΖΥΓΑΡΙΑ”

ΑΥΤΗ  Η  ΠΑΛΙΑ,  ΚΑΛΗ ΜΟΥ  “ΖΥΓΑΡΙΑ”

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

"Ζυγιάζεται", ο άνθρωπος μια ζωή.

Η φτιασά του, τα λόγια του, οι γνώσεις του και τα καμώματά του.

Κι οι “ζυγαριές” πολλές.

Της πνευματικής πίστης, της δικαιοσύνης, της τέχνης, της κοινωνίας, της γειτονιάς… του πάσα ενός ξεχωριστά.

Ο πάσα ένας και το «βάρος του».

Το «μέτρο του», που λένε.

Παλιότερα βέβαια υπήρχε μονάχα ένα.

«Μέτρον άριστον»

Σε «ζύγιαζαν», μ’ αυτό, μπολίαζανε και το φεγγί σου με το αρχαίο το ρητό «Τα αγαθά κόποις κτώνται», κι ο Κόσμος είχενε όρντινο και σειρά.

Ποιος τα θυμάται όμως σήμερα όλα αυτά ;

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ

Μια άποψη από το εσωτερικό του Μουσείου Δελφών σε επιστολικό δελτάριο (carte postale) της δεύτερης δεκαετίας του 20^ου αιώνα, όπου διακρίνουμε και τον φύλακα του Μουσείου σε μια αίθουσα, καθισμένο στην καρέκλα του,

ΓΡΑΜΜΑ ΑΡΑΧΩΒΙΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 100 ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Το παρακάτω γράμμα που θα διαβάσετε, είναι σταλμένο από Αραχωβίτη μετανάστη  στην Αμερική σε φίλο του στην Αράχωβα το 1914, όπου του περιγράφει πως περνά αλλά και πολλές άλλες πληροφορίες για την Αμερική εκείνης της εποχής. Το γράμμα το έχω καθαρογράψει αλλά έχω αφήσει την ορθογραφία του αποστολέα.

GEO. POTIRIADES                                                                                                        JAMES SIMITZES

The Evia Bakery and Grocer Co.

749 Powder Street

Phone 1145

Mason City, Iova, 12 Δεκεμβρίου1914

Αγαπητέ Ανδρέα χαίρε.-

Έτη πολλά και με υγείαν και χαράν να διέλθεται το Νέον έτος. Την ποθητή σας επιστολήν την από 12 Νοεμβρίου έλαβα αργά, μετά 28 ημέρας. Εχάριν δε απείρος δια τας λεπτομέρειάν σου. Παρετήρισα, την ιστορίαν του ατυχούς φίλου μας και έκλαυσα πικράς. Και ότι την μικράν περιουσίαν του την είχε τάμα εις τον άγιο ει Μόδεστον. Και τα ορφανά τέκνα του μένουν εις την διάθεσιν των ανέμων. Περί επιστροφής μου καγώ, αυτά τρέφω εις την καρδιά μου, γενωμένης επιστρατεύσεως, και φέρουν πλοία να μας πάρουν, όλοι θα επανέλθωμεν, και ιδίως όσοι είχων μένη εις τους πρότους πολέμους. Αν τανάπαλην (δεν στίλουν πλοία) εδώ θα μίνωμεν αμανάτι. Και ας γνωρίζη η Πατρίς,ότι τα εδώ τέκνα της θα μένουν λυπημένα ανερχωμενα 350 χιλιάδαις και πλέων.

ΧΡΙΣΤΟΣ Ε. ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ : ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ

ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

Οι Νέοι.

Σταυρουδάκι στο στήθος, φλόγα στα μάτια, λούνες στο μέτωπο τα μαλλιά τους κι όλοι στους δρόμους.

Μπροστάρηδες, επαναστάτες, όταν οι καιροί ζητάνε αγώνες, ίδρο και αίμα. Όταν η ζωή ζητάει θυσίες !

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το ΡΑΦΑΕΛ στην ΙΣΠΑΝΙΑ…

Τον ΟΥΓΚΟ στην ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ των γαρυφάλλων…

Τον ΝΤΑΝΙΕΛ στο ΠΑΡΙΣΙ του ’68…

Τον νεκρό του ’86, στη ΓΑΛΛΙΑ των μεταρρυθμίσεων.

Τότενες όμως υπήρχαν Αρχές και Αξίες ! Σύμβολα και πιστεύω.

