ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΓΚΡΕΜΟΥΣ ΚΑΙ
ΤΙΣ ΠΕΤΡΩΔΕΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ - ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΥΦΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΑΓΑΝΕΣ ΡΩΓΕΣ
ΚΑΙ ΓΛΥΚΥΤΑΤΑ «ΑΕΤΟΝΥΧΙΑ» - ΚΡΕΒΑΤΙΝΕΣ ΣΤΑ ΛΙΑΚΩΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ
ΝΑ ΠΩΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΝ ΣΤΟΝ
ΠΑΡΝΑΣΣΟ
Οκτώβριος 1956
Του κ. ΓΙΑΝ. Α. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
Άρχισεν ο τρύγος στους κάμπους
της Αράχωβας!
Τέλος Οκτωβρίου, αρχές
Νοεμβρίου κι’ ακόμα… Καλάθια γεμάτα σταφύλια και τα πατητήρια σ’ οργασμό.
Τρεις, πάνω κάτω, μήνες μετά την Αττική και τα νησιά. Τέσσερους μετά την Κρήτη…
Θέλετε να παρατείνετε
την καλοκαιρινή εντύπωση και τη γλύκα του φθινοπώρου; Πηγαίνετε στην καρδιά του
χειμώνα στην Αράχωβα!
ΚΑΘΕΤΟΙ ΚΑΜΠΟΙ…
ΚΑΡΦΩΜΕΝΑ ΚΛΗΜΑΤΑ
Οι αμπελώνες της Αράχωβας!
Σε υψόμετρον από 700 –
900 μέτρα. Στα σύννεφα!
Γκρεμοί τεράστιοι.
Βράχοι επιβλητικοί, χαράδρες τρομακτικές στις πλαγιές και στην κορυφογραμμή του
Παρνασσού. Εκεί, στα απίθανα αυτά σημεία, εκεί που φοβάται το βλέμμα να πέση,
εκεί είναι τα αραχωβίτικα αμπέλια.
Η γη πέτρα. Βράχος
θρυμματισμένος. Πυριτόλιθοι και σχιστόλιθοι. Των αιώνων οι όμβροι και τα χιόνια
νότισαν την πέτρα. Τρίφτηκε. Με λοστάρια άνοιξαν τις τρύπες και κει κάρφωσαν τις
κληματόβεργες…
Κρεμάστηκαν με σχοινιά,
πέταξαν, κόλλησαν σαν τις μύγες; Και πως τρυγάνε; Ποια παλληκάρια χρειάζεται
για το φύτεμα και για τον τρύγο!...
Για σκάψιμο και πότισμα
δεν κάνω λόγο, γιατί πώς να σκαφτή ο βράχος και που να κρατηθή το νερό; Στο
έλεος του Θεού…
ΚΟΡΥΦΙΑ, ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ
Τ’ αμπέλια τούτα είναι
παράξενα. Χοντρός και γέρικος ο κορμός, σαν μικρό λιόδενδρο. Φύλλωμα ελάχιστο.
Κίτρινο και καχεκτικό. Κι’ απ’ τα στριφτάρια ανάμεσα οι βόστρυχοι. Μαύρα,
κατάμαυρα σταφύλια. Κορύφια τ’ όνομα. Κορύφια της κορυφής, δηλαδή… Στυφόγλυκα.
Μικρές ρόγες και τραγανές. Χοντρή φλούδα και μπόλικο κουκούτσι.
Και το κρασί τους κοκκινόμαυρο,
δυνατό, σπιθάτο. Μέτρησα σ’ ένα τέτοιο κατσούρικο κλήμα, που κρεμόταν στην
δεξιά πλαγιά του δρόμου προς τους Δελφούς, δώδεκα τσαμπιά. Και η χρονιά, λόγω της
ανομβρίας, δεν ήταν από τις καλές.
Στην Αράχωβα γίνονται
ακόμα κρεβατίνες των λιακωτών και των μπαλκονιών, πράσινα ακόμα, τα «αετονύχια».
Σταφύλια αυγουλωτά, λευκά, μεγαλόρρογα και γλυκύτατα. Κοντά τα Χριστούγεννα τα
τρυγάνε κι’ ενώ ο Παρνασσός – η στέγη της Αράχωβας – είναι απάτητος από τα
χιόνια.
ΜΕΘΟΔΟΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ
Ελάτε σεις αμπελουργοί της
Αττικής και της Ευβοίας και της Κρήτης και των άλλων σταφυλότοπων της χώρας
τούτης της ευλογημένης…
Εσείς που τρώτε τη ζωή σας
στη γη τη γόνιμη για να της αρμέξετε το χυμό της ευφροσύνης και της χαράς. Να
μάθετε πως καλλιεργούνε στον Παρνασσό, χίλια τόσα μέτρα ψηλά, τα σταφύλια…
Διαλέγουνε μια πλαγιά –
γκρεμό κάθετο – και βάζουνε φωτιά από ξεροχόρταρο και στα θάμνα τα πιθαμίτικα.
Βγαίνει η γη! Η πέτρα η κόκκινη, ο βράχος! Να βρέξη ο Θεός μια φορά. Να πέση
και το χιόνι. Πιάνουνε βέργες μετά το κλάδεμα και – όπως λέγαμε – τις καρφώνουνε.
Τίποτ’ άλλο. Τρύγος μετά και κλάδεμα – όχι πάντοτε! Κι είναι χιλιάδες στρέμματα
τ’ αμπέλια εκείνα…
Τέτοια θαύματα μόνο
στην Ελλάδα γίνονται…
