Λένε πως πιότερο αξίζει το ταξίδι στη
ζωή κι όχι ο προορισμός.
Μα η αφεντιά μου θαρρεί πως πιότερο
μετράνε οι Στάσεις και όχι το ταξίδι!
Αυτές παίζουν σπουδαίο ρόλο στη ζωή
μας.
Η πρώτη, όταν γεννιέται κλαίγοντας ο
άνθρωπος!
Η δεύτερη, το που γουρμάζει
αγάλι-αγάλι το μυαλό του κι αποφασίζει το τι θα κάμει και πως θα πορευτεί.
Κι η τρίτη, της παντρειάς η Στάση,
που όλοι ορκοπατιούνται, πως πιότερο βαραίνει στ' ανθρώπου τη ζωή!
Μ' αυτές λοιπόν θαρρώ προκόψαμε ως τα
σήμερα κι αναβαστάχτηκε ο κόσμος μας!
Ανάψαμε σαν καντηλέρια μες στα
κελλάρια της ζωής, φυλάγοντας την προκοπή και τις αξίες μας, ώσπου ακούστηκαν,
κι ακούγονται και θε ν' ακούγονται, για χρόνια λένε, τα ποδοβολητά των λύκων,
και των γραφειάδων τα καλέμια, απάνω στα χαρτιά να σούρνονται, σαν κάμπιες
σιγοτρώγοντας τα φύλλα της μουριάς!
Μα δε θα γεννηθεί μετάξι απ' τα
χαρτιά και τα σκουλίκια, τι οι αλλόγλωσσοι κιατίπηδες Μνημόνια θα γράφουν και
πλερωμή θ' απογυρεύουν, ως τα βαθιά μεσάνυχτα ετούτου του αιώνα!
Αυτή είναι η ξενόφερτη, καινούρια Στάση
μας!
Αυτή που αγάλι-αγάλι καταπίνει, το
ωραίο ταξίδι της ζωής μας.
Κι ο πάσα ένας μας, παρηγοριά στου
ποιητή τους στίχους θα γυρέψει:
"Εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα".
