[20ο ]
Επιμέλεια : Στάθης Ασημάκης
Συμπτώσεις;
[α]
·
Σύμφωνα με το κορυφαίο
Γάλλο Παλαιοντολόγο Υβ Κοπένς:
« Οι αλλαγές που συμβαίνουν στον έμβιο
κόσμο μπορεί να φαίνονται τυχαίες, στην ουσία όμως προϋπάρχουν ως δυνατότητα
μέσα στο κύτταρο, είναι εγγεγραμμένες σε
αυτό, και όταν μια φυσική επιλογή πιέζει την κατάσταση και πρέπει το είδος να
προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, τότε το κύτταρο από ένα ολόκληρο φάσμα
επιλογών διαλέγει αυτή που είναι η σωστή. Οι αλλαγές στην πανίδα (και κατ’
αντίστοιχο τρόπο και στη χλωρίδα) συμβαίνουν σαν να μην υπάρχει η έννοια του
τυχαίου, σαν να επεμβαίνει στα γονίδια το ίδιο το περιβάλλον».
Φαίνεται λοιπόν ότι ο Δημιουργός, όταν έφτιαξε το πρώτο
κύτταρο, ενέγραψε σ’ αυτό όλες τις δυνατότητες, για να προκύψει ο φυτικός και ζωικός
κόσμος που έχει εμφανιστεί στη Γη μέχρι σήμερα και αυτός βεβαίως που θα
προκύψει στο μέλλον, εφόσον δεν καταστραφεί ολοκληρωτικά ο πλανήτης μας. Αυτές
οι εγγεγραμμένες δυνατότητες πήραν συγκεκριμένη μορφή κάθε φορά που το γήινο περιβάλλον
επιδρούσε με συγκεκριμένο τρόπο στις ζωικές οντότητες που είχαν προκύψει μέχρι
τότε και θα εξακολουθήσει φαίνεται αυτό να γίνεται και στο μέλλον.
Είναι επίσης θαυμαστό ότι μέσα σε αυτό το πρώτο κύτταρο
γράφτηκε και η δυνατότητα της κρίσιμης
επίδρασής του με το γήϊνο περιβάλλον, μέσω δηλαδή των εξελικτικών απογόνων του
που ήταν τα φωτοσυνθετικά βακτήρια*, με
αποτέλεσμα να εμφανιστεί και εξ αυτού του λόγου καθαρό οξυγόνο στη γήϊνη
ατμόσφαιρα, τόσο απαραίτητο για την παρουσία και εξέλιξη, στη συνέχεια, της
βιοποικιλότητας του πλανήτη μας.
________________
[* Το εκπληκτικό είναι ότι για να καταφέρουν να φωτοσυνθέσουν πριν 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια τα φωτοσυνθετικά βακτήρια - μικροοργανισμοί με διάμετρο τρία (3) μόλις μικρόμετρα, όπου το ένα μικρόμετρο είναι το ένα χιλιοστό του χιλιοστού του μέτρου - ανέπτυξαν τα πρώτα μάτια στη Γη και μάλιστα με πανοραμική εικόνα 360 μοιρών (!!!) .
Οι επιστήμονες, τώρα πρόσφατα, διαπίστωσαν ότι η σφαιρική επιφάνεια των κυττάρων τών εν λόγω βακτηρἰου λειτουργεί ουσιαστικά ως φακός: δηλαδή το φως συναντά την κυρτή επιφάνεια του κυττάρου, διαθλάται και εστιάζεται στην απέναντι πλευρά. Έτσι, το μόνο που χρειάζεται το φωτοσυνθετικό βακτήριο, για να βγει στο φως και να φωτοσυνθέσει, είναι να κινηθεί αντίθετα προς την πλευρά, όπου εστιάζεται η εικόνα. Μάλιστα, η φωτεινή κουκκίδα που εστιάζεται στην εσωτερική πλευρά της κυτταρικής μεμβράνης γίνεται αντιληπτή από φωτοευαίσθητα μόρια, τα οποία κατευθύνουν την κίνηση του φωτοσυνθετιού βακτηρίου (!!!)]