Κι ο αγώνας ωραίος, γλυκός, θαλερός.

Αδέρφι θανάτου.

Σήμερα φερτικοί Ογρωπαίοι κουμαντάρουν του ψωμιού τον αγώνα.

Του ψωμιού τη Σημαία.

Το δίκιο του ψωμιού, που έρχεται από μακριά. Από χρόνους πρωτόγονους, παλιούς, ξαστοχημένους.

Και είναι ντροπή θαρρώ να μάχεται ακόμα ο άνθρωπος για τ’ αυτονόητα, σε καιρούς που ο πολιτισμός και η τεχνολογία έχουν καβατζάρει ακόμα και τη φαντασία.

ΗΛΙΑΣ ΛΙΑΚΟΣ : Τα ζα

Γυρίζοντας από τον θέρο στην Αράχωβα του '50.

Το παρακάτω κείμενο που θα διαβάσετε είναι από τα ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ που έγραφε ο αείμνηστος δάσκαλος Ηλίας Λιάκος, και πρώτη φορά δημοσιεύτηκε στην ετήσια τοπική έκδοση του περιοδικού Αράχωβα το 1996.

***

Μια φορά κι έναν καιρό, στην Αράχωβα, τώρα το σαραντάημερο, κάθε πρωί τα χαράματα σειόντουσαν όλοι οι δρόμοι, λες και το χωριό κατρακύλαγε γλιστρώντας με πάταγο προς τα κάτω. Ήταν ο κόσμος, που κίναγε για τις ελιές σέρνοντας ξοπίσω του ένα –δυο ζα φορτωμένα κοπριά.

Η ζωή μας ήταν σφιχτοδεμένη με τη ζωή των ζώων μας. Εδώ, όταν λέμε ζο, ενοούμε το μουλάρι. Το ζο μας το είχαμε σαν παιδί μας. Μπορεί τη νύχτα να μην αγναντεύαμε στην κάμαρη των παιδιών, στο κατώγι όμως πεταγόμασταν για μια ματιά. Μπορώ να σας πω ότι ο μισός χρόνος μας ξοδευόταν για να εξασφαλίσουμε τη φάκνα του, την τροφή του. Να όργωμα, να σπαρμουδιά, να θέρος, να σανό, να άχυρα απ’ τον κάμπο – θυμάμαι κείνα τα τεράστια δίχτυα, που είχαν το σχήμα μανταρινιού, τα γέργαθα, τι ζόρι που είχαν να τα τυλώσεις με άχυρα – να ενα σωρό δουλειές. Αυτό όμως μας αντάμειβε, γιατί όλα τα γεννήματά μας τα κουβαλούσε στο σπίτι.

Στα ζα μας λοιπόν, που ήταν μέλη της οικογένειάς μας, ανάλογα με το χρώμα, τους δίναμε και το  όνομα : Μάρκος, Μούρκα, Ψαρής, Κοκκίνης, Γκιόσα, Αράπης, Κανέλλα.

Επιστροφή στο λιοτρίβι μετά από το ξεφόρτωμα του λαδιού στην Αράχωβα του '60.

Το κατώγι ήταν η κατοικία τους. Οι άνθρωποι πάνω, τα ζα κάτω, γιατί θέλαμε να τα προσέχουμε και ξέραμε αν είναι καλά, γιατί ακούγαμε το ροκάνισμά τους, το χλιμίντρισμά τους, την ανάσα τους. Βέβαια η μυρωδιά απ’ την κοπριά τους είναι ακόμα στα ρουθούνια μου. Κι όπως είχαν τα πατώματά μας κάτι ζγράδες να ! (τις σχισμάδες ανάμεσα στα σανίδια λέω) καταλαβαίνετε ότι η μυρωδιά αυτή η χαρακτηριστική, είχε διαποτίσει όχι μόνο τα ρούχα μας αλλά και τα κύτταρά μας. Εμείς όμως είχαμε συνηθίσει να μοσκοβολάμε… κοπριά.

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ

Από το περιοδικό ΑΕΡΑ(υπάρχει πρωτότυπο στην συλλογή μου) στο τεύχος του πρώτου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου το 1945, έξι μήνες μετά την σφαγή του Διστόμου και δύο μήνες μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την Γερμανική κατοχή, διαβάζουμε την παρακάτω ολοσέλιδη δημοσίευση με τον τίτλο Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ συμπεριλαμβανομένων και τεσσάρων φωτογραφιών από την τραγωδία αυτή.

