Από τα τραγούδια και τις χαρές δεν
λείπει φυσικά ο Αλέξης ο Σκίνης, ο ανθρωπάκος αυτός που εκίνησε το ενδιαφέρον
ξένων και δικών μας και ιδιαίτερα το 1927 και 1930 κατά την περίοδο των
Δελφικών Εορτών.
Η φυσιογνωμία του, φυσιογνωμία
σατύρου και τα πόδια του σαν τράγου. Σωστός τραγοπόδαρος Παν.
Οι ξένοι ιδία έχουν ξετρελαθεί. Οι
σκιτσογράφοι τον σκιτσάρουν και οι δημοσιογράφοι και οι διανοούμενοι του
κουβεντιάζουν με τη διερμηνεία των Ελλήνων συναδέλφων των.
Ο γέρο-Σκίνης, καλόβολος πάντα,
απαντά σ’ ότι τον ερωτούν, στραγγίζει το ποτήρι που του προσφέρουν και
ξαναρχίζει το τραγούδι με την πίπιζά του.
Τα μάγουλά του φουσκώνουν και το
πρόσωπό του κοκκινίζει.
Και παίζει, παίζει ώρες ολόκληρες.
Στέκει ανάμεσα στα παλικάρια και στα
κορίτσια, σφυρά αδιάκοπα, κουτσαίνοντας κάνει μερικά βήματα και εξακολουθεί ως
τη νύχτα που ξανάβει το γλέντι πάνω στ’ αλώνια.
Τότε το αέρι πνέει δροσάτο και οι
φωνές των τραγουδιστών νομίζεις ότι βαραθρώνονται στις ρεματιές και στα
φαράγγια του Παρνασσού. Τα πόδια, εν τούτοις, δεν σταματούν, αλλά νομίζεις πως
παίρνουν καινούργια δύναμη.
Μα και στα πνευμόνια του γέρο Σκίνη,
του ανθρώπου αυτού που πάτησε τα εβδομήντα χρόνια, νομίζεις πως είναι ατσαλένια.
Πάνε τρείς ώρες που έχει αρχίσει την
πίπιζα και όμως δεν έχει σταματήσει στιγμή.
Πάντα στον κύκλο των παλικαριών και
των κοριτσιών που χορεύουν, σκορπίζει τους ήχους της πίπιζάς του.