H παρουσία όμως οξυγόνου σε τέτοια ποσότητα στη γήϊνη ατμόσφαιρα που πυροδότησε την έκρηξη ζωής στον πλανήτη, οφείλεται, σύμφωνα με τους επιστήμονες, σε δυο μεγάλες οξειδώσεις του, οι οποίες σχετίζονται άμεσα με δυο τεράστιες οικολογικές καταστροφές, συγκεκριμένα παγετώνες, που κάλυψαν ολοκληρωτικά τη γη και την κατέστησαν κυριολεκτικά μια “χιονόμπαλα”.
Η πρώτη μεγάλη οξείδωση συνέβη πριν 2,4 δισεκατομμύρια χρόνια (εκτιμάται ότι τότε η θερμοκρασία στον Ισημερινό άγγιξε τους -40ο C και οι ωκεανοί βρέθηκαν κάτω από ένα στρώμα πάγου της τάξης των 300 m), με αποτέλεσμα πριν 2,3 δισεκατομύρια χρόνια να έχει πλέον συσσωρευτεί οξυγόνο σε τέτοια ποσότητα, ώστε να παίξει το ρόλο του καταλύτη για την εξέλιξη της ζωής.
Η δεύτερη μεγάλη οξείδωση συνέβη πριν 715 εκατομμύρια χρόνια (εκτιμάται ότι η θερμοκρασία στον Ισημερινό άγγιξε τότε τους -20 βαθμούς C και οι ωκεανοί βρέθηκαν πάλι κάτω από ένα μεγάλο στρώμα πάγου), με αποτέλεσμα, στην Κάμβριο γεωλογική περίοδο που ακολούθησε, να υπάρξει έκρηξη της ζωής και εμφάνιση των πρώτων ζώων. Μάλιστα, οι επιστήμονες θεωρούν ότι με τη δεύτερη μεγάλη οξείδωση η Γη εκατονταπλασίασε τα επίπεδα του οξυγόνου της στην ατμόσφαιρά της.
Έτσι, μοιάζει μάλλον αστείο να εγκλωβιζόμαστε στο δίλημμα του αν προερχόμαστε ή όχι από τον πίθηκο. Προερχόμαστε από το πρώτο κύτταρο που έθεσε σε κίνηση ο Δημιουργός σε τούτον τον πλανήτη. Όμως, χωρίς το συγκεκριμένο γήινο περιβάλλον, όπως υπήρξε και όπως διαμορφώθηκε στην πορεία, με την ποικιλία των κλιματολογικών συνθηκών του, θα ήταν αδύνατο να φανερωθεί ο,τιδήποτε.
Προέκυψε λοιπόν ο φυτικός και ζωικός κόσμος που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας, εξαιτίας της ιδιαίτερης σύστασης και μεγέθους του πλανήτη μας, της ιδιαίτερης θέσης του στο ηλιακό μας σύστημα ακόμα και του τρόπου περιστροφής του.
Ας σκεφτούμε ότι:
α)Στη γειτονική μας Αφροδίτη η βαρύτητα είναι περίπου 10% πιο ασθενής από τη γήινη και η ατμοσφαιρική πίεση 92 φορές υψηλότερη από την αντίστοιχη της Γης. Η διάρκεια της ημέρας εκεί είναι 117 γήινες μέρες! Ακόμα και το μεσημέρι ο Ήλιος δεν φαίνεται καθαρά στον ουρανό.
Λόγω της πυκνής ατμόσφαιρας, γίνεται ορατός ως διάχυτη λάμψη πίσω από τα σύννεφα. Τη νύχτα, πάλι, ο ουρανός είναι κατάμαυρος χωρίς κανένα άστρο.
β)Στο γειτονικό μας Άρη παρότι πολλές φυσικές συνθήκες πλησιάζουν προς τις γήϊνες (π.χ. η διάρκεια της αρειανής ημέρας είναι περίπου ίση με τη γήϊνη ημέρα), η θερμοκρασία του είναι χαμηλότερη, η βαρύτητά του μικρότερη, η ατμόσφαιρά του αραιότερη και επομένως η ατμοσφαιρική του πίεση επίσης χαμηλότερη.