Αυτό είναι το Δίστομο. Μνημείο εσαεί του Γερμανικού «πολιτισμού», οι κάτοικοί του σφάχτηκαν στις 10 Ιουνίου 1944.

Η στυγνή τραγωδία χαράχτηκε για πάντα σ’ αυτό το πρόσωπο. Πατέρας, μάννα, αδελφός, αδελφή, γαμπρός κι’ ένα ανιψάκι τριών χρονών όλοι τους σφάχτηκαν από τους απάνθρωπους νεοβαρβάρους : τους Γερμανούς.

Λευκά, καθαρά, νοικοκυρεμένα, σαν αγριολούλουδα αρμονικά σπαρμένα στις πλαγιές και στους κάμπους, τα Ελληνικά χωριά δεν υπάρχουν πια. Αραιοί, μαυρισμένοι τοίχοι υψώνονται ακόμα προς τον τραγικό ουρανό, σαν τελευταία χειρονομία ικεσίας ενός κορμιού που το βρήκε τ’ αστροπελέκι κι έμεινε σ’ αυτή τη στάση όταν το εγκατέλειψε η ψυχή.

Είναι χίλια πεντακόσια τα καμένα χωριά της Ελλάδος.

Και οι κάτοικοί τους, όσοι δεν εσφάγησαν η δεν εκάσησαν, στιβάζονται πρόσφυγες στις πόλεις, ή περιπλανώνται γυμνοί, στην έρημη φύση.

Οι Γερμανοί εξήντλησαν όλη τους την αγριότητα κατά των Ελλήνων. Άφησαν αιωνία δείγματα της βαρβαρότητός των ώστε να τους θυμούνται με φρίκη οι γενιές που θα ακολουθήσουν.

Γιατί ;  Γιατί αυτό το ριζικό στην Ελλάδα ;

Γιατί περισσότερο από όλους τους άλλους Λαούς που αγάπησαν την ελευθερία τους,η οργή του Βαρβάρου εξέσπασεν αχαλίνωτη απάνω στους Έλληνες ; 300.000 νεκρούς εστοίχισεν ο υποσιτισμός, 100.000 τουφεκίστηκαν από τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους. 100.000 έχουν απαχθή ως όμηροι στη Βουλγαρία, 80.000 στη Γερμανία, που η τύχη των αγνοείται και ίσως για πάντα θα αγνοηθή. 200.000 εξετόπισαν οι Βούλγαροι από  τη Μακεδονία. 1.100.000 ξεκλήρισαν οι Γερμανοϊταλοί από τα ρημαγμένα χωριά. Σ’ ένα πληθυσμό 7.500.000 είναι 500.000 οι νεκροί, μαζί και με τα θύματα του πολέμου, 180.000 αγνοούμενοι, 1.300.000 οι ξεκληρισμένοι, οι άστεγοι, οι πρόσφυγες.

Γιατί ;

ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ : Το Αραράτ των αρχαίων Ελλήνων

Bernadinum de Bindonibus (Venise)-1540

Με αφορμή την παραπάνω ξυλογραφία σχετική με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα που είδα ψάχνοντας στη Γαλλική βιβλιοθήκη στο βιβλίο οι "Μεταμορφώσεις" του Οβίδιου σε έκδοση Βενετίας του 1540 από τον Bernadinum de Bindonibus,σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να λείπει από τα “ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ” αφού ο κατακλυσμός αυτός συνδέεται άμεσα με το βουνό μας τον Παρνασσό. Για όσους λοιπόν δεν ξέρουν την ιστορία αυτή από την μυθολογία μας θα την αναφέρω με λίγα λόγια.

‘’Ο Δευκαλίωνας ήταν γιός του Προμηθέα και της Πανδώρας. Βασιλιάς της Φθίας, παντρεύτηκε την κόρη του Επιμηθέα Πύρρα. Όταν ο Δίας θέλησε να καταστρέψει όλο το γένος των ανθρώπων (χάλκινο γένος), ο Δευκαλίωνας πληροφορείτε από τον πατέρα του και ακολουθώντας τη συμβουλή του, κατασκεύασε πλοίο, όπου συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους. Επί εννέα μέρες και εννέα νύχτες καταρρακτώδεις βροχές έπνιξαν τη γη. Την δέκατη ημέρα προσάραξαν στον Παρνασσό, όπου τέλεσαν θυσία προς τιμήν του Φρύξιου Δία. Ο θεός έστειλε τον Ερμή για να τους ρωτήσει τι επιθυμούν. Και εκείνοι ευχήθηκαν να

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

ΧΡΙΣΤΟΣ Ε. ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

     Το περιβόλι της καρδιάς μου, η χώρα μου, που ανθοβολεί, μοσκοβολεί και κάθε τόσο απ΄άκρη σ’ άκρη τη γυρνάω.