Συγκεκριμένα, η ατμοσφαιρική πίεση στην επιφάνεια του Άρη είναι κατά μέσο όρο 0,60 kPa, δηλαδή, λιγότερο από το ένα εκατοστό αυτής στην επιφάνεια της Γης (101,3 kPa). Λόγω της αραιής ατμόσφαιρας, η ταχύτητα του ήχου είναι μικρή και επομένως οι ήχοι δεν διαδίδονται πολύ μακριά και οι άνεμοι δεν είναι ιδιαίτερα ισχυροί.
Τον Νοέμβριο του 2013 τέθηκε σε τροχιά γύρω από τον Άρη ο δορυφόρος MAVEN της NASA και λίγες μόλις εβδομάδες αργότερα κατάφερε να συλλέξει σημαντικά στοιχεία για την απώλεια της ατμόσφαιρας και του νερού από τον πλανήτη αυτό.
Ο ΜAVEN κατέγραψε σύννεφα ατόμων υδρογόνου, άνθρακα και οξυγόνου, τα οποία δραπετεύουν συνεχώς από την ατμόσφαιρα του Άρη και χάνονται στο διάστημα - μια διαδικασία που συνεχίζεται εδώ και τρία δισεκατομμύρια χρόνια και άφησε τον πλανήτη παγωμένο και στεγνό. Εκτός των άλλων η απώλεια της ατμόσφαιρας άφησε τον πλανήτη ευάλωτο και στην επίδραση του Ήλιου.
Ο Ήλιος δηλαδή εξακολουθεί να “κλέβει” ακόμα υλικό από την αραιή ατμόσφαιρα του Άρη, η οποία είναι σήμερα 100 φορές πιο αραιή από την ατμόσφαιρα της Γης. Τα σωματίδια που εκπέμπει ο Ήλιος, γνωστά ως ηλιακός άνεμος, συγκρούονται με την ατμόσφαιρά του και την συμπαρασύρουν στο Διάστημα. Αυτό είναι μια συνεχής διαδικασία, η οποία μάλιστα εντείνεται δραματικά, όταν ο Ήλιος ξεσπά σε εκρήξεις, γνωστές ως ηλιακές εκλάμψεις και εκτινάξεις στεμματικού υλικού. Αντιθέτως, η Γη μπόρεσε να διατηρήσει το νερό και την πυκνή ατμόσφαιρά της κυρίως χάρη στο μαγνητικό πεδίο της, το οποίο κατορθώνει και εκτρέπει τα επικίνδυνα φορτισμένα σωματίδια που εκπέμπει διαρκώς ο Ήλιος.
Το γήϊνο μαγνητικό πεδίο πηγάζει από την κίνηση του λιωμένου σιδήρου από το οποίο αποτελείται ο εσώτερος πυρήνας του πλανήτη μας και ουσιαστικά λειτουργεί σαν γιγάντιο δυναμό, ενώ, άγνωστο πώς, ο Άρης έχασε το μαγνητικό του πεδίο, που πιθανότατα διέθετε στα αρχικά στάδια της ζωής του, επειδή ο εσώτερος πυρήνας του δεν είναι όμοιος με αυτόν της Γης.
γ)Οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, αν δεν υπήρχε η Σελήνη, που είναι προϊόν σύγκρουσης της Γης με γιγάντιο διαστημικό σώμα, η Γη θα ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε και οι συνθήκες δεν θα ήταν καθόλου ευνοϊκές, για την ανάπτυξη και επιβίωση της ζωής στον πλανήτη μας. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι, αν δεν υπήρχε η Σελήνη, η Γη θα περιφερόταν πολύ ταχύτερα, η διάρκεια της ημέρας θα ήταν μικρότερη και οι κλιματικές συνθήκες θα ήταν ακραίες και πιθανόν χαοτικές.