Από τα χρόνια τα παλιά … Στις πέτρες και στα μάρμαρα, που κάποια μου κρύβονται ακόμα κι άλλα στα μάτια μου μπροστά, λαμποκοπάν και ιστορίματα μου μολογάνε … !

Στα χρόνια τα κατοπινά … Του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ τα χρόνια, «των ερειπίων και της ερημίας…»

Στου ΡΑΓΚΑΒΗ τον τόπο, «της ταπεινής γεωργίας και αιωνίας πενίας…»

Στου ΡΗΓΑ του ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗ το όνειρο και τ’ όραμα, «που θα’ πρεπε η χώρα ετούτη, ίσαμε το ΔΟΥΝΑΒΗ να φτάνει και όμως δεν ξεπερνάει το ΣΠΕΡΧΕΙΟ.»

Η  Χ ώ ρ α  μ ο υ !

Το περιβόλι της καρδιάς μου που οι ταπεινοί του οι ναοί, τα σπίτια του με την αρχιτεκτονική τους και τις ξυλοδεσιές τους, πολιτισμό παράγουν, γεννούν δικαιοσύνη κι ολούθε τρόγυρα, «μυρίζουν ευγένεια ξύλου παλαιού», όπως ο Λόγος του ΕΛΥΤΗ !

Η  χώρα μου, μέσα στων χρόνων τα στενέματα, στης θάλασσας τις λύπες και της πέτρας, σε κεραυνούς και σ’ αστραπές, κατάσαρκα χαλικωμένη με πόνους άπειρες φορές από καταχτητές, ανιστορήθηκε και χτίστηκε από ξαρχής με του λαού το αίμα!

     Τότενες… τότενες που της ΕΥΡΩΠΗΣ,  τηράγαμε τις θαμαστές φωτογραφίες των εργοστασίων της κι οι κεφαλάδες της Πατρίδας μας υποδεχόσανται τον ΟΘΩΝΑ το βασιλιά.

     

     Κι Εμείς,

Ξωτάρηδες, αγρότες, ταπεινοί, με την ελπίδα, τ’όνειρο μπροστά μας, πισώπλατα τον ήλιο, βαδίζαμε δίχως στα ‘σώψυχά μας κακωσύνη για την αποβροχάρικη λιακάδα που τόσο άργεψε να’ ρθει, φροντίζοντας τη γη μας τη γονιμική.

    

   

  Και το συνερισιό μας μεγάλο για τα σχέδια των κονσολάτων Γερμανών και των δικών μας κεφαλάδων, αν τάχατες θα έπρεπε να στήσουν, λέει, βιοτεχνίες,εργοστάσια να στραταρίσει ο τόπος.

Κι ο ΟΘΩΝΑΣ, ο βασιλιάς, «Καινό δαιμόνιο είναι η βιομηχανία», έδωσε γνώμη και κωλοκάθησαν ευτύς τα σχέδια κι η χώρα.

Πάντα βέβαια υπάρχει βαρύτερη μια γνώμη απ’ τις ‘άλλες, που καθιστάρικα κουμαντάρει το αύριο ενός τόπου, για το σωσμό και τα πρωτεία των τσιφλικάδων και των κοτσαμπάσηδων της κάθε εποχής.

Σε χρόνους βιαστικούς και ασυγκράτηχτους, το σημείωσε κι ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ σε γράμμα του προς τους ΥΔΡΑΙΟΥΣ στα 1822! «Αν οι άρχοντές μας αδελφοί, διαθέτανε τα μέσα και τον πλούτον των, η Πατρίς ήθελον είναι σε άλλη πολύ διαφορετικήν κατάστασιν.»

ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

Αναμνηστική φωτογραφία από σχολική εκδρομή, των μαθητών του Γυμνασίου Καλαβρύτων με τους καθηγητές του και τους συνοδούς του στις 7 Ιουνίου του 1935 μπροστά στον θησαυρό των Αθηναίων στους Δελφούς.