Η Γη που βρίσκεται στη συγκεκριμένη απόσταση από τον Ήλιο (άρα εξ αυτού προκύπτει η συγκεκριμένη γκάμα γήινων θερμοκρασιών) έχει στα εξωτερικά της το μεγάλης μάζας πλανήτη Δία, ο οποίος δρα ως φρουρός της, αφού συλλαμβάνει λόγω της μεγάλης έλξης του, τους επιθετικούς αστεροειδείς, που διαφορετικά θα συγκρούονταν με τη Γη, και αφήνει έτσι ο ισχυρός Δίας να συνεχίζεται επί μακρόν το γήινο έμβιο πείραμα, το οποίο έχει αρχίσει εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια.
Και αφού αναφερόμαστε στον πλανήτη Δία, ας σημειώσουμε ότι, τελευταία, οι επιστήμονες - ερευνητές προχώρησαν σε μια σειρά από προσομοιώσεις, οι οποίες έδειξαν ότι ο εν λόγω πλανήτης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των ευνοϊκών κλιματολογικών συνθηκών της γης για την εμφάνιση και εξέλιξη της ζωής πάνω σε αυτή.
Συγκεκριμένα, οι ερευνητές μελέτησαν την κλιματική σχέση της Γης και του Δία με βάση την απόσταση που έχουν μεταξύ τους αλλά και την τροχιακή τους κίνηση. Μελέτησαν, επίσης, την κλιματική σχέση που θα υπήρχε ανάμεσα στους δυο αυτούς πλανήτες, αν βρίσκονταν σε διαφορετικές αποστάσεις και τροχιές. Κατέληξαν δε στο συμπέρασμα ότι η απόσταση και οι τροχιές που έχουν οι δυο αυτοί πλανήτες επηρέασαν το κλίμα της γης, με τρόπο τέτοιον ώστε οι κλιματικές συνθήκες να είναι φιλικές για την παρουσία της ζωής.
Τέλος, με την ιδιαίτερη σύσταση και δομή της (τεκτονικές πλάκες) η Γη “προσέλαβε” στην υπηρεσία της ως μεγάλο αρχιτέκτονα, το σεισμό, ο οποίος δημιούργησε τα βουνά, τις κοιλάδες, τις πεδιάδες και τις ακτές εξασφαλίζοντας το γήινο κλίμα, και σε συνεργασία με τους βοηθούς του: τη θερμοκρασία, τον άνεμο, το νερό, τους παγετώνες συντελεί αποφασιστικά στο μεγαλειώδες πείραμα της ζωής στη Γη.
·Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας και το φαινόμενο της ανώμαλης συστολο-διαστολής του νερού, που είναι κεφαλαιώδους σημασίας για τη δημιουργία, τη συντήρηση και ανάπτυξη της ζωής.
Ως γνωστόν, το νερό παρουσιάζει μια ιδιόμορφη συμπεριφορά. Όταν θερμαίνεται από τους 0 βαθμούς C έως 4 βαθμούς C, ο όγκος του ελαττώνεται (ανώμαλη συστολή), ενώ αν ψύχεται από τους 4 βαθμούς C έως 0 βαθμούς C, ο όγκος του αυξάνεται (ανώμαλη διαστολή) και βεβαίως πάνω από τους 4 βαθμούς C και μέχρι τη θερμοκρασία βρασμού το νερό διαστέλλεται κανονικά. Εξαιτίας αυτής της ανώμαλης συμπεριφοράς του νερού, δηλαδή να μην ακολουθεί τη θερμική συμπεριφορά των άλλων υγρών, δεν παγώνουν ολοκληρωτικά οι λίμνες, τα ποτάμια και οι θάλασσες και έτσι μπορεί να διατηρηθεί η ζωή του έμβιου κόσμου.
·Ας σκεφτούμε επίσης, ότι η μορφή του όλου Σύμπαντος που αντιλαμβανόμαστε οφείλεται στο γεγονός, ότι ένας συγκεκριμένος αριθμός σταθερών της Φυσικής έχει συγκεκριμένες τιμές και κάθε ελάχιστη διαφοροποίηση αυτών των σταθερών θα έκανε το Σύμπαν να καταρρεύσει. Ειδικότερα, θα αναφερθούμε στο αριθμό 137 που στοιχειώνει τη σύγχρονη Φυσική και αποτελεί τον πλέον βασικό αριθμό της φύσης. Τόσο βασικό που οι επιστήμονες τον θεωρούν πλέον ως μυστικό αριθμό. Για την ακρίβεια πρέπει να μιλάμε για τον αριθμό 1/137,0359 = 0,00729…, απλά έχει επικρατήσει να αναφέρεται ως 137, για λόγους συντομίας.
Ο εν λόγω αριθμός δίνει την πλέον βασική σταθερά της Φυσικής, που λέγεται ‘‘σταθερά λεπτής υφής’’.
Αποδεικνύεται εξαίσια ρυθμισμένη και επιτρέπει την εμφάνιση της ζωής στο σύμπαν, όπως πράγματι αυτή υπάρχει. Η εν λόγω σταθερά, ουσιαστικά, είναι ο αριθμός που καθορίζει την απόσταση μεταξύ των διαχωρισμένων φασματικών γραμμών, ήτοι την κλίμακα της λεπτής υφής τους, και μάλιστα είναι αδιάστατη. Αυτό, απλά, σημαίνει ότι είναι η μόνη θεμελιώδη σταθερά της Φυσικής, που έχει την ίδια τιμή για οποιοδήποτε νοήμων ον στο Σύμπαν!
Ο μεγάλος Αμερικανός φυσικός Richard Feynman έχει γράψει σχετικά: «Η σταθερά 1/137 υπήρξε μυστήριο από τότε που ανακαλύφτηκε περισσότερο από πενήντα χρόνια [από την εν λόγω δήλωση] πριν, και όλοι οι καλοί θεωρητικοί φυσικοί δίνουν στον αριθμό αυτό μεγάλη προτεραιότητα και βασανίζονται με αυτόν. Θα θέλαμε να γνωρίζουμε αμέσως από πού προέρχεται… Κανείς δεν ξέρει. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα αναθεματισμένα μυστήρια της φυσικής: ένας μαγικός αριθμός που μας έρχεται χωρίς να τον καταλαβαίνει κανείς. »
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι, εάν η σταθερά της λεπτής υφής (0,00729…) διέφερε περισσότερο από 4%, τότε όλος ο άνθρακας και τα οξυγόνο σε κάθε άστρο του σύμπαντος θα καταστρεφόταν και η ζωή στον πλανήτη δεν θα εμφανιζόταν ή θα ήταν εντυπωσιακά διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε σήμερα.
·Ένα, επίσης, σημαντικό ζήτημα στη Φυσική είναι το “πρόβλημα της Ιεραρχίας” στη Φύση, το οποίο σίγουρα δεν δείχνει τυχαιότητα αλλά σχεδιασμό.
Συγκεκριμένα, η ισχύς των τεσσάρων δυνάμεων: βαρυτικής, ηλεκτρομαγνητικής, ασθενούς πυρηνικής, ισχυρής πυρηνικής κυμαίνεται σε ένα μεγάλο εύρος τιμών, στο οποίο διαμορφώνεται ένα ιεραρχικό σχήμα από το ισχυρό στο ασθενές. Και οι διάφορες μάζες στη φυσική σχηματίζουν επίσης ιεραχικό σχήμα.
Γιατί άραγε η Φύση είναι τόσο ιεραρχημένη;
Γιατί η διαφορά ανάμεσα στην ένταση της ισχυρότερης και της ασθενέστερης δύναμης είναι τόσο μεγάλη;
Γιατί ενώ το μήκος Πλανκ, που είναι περίπου το 10-20 (10 εις την μείον εικοστήν) της διαμέτρου ενός πρωτονίου, είναι τόσο πολύ μικρό, αντίθετα η μάζα Πλανκ, η οποία βρίσκεται μέσα στα όρια της ανθρώπινης αντίληψης, είναι πολύ μεγαλύτερη από τις μάζες των πρωτονίων και των ηλεκτρονίων;
Συνεχίζεται